มิควรเพิกเฉย

เรือนกายระหงงดงาม ยังคงยืนนิ่งแข็งค้าง คล้ายกับวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปไกลแสนไกล

ถึงตอนนี้ เหม่ยหลินได้แต่ยืนหลั่งน้ำตา คนอื่นๆ ก็ยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อน

เนิ่นนานผ่านไป กระทั่งระลึกได้ว่านางควรขอเข้าเฝ้าพระบิดา เพื่อขอยกเลิกคำสั่งแต่งตั้งนางให้เดินทางไปแต่งงานครั้งนี้

“องค์หญิง ทรงพระทัยเย็นเอาไว้เพคะ” นางกำนัลคนหนึ่งเอ่ยทักท้วงเหม่ยหลินทันที เมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินกำลังลุกขึ้นแล้วต้องการเดินไปทางใด

ทางนั้นมิใช่ทางไปตำหนักกลางส่วนพระองค์หรอกหรือ?

นางกำนัลอีกคนหนึ่งรีบเอ่ยเตือนสติเหม่ยหลิน “องค์หญิงทรงลืมไปแล้วหรือเพคะ ว่านั่นคือราชโองการ ที่มิอาจขัดรับสั่ง หากองค์หญิงทรงใจร้อน ฝ่าบาทอาจจะทรงกริ้วเอาได้นะเพคะ”

เหม่ยหลินพลันหยุดปลายเท้าน้อยๆ แล้วหันมามองนางกำนัลทั้งสอง เห็นพวกนางพากันร่ำไห้ห้ามปรามอย่างจริงใจ

ถัดไปยังมีนางกำนัลอีกหลายคนที่ส่งสายตาอ้อนวอนมา หญิงสาวจึงทำได้เพียงยืนนิ่งแข็งค้างอยู่อย่างนั้น

เหม่ยหลินรู้พระทัยพระบิดาของตนดี ว่ายามที่นางขยับทำการใดที่ยังผลให้พระองค์ทรงกริ้วนั้น บ่าวรับใช้ต้องตายไปแล้วกี่คน

“เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไรดี” เหม่ยหลินยืนเคว้งก