เสียงซุบซิบ

 

หลังจากที่ณิช‍ชากลับลงไปทำงานแล้ว  บรรดาทีมผู้ช่วยเลขาของอังกูรก็เกิดเสียงซุบซิบว่าอังกูรเรียกหญิงสาวขึ้นมาทำไมเป็นนานสองนาน

“ทำงานกันได้แล้วจ้ะพวกเธอ  ถ้าคุณย้‍งหรือบอสมาเจอระวังจะเป็นเรื่อง” 

สุพรรษาเดินมาปรามเมื่อมองมายังเห็นสาวๆ สามสี่คนจับกลุ่มคุยกันไม่เริ่มทำงานสักที

“คุณสุคะ  เมื่อกี้ณิชขึ้นมาทำอะไรเหรอคะ” 

เมลินดาเป็นตัวแทนหมู่บ้านถามเรื่องที่อยากรู้  สรรพนามที่หล่อนใช้เรียกณิช‍ชาทำให้สุพรรษาชะงักมองหน้าเจ้าตัว

“ทำไมเรียกคุณณิช‍ชาเขาสั้นๆ แบบนั้น  รู้จักกันเหรอจ๊ะ” 

“ใช่ค่ะ  เมลกับณิชเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน  ก็คนที่ตอนนั้นเมล

บอกคุณสุว่ามีเพื่อนทำงานอยู่ที่ออฟฟิศข้างล่างไงคะ  ที่ว่าจะชวนมาสมัครงานข้างบนแต่ว่าณิชเขาบอกว่าไม่ถนัด”   

“อ้อ  คุณณิชเองหรอกเหรอที่เราบอกพี่ตอนนั้น” 

“ค่ะคนนี้ละ  เมลเลยไม่เซ้าซี้เพราะว่าณิชอาจจะมีวุฒิไม่ถึงก็ได้  เจ้าตัวเขาคงรู้เลยบอกว่าไม่ถนัด”  เมลินดาพูดต่อ

สุพรรษาขมวดคิ้ว  “คุณณิชเนี่ยนะ  วุฒิไม่ถึง” 

เท่าที่เธอรู้ข้อมูลมาคือณิช‍ชาจบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านบริหารองค์กรจากต่างประเทศด้วยซ้ำแล้วจะเอาอะไรมาบอกว่าวุฒิไม่ถึง  เธอคิดว่าตำแหน่งปัจจุบันที่ณิช‍ชาทำอยู่ตอนนี้ต่างหากที่ไม่เหมาะสมกับวุฒิ 

“คุณณิชจบโทบริหารจากเมืองนอก  เร็วๆ นี้น่าจะได้ย้ายมาทำตำแหน่งผู้บริหารอีกคนบนชั้นนี้ด้วยซ้ำ  นี่เธอเป็นเพื่อนกับคุณณิชจริงรึเปล่าทำไมไม่รู้ล่ะ”

         เที่ยงวันนั้นณิช‍ชาแจ้งลางานครึ่งวันบ่ายเรียบร้อยแล้ว  จึงออกมาจากแผนกตรงไปยังลานจอดรถผู้บริหารด้านหลังอาคาร  หญิงสาวนัดอังกูรไว้ว่าจะไปเจอกันที่นั่น  โดยไม่ให้เขามารับที่แผนกให้เป็นที่เอิกเกริกและถูกจับตามอง   

“ทำไมต้องรีบล่ะคะ”  หญิงสาวหงุดหงิดเล็กน้อย  เพราะว่าวันนี้เป็นวันจันทร์ที่แน่นอนว่างานกองสุมเต็มโต๊ะ

“อีกไม่กี่วันผมต้องไปจีน  ถ้าเรื่องบ้านเรียบร้อยภายในหนึ่งอาทิตย์ก็คิดว่าช่วงนั้นจะให้น้องวินมาอยู่กับณิช  ถ้าณิชดูแลลูกสองคนไหวเพราะว่าไปนานหลายวันไม่อยากทิ้งน้องวินไว้กับที่บ้าน”  เหตุเพราะช่วงที่เขาจะไปจีน  เสี่ยกวงและคุณนายอิส‍รีย์ผู้เป็นบิดามารดาหรือปู่ย่าของเด็กๆ  ก็มีแพลนต้องเดินทางไปสิงคโปร์เช่นกัน  ชายหนุ่มคิดว่าหากเป็นดังนั้นการให้น้องวินมาอยู่กับณิช‍ชาก็เป็นการเปิดโอกาสให้เธอได้ใช้เวลากับลูกได้สมใจ

ณิช‍ชาเปลี่ยนท่าทีฉับพลันเมื่อได้ยินประโยคที่ว่า  การได้อยู่กับลูกทั้งสองคนตามลำพังโดยไม่มีอังกูรอยู่ด้วย  เธอย่อมสบายใจมากกว่าจึงรีบตอบรับ

“ได้เลยค่ะ  ณิชดูแลเด็กๆ ได้ไม่ต้องห่วงนะคะ” 

ทั้งสองแวะรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านประจำของอังกูรซึ่งอยู่ไกลจากห้างพอสมควร  เพราะเขารู้ว่าหญิงสาวจะสบายใจมากกว่าหากไม่มีพนักงานของห้างมาพบว่าเขาและเธอมาด้วยกัน  จากนั้นจึงเข้าไปที่บริษัทจำหน่ายเฟอร์นิเจอร์ชื่อดังที่เขาใช้บริการเป็นประจำ

อังกูรให้สิทธิ์ณิช‍ชาในการเลือกเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เข้าบ้านใหม่ทั้งห้องนอนของเธอและหวาน‍หวาน  จะมีในส่วนของห้องนอนลูกชายที่ชายหนุ่มช่วยออกความเห็นให้ในฐานะที่รู้ใจกันมากกว่า

“ไม่เกินสามวันครับคุณอังกูร  ทุกอย่างจัดส่งเรียบร้อยพร้อมติดตั้งและใช้งานได้เลย” 

“ขอเป็นงานด่วน  รบกวนทางทีมงานด้วยนะครับ  ถ้ามีค่าใช้จ่าย ค่าล่วงเวลาพนักงานเป็นพิเศษคิดรวมได้เลย” 

ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตให้และสำทับอีกครั้ง  ซึ่งฝ่ายนั้นก็ยิ้มกว้างโค้งให้อย่างสุดตัว

“ทางเราจะบริการให้อย่างเต็มที่เพื่อความพอใจอย่างสูงสุดของลูกค้า  ขอบคุณที่เลือกให้เราได้ดูแลนะครับ”

ออกจากที่นั่นก็พอดีได้เวลาเด็กๆ เลิกเรียน  อังกูรขับรถไปรับน้องวินก่อนเพราะเลิกเรียนเร็วกว่าเนื่องจากไม่ได้เรียนพิเศษ 

“ปกติใครไปรับน้องวินที่โรงเรียนเหรอคะ”  หญิงสาวถามระหว่างอยู่บนรถ

“ผมไปรับลูกเองทุกวัน  ยกเว้นว่ามีงานที่ปลีกตัวไม่ได้หรือว่าไปเมืองนอก ไปต่างจังหวัด” 

อังกูรรู้ตัวว่าตนเองงานยุ่งหากไม่ตั้งใจจัดสรรเวลาให้ลูกเป็นตารางที่แน่นอน  เขาจะไม่มีเวลาที่ว่างสำหรับเด็กชายเลย

ณิช‍ชามองเขาอย่างประหลาดใจปนทึ่ง 

“แล้วตอนเช้าล่ะคะ” 

“ตอนเช้าแบม  น้องสาวผมน่ะ น้องสาวคนเล็กจะไปส่งน้องวินเพราะว่าเขาเข้าออฟฟิศก่อนผม  จะออกจากบ้านก่อนเลยอาสาไปส่ง” 

นอกจากการรักษาความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก  อังกูรเองก็ไม่ลืมว่าลูกควรต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ในครอบครัว  เขาจึงยอมให้สมาชิกคนอื่นในบ้านมีส่วนร่วมในการดูแลลูก  เพราะรู้ว่าเด็กที่ขาดแม่ย่อมต้องการความใส่ใจเป็นพิเศษไม่ว่าจะในช่วงเวลาใดของชีวิต

เมื่อไปถึงชายหนุ่มจัดการแจ้งทางโรงเรียนเรื่องการขอเพิ่มชื่อผู้ปกครองที่สามารถรับส่งลูกได้คือณิช‍ชาอีกคน  จากที่เดิมจะมีแค่เขาและอันธิกาที่ลงทะเบียนไว้กับทางโรงเรียน 

“วันนี้แม่มาด้วย”  เด็กชายวิ่งเข้ามาหาณิช‍ชาอย่างดีใจที่เห็นแม่มารับพร้อมกับบิดา

“เดี๋ยวเราไปรับน้องหวานที่โรงเรียนก่อน  แล้วพ่อจะพาไปกินข้าวหิวหรือยังลูก”

ชายหนุ่มลูบศีรษะเด็กชายที่กอดแขนแม่แจไม่ยอมปล่อย  ส่วนณิช‍ชาดึงเป้ที่น้องวินสะพายออกมาจะหิ้วเอง  แต่เขาเอื้อมมือไปรับมาใส่ท้ายรถและเปิดประตูด้านหลังให้น้องวินขึ้นไปนั่ง

“เมื่อไหร่วินกับน้องจะได้เรียนด้วยกันละฮะแม่... พ่อ” 

“เทอมหน้าครับลูก  ว่าแต่วินจะย้ายไปเรียนกับน้องหรือให้น้องย้ายมาหาวินดี” 

“วินย้ายเองก็ได้พ่อ  น้องจะได้ไม่ต้องหาเพื่อนใหม่  วินเป็นผู้ชาย

วินหาเพื่อนง่าย”  เด็กชายแปดขวบอาสาทำให้พ่อแม่มองหน้ากัน  ณิช‍ชาเอี้ยวตัวไปมองลูกชายแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ

“ขอบใจนะลูก  แต่เดี๋ยวรอถามน้องก่อนก็ได้นะคะ”  เธอยอมรับว่าอังกูรเลี้ยงลูกได้ดีในระดับหนึ่งทีเดียว  อย่างน้อยน้องวินก็มีทัศนคติที่ดีถ้าเทียบกับอายุของเขาที่ยังคงเป็นเด็กแปดขวบ

หากแต่ในเย็นวันนั้นบนโต๊ะอาหารเย็นที่ชายหนุ่มพาแวะรับประทานก่อนจะไปส่งณิช‍ชาและหวาน‍หวานที่บ้าน  คำตอบของเด็กหญิงก็ทำให้คนเป็นพ่อและแม่ถึงกับหัวเราะ

“หนูย้ายไปเรียนกับพี่วินก็ได้ค่ะแม่  พี่วินบอกว่าโรงเรียนพี่เขาไม่มีเรียนพิเศษ  การบ้านก็น้อย” 

“แล้วหนูจะไม่คิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่าใช่ไหมคะลูก” 

เด็กหญิงหยุดคิด  “ก็คงคิดถึงสิคะแม่  แต่ถ้าคิดถึงมากๆ หนูขอให้แม่โทรหาเพื่อนให้ก็ได้” 

“เด็กๆ ครับ  อาทิตย์หน้าเราคงได้ย้ายไปอยู่บ้านใหม่กันแล้วนะลูก”  อังกูรบอกข่าวดีกับลูกฝาแฝด  เด็กทั้งสองส่งเสียงเฮอย่างดีใจ

“แบบนี้หนูจะได้ว่ายน้ำทุกวันเลยใช่ไหมคะพ่อ” 

“วินก็จะได้นอนกับแม่กับน้องแล้ว  ดีใจจัง” 

“แต่ว่าพอย้ายแล้ว อีกวันสองวันหลังจากนั้นพ่อต้องไปทำงานที่เมืองจีน  วินจะอยู่บ้านแม่ได้ไหมครับลูกสักเจ็ดวันถ้าพ่อไม่อยู่”

เด็กชายพยัก‍หน้าทันทีไม่ลังเล

“ได้เลยฮะพ่อ  วินจะดูแลแม่กับน้องเอง” 

อังกูรมองหน้าลูกชาย

“ไม่คิดก่อนสักหน่อยเหรอครับก่อนตอบ” 

เด็กชายส่ายหน้าปฏิเสธ 

“ไม่ฮะวินอยู่กับแม่ได้  พ่อไปทำงานได้เลย  สู้ๆ ครับพ่อ”