บทที่ 14 | ฉัน…เลวเลยล่ะ NC+++(1)

เสียงหัวใจของนาเนียร์เต้นโครมครามดังอยู่ในอก ร่างบางพยายามดิ้นหนีจากมือที่กอบกุมแขนเธอไว้แน่นอย่างไร้ความปรานี ดวงตากลมสวยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความหวาดกลัว

“พี่คิรัน หนู…หนูกลัว” เสียงของเธอสั่นพร่า ดวงตาเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำตา

แต่แทนที่คิรันจะยอมปล่อยนาเนียร์เป็นอิสระ เขากลับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แอลกอฮอล์ที่กำลังไหลเวียนในร่างกายอาจทำให้สติของค่ำคืนนี้ขาดผึง

เขาดันตัวเธอแนบกับเคาน์เตอร์ครัว ดวงหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดแก้มเนียน

“กลัวมากไหมหืมเด็กน้อย…” เขากระซิบเสียงแผ่วแต่แฝงไปด้วยอันตราย นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามกรอบหน้าของเธอช้าๆ ทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้าน “เมื่อก่อนฉันชอบเวลาได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ตอนนี้ฉันกลับอยากรู้แล้วว่าเปลี่ยนมันเป็นอย่างอื่น…มันจะเป็นยังไงนะ”

“พี่คิรัน…” น้ำเสียงของนาเนียร์แทบเป็นเสียงกระซิบ เธอไม่รู้จะต่อกรกับเขายังไง ไม่รู้จะพูดอะไรให้เขาหยุด

มือของเขาหยุดลงที่ลำคอขาวเนียน ก้านนิ้วเกลี่ยเบาๆ จนเธอรู้สึกขนลุกซู่กับสัมผัสแปลกใหม่นี้ มือของเขาหยุดลงที่ลำคอขาวเนียน ปลายนิ้วเกลี่ยผิวเบาๆ จนเธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว นาเนียร์ขยับตัวออกห่างด้วยสัญชาตญ