บทที่ 19

บางทีนะ...บางทีเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจ้าวหุบเขาผู้นี้รู้ดีทุกอย่าง เขาก็แค่แสร้งทำหน้าตายไปอย่างนั้นแหละ...

แต่ดูเหมือนศิษย์พี่ผู้นี้จะคุ้นชิน นางไม่เพียงไม่ถือสา ยังถือวิสาสะก้าวเข้ามารินน้ำชาให้ตัวเองด้วยท่าทีไม่แยแสต่อสิ่งใดอีกด้วย

เมื่อรินน้ำชาได้ครึ่งถ้วย ศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาก็ล้วงหยิบขวดยาที่ทำจากหยกขาวเนื้อดีออกจากสาบเสื้อ เปิดจุกไม้เทผงบางอย่างใส่ในถ้วย เขย่า จากนั้นก็รีบกรอกเข้าปากรวดเดียวราวกับกลัวว่าจะโดนใครยื้อแย่ง

เพียงดื่มชาผสมยาปริศนานั่นเข้าไปชั่วครู่ อาจารย์ป้าผู้นี้ก็คลายมือที่กำต้นแขนออก สีหน้าเองก็ดูผ่อนคลายลงหลายส่วน

“ซือฝุ...ยานั่น...” ลูกศิษย์อ่อนเยาว์ถามเสียงเบา น้ำเสียงหวานๆ เจือไว้ด้วยความตื่นเต้นตามประสาสาวน้อยสวยใสผู้ใฝ่รู้...

เอ...นั่นยาอะไรกันเจ้าคะซือฝุ ใช่ยายับยั้งอาการช้างตกมันหรือไม่ หืม?

...

อาจูส่ายหน้าให้กับความคิดนั้น

ไม่ได้...ไม่ได้...ถึงก่อนหน้านี้ อายุอานามเธอน่าจะห่างจากคุณป้า...เอ้ย อาจารย์ป้าผู้นี้ไม่มาก แต่ตอนนี้เธออยู่ในร่างสาวน้อยอายุ 14 15 จะแอบจิกกัด

ในใจว่าอย่างไรก็ต้องเกรงใจในความอาวุโสกว่าสักหน่อย...

ในขณะที่อาจูกำลังทบทวนความเหมาะสมตามประสาคนดีมีคุณธรรม

อยู่นั้น ท่านจ้าวหุบเขาก็ชื่นชมศิษย์ผู้พี่ด้วยสีหน้าท่าทีนิ่งสนิทและน้ำเสียงที่ฟังดูสงบราบเรียบราวกับกำลังพูดประชด

“ฝีมือการปรุงยาของท่านพัฒนาขึ้นอีกแล้ว”

ผู้มาเยือนฟังแล้วแค่นหัวเราะ “จ้าวหุบเขาให้เกียรติเกินไปแล้ว ยาต้านพิษขวดนี้เป็นยาที่ดีที่สุดของข้า แต่เกรงว่ายาพิษที่ดีที่สุดของท่านจะไม่ใช่ชนิดนี้กระมัง? ”

จ้าวหุบเขาเดียวดายนิ่งเฉย ไม่ต่อปากต่อคำ

“ท่านขึ้นหุบเขาครั้งนี้ด้วยเรื่องใด คงไม่ใช่แค่มาเฝ้าดูศิษย์ข้ากระมัง”

อุ๊ย...ตาย...

อาจูต้องข่มใจอย่างมาก ไม่ให้เผลอแสยะยิ้มเพราะคำถามนี้

เพราะอีกฝ่ายไม่ตอบ ท่านจ้าวหุบเขาจึงขยับริมฝีปากหยักสวยกล่าวต่อไป

“หากคุกคามคนของหุบเขา ข้าจำเป็นต้องลงมือกับท่าน ท่านรู้หรือไม่”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ลูกศิษย์คนงามก็ช้อนตาขึ้นมองไปยังอาจารย์ป้า

อีกครั้ง ดวงตาจวี๋ฮวาในยามนี้ดูคล้ายขอลุแก่โทษ แต่ในใจกลับลิงโลดอย่างที่สุด

ฟังไว้ซะ...เขาเลือกฉัน!

เพราะดวงตาคู่งามจับจ้องไปที่อาจารย์ป้า อาจูจึงสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังกำหมัดแน่นจนน่ากลัวว่านางจะเผลอทำกระดูกมือตัวเองแหลก ริมฝีปาก

สีแดงเลือดนกคู่นั้นเองก็เม้มแน่นสนิทจนแทบจะเป็นเส้นตรง

“หลี่หยาง เจ้ามันวิปริตไปแล้ว! รู้หรือไม่ยามนี้ผู้อื่นพูดถึงจ้าวหุบเขาเดียวดายเช่นไร!”

“ผู้อื่นพูดเช่นไรแล้วนับเป็นกงการใดของข้า” ท่านจ้าวหุบเขายังคงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของตนเองแม้แต่น้อย

ความไม่แยแสสายตาผู้คนระดับนี้...แม้แต่อาจูยังอยากจะย่อกายคาราวะ

โธ่...ซือฝุเจ้าขา ท่านไม่อยากรู้แต่ข้าอยากรู้นะเจ้าคะ ท่านจะถามนาง

สักหน่อยว่าคนเขาพูดกันอย่างไรก็ไม่ได้เลยรึ?

อาจูอยากจะอ้าปากถามแทนท่านจ้าวหุบเขา แต่ก็กลัวโดนอาจารย์ป้ากล่าวหาว่าพูดสอด...

“ศิษย์พี่ หากท่านไม่มีธุระอันใด...” ท่านจ้าวหุบเขาตัดบท ดูเย็นชา

“ใครว่าข้าไม่มี! ” สตรีผู้คล้ายจะไม่ยอมจากหุบเขาไปง่ายๆ โต้เสียงขุ่น

นางตวัดหางตาคมกริบมองสตรีอ่อนเยาว์ผู้โดนปกป้องไว้เบื้องหลังเจ้าบ้าน จากนั้นก็ตวัดสายตากลับไปยังชายเพียงคนเดียวในวงสนทนา แล้วโยนห่อผ้าดิบ

สีขาวเปรอะคราบสีแดงเกรอะกรังกลิ่นคาวคลุ้งให้เขา “ในห่อผ้านี้มีเข็มอาบพิษร้ายแรงอยู่สิบสองชนิด แต่ละชนิดล้วนแตกต่างกัน ข้าต้องการยาแก้ของพิษที่อาบอยู่บนเข็มทั้งสิบสองเล่มนี้”

ท่านจ้าวหุบเขาเปิดห่อผ้าดูอย่างไม่กลัวเกรง เขาเพ่งสายตาดูครู่หนึ่งก็

ปิดห่อผ้าลง “หากท่านต้องการยาถอนพิษสิบสองชนิดนี้ ข้าก็ยินดีช่วยเหลือ เพียงแต่หุบเขานั้นมีกฎ...”

นางตัดบทคำพูดประโยคนั้นด้วยการหยิบจี้หยกทรงกระบอกอันเล็กๆ ที่ห้อยคอไว้ต่างเครื่องประดับขึ้นเป่ายาวๆ หนึ่งครั้ง ไม่กี่อึดใจ บุรุษสี่คนซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีเขียวเข้มที่ตัดเย็บเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วก็แบกหีบไม้ขนาดใหญ่มา

ร่อนลงตรงหน้าโถงรับแขกด้วยวิชาตัวเบาอันเลิศล้ำ เสียงยามชายเหล่านี้วางหีบไม้ แม้จะไม่ได้ดังสักเท่าใด แต่ก็พอจะบอกได้ว่าภายในหีบน่าจะอัดแน่นด้วยโลหะบางอย่างซึ่งมีน้ำหนักไม่เบา

เพียงนางเหลียวสบตาชายแบกหีบคนหน้าซ้าย ชายคนนั้นก็รีบขยับกายเปิดฝาหีบอย่างรู้หน้าที่

เมื่อฝาหีบเปิดอ้า แสงสีทองก็พวยพุ่งออกมา ทำเอาอาจูถึงขั้นตาพร่า

นะ...นี่มัน...หรือว่า...

“หนึ่งหมื่นตำลึงทอง” สตรีเจ้าของหีบเอ่ยเสียงเรียบ “ทั้งหมดนี้รวมถึงค่า

ที่พักของข้าและผู้ติดตามในระหว่างรอยาแก้พิษสิบสองชนิดนั่น”

หนึ่งหมื่นตำลึงทอง!!!

ถ้าจำไม่ผิด ทอง 1 ตำลึง เท่ากับทองหนัก 4 บาท เพราะฉะนั้น หนึ่งหมื่นตำลึงทองก็หมายถึงสร้อยทองหนักเส้นละบาทจำนวนสี่หมื่นเส้น...

สี่หมื่นเส้น!!!

แม่เจ้าโว้ยยย

อาจูแทบอยากจะกรี้ดให้ภูเขาถล่มแผ่นดินสะเทือน

นี่มันค่ายาบ้าบออะไรกัน! ทำไมอาชีพหมอเถื่อนมันถึงได้ร่ำรวยขนาดนี้!!!