All Chapters of หย่าเสร็จ ท่านประธานฉวยโอกาสเป็นสามีใหม่: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61สวีเหยียนเช่อโกรธจนดวงตาแทบลุกเป็นไฟ หันไปมองสวีเหยียนซีในชั่วขณะหนึ่งพร้อมกับสั่งการว่า “ซีซี มาหาพี่”เขากำลังให้สวีเหยียนซีเลือกถ้าเธอเลือกที่จะมาหาเขาแต่โดยดี เขาก็จะสามารถจัดการเจ้าตัวปัญหาอย่างจ้าวจวิ้นโจวได้เรียบร้อย และแสร้งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นสวีเหยียนซีกำมือแน่นพร้อมกัดฟันกรอด เธอเกลียดการกระทำของพี่ชายตรงหน้าที่ทำราวกับเป็นเจ้าของและคอยควบคุมเธอ “พี่ ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ”คำพูดเมื่อครู่เพียงพอที่จะบ่งบอกถึงท่าทีของเธอ ลูกตาดำในดวงตาของสวีเหยียนเช่อหดแคบลง ใบหน้าของเขาค่อย ๆ ซีดเผือด “เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?”“คุณโหยว รบกวนช่วยพาเธอออกไปก่อน” จ้าวจวิ้นโจวหันไปทางโหยวฉีที่กำลังแผ่รังสีความเกรี้ยวกราดอยู่ข้าง ๆ และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่สุภาพโหยวฉีที่ได้สติกลับมาก็ร้อง อ๋อ พร้อมกับตอบกลับเขาว่า “ได้ ไม่มีปัญหา”เธอเข้าใจดีว่าถ้าซีเอ๋อร์ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ ประธานจ้าวจะไม่สามารถลงมือได้อย่างเต็มที่จากนั้น เธอจึงคว้าข้อมือของสวีเหยียนซีและพาเธอออกมาจากจุดนั้นทันที พร้อมกับช่วยปิดประตูให้เสร็จสรรพโหยวฉีลงมือจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วจนสว

บทที่ 63หลังจากสวีเหยียนซีกล่าวขอบคุณเสร็จเรียบร้อย เธอไม่กล้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อบอกลาจ้าวจวิ้นโจวโดยตรง จึงฝากลุงโจวให้ช่วยบอกแทน จากนั้นเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางเดินลัดเลาะไปตามทางเล็ก ๆ เพื่อกลับไปยังว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ณ ชั้นสองของคฤหาสน์ ร่างของจ้าวจวิ้นโจวยืนพิงอยู่บริเวณหน้าต่างกระจกบานใหญ่ มองแผ่นหลังที่กำลังเดินอย่างเชื่องช้าของสวีเหยียนซีคนไร้หัวใจ...เมื่อกลับถึงคอนโด สวีเหยียนซีก็ยุ่งวุ่นวายกับการจัดการสิ่งต่าง ๆ จนกระทั่งห้าทุ่ม เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นพลิกตัวแล้วเปิดดูไลน์ ทำให้เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กดรับคำขอเป็นเพื่อนจากเหมาเจียนั่วและทันทีที่เธอกดยืนยันรับเป็นเพื่อน ไม่กี่วินาทีต่อมาเหมาเจียนั่วก็โทรศัพท์มาหาเธออย่างไม่ทันให้ตั้งตัวทำเอาเธอตกใจสุดขีด“สวีเหยียนซี! ทำไมเธอถึงเพิ่งกดรับคำขอเป็นเพื่อนฉันล่ะ! ฉันไปหาเธอที่โรงแรม พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกว่าพวกเธอเช็คเอาต์ไปนานแล้ว ทำไมไม่บอกฉันสักคำ!” น้ำเสียงของเหมาเจียนั่วเต็มไปด้วยความน้อยใจ ราวกับว่าหากสวีเหยียนซีไม่สามารถหาเหตุผลอธิบายเรื่องที่เกินขึ้นได้ เธอจะไม่ยอมอย่างเด็ดขาดสวี

บทที่ 65ณ ห้องทำงานชั้นสามเสิ่นเนี่ยมองทางพระพุทธรูปองค์ใหญ่ตรงหน้า ทำไมรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลยังไงชอบกล เมื่อเวลาผ่านไปยาวนานสมควร เขาก็ประสานมือเข้าด้วยกันพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ที่มึงจู่ ๆ ก็มาทานอาหารร้านกูด้วยตัวเองอย่างนี้นี่ คงไม่ใช่เพราะคิดถึงอาหารร้านกูแน่ ๆ ”“ก็แค่อยากกิน”เสิ่นเนี่ยถ่มน้ำลายทีหนึ่ง “ถ้ามึงอยากกินจริง ๆ ก็แค่โทรมาก็ได้นี่ จะมาถึงที่ร้านด้วยตัวเองทำไม?”จ้าวจวิ้นโจวถึงกับพูดไม่ออก “ทำไมมึงมีเรื่องไร้สาระให้คิดเยอะแยะนักวะ”“เชี่ย! ก็มึงผิดปกติขนาดนี้จะไม่ให้กูสงสัยหน่อยหรือไง?!”ในฐานะที่เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี พอจ้าวจวิ้นโจวทำตัวผิดปกติทีไร เหล่าบรรดาเพื่อน ๆ ก็จะตกใจลนลานกันเป็นแถว เพราะเวลาคนคนนี้ทำตัวผิดปกติเมื่อไหร่ มักจะทำในสิ่งที่คนปกติเขาไม่ทำกัน เพราะฉะนั้น อย่างน้อยเขาก็ควรส่งสัญญาณเตือน บอกกันล่วงหน้าหน่อยสิเขากำลังจะถามต่อแต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน“ว่าไง?”ในขณะที่ผู้จัดการกำลังอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมดผ่านทางโทรศัพท์ เสิ่นเนี่ยเมื่อได้ยินก็ค่อย ๆ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับมองไปยังใครบางคนอย่างมีนัย จากนั้นมุมปากก็ถูกยกขึ้น

บทที่ 67พอได้ยินคำว่าแจ้งตำรวจ สวีหว่านหนิงก็ขอยกธงขาวยอมแพ้ทันทีสุดท้ายเธอก็ได้แต่นำเสื้อโค้ทมาห่อตัวเองอย่างไม่เต็มใจสักท่าไหร่ และเดินออกไปจากร้านอาหารอย่างหมาจนตรอกเธอกลับบ้านมาด้วยสภาพอย่างกับหมาจนตรอกเช่นนั้น เมื่อเห็นแม่ของตน เธอจึงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บใจ “แม่คะ!”เมื่อแม่สวีเห็นเธอสภาพเช่นนั้นก็รีบเดินเข้ามาอย่างร้อนรน “ลูกไปกินข้าวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับบ้านมาในสภาพนี้?”สวีหว่านหนิงร้องไห้พร้อมกับกระทืบเท้า “เป็นฝีมือของสวีเหยียนซีค่ะ! หนูบังเอิญเจอเธอที่ร้านอาหาร เธอมาโทษว่าหนูเป็นคนแย่งพี่ฉินเซียวไป เลยรังแกหนู”เมื่อได้ยินว่าเป็นสวีเหยียนซี แม่สวีก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าทันที“ซ่อนตัวอยู่ตั้งหลายวัน พอโผล่ออกมาก็รังแกลูกสาวฉัน ยัยนั่นมันไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วใช่ไหม!” แม่สวีปลอบเธอ “ลูกรัก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวแม่ให้พี่ใหญ่ไปจัดการให้”-การเลี้ยงอาหารครั้งนี้ไม่จบอย่างเลวร้ายสักเท่าไหร่ สวีเหยียนซีและเพื่อนร่วมงานเดินทางกลับบริษัทเมื่อเธอนั่งลงที่โต๊ะทำงานได้ไม่นาน ก็มีสายจากต่างประเทศโทรเข้ามาลางสังหรณ์บอกเธอว่านี่คือฉินเซียวเธอเดินเข้าไปในห

บทที่ 69เมื่อเห็นเธอตอบตกลง สองสามีภรรยาตระกูลเซวียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ส่วนเซวียนเหยาถึงกับเอียงศีรษะซบลงบนไหล่ของสวีเหยียนซีอย่างมีความสุขเซวียนเฉิงหวยกลัวว่าตนจะทำให้สวีเหยียนซีลำบากใจ จึงหันไปพูดกับจ้าวจวิ้นโจวว่า “จวิ้นโจว แม้การที่ฉันชักชวนคนในทีมนายแบบนี้จะดูเหมือนจะเป็นการไม่ให้เกียรตินายเลยก็ตาม ถ้านายไม่พอใจ ก็ลงที่ฉันได้เลย อย่าไปทำให้ครูสวีลำบากใจเลย”จ้าวจวิ้นโจวหัวเราะออกมา “ถ้าผมไม่พอใจจริง ๆ จะพาเธอมาทานข้าวกับพวกคุณถึงที่นี่เหรอ?”เซวียนเฉิงหวยยกแก้วขึ้น “บุญคุณครั้งนี้ฉันจะจำไม่ลืมเลย หากในวันหน้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ บอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”“เรื่องของเหยาเหยาสำคัญเป็นอันดับแรก” จ้าวจวิ้นโจวพูดขึ้นพลางชนแก้วกับเขาจัดการเรื่องนี้เป็นที่เรียบร้อย ในส่วนของรายละเอียดปลีกย่อยค่อยหาโอกาสพูดคุยกันอีกครั้งเมื่อทานอาหารไปได้สักพัก จู่ ๆ เซวียนเหยาก็ดึงมือของสวีเหยียนซี “ครูสวี ครูออกไปเดินเล่นกับหนูหน่อยได้ไหมคะ?”สวีเหยียนซีรีบพูดก่อนที่คุณนายเซวียนจะเอ่ยปากปฏิเสธ “ทุกคนทานกันต่อได้เลยนะคะ ฉันขอตัวออกไปเดินเล่นกับเหยาเหยาข้างนอกสักครูค่ะ”คุณนายเซวียนรี