All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 11 - Chapter 20

ความที่จวี๋ฮวาเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่มีบุคลิกลักษณะอ่อนโยน อ่อนหวาน ซื่อใส ไร้เดียงสา และว่าง่าย ในเมื่อออกปากไปแล้วว่าจะดูซือฝุแก้ผ้า...เอ้ย ช่วยซือฝุเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยใจบริสุทธิ์ เธอก็จำเป็นต้องพยายามดึงสติ ช่วยอำนวยความสะดวกให้ซือฝุอย่างเต็มที่ โดยต้องระมัดระวังอย่างยิ่งไม่ให้เผลอจ้องแผงอกเปลือยเปล่ากับลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นๆ สวยๆ จนกำเดาไหลน้ำลายหก หรือไม่ก็เผลอจ้องมองล้วงลึกลงไปถึงบางอย่างที่สตรีดีๆ ของยุคสมัยไม่ควรแม้แต่จะนึกถึงในขณะที่อาจูใบหน้า หู คอ และเนื้อตัวแดงก่ำ ร่างทั้งร่างตึงและร้อนผ่าวเหมือนใกล้จะระเบิดอยู่รอมร่อ ซือฝุผู้หล่อลากกระชากวิญญาณกลับกระทำการโดยเรียบง่ายและไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยนับตั้งแต่วินาทีแรกหลังตอบรับความช่วยเหลือ ท่านจ้าวหุบเขาก็ค่อยๆ เดินเข้าไปปลดเสื้อถอดผ้าหลังฉากกั้นด้วยท่วงท่างามสง่า กล้ามเนื้ออันกระชับได้รูปและไหปลาร้าสุดเซกซี่ที่ปรากฏแก่สายตาทำเอาอาจูเพิ่งจะเข้าใจคำว่า “เขินจนตัวจะแตก” อย่างถ่องแท้ท่ามกลางความเงียบงัน ซือฝุผู้น่าแทะโลมผู้นี้ค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างราวกับไม่รู้สึกรู้สา เมื่อปลดเสื้อตัวในออกแล้ว ชายคนเดียวกันน

แม้ภายในใจจะเอ็ดตะโรดังลั่น ลูกศิษย์ร่างน้อยก็ยังพยายามเก็บอาการ ปั้นหน้าซื่อใสไร้เดียงสาสุดฤทธิ์“ต่อให้เขากลับมาที่นี่อีก ก็ไม่กล้าทำเรื่องไร้หัวคิดอะไรแล้ว” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยคล้ายจะปลอบให้เธอวางใจ แน่นอนว่าขณะพูดประโยคนี้ เขาก็ยังคงนวดคลึงฝ่ามือเธออยู่...คนโดนสัมผัสเพียงแผ่วเบาจู่โจมจนเสียจริตได้แต่แสร้งทำหน้าโง่งมจ้องมองใบหน้าซือฝุผู้สูงส่ง ปล่อยให้มือนุ่มนิ่มบอบบางโดนมืออันแข็งแกร่งรังแกเอาตามใจ ทุกครั้งที่เขาขยับปลายนิ้ว เธอจะรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาอย่างน่าประหลาด ความร้อนที่ว่านี้ไม่ได้ทำให้เจ็บปวด ตรงกันข้าม มันกลับทำให้รู้สึกผ่อนคลายระคนวาบหวามจนอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เป็นเทคนิคประเภทไหนกันแน่เพราะเขาไม่พูด และเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร อาจูจึงคิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าเธอจะปล่อยให้ความเงียบครอบงำ...เคยมีคนพูดไว้ว่าคนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด แต่คนฉลาดจะเป็นเหยื่อของคนแกล้งโง่ ในเมื่อจ้าวหุบเขาผู้นี้ยากจะต่อกรเกินไป ไม่ว่าเขาจะจงใจหรือไม่ หนนี้เธอจะแกล้งปล่อยให้เขาชนะและได้เป็นฝ่ายควบคุมไปก่อน ตราบใดที่ท้ายที่สุดแล้วเธอพึงพอใจและได้ประโยชน์ ใครจะเชิดหน้าชูคอว่าชนะแล้วอย่า

กลางเดือนสาม ดอกสาลี่และดอกท้อในหุบเขาบานสะพรั่ง...ทั้งอย่างนั้นดอกเบญจมาศก็ยังคงผลิดอกออกช่อ ราวกับลืมไปแล้วว่าควรผลิดอกควรแตกยอดในช่วงฤดูใดหลังจากผ่านไปครึ่งเดือน อาจูก็ปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตในหุบเขาและท่านจ้าวหุบเขาผู้มีบุคลิกนิ่งเฉยคล้ายหุ่นไม้ไร้อารมณ์ความรู้สึกได้ดีจนตัวเองยังตกใจเวลานี้เธอไม่อึดอัดที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่อีกต่อไป ปัญหาที่เคยเกิดขึ้นกับฝ่ามือก็แทบจะไม่เกิดขึ้นราวปาฏิหาริย์ อีกทั้งร่างกายอันบอบบางของจวี๋ฮวาก็ไม่ได้เหนื่อยง่ายเท่าเมื่อครั้งเริ่มทำงานจิปาถะตามคำสั่งท่านจ้าวหุบเขาอีกแล้ว กระทั่งวันนี้มีบุรุษกลุ่มใหญ่หามร่างตกเขาไร้สติข้ามหุบเหวมาขอให้ท่านจ้าวหุบเขาช่วยต่อกระดูก ยื้อชีวิต ผู้ช่วยจำเป็นอย่างเธอจึงโดนสั่งให้คล้องผ้าปกปิดใบหน้าไปมากกว่าครึ่งท่อนอย่างจริงจังและโดนสั่งให้หมกตัวช่วยคัดแยกสมุนไพรในห้องเก็บสมุนไพรแคบๆ จนดึกดื่น เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกอึดอัดอ่อนล้าสักเท่าไหร่ ที่รบกวนจิตใจมีเพียงความง่วงงุน ซึ่งจู่โจมราวกับอดีตนักเขียนประเภทชอบทำงานหามรุ่งหามค่ำกินนอนไม่เป็นเวล่ำเวลาอย่างเธอเป็นสตรีอนามัยจัดที่ในแต่ละวันของชีวิตต้องเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำค

“อยู่เฉยๆ ” จอมเผด็จการบอกสั้นๆอาจูรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใครมาเป่านกหวีดอัดหู หลังจากกะพริบตาหนึ่งปริบแล้วตั้งสตินึกๆ ดู ถึงได้รู้ว่าเป็นเสียงกรีดร้องในใจตัวเองนี่แหละฮรื้อออ เฮียขา นี่มันเซอร์วิสระดับไหนกัน! ไม่เอาแล้วค่า สามีอ๋อง สามีฮ่องเต้ หรือสามีแห่งชาติหน้าไหน ถ้ารอดตายได้กลับโลกปัจจุบันเมื่อไหร่ แม่จะเขียนนิยายให้พระเอกเป็นท่านจ้าวหุบเขาหน้านิ่งแต่ไวไฟออกมารัวๆไม่เพียงอุทิศตัวให้นั่งเปล่าๆ เก้าอี้มนุษย์กิตติมศักดิ์ยังนวดคลึงมือให้เธอต่อไปราวกับไม่มีอะไรผิดแปลกอีกด้วย อาจูจึงช่วยอำนวยความสะดวกด้วยการขยับตัวเอียงหน้าเข้าหาท่านจ้าวหุบเขาด้วยดวงตาซื่อใส เผื่อว่าเขาจะอยากอธิบายอะไรให้ฟังสักนิดซือฝุเจ้าขา...จะทำอะไรเจ้าคะ จวี๋ฮวาไม่เข้าใจจริงๆ นะ ❤อุ๊...! จู่ๆ ปอจูก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนแขนชูชันอะ...ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มัน...“ซือฝุ...” คราวนี้น้ำเสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มงามเจือไว้ด้วยความกังวล“เงียบ” เก้าอี้มนุษย์ออกคำสั่งเสียงต่ำยามเขาขยับริมฝีปากพูด ลมอุ่นร้อนจะราดรดหน้าผากอันน่ารักน่าชังของจวี๋ฮวา ทำให้คนเริ่มหวาดหวั่นอุ่นใจขึ้นเล็กน้อยต่อให้ผีร้ายนั่นป

บางทีนะ...บางทีเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจ้าวหุบเขาผู้นี้รู้ดีทุกอย่าง เขาก็แค่แสร้งทำหน้าตายไปอย่างนั้นแหละ...แต่ดูเหมือนศิษย์พี่ผู้นี้จะคุ้นชิน นางไม่เพียงไม่ถือสา ยังถือวิสาสะก้าวเข้ามารินน้ำชาให้ตัวเองด้วยท่าทีไม่แยแสต่อสิ่งใดอีกด้วยเมื่อรินน้ำชาได้ครึ่งถ้วย ศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาก็ล้วงหยิบขวดยาที่ทำจากหยกขาวเนื้อดีออกจากสาบเสื้อ เปิดจุกไม้เทผงบางอย่างใส่ในถ้วย เขย่า จากนั้นก็รีบกรอกเข้าปากรวดเดียวราวกับกลัวว่าจะโดนใครยื้อแย่งเพียงดื่มชาผสมยาปริศนานั่นเข้าไปชั่วครู่ อาจารย์ป้าผู้นี้ก็คลายมือที่กำต้นแขนออก สีหน้าเองก็ดูผ่อนคลายลงหลายส่วน“ซือฝุ...ยานั่น...” ลูกศิษย์อ่อนเยาว์ถามเสียงเบา น้ำเสียงหวานๆ เจือไว้ด้วยความตื่นเต้นตามประสาสาวน้อยสวยใสผู้ใฝ่รู้...เอ...นั่นยาอะไรกันเจ้าคะซือฝุ ใช่ยายับยั้งอาการช้างตกมันหรือไม่ หืม?...อาจูส่ายหน้าให้กับความคิดนั้นไม่ได้...ไม่ได้...ถึงก่อนหน้านี้ อายุอานามเธอน่าจะห่างจากคุณป้า...เอ้ย อาจารย์ป้าผู้นี้ไม่มาก แต่ตอนนี้เธออยู่ในร่างสาวน้อยอายุ 14 15 จะแอบจิกกัดในใจ