All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 41 - Chapter 50

เซิ่นหรูซวงรับคำอย่างสง่างาม ยกแก้วไวน์ขึ้นอย่างอ่อนโยน ราวกับไม่เห็นซิงเหอเฟิงที่ค่อย ๆ เดินมายืนอยู่ด้านหลังเธอ เขายิ้มบาง ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเจ้าเล่ห์ว่า"พวกคุณคงตั้งตารอกันอยู่ใช่ไหม?"ผู้คนเบื้องล่างไม่ทันตั้งตัวกับคำพูดของเซิ่นหรูซวง ไม่มีใครเข้าใจความหมายของเธอ และที่จริงก็ไม่มีใครใส่ใจนักว่าเธอพูดอะไรเธอกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น "ฉันได้ยินมาว่า... พวกคุณเตรียมของขวัญไว้ให้ฉัน""ฉันก็คิดว่า การให้โดยไม่ตอบแทน มันไม่สมควร ดังนั้น ฉันก็เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้พวกคุณเหมือนกัน"แต่แทบไม่มีใครฟังคำพูดของเธอ สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังด้านหลังของเซิ่นหรูซวง รอคอยวินาทีที่ชุดของเธอจะหลุดลง รอคอยภาพของหญิงสาวที่ร้องไห้ พลางกอดเสื้อผ้าไว้ด้วยความอับอายเซิ่นหรูซวงหันสายตาไปสบกับดวงตาสีดำหม่นของซิงจือเหยียนที่มองมาอย่างเฉยเมยเธอยิ้มบาง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้านเธอไม่ได้ดื่มไวน์ในแก้วนั้น แต่กลับวางมันลงบนโต๊ะอย่างสง่างามทันใดนั้น เธอรู้สึกถึงมือหนึ่งที่คว้าสายผูกชุดของเธอจากด้านหลัง แล้วกระชากอย่างแรง!แต่รอยยิ้มของเธอกลับยิ่งกว้างขึ้นเพราะเธอได้เสริมความแข็งแรงของ

ดวงตาของเซิ่นหรูซวงค่อย ๆ หม่นลง มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างช้า ๆเปียโนหลังนั้นมีราคาสูงลิ่ว เป็นของที่ซิงจือเหยียนสั่งนำเข้าจากฝรั่งเศสโดยเฉพาะ มันไม่ใช่แค่เครื่องดนตรี แต่มันบรรจุเรื่องราวมากมายที่เธอไม่มีวันลืมเซิ่นหรูซวงจำได้อย่างชัดเจนว่า ในวันเกิดของเธอเมื่อปีที่แล้ว ซิงจือเหยียนเคยมอบเปียโนหลังนี้ให้กับเว่ยอวิ่นลู่ ในวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขายังไม่ตึงเครียดเหมือนในวันนี้ซิงจือเหยียนเคยดูแลเซิ่นหรูซวงอย่างพี่ชายที่แสนอบอุ่น ใส่ใจในทุกเรื่องราวเล็กน้อยตั้งแต่วันที่เธอถูกรับเข้ามาในบ้านซิง ทุกวันเกิดของเธอ เขาไม่เคยละเลยเปียโนที่มีมูลค่ามากกว่าสิบล้านหลังนี้ เคยเป็นของขวัญวันเกิดที่ซิงจือเหยียนตั้งใจมอบให้เซิ่นหรูซวงเธอจำได้ว่า เขาพาเธอไปที่ห้องเปียโนดวงตาของเธอถูกปิดด้วยผ้าสีดำ ด้านหลังคือแผ่นอกกว้างอุ่นของซิงจือเหยียน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เธอไม่อาจต้านทานหัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือของเธอถูกนำไปแตะที่ลูกบิดประตูห้องเปียโนเสียงของซิงจือเหยียนอ่อนโยน "เปิดเองสิ"ในวินาทีนั้น หัวใจเธอเต้นรัวจนแทบหลุดออกมาแต่เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง กลับท

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองเซิ่นหรูซวงวางตะเกียบลง ความรู้สึกในใจพลันปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้งไม่น่าแปลกใจเลย ไม่น่าแปลกใจที่สิงจือเหยียนจู่ ๆ ก็ทำเหมือนสำนึกผิด อยากจัดวันเกิดให้เธอที่แท้ก็เพื่อขอโทษแทนเว่ยอวิ่นลู่น้ำผึ้งในมือพลันกลายเป็นยาพิษเซิ่นหรูซวงหมดความอยากอาหารทันทีเธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย็นชาและประชดประชัน "เหรอ?"เว่ยอวิ่นลู่เม้มริมฝีปาก ยิ้มอย่างเก้อเขิน "ใช่จ้ะ เธออยากได้อะไร ฉันจะให้จือเหยียนไปซื้อให้ ถือว่าเป็นน้ำใจจากเราสองคน""ไม่ต้องหรอก"เซิ่นหรูซวงวางชามและตะเกียบลง ลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับเว่ยอวิ่นลู่และสิงจือเหยียน น้ำเสียงของเธอสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด"ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่ต้องการ"เธอหันไปมองซิงจือเหยียน น้ำเสียงเย็นชา "คำขอโทษจากคุณซิงมันหนักเกินไป ฉันรับไม่ไหว บะหมี่ชามนี้ฉันกินไม่ลง และก็ไม่อยากกินด้วย""ดึกแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ จะได้ปล่อยให้พวกคุณอยู่กันสองคน"ซิงจือเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย "เซิ่นหรูซวง ฉันจะให้คนไปส่งเธอ"เซิ่นหรูซวงทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร เปิดประตูออกไป ก้าวเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็วระหว่างทางกลับบ้าน เซิ่นหรูซวงบ่นด่าซ

เซิ่นหรูซวงยืนตัวตรง มือทั้งสองประสานกันไว้หน้าท้อง รอยยิ้มบนใบหน้าบางเบา ดวงตาแทบไม่ปรากฏแววของความยินดีเมื่อเธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทุกสายตาจึงได้เห็นชุดเดรสที่เธอสวมใส่ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นแม้จะเทียบไม่ได้กับชุดหรูหราของเว่ยอวิ่นลู่ แต่เมื่ออยู่บนตัวของเซิ่นหรูซวง มันกลับดูโดดเด่น สะดุดตา และสง่างามไม่แพ้กันบางคนกล่าวว่า "คนดูดีเพราะชุด"แต่สำหรับเซิ่นหรูซวงแล้ว กลับเป็น "ชุดดูดีเพราะคน"แม้แต่ซิงฟานโหรวที่มักจะหาโอกาสเหยียบย่ำเธอ ก็ยังต้องกลืนคำพูดลงคอ เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ของเซิ่นหรูซวงเต็มตา จนถึงกับพูดไม่ออกที่นี่คือห้องแต่งหน้าสำหรับงานฉลองโรงเรียน เกือบทุกคนที่มีการแสดงจะมาแต่งหน้าที่นี่แต่เว่ยอวิ่นลู่แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาเพื่อแต่งหน้า ส่วนซิงฟานโหรวก็ไม่มีการแสดงในคืนนี้ จึงไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าเช่นกันดังนั้น จุดประสงค์ของพวกเธอก็ชัดเจนมาดักรอเธอเซิ่นหรูซวงมองซิงฟานโหรวด้วยรอยยิ้ม "ซิงฟานโหรว เธอเหมาะจะอยู่ที่ถนนฉางเหอ หมายเลข 133 นะ"ซิงฟานโหรวขมวดคิ้วเล็กน้อย ตัวเลขนี้ดูคุ้น ๆ แต่เธอนึกไม่ออก "ที่นั่นคือที่ไหน?"เซิ่นหรูซวงตัวสูงก

เซิ่นหรูซวงหอบหายใจเบา ๆ หลายครั้ง หลับตาลงเพื่อกดความเกลียดชังที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจให้สงบลงในขณะนั้นเอง เสียงเปียโนที่เว่ยอวิ่นลู่กำลังบรรเลงก็ดังออกมาจากลำโพง ผู้ชมในหอประชุมต่างเงียบเสียงลงอย่างพร้อมเพรียง ไม่มีเสียงโห่ ไม่มีเสียงเชียร์ มีเพียงความเงียบที่เปิดทางให้บทเพลงเซิ่นหรูซวงยืนอยู่หลังม่าน มองแผ่นหลังของเว่ยอวิ่นลู่จากระยะไกลไม่ว่าจะกี่ครั้ง ไม่ว่าเธอจะเตรียมใจไว้มากแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ มองดูเว่ยอวิ่นลู่ที่เปล่งประกายอยู่บนเวทีท่วงท่าของเธอสง่างาม นิ้วเรียวยาวเคลื่อนไหวอย่างทรงพลังบนแป้นเปียโน ท่วงทำนองอ่อนหวานไหลรินออกมาอย่างนุ่มนวลซิงจือเหยียนก็เช่นกัน เขายืนอยู่ข้างล่างเวที มองเว่ยอวิ่นลู่ด้วยสายตาแน่วแน่แต่เธอ เธอกลับเหมือนแมลงสาบในเงามืดซิงจือเหยียนมองเว่ยอวิ่นลู่ด้วยความรักและความตั้งใจ ช่างเหมาะสมกันเหลือเกินเวลาผ่านไป เซิ่นหรูซวงก้มหน้าลง ยิ้มบาง ๆเว่ยอวิ่นลู่ช่างไม่รู้จักปิดบัง เพลงที่เธอเล่นนั้นแทบจะเหมือนต้นฉบับทุกโน้ตไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอกล้าหาญ หรือเพราะมีซิงจือเหยียนคอยหนุนหลังถึงได้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดเมื่อเพลงจบลง เสียงปร