Lahat ng Kabanata ng The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Kabanata 11 - Kabanata 20

Doña Beatriz POV Maaga na sa mansion, at ang tahimik na hallways ay may kakaibang bigat sa bawat hakbang. Habang naglalakad ako patungo sa dining hall, napansin ko si Stefanie. Nakaupo siya sa tabi ng study table, naka-focus sa tablet at notebook, mabilis ang pag-scan sa paligid, at bumalik agad sa trabaho. She’s alert… eyes flick everywhere. Calm, yet aware of every movement around her. Si Yaya Loring na nakatayo sa tabi, nagbulong: “Ma’am… … she always seems in control po. Parang nararamdaman niya agad kung may mali sa paligid.” Tumango ako, ang mga mata ko ay nakatutok sa bawat galaw ni Stefanie. Controlled. Composed. But will she remain steady under subtle pressure? Pumasok kami sa dining hall, halata ang tensyon sa paligid. Relatives and staff alike, nakatingin, nagbubulungan, halatang sinusubok ang batang nurse. My other nephew ,Marco whispered, “She even manages the schedules now… unbelievable.” “Siya… and the Doña actually listens to her,” sagot ni Aunt Pilar.

Parang nanalo ako sa raffle ng impyerno. I mean, sino ba naman ang nag-iimbita ng isang simpleng nurse sa isang board meeting ng pinakamalaking airline company sa buong Asya? Oo, ako lang ‘yung naka-nurse uniform habang lahat ng tao sa mesa naka-Armani at Prada. Ang ganda ng contrast: sila parang stock photos ng “business mogul,” ako parang stock photo ng “nagkamaling pumasok sa conference room.” Grabe talaga si Doña Beatriz pati dito sa mansion may conference room kaya walang akong kawala sa extra-baggage kong trabaho- ang maging assistant slash side-kick slash alalay niya. “Stefanie.” bulong ni nanaman ni Yaya Loring na di ko maiwasang maisipang dakilang marites ng mansion habang inaayos ang upuan ko sa tabi ni Doña Beatriz, “relax lang. Hindi ka kakainin ng mga iyan.” Napatawa ako ng mahina. Hindi kakainin? E mukhang piranha lahat ng nasa mesa. Pag-upo ni Doña Beatriz, agad na tumahimik ang buong kwarto. Literal. As in parang may nag-mute ng buong meeting. Gano’n kalakas ang pre

Adrian’s POV Madalas kong isipin na wala nang makakapagpababa ng pasensya ko maliban sa board of directors. Pero mali ako. Maling mali. Kasi sa mismong first five minutes ng pagbabalik ko sa Zubiri Towers, nakita ko na kung sino ang magiging pinakamasakit sa ulo ko. At oo, nurse lang siya. Nakatayo ako sa lobby, tahimik na pinagmamasdan ang chaos. Ang daming empleyado, parang may parade. Naririnig ko pa ang bulungan. “Si Adrian Zubiri! Grabe, ang gwapo pero nakakatakot…” “Ang lamig ng aura. Parang hindi tao.” “Bakit may nurse na sumasama kay Doña Beatriz?” Napakunot ang noo ko. Nurse? At doon ko siya nakita. Stefanie Rivera. Hindi siya mukhang alalay. Nakadikit siya kay Lola, parang natural lang siyang parte ng eksena. At sa unang tingin, ramdam ko na agad kung anong trip niya: hindi siya takot. --- “Adrian.” Boses ni Lola, matalim. “This is Stefanie. Nurse ko.” Nagmano ako kay Lola, pero hindi ko tinago ang tingin ko kay Stefanie. “Nurse?” Ulit ko, malamig. “Bakit mukhan

Stefanie’s POV Hindi ko alam kung kasalanan ko ba o kasalanan ng mundo, pero bakit parang kahit saan ako tumingin, nandoon si Adrian Zubiri? At bakit parang allergic siya sa presensya ko? Para bang bawat galaw ko ay kasalanan. Bawat ngiti ko, insulto. At bawat buntong-hininga ko, parang pag-atake sa kanya. Pero eto ako, bitbit ang tray ng gamot ni Doña Beatriz, naka-step heels pa na hindi ko trip pero kailangan dahil “presentation matters, Stefanie,” sabi ng mismong Doña. Pagdating ko sa dining hall, andoon na sila. Ang lawak ng mesa, puno ng crystal glasses at imported plates, pero para bang may invisible na barrier sa pagitan nila at ako. “Stefanie, sit,” tawag ng Doña, naka-upo sa head ng table, hawak ang tasa ng kape. Nagdalawang-isip ako. “Dito po?” tanong ko, kasi hello, andaming vacant seats pero lahat may mga pinsan, apo, mga nakaka-John Wick ng tingin.Parang mga entitled na anak ng DPWH contractor kung makatimgin. “Yes. Dito sa tabi ko,” utos niya. Ayun na. P

Stefanie's’POV Kung may award for “Most Unwanted Fame,” panalo na ako. Hindi ko alam kung anong mas nakakainis: ang pagpasok ng mga photographer sa garden kanina o yung instant viral article tungkol sa akin, “The Nurse Who Rules Zubiri Empire?” Parang joke lang. Parang comedy show sa telenovela. Nagising ako ng maaga, dala ang phone, excited pa pero napurnada ang good vibes ng bumulaga sa paningin ko ang screen—na expectations vs. reality ako sa naka-flood na notifications. “OMG… she’s everywhere!” basa ko sa isang text. “Hindi ako famous, bakit ako napapansin?!” type ko sa sarili ko. Nag-scroll ako sa social media: memes, comments, hate threads, “She’s just a nurse, she can’t possibly be smart enough to influence Doña Beatriz,” at syempre, supportive fans na parang nagpo-protect sa akin. “Ang dami… dami… dami,” inulit-ulit ko habang hawak-hawak ang ulo. Kaloka! Pero kahit ganun ang greeting ng umaga sa akin,wala ako sa dreams world kaya as usual -workmode activated ang nurs