Semua Bab Bad Mafia เด็กเจ้าพ่อ: Bab 11 - Bab 20

“ยิ้มหน่อยคิรัน” คิระบอกลูกชายที่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งไม่ยอมยิ้มให้กล้องคิรันฝืนยิ้มในที่สุด หลังจากถ่ายรูปเสร็จสรรพเจ้าบ่าวของงานก็ลุกพรวดออกไปทันที คิระและคาร์เทียร์มองหน้ากันแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ อย่างเอือมระอากับลูกชายคนนี้“ปล่อยมันไปก่อน” คิระห้ามภรรยาที่จะตามคิรันออกไป“หนูนาเนียร์ลูก มาถ่ายรูปกับ

หลายวันต่อมา“เฮียหายไปนานหลายวัน เบื่อกันแล้วเหรอคะ” เสียงออดอ้อนดังขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงสาวรูปร่างเซ็กซี่ที่ซบลงบนอกแกร่งของคิรันคิรันนั่งพิงพนักโซฟาโซนวีไอพีของไนต์คลับหรู ปล่อยให้เธอแนบตัวเข้ามาโดยไม่ขยับหนี มืออีกข้างยังถือแก้วน้ำสีเหลืองอำพัน สายตาไม่ได้มองคนข้างกายหากแต่มองออกไปด้านหน้า“ฉันยุ่ง” เสียงตอบเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกใดหญิงสาวขยับตัวเข้าใกล้มากขึ้น ปลายนิ้วลากไล้ไปตามแผงอกแกร่งของเขาอย่างยั่วเย้า“ปกติยุ่งก็เห็นเฮียเรียกหาแพมตลอด เฮียไม่เคยหายไปเกือบหนึ่งทิตย์ น่าน้อยใจจังเลยนะคะ…” แพม ทำสีหน้าน้อยอกน้อยใจทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้น และอาจจะทำให้คิรันไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้ใครล้ำเส้นไปมากกว่านั้นโดยเฉพาะกิริยาท่าทางของ ‘เด็กบนเตียง’ อย่างเธอ“อย่าล้ำเส้น”คิรันบอกแพมเสียงเข้ม ก่อนจะยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นจิบอีกครั้งเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิด ทีแรกเขากำลังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ แต่แล้วแพมดันทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาซะอย่างงั้น“แพมขอโทษ แพมแค่น้อยใจ”“ถ้าน้อยใจก็กลับไป” เขาไม่แคร์อยู่แล้ว หากอยู่แล้วทำตัวน่ารำคาญเรียกร้องความสนใจก็กลับไป แค่นั้นเอง…แพมชะงักเมื่

นาเนียร์เบือนใบหน้าหนีอัตโนมัติ ไม่อยากเชื่อว่านี่คือคนเดียวกับเด็กผู้ชายผอมแห้งที่เคยกลั่นแกล้งเธอในวัยเด็ก ตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มหล่อที่มีสาวๆ มากมายรายล้อม“มองฉัน”เธอค่อยๆ หันกลับมามองเขาในที่สุดมือหนาเริ่มปลดเข็มขัดจากแบรนด์หรูออกแล้วโยนลงพื้นราวกับมันเป็นเพียงสิ่งของราคาถูก ชายเสื้อยืดที่เลิกข

หลังจากบทรักอันเร่าร้อนสิ้นสุดลง คิรันก็ทิ้งให้นาเนียร์นอนหมดแรงงบนเตียงคนเดียวโดยปราศจากคำปลอบโยนหรือกอดอบอุ่นจนกระทั่งเช้า…เปลือกตาที่แนบสนิทเริ่มปรือขึ้นอย่างยากลำบากปรากฏนัยน์ตาคู่สวยที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ทันทีที่สมองกลับมาประมวลผล ความปวดร้าวตามร่างกายพลันวิ่งแล่นเข้ามาเล่นงานอย่างจังว่างเปล่า…

นาเนียร์หายใจเข้าเฮือกหนึ่งก่อนเดินช้าๆ ไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด มือเล็กสั่นน้อยๆ จากฤทธิ์ไข้ แต่เธอไม่ปริปากบ่น ไม่แม้แต่ขอผ่อนผันสักคำเดียวเพราะรู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์กับคนอย่างคิรันพื้นห้องกว้างขวางของเพนท์เฮาส์หรูเหมือนจะเยาะเย้ยสภาพของเธอ เธอค่อยๆ ถูพื้นตรงโถงกลาง ลมหายใจเริ่มติดขัด รู้สึกเวียน