All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 101 - Chapter 110

ในโถงทางเดินของโรงพยาบาล แสงไฟสีขาวเย็นที่สาดส่องลงบนพื้นกระเบื้อง อากาศโดยรอบที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์และความเย็นยะเยือกขณะที่เข่าของเซิ่นหรูซวงนั่งลงกระแทกกับพื้นกระเบื้องแข็ง ๆ ที่เย็นเยียบนั้น มีเพียงความคิดเดียวที่หลงเหลืออยู่ภายในหัวของเธอพื้นกระเบื้องนี่มันแข็งขนาดนี้เลยเหรอ?ด้านหน้าของเธอ คือเงาของซิงจือเหยียนที่ทอดยาวลงมา พร้อมกับน้ำเสียงที่เฉียบขาดและไร้ความอบอุ่นของเขา“ถ้าไม่ยอมรับผิด ก็คุกเข่าอยู่ที่นี่จนกว่าลู่ลู่จะตื่น”น้ำเสียงนี้ราวกับตบหน้าเซิ่นหรูซวงอย่างรุนแรง จนทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปหมดเซิ่นหรูซวงพยายามจะลุกขึ้นจากพื้น แต่ก็ถูกคนใช้จากบ้านตระกูลซิงผลักให้กลับไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นเหมือนเดิมเซิ่นหรูซวงรู้สึกราวกับว่าทั่วร่างของเธอ กำลังถูกสายตาของผู้คนที่มองผ่านไปมาทิ่มแทงไปทั่วร่างเธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความดื้อรั้น สายตาจดจ้องมองไปที่ซิงจือเหยียนด้วยความแน่วแน่ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า“คุณไปสืบมาหรือยัง?”“มีอะไรต้องไปสืบอีก?”เฉวียนชูม่านและซิงหงปั๋วที่มาถึงด้วยความรีบร้อนนั้น ทันทีที่มาถึง เฉวียนชูม่านก็พูดออกมาด้วยความอ่อนโ

เซิ่นหรูซวงที่ใส่เสื้อผ้าหนา ๆ นั่งอยู่บนม้านั่งยาวในโรงพยาบาล เธอเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ พร้อมมือซ้ายที่วางอยู่บนที่วางแขน ด้านหลังมือขาวบางมีเข็มเล่มหนึ่งปักอยู่เหยียนเหวินอินกำลังวิ่งวุ่นไปมาไม่หยุดอยู่ด้านหน้าเธอ ทั้งรินน้ำชาเสิร์ฟน้ำ คอยดูแลประคบประหงมเธอเซิ่นหรูซวงได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “แม่ พักสักหน่อยเถอะ”เหยียนเหวินอินจับมือขวาของเซิ่นหรูซวงที่ไม่ได้ให้น้ำเกลือเอาไว้ ก่อนจะกุมมือไว้ในอ้อมแขนของตัวเองแล้วคอยถูมือให้เธอไปมา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงมากมายเมื่อให้น้ำเกลือเสร็จไปขวดหนึ่งแล้ว เซิ่นหรูซวงจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะมองหาเหยียนเหวินอินที่ไม่รู้ไปที่ไหนแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาคน เธอจึงให้พยาบาลเปลี่ยนขวดน้ำเกลือขวดใหม่ให้ จากนั้นก็ค่อย ๆ ผลักเสาน้ำเกลือไปหาห้องน้ำเพราะบริเวณนี้ของโรงพยาบาลเป็นเขตพื้นที่เฉพาะของคนไข้ที่มารักษาไข้หวัดใหญ่ ทั้งยังเป็นช่วงที่มีการระบาดของไข้หวัดใหญ่เป็นจำนวนมากอีก จึงมีผู้คนมากมายที่ป่วยเป็นไข้ ดังนั้นบริเวณนี้จึงแออัดไปด้วยผู้คนมากมาย รวมไปถึงห้องน้ำด้วยเมื่อเซิ่นหรูซวงเห็นแถวต่อเข้าห้องน้ำยาวมาจนถึงด้านนอก

เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาในหู ทำเอาเซิ่นหรูซวงหันไปมองโดยไม่รู้ตัว จึงได้สบตากับดวงตาสีดำขลับที่เหมือนห้วงหลุมลึกของซิงจือเหยียนเข้า รวมทั้งริมฝีปากที่กำลังขบเม้มแน่นเซิ่นหรูซวงชะงักไปเล็กน้อยทำเอาผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นซิงจือเหยียนก็ขมวดคิ้วทันที ก่อนจะรีบยื่นมือไปพยุงตัวเซิ่นหรูซวงให้ถอยออกห่าง ทิ้งเอาไว้เพียงภาพแผ่นหลังของซิงจือเหยียนเท่านั้นน้ำเสียงทุ้มลึกของซิงจือเหยียนดังขึ้นมาจากด้านหลัง “โทรศัพท์ของเธอยังอยู่ที่บ้าน”เซิ่นหรูซวงกะพริบตาลงเล็กน้อยซิงจือเหยียนพูดว่า “ที่บ้าน”เซิ่นหรูซวงรู้ดีว่าโทรศัพท์ของตัวเองถูกทิ้งเอาไว้ที่บ้านตระกูลซิงเมื่อคืนนี้ เพราะฉะนั้น เธอจึงเข้าใจทันทีว่าบ้านที่ซิงจือเหยียนพูดนั้น ก็คือบ้านตระกูลซิงภายในใจเซิ่นหรูซวงรู้สึกขมขื่นและไร้หนทางยิ่งนักคนตระกูลซิงเป็นฝ่ายขับไล่เธอออกมา แต่ยังคาดหวังให้เธอมองว่าบ้านตระกูลซิงเป็นบ้านของตัวเองอีกเหรอนี่มันไม่โหดร้าย ไม่เผด็จการเกินไปเหรอ?บ้านตระกูลซิงไม่ใช่บ้านของเธอ เธอจะไม่มีวันที่จะมองว่าถ้ำมังกรกรงเสือแบบนั้นจะเป็นบ้านของเธอไปได้ดังนั้น เซิ่งหรู

ใบหน้าของเฉินชุนฮวาบิดเบี้ยวไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงเกรี้ยวกราดออกมาว่า “เซิ่นหรูซวง เธอยอมมอบตัวเถอะ! เลิกดึงดันต่อไปได้แล้ว!”เซิ่นหรูซวงลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุนตัวเดินออกไปพอออกมาจากห้องสอบสวนแล้ว เซิ่นหรูซวงหันไปบอกกับตำรวจว่า “พวกคุณลองไปตรวจสอบบัญชีธนาคารครอบครัวเฉินชุนฮวาหรือทรัพย์สินในชื่อพวกเขาดูสิ บางทีอาจจะได้คำตอบก็ได้”สิ่งที่สามารถทำให้เฉินชุนฮวากล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ ค่าตอบแทนต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่ ต้องเป็นตัวเลขที่มากพอที่จะทำให้เขายอมตกหลุมพรางลงไปอย่างแน่นอนตำรวจบอก “พวกเราได้ตรวจสอบหมดแล้ว ในบัญชีของญาติทุกคนที่เราตรวจพบนั้น ไม่มีแหล่งเงินทุนที่น่าสงสัยเลย”เซิ่นหรูซวงตะลึงไปเล็กน้อยเนื่องจากไม่มีหลักฐาน ตำรวจจึงไม่มีสิทธิ์กักตัวเธอเอาไว้ ดังนั้นเซิ่นหรูซวงจึงได้ออกจากที่นี่ในไม่ช้า แต่ซิงจือเหยียนดึงเธอเข้าไปในรถโรลส์-รอยซ์ บอกว่า “กลับไปที่บ้านตระกูลซิงก่อน”เซิ่นหรูซวงพยายามจะออกจากรถ แต่ซิงจือเหยียนกลับล็อคประตูทั้งหมดเอาไว้แล้ว และขับรถออกไปบนถนนด้วยความรวดเร็วตอนนี้ เซิ่นหรูซวงรู้สึกแค่ว่า บ้านตระกูลซิงเป็นเหมือนถ้ำเสือแดนมังกร ไม่คิดที่อยากจะกล

แม้ผู้ชายพวกนั้นจะหลบหลีกได้ว่องไวแค่ไหน แต่เซิ่นหรูซวงก็ยังสามารถเตะถูกพวกเขาไปได้หลายทีกลุ่มผู้ชายต่างพากันสบถในใจ ยกมือง้างขึ้นมา ตบไปที่ใบหน้าของเซิ่นหรูซวงอย่างรุนแรงเสียหลายที ชั่วพริบตาเดียว ทำเอาเซิ่นหรูซวงเห็นดาววิบวับตรงหน้า พร้อมด้วยสมองที่มึนงงไปหมดไม่ว่าเซิ่นหรูซวงจะดิ้นรนต่อสู้สุดกำลังแค่ไหน ก็ไม่อาจต้านทานแรงของชายฉกรรจ์หลายคนได้เซิ่นหรูซวงถูกลากเข้าไปในมุมมืด ได้ยินเสียงผู้ชายพวกนั้นกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเซิ่นหรูซวงเกือบจะสิ้นหวังแล้วภายในบ้านตระกูลซิง ซิงจือเหยียนที่มองดูเว่ยอวิ่นลู่กินซุปไก่จนหมด ถึงได้ลุกขึ้นยืน “ฉันไปส่งเธอ เดี๋ยวกลับมา”เว่ยอวิ่นลู่ถึงกับเผยสีหน้าแข็งค้างออกมาทันที พร้อมทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความอำมหิตอย่างคาดไม่ถึงหากให้ซิงจือเหยียนไป เขาจะต้องเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดแน่ แล้วแผนการทั้งหมดของเธอก็จะต้องล้มเหลวเว่ยอวิ่นลู่รีบวางถ้วยลง เอื้อมมือมาดึงแขนของซิงจือเหยียนเอาไว้ พร้อมส่งเสียงอ่อนหวานออกมาว่า “แต่ฉันอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่นะคะ”ซิงจือเหยียนดึงมือของเว่ยอวิ่นลู่ที่จับแขนของตนเองเอาไว้ออกมา แล้