บททั้งหมดของ ตีตราเถื่อนคุณนายตกอับ: บทที่ 11 - บทที่ 20

-------------ช่วงเวลาพลบค่ำในห้องนอนคุมโทนสีเทาร่างแก่งเจ้าของคฤหาสน์นั่งบนโซฟาตัวใหญ่ริมระเบียง เขาหันหน้าทอดมองออกไปด้านนอกกระจกด้วยแววตาเรียบนิ่ง มือข้างหนึ่งหมุนควงแก้ววิสกี้ของเหลวสีอำพันกระเพื่อมไปตามจังหวะ ส่วนมืออีกข้างเลือกที่จะวางไว้บนหัวเข่าพลางเคาะนิ้วชี้ราวกับกำลังใช้งานสมองอย่างหนัก ฮิวโก้ยังคงอยู่ในชุดคุมอาบน้ำสีดำคล้ายกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง กระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นใบหน้าหล่อร้ายจึงเหลือบหันไปมองยังหน้าประตู"เข้ามา" สิ้นเสียงตอบรับประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ปรากฏเป็นร่างของสาวใช้อดีตเมียเจ้าพ่อเดินเข้ามาในชุดนอนมินิเดรสผ้ามันเงาสีขาว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติใบหน้าเกลี้ยงเกลาสว่างใสไร้เครื่องสำอาง เสียงฝีเท้าทิราหยุดบริเวณข้างโซฟาตัวใหญ่ ราวกับกำลังยืนรอคอยคำสั่งต่อไปของเขา "นั่งสิ" "ค่ะ"ทันทีที่ร่างบางเตรียมจะนั่งลงยังโซฟาข้างกัน เธอกลับถูกฝ่ามือหนารั้งเอวย้ายสะโพกพาก้นลงไปนั่งบนต้นขาของตนเสียดื้อๆ "!!!" ทำเอามนทิราตกใจเผลอยกมือประคองตัวจับไหล่แกร่งไว้แน่น "ที่บอกให้นั่ง หมายถึงนั่งบนตักฉันมากกว่า" "ตะ แต่ว่า" "ทำไม ตักของฉันมันไม่นุ่มเท่าโซฟาหรือไง"

-------------ครานี้เรียวลิ้นร้อนตวาดเกี่ยวจุกสีเชอร์รี่อีกครั้ง ขณะเดียวกันไม้ค้ำลำปูดโปนขยับเสือกสนไถไปตามกลีบร่องบัวน้ำ ปลายหัวมนโดนเข้ากับเกสรครั้งใดร่างบางมักจะแอ่นสะท้านเสียวสยิวไปกับสัมผัสทุกครั้งไป "เหมือนว่าของเธอมันจะพร้อมแล้วนะ" "ค่ะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว" หญิงหน้าหมวยหรี่ตาปรือพลางกัดริมฝีปากล่างอย่างยั่วอารมณ์ ทำเอามาเฟียหนุ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาจ่อปลายหัวมนลงยังปากทางหน้าถ้ำ ก่อนกระทั้นกระแทกส่งมันเข้าไปอย่างช้าๆ "อ่า~" "อือ! อื้ม~" ด้วยครั้งนี้เป็นเพียงครั้งที่สอง ทำให้ขนาดของถ้ำยังไม่ถูกขยายเท่าที่ควร การเดินทางของไม้ค้ำภายในถ้ำจึงยังคงทำได้ยาก ฮิวโก้เคลื่อนขยับเอวเข้าออกอย่างเชื่องช้าหวังให้ร่างบางได้คุ้นชิน "ไหวไหม" "วะ ไหวค่ะ ต่อได้เลย" เสียงหวานเอ่ยกระซิบพร้อมรอยยิ้ม เรียวมือสวยยันเข้าที่หน้าอกแกร่งทั้งสองข้าง ฮิวโก้จ้องมองสีหน้าเจ็บปวดพร้อมรอยยิ้มของเธออย่างหลงใหล ก่อนเขาจะซบหน้าลงยังต้นคอระหง เอ่ยพูดเสียงแหบพร่า "ที่บอกว่าชอบ ฉันชอบเธอจริงๆ นะมนทิรา" "!!!!" คำสารภาพของคนบนร่างทำเอามนทิราถึงกับหูอื้อ ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเช่นกัน จนเผลอซบ

-----------"เออหรือว่าคนที่ทำมันมีเรื่องบาดหมางกับแก๊งหยินหลงมากกว่าวะ"เจ้าพ่อแก๊งหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเมื่อเจ้าพ่อคนอื่นๆ ได้ฟังต่างก็พากันพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อสันนิษฐาน "แล้วมึงไปมีเรื่องบาดหมางกับใคร มันถึงได้ตามราวียันพวกกู"เสี่ยเซียงปรายตาแข็งกร้าวพยายามหาข้อเท็จจริงจากไนท์ แต่เจ้าพ่อมือใหม่กลับตีหน้าเศร้าด้วยเสียงเรียบ "ผมจะไปมีเรื่องกับใครได้เพิ่งจะขึ้นรับตำแหน่งเอง แต่ถ้าคิดดีๆ ก็คงจะมีอยู่คนหนึ่ง" "หมายถึงไอ้ฮิวโก้น่ะหรอ?""ครับ ผมคิดว่าน่าจะใช่มัน เพราะมันได้ตัวมนทิราไปครอบครองคงจะกลัวว่าผมจะไปลักพาตัวยายนั่นกลับมาละมั้งครับ" "มึงก็คิดจะทำอยู่แล้วนี่" เสี่ยเซียงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำก้องกังวานนัยน์ตาทรงอำนาจจ้องเขม็งไนท์ไม่วาง ทำเอาเจ้าพ่อมือใหม่ถึงกับผวาหลบสายตา "ผะ ผมยอมรับครับ เพราะที่ผ่านมาผมเองก็แอบรักเธอมาโดยตลอด แถมเธอยังมีเส้นสายทางธุรกิจที่เคยทำเอาไว้ ผมเลยคิดว่าหากได้เธอมาเป็นเมียคงจะช่วยทำให้แก๊งหยินหลงเติบโตได้มากกว่านี้" ไนท์อธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับโลกทั้งใบของเขามันได้พังทลายลง ปั๊ง! ปั๊ง!!ทันใดนั้นเองเสียงปืนดังรัวขึ้นหลายนัดทำเอาเหล่าเจ้าพ่อแตกต

ลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ร่างชายหญิงต่างก้าวเท้าเดินขึ้นรถคันหรูสีดำ เตรียมตัวจะออกเดินทางเพื่อกลับบ้านหลังทานอาหารมื้อเที่ยงในช่วงบ่ายเสร็จ "เป็นไงชอบไหม" "ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะที่พามา ^^ " "นี่ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าห้ามเรียกพี่ด้วยคำพูดห่างเหิน ไหนพูดซิพี่ฮิวโก้" ร่างเด็กดูจะเคอะเขินเธอเม้มริมฝีปากไม่กล้าสบตาชายตรงหน้า ทำเอามาเฟียเลือดร้อนต้องดึงร่างบางมอบจูบดุเดือดให้แก่เธอเพื่อเป็นการลงโทษ "อือ!!!" "อื้ม" รสจูบดิบเถื่อนแม้ทิราจะเม้มริมฝีปากเพื่อสกัดกั้นไม่ให้เรียวลิ้นร้อนทะลวงเข้ามา ถึงแบบนั้นก็ยังสู้แรงชายร่างแกร่งไม่ได้ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนจากเรียวแขนขึ้นมายังเนินอกคู่อิ่ม ส่วนมืออีกข้างขยับเข้าไปยังชายกระโปรงชุดเดรสเพียงเวลาไม่นานท้องนิ้วสัมผัสเข้ากับจุดอ่อนไหวทำเอาร่างบางสะท้านเมื่อได้รับสัมผัสสยิว "อึก!" "หึ" ฮิวโก้แค่นหัวเราะไม่เห็นท่าทางตอบสนองของสาวปากแข็ง คราวนี้เขาเกี่ยวนิ้วผ่านแพนตี้สัมผัสกับกลีบบัวน้ำอย่างจัง "!!!"ด้วยความเสียวซ่านทิราเผลอตัวฝังเล็บจิกลงบนต้นแขนแกร่ง พยายามยันตัวถอยห่างเกรงว่าภาพดังกล่าวจะมีคนที่ผ่านไปผ่านมาพบเห็นเข้า "เฮือก! ฮะ เฮียโก

------ บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองหลวงสถานที่ที่เป็นดั่งวิมานบนดอยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเท่าที่บนโลกนี้จะมี เจ้าของบ้านเป็นถึงเจ้าพ่อเหมืองทองรายใหญ่ในประเทศ อีกทั้งยังมีเหมืองทองต่างประเทศอีกหลายแหล่ง ด้วยฐานะหน้าตาทางสังคมเรียกได้ว่าไม่เป็นสองรองใคร คฤหาสน์พื้นที่เกือบสามไร่ทำให้ต้องมีแม่บ้านคนรับใช้จำนวนไม่น้อย แต่ทว่าทุกคนที่เข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านนั้นมีความตั้งใจจะเป็นมากกว่าตำแหน่งแม่บ้านเว้นแต่ นาร่า สาวน้อยผู้มาจากสลัม "ทั้งหมดสองร้อยสามสิบห้าบาท" "อะ เออคือว่านะคะลุงช่วยลดให้หนูหน่อยได้ไหมคะ หนูมีเงินติดตัวไม่ถึงสองร้อย" หญิงสาวแบมือในนั้นมีเงินเพียงหนึ่งร้อยเก้าสิบบาทซึ่งนั่นเป็นเงินที่มีทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอ ลุงคนขับจ้องมองเธอผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะหันขวับกระชากแขนดึงร่างหญิงสาวเข้าไปใกล้ "!!!" "ถ้ามีไม่พอก็น่าจะบอก ลุงจะได้พาเลี้ยวเข้าป่าก่อนมาส่ง แฮ่ๆ" สีหน้าโรคจิตสายตาหื่นกามจ้องมองไล่เลื่อนมองใบหน้าเรียวสวย ด้วยมาร่าเป็นหญิงสาววัยสิบเก้าปีแม้เธอจะเป็นเด็กสลัมเนื้อตัวกลับสะอาดสะอ้าน ขาวใสมีออร่าดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มทว่าสิ่งที่ทำให้เธออาศัยอยู่บนโลกใบนี้ลำบากคงจ