All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 31 - Chapter 40

ใครสักคนเคยว่าไว้...“เวลาไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ วันเวลาจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่เวลามีเรื่องให้จัดการดูแล เวลากลับผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ”ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนตอนอยู่ในร่างอาจูหรือชาตินี้ อาจูก็รู้สึกว่า “จริง”คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่อาจูและท่านจ้าวหุบเขาไม่ได้พักค้างในหุบเขาเดียวดาย แต่เป็นวัดร้างบนเขาด้านล่าง[1]การมาของเยว่เทียนฟงทำให้รายการ “สิ่งต้องทำ ประจำวัน” ของอาจูและท่านจ้าวหุบเขาเพิ่มขึ้นจากสองวันก่อนจนน่าตกใจ สำหรับอาจูที่ตอนนี้ไม่ต้องทนนั่งจับสังเกตลมหายใจและการไหลเวียนของกระแสต่างๆ ในร่างกายตัวเองตั้งแต่เช้าจรดเย็น นับเป็นเรื่องดี แต่สำหรับท่านจ้าวหุบเขาที่เป็นผู้รักษาสัญญาจนน่าตกใจผู้นี้...ไม่แน่ว่าการมาของเยว่เทียนฟงจะทำให้เขาลำบากตรากตรำจนเกินไป“ซือฝุ จะอย่างไรพักดื่มชาสักหน่อย...” อาจูรินน้ำชาดอกเบญจมาศลงถ้วยแล้วเลื่อนให้เห็นจ้าวหุบเขาหลี่ยังคงมีสมาธิจดจ่อ ไม่ยอมวางมือจากแท่นบดยา คนอุตส่าห์ตั้งใจรินน้ำชาให้ก็จนใจ ได้แต่ช่วยหยิบสมุนไพรเติมให้เงียบๆ ขณะช่วยเติมสม

“รู้หรือไม่ว่าหุบเขาเดียวดายเป็นสถานที่เช่นไร” จู่ๆ ท่านจ้าวหุบเขาก็ถามคำถามใหม่ขึ้นมาไม่รอให้เธอตอบอะไร ท่านจ้าวหุบเขาผู้ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจก็ขยับริมฝีปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับกำลังท่องตำราสักเล่ม“หุบเขาเดียวดายตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างสามอาณาจักรใหญ่...ตั้งอยู่บนที่สูง มีแม่น้ำสายสำคัญไหลผ่าน สถานที่เช่นนี้จะนับว่าเป็นแผ่นดินกันชนหรือเส้นแบ่งเขตแดนก็ย่อมได้ จะเรียกว่าเป็นชัยภูมิที่ดีที่สุดในการเข้ายึดครองอีกสองอาณาจักรก็ไม่ผิดตั้งอยู่บนที่สูงก็คือมองเห็นทิวทัศน์กว้างไกล มีแม่น้ำสายสำคัญไหลผ่านก็คือสามารถควบคุมสิ่งสำคัญในการดำรงชีวิตที่เรียกว่า ‘น้ำ’ สถานที่สำคัญเช่นนี้ไม่สมควรตกเป็นของแว่นแคว้นใด ผู้ครอบครองยิ่งไม่สมควรเข้าร่วมเป็นฝักฝ่ายใด ผิดไปจากนี้สมดุลจะถูกทำลาย ผู้คนมากมายจะต้องหลั่งเลือด ใต้หล้าจะค่อยๆ ลุกเป็นไฟ...หุบเขาเดียวดายนับเป็นสถานที่เช่นไร จะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่เช่นนี้อย่างไร...เมื่ออาศัยอยู่บนที่สูง เหยียบหุบเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้า สองสิ่งนี้ต้องใคร่ครวญให้ดี”“ซือฝุ...” จ

คนพวกนี้ก็เหลือเกินจริงๆ นี่พวกเขาคิดว่าจ้าวหุบเขาเดียวดายเป็นเทพเซียน ไม่ต้องกินดื่มหลับนอนหรือไง?“ดึกดื่นถึงขนาดนี้แล้ว ท่านหัวหน้ายังไม่พักผ่อนอีกหรือ” เสี่ยวจวี๋ฮวาถามน้ำเสียงสุภาพอ่อนหวาน ทว่าให้ความรู้สึกสงบไว้สง่าแรกเริ่มเดิมทีคนของเยว่เทียนฟงก็ปฏิบัติต่อแม่นางน้อยของท่านจ้าวหุบเขาด้วยความเคารพนบนอบ มีมารยาทดีงามกันอยู่แล้ว ต่อมายิ่งเห็นว่าเธอปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความสุภาพให้เกียรติ พวกเขาก็ยิ่งระมัดระวังรอบคอบ ดูเกรงอกเกรงใจยิ่งขึ้น ทันทีที่เธออ้าปากถามคนสนิทของเยว่เทียนฟงจึงไม่รอช้า รีบประสานมือคารวะตอบด้วยท่าทีสุภาพเกรงใจ แม้แต่ปอยผมที่พลิ้วไสวก็ยังดูนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง“ท่านจ้าวหุบเขาและประมุขลำบากตากตรำ ผู้น้อยจะกล้าเห็นแก่ความสบายได้อย่างไร”แม้อีกฝ่ายจะค้อมศีรษะลง ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ อาจูก็ยังคลี่ยิ้มให้หึ คนเขาพูดให้คิดยังจะไม่เข้าใจ...เชื่อข้าสิ...ขอเพียงพวกเจ้าไม่คอยวนเวียนมาวุ่นวาย ท่านจ้าวหุบเขาของข้าต้องได้พัก!ไม่รู้เป็นเพราะอะไรดลใจ จู่ๆ คนสนิทเยว่เทียนฟงก็

ชั่วขณะนั้นหลี่หยางกัดฟันแน่น ตวัดแส้รุนแรงกว่าทุกครั้ง พวกนักฆ่าที่แต่เดิมเพียงบาดเจ็บสาหัสพลันล้มลงนอนระเนระนาด มีบางรายเคราะห์ดี เพียงลำคอฉีกขาด อีกหลายรายที่เหลือถ้าไม่ถึงขั้นหัวหลุดจากบ่าก็เนื้อแผงอกหลุดรุ่ยกระจุยกระจาย ทั่วทั้งห้องเคลือบอาบด้วยของเหลวสีแดงก่ำกลิ่นคาวคลุ้งมือยิงเองก็ถึงขั้นแขนขาดด้วยเหมือนกัน“ต้องพิษชนิดนี้ยังฝืนเดินลมปราณจนประสาทสัมผัสย่ำแย่...แม้ไม่ได้สังหารสตรีนั่น แต่ปลิดชีวิตจ้าวหุบเขาเดียวดายสำเร็จ...ก็...นับว่า...สร้างผลงานไม่น้อย!” ชายตาเดียวเค้นเสียงเอ่ยจบประโยคก็แค่นหัวเราะเสียงเย็นราวกับจะเยาะเย้ยที่ยอดฝีมือต้องมาตายน้ำตื้นเป็นเช่นนี้ก็ดี...เป็นเช่นนี้...บางทีครอบครัวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ของเขาและพี่น้องร่วมบิดามารดาทั้งหกอาจจะมีชีวิตรอด...ขอเพียงพวกเขารอดชีวิต...“ส่งยาแก้พิษมาเดี๋ยวนี้!” อาจูแทบจะกรีดร้องออกมา ยิ่งได้ยินเสียงหอบหายใจเหนือศีรษะชัดเจนก็ยิ่งอยากพุ่งตัวไปค้นหายาถอนพิษตามเสื้อผ้านักฆ่า แต่ยังโดนท่อนแขนจ้าวหุบเขาหลี่รัดไว้แน่น

ตอนนั้นเธอแค่จะช่วยดูแผลที่ไหล่ให้ท่านจ้าวหุบเขาแท้ๆ แต่ดูเหมือนจะทำให้เหล่าบุรุษสมาพันธ์เฮยอิงเข้าใจผิดเพิ่มอีกเรื่อง พอพยายามอธิบายและแก้ไขเรื่องที่เคยเออออกับ “ความเข้าใจผิด” ของเยว่เทียนฟงจนทุกคนพลอยเข้าใจผิดตามกันไปหมด ทุกคนก็แสร้งวางท่าสุภาพสำรวม พยักหน้าเออออ ทั้งๆ ที่สีหน้าแววตาล้วนบ่งบอกว่าไม่เชื่อถือเลยสักนิด!เธออุตส่าห์ยืนกรานจนพวกเขาเริ่มไขว้เขว ยอมหันกลับมาพิจารณาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างท่านจ้าวหุบเขากับแม่นางน้อยปริศนาใหม่อีกครั้ง ตอนนี้เยว่เทียนฟงกลับช่วยตอกย้ำความเชื่อเดิมของพวกองครักษ์ชุดดำ...มลทินที่ท่านจ้าวหุบเขาโดนป้ายให้ครั้งนี้ ไม่แน่ว่าต่อให้ผ่านไปอีกนับสิบนับร้อยปีก็ยังล้างไม่หมดหนึ่งในตัวการที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดช้อนตาขึ้นมองใบหน้าที่ในที่สุดก็กลับมามีสีหน้าเรียบเฉยแววตาสงบนิ่งอีกครั้ง ในใจอยากถาม แต่ไม่กล้าซือฝุ...ถามจริงๆ เถอะ...นี่ท่านไม่รู้สึกว่าสมควรรีบแก้ไขความเข้าใจผิดนี้บ้างเลยหรือ?อาจูลอบมองหัวไหล่ท่านจ้าวหุบเขา เมื่อเห็นว่าแผลที่เคยช่วยทำความสะอาดให้ตามวิธีการที่เขาบอกไม่มีเลือดไหลซึมออกมามากนักก็ลอบถ