All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 21 - Chapter 30

“หึ...น่าขันนัก เพื่อนางจิ้งจอกนี่ เจ้าถึงขั้นลงทุนคิดค้นยาสลายพลังยุทธ์แขกของหุบเขาเลยทีเดียว” อาจารย์ป้าหน้าเอ๊าะบ่นงึมงำแล้วก็หัวเราะเสียงเย็นยะเยือกอีกหนึ่งยกเอ้อ...ซือฝุเจ้าคะ นอกจากยาสลายพลังยุทธ์แล้ว ท่านช่วยปรุงยาระงับประสาทให้นางเพิ่มอีกสักขนานสองขนานได้หรือไม่? ข้าเป็นห่วงสุขภาพจิตนางยิ่งนัก“ดี...ดี! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้า เซี่ยซูเหยา ก็ตกลงตามนั้น! ” ศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาเทยาเม็ดสีเขียวอมดำไม่น่าไว้ใจใส่ฝ่ามือ จากนั้นก็ซัดยาเม็ดกลมเข้าปากแล้วบดเคี้ยวด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมราวกับกำลังใช้ฟันอันแหลมคมบดเนื้อเถือกระดูกใครสักคนมากกว่าเม็ดยาจัดการตัวเองแล้ว นางก็ส่งยาให้ผู้ติดตามทั้งสี่เอาไปจัดการตนเองต่อดูจากท่าทางส่งขวดยาอันแสนจะธรรมดาสามัญแล้ว เดาว่าตอนนี้ตัวยาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้วกระมัง?อืม...หลังจากยืนมองหนึ่งหญิงสี่ชายสลายพลังยุทธ์ตัวเองเพียงเพื่อให้ได้มานอนพักร้อนในคฤหาสน์ตากอากาศกลางหุบเขา อาจูก็ได้คิดทบทวนถึงกิริยาท่าทีและสิ่งที่หญิงแซ่เซี่ยชื่ออะไรสักอย่างเหยาๆ ผู้นี้พูดออกมา

เมื่อตกลงธุรกิจกันเป็นที่เรียบร้อย สตรีแซ่เซี่ยก็สะบัดชายกระโปรงก้าวขาเดินนำลิ่วล้อทั้งสี่ไปยังเรือนตะวันตก ก่อนจากไปนางยังไม่ลืมปรายตามองเครื่องแต่งกายจวี๋ฮวาตั้งแต่หัวจดเท้า พอมองจนพอใจก็แค่นหัวเราะแล้วตวัดสายตาดูถูกดูแคลนใส่อีกยกแม้จะโดนมองด้วยสายตาที่น่ารังเกียจถึงปานนั้น อาจูกลับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอติดจะสงสารอาจารย์ป้าผู้ดูคล้ายจะเก็บอารมณ์ไม่เป็นผู้นี้สุดขั้วหัวใจก็ดูนางสิ...ช่างทำตัวเป็นนางร้ายตามขนบได้ไร้ที่ติถึงเพียงนี้ จะไม่ให้สงสารได้อย่างไร?ถึงชีวิตจริงจะไม่เหมือนนิยายหรือละคร แต่ตามสถิติแล้ว พวกนางร้ายประเภทนี้ไม่ค่อยจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสมหวังกันนักหรอก ต่อให้ตบตีแย่งชิงจนคว้าสิ่งที่ต้องการมาได้ ใครต่อใครก็จะไม่ชื่นชมอยู่ดี ดีไม่ดีจะโดนคนอื่นหมั่นไส้จนตามมาราวีให้เจ็บๆ คันๆ ไม่จบไม่สิ้น เฮ้อ...เพราะติดจะเห็นใจในชะตากรรมของนางร้าย อาจูจึงเพียงนิ่งมอง ไม่คิดถือสาทว่า...“แม้เสื้อผ้าบนตัวเจ้าจะตัดเย็บตามความชอบของนาง แต่ศิษย์พี่ศิษย์น้องในหุบเขายามนั้นเป็นผู้ช่วยกันเลือกซื้อผ้าและตัดเย็บเช่นเดียว

“ใต้หล้านี้ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนมีกำลังภายในทั้งสิ้น ทั้งยังสามารถรับพลังจากภายนอก เช่น ฟ้า ดิน อาทิตย์ จันทร์ และจักรวาล มาใช้ให้เกิดประโยชน์ แต่ผู้ที่สามารถสั่งสม พลิกแพลง ใช้ประโยชน์จากกำลังทั้งจากภายในและภายนอกที่ว่านี้ให้เห็นเป็นรูปธรรมกลับมีนับคนได้...” ท่านจ้าวหุบเขาจัดการแบ่งข้าวสวยอุ่นร้อนจากชามของตนเองใส่ถ้วยสำรองอีกใบแล้วเลื่อนมาวางลงตรงหน้าเธอ ปากก็เอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ยังไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องใดให้มากนัก ที่ควรใส่ใจยามนี้คือขั้นแรกที่สำคัญที่สุดอย่างการฝึกควบคุมลมหายใจตนเอง หากทำได้เช่นที่ว่าเมื่อใด ค่อยมาพูดถึงขั้นต่อไป” ว่าจบ ท่านจ้าวหุบเขาก็คีบเนื้อไก่ตุ๋นฉ่ำน้ำใส่ชามให้แล้วมองหน้าราวกับจะบอกให้เริ่มกินเสียที อาจูจึงเอาใจท่านจ้าวหุบเขาด้วยการเลี้ยงดูปูเสื่อตนเองอย่างเต็มที่ สองหูฟังไปสองมือก็ขยับคีบอาหารเข้าปากด้วยกริยานุ่มนวลงามสง่าทว่าไม่เคยขาดตอนจะว่าไปแล้ว การได้มาอยู่ที่นี่และได้ลองทำอาหารสูตรของท่านจ้าวหุบเขาก็นับเป็นเรื่องดีเหมือนกัน ครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ นับว่าได้เขาช่วยเปิดโลกทัศน์ด้านการปรุงอาหารให้อร่อยโดยไ

ลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขาต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บสีหน้า...คล้ายชายคนนี้จะรับรู้ถึงสายตาซุกซนจึงเหลียวมองกลับเช่นกันเพียงเท่านั้น ทัศนียภาพเบื้องหน้าเสี่ยวจวี๋ฮวาก็กลายเป็นแผ่นหลังในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม“นำทาง” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยสั้นๆบุรุษปริศนาเลิกคิ้วเล็กน้อย แม้สีหน้ายังคงสงบนิ่งแต่แววตามีร่องรอยรื่นเริงระคนอยากรู้อยากเห็นอยู่ในนั้นความเงียบเข้าครอบงำในชั่วอึดใจไม่ต้องรอให้จ้าวหุบเขาหลี่เอ่ยซ้ำ แขกลึกลับรีบเก็บสายตา ก้าวขาเดินนำไปทันที“แผ่นหลังข้า” เสียงเตือนนี้ทำเอาอาจูต้องรีบเก็บสายตา ถามเสียงเบา “ซือฝุเจ้าขา...บุรุษผู้นี้...บุรุษผู้นี้ไม่ใช่คนอันตรายใช่หรือไม่?” ถามแล้ว ลูกศิษย์คนงามก็ขยับเข้าชิดซือฝุอีกเล็กน้อย ดวงตาฉ่ำน้ำฉายแววหวาดวิตกราวกับกระต่ายน้อยขวัญอ่อนก็ไม่ปานท่านดูสิ...ซือฝุ ท่านดู!เมื่อครู่นี้ ที่ข้ามองเขามากหน่อย ก็แค่เพราะหวาดกลัวเท่านั้นจริงๆ นะ~ชายแปลกหน้าพาท่านจ้าวหุบเขาเดินผ่านกลุ่มบุรุษชุดดำโพกผ้าปกปิดใบหน้า ที่เอาแต่เอ่ยคำว่า ประมุข ประมุข มุ่งตรงไปยังเรือนพักเล็กๆ หลังหนึ่ง ก่อนก้าวขาเข้าเรือน บุรุษปริศนารับผ้าสีดำจากคนเฝ้าประตูมาปิดปากแ

ลูกศิษย์ร่างน้อยก้มหน้าหลบสายตาเผด็จการคู่นั้น เอ่ยเสียงสุภาพอ่อนหวาน “ศิษย์จะออกไปบอกให้พวกเขาเตรียมน้ำร้อนไว้รอท่า ระหว่างนี้ซือฝุรีบถอดเสื้อคลุมตัวนั้นออกไว้ก่อน เสื้อผ้านั่นถ้าจะเอามาใช้อีกก็ต้องต้ม ทั้งต้มทั้งนึ่งให้มากหน่อยน่าจะดี” ว่าจบ เสี่ยวจวี๋ฮวาก็ผลักประตูออกไป ทิ้งให้บุรุษที่มักวางสีหน้าเรียบเฉยทอดถอนใจไล่หลังการบังคับให้นางจ้องมองเพียงแผ่นหลังช่างยากเย็นเสียจริง...“มีผู้ใดเคยสัมผัสหรือเข้าใกล้คนผู้นี้อีกหรือไม่” จ้าวหุบเขาถามเสียงขรึม“มีอยู่ห้าคน ข้าทำตามที่ท่านเคยแนะนำไว้ครั้งก่อน แยกตัวพวกเขาออกไปเรียบร้อยแล้ว ทุกคนข้างนอกสุขภาพสมบูรณ์รู้หน้าที่ดี ล้วนไม่มีสิ่งใดต้องกังวล”“คนของเหยี่ยวราตรีไม่ใช่ว่าผู้ใดก็สามารถเรียกใช้ ที่นี่ไม่มีธุระอะไรแล้ว ในเมื่อประมุขเยว่ไม่อยากอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ออกไปควบคุมตระเตรียมสิ่งที่ควรตระเตรียมให้ดีคงเหมาะกว่า”ระหว่างนี้กระดาษกับพู่กันมาถึงแล้วท่านจ้าวหุบเขาพยักหน้าให้ชายใบ้ลงมือเขียน เยว่เทียนฟงจึงตอบเพียง “สิ่งที่ต้องเตรียมก็เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว” จากนั้นก็ส่งเสียงสั่งให้ทุกคนทำตามคำสั่งสตรีของจ้าวหุบเขาอย่างเคร่งครัด ไม่ยอมขยับ