All Chapters of เลิกตื๊อสักทีผู้ชายเฮงซวย ฉันคนนี้มีสามีใหม่แล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

มีคนอยู่จำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว ที่รู้สึกว่าแพทย์แผนจีนจืดชืดน่าเบื่อ ทว่าเวินซ่งกลับหลงใหลในมันอย่างไม่รู้จักหน่าย ให้เธอทิ้งหนังสือที่มีเต็มผนังพวกนี้น่ะเหรอ จะพูดยังไงก็เป็นไปไม่ได้เสียหรอกเธอตรงเข้าไปยังห้องเก็บของหยิบกล่องกระดาษออกมาหลายใบ เริ่มลงมือจัดเก็บตำราเสียเดี๋ยวนั้น กะจะนำไปฝากไว้กับถงอู้ก่อนยังไงเสีย ความสนใจของโจวอวี้ชวนคนนั้นก็ไม่เคยอยู่ที่ตัวเธออยู่แล้วในห้องเธอมีอะไรขาดหายไป เขาก็ไม่มีทางสังเกตเห็นหรอกกำลังจัดของอย่างขะมักเขม้น เสียงโทรศัพท์ก็พลันดังขึ้นสายเรียกเข้าขึ้นโชว์ว่า เฒ่าทารกอาจารย์ของเธอนั่นเองสี่ปีก่อน เดิมทีเธอมีความสามารถพอจะได้เข้าทำงานที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนเมืองจิ่ง โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนอันดับต้นของประเทศอายุยี่สิบต้นๆ ก็มีโอกาสในโรงพยาบาลที่ดีเช่นนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอมีพรสวรรค์และความสามารถโดยแท้ หากให้เวลาอีกหน่อยจะพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน ก็แทบไม่ต้องเปลืองแรงคิดแต่ทว่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลซาง กลับตัดเส้นทางอาชีพของเธอลงอย่างง่ายดายราวพลิกฝ่ามือไม่มีใครกล้ารับเธอเข้าทำงานเลยเป็นอาจารย์ที่คอยบอกเธอว่าไม่เป็นไร และอย่าได้ท้อถอยจากน

......เวินซ่งไม่มีแก่ใจจะไปคิดเรื่องพวกเขาสามคนจะฉลองเทศกาลกันยังไงหลังทานมื้อเย็นเสร็จ เธอก็นั่งยองๆ ปั้นซานตาคลอสให้ตัวเองอยู่ในสวน จนสองมือเย็นเยือกแดงเถือกแล้ว ถึงได้กลับเข้าห้องไปแช่น้ำอุ่นคงเป็นเพราะป้าอู๋เห็นว่าหิมะเริ่มตกลงมาอีก จึงเปิดฮีตเตอร์แรงไปสักหน่อยกระทั่งผมเวินซ่งยังไม่อยากจะเสียแรงเป่าให้แห้งได้แต่เอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสือ อ่านไปอ่านมา ก็ขดตัวเป็นก้อนแล้วนอนหลับไปทั้งอย่างนั้นวันถัดมา เวินซ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงรบกวนไม่รู้ว่าจากชั้นล่าง หรือจากนอกบ้านกันแน่ ที่เป็นต้นกำเนิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวคงเป็นโจวสือคั่วอีกนั่นแหละที่กำลังป่วนบ้านเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกอยากนอนต่อแล้วเช่นกัน จึงล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะลงไปเตรียมทานมื้อเช้าเดินมาถึงหน้าบันไดเท่านั้น โจวสือคั่วก็โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ สองมือเท้าเอวพลางจ้องเขม็งมาที่เธอ “นังคนเลว! ไปตายซะเถอะ!”เวินซ่งขมวดคิ้วมุ่น ยังไม่ทันได้พูดอะไร โจวสือคั่วก็โถมพุ่งเข้าใส่เธอเต็มแรง!คราวนี้เธอหลบได้อย่างว่องไว ทว่าบั้นเอวกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังออกแรงฉวยดึงเพียงชั่วพริบตาเธอก็เสียหลัก กลิ้งตก

ยุ่งอยู่กับการถนอมน้ำใจคน ยุ่งอยู่กับการดูแลคนในดวงใจสองวันก่อน ถงอู้เอาชายามบ่ายมาให้เธอ พอเข้าห้องมาได้ก็ด่าสาดเสียเทเสียถึงโจวอวี้ชวนไปครึ่งค่อนวันเหตุผลไม่มีอะไรมากก็เเพราะเห็นโจวอวี้ชวนคอยดูแลเสิ่นหมิงถังอย่างใกล้ชิดอยู่ในห้องพักฟื้น VIP เข้าพอดีเช้าวันถัดมา เวินซ่งทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอย่างราบรื่นเจียงสวินมู่เป็นห่วงอาการของเธอ จึงตั้งใจส่งข้อความมาถามเป็นพิเศษ[เสี่ยวซ่ง ให้พี่ไปรับที่โรงพยาบาลไหม?][ไม่รบกวนพี่สวินมู่ดีกว่าค่ะ ถงอู้จะไปส่งฉันที่สนามบินให้]ขณะตอบข้อความเวินซ่งก็เดินเข้าลิฟต์ไปด้วยเพิ่งจะเดินมาถึงลานจอดรถใต้ดิน ก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังออกมาจากช่องทางเดินรถฉุกเฉินเป็นเสียงคุยโทรศัพท์ของโจวอวี้ชวนนั่นเอง“นายว่าฉันยังรู้จักเธอไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันนึกไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะลงไม้ลงมือกับหมิงถาง”ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรออกไป โจวอวี้ชวนจึงได้อธิบายต่ออย่างหัวเสีย “ฉันไม่เคยคิดจะให้เธอเสียเปรียบอยู่คนเดียวเลย แล้วก็ไม่มีทางหย่ากับเธอด้วย”คราวนี้ปลายสายเสียงดังขึ้นโดยพลัน “เวรแล้ว ปกติไม่ใช่ยังงี้นี่! เสี่ยวเวินซ่งอัดนางในดวงใจของนายเสียจนหัวแตกเล

เจียงสวินมู่เป็นคนเข้าสังคมเก่งในมื้ออาหารมื้อนี้ เวินซ่งรับผิดชอบอยู่แค่เพียงหน้าที่กินข้าวให้อร่อยบ่อยครั้งที่เขาเห็นว่าอาหารจานใดถูกปากเวินซ่ง ก็จะตักใส่จานให้เธอเป็นระยะอย่างเช่น เต้าหู้ยัดไส้โจวอวี้ชวนไม่กินอาหารใดๆ ที่ทำจากถั่ว บนโต๊ะอาหารตระกูลซางจึงไม่เคยปรากฏเมนูนี้อยู่ทว่าเวินซ่งชอบกลับชอบมากเธอหันไปมองเจียงสวินมู่ ดวงตายิบหยี ทว่าไม่ได้พูดอะไร แต่เจียงสวินมู่ก็มองออกว่าเธอกำลังขอบคุณ เขายกมือเขกศีรษะเธอไปเบาๆ “รีบกินตอนที่ยังร้อนเถอะ พวกอาจารย์เขามอบหมายมา บอกให้ฉันดูแลเธอให้ดี”ขณะเดียวกัน ประตูห้องจัดเลี้ยงที่อยู่เยื้องกันก็ถูกเปิดจากด้านในคนที่ออกมาก่อนคือชายชาวต่างชาติอายุราวห้าสิบปี พกเหล่าผู้ติดตามในชุดสูทเต็มยศออกมาด้วย กลิ่นอายแบบคนประสบความสำเร็จแจ่มชัด เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าจะต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทมหาชนสักแห่งเขาหันข้างเพื่อหลบทางให้ ยิ้มกว้างเสียจนปากแทบหุบไม่สนิท พูดภาษาเยอรมันอย่างคล่องแคล่ว “คุณซาง งั้นเรื่องความร่วมมือก็ตกลงตามนี้นะครับ พรุ่งนี้ผมจะนำสัญญาไปให้เซ็นที่โรงแรมด้วยตัวเองโดยตรงเลยครับ”“อืม”ชายหนุ่มที่เอ่ยรับก้าวเดิน

“ไปกินข้าวกัน”ซางอวี้กล่าวเสียงเรียบเวินซ่งถึงกับโมโหขึ้นมา “จอดรถ”ซางอีไม่ได้หยุดรถ เขามองผ่านกระจกมองหลังเป็นนัยรอการสั่งการจากซางอวี้เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ยอมทำตาม เวินซ่งก็ไม่พูดให้มากความ ยกมือเปิดประตูรถออกทันที น้ำเสียงแน่วแน่ “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ฟังคุณหรอก สามปีที่แล้วฉันโดดออกจากรถได้ คราวนี้ก็ด้วย!”ซางอีรีบแทบจะเหยียบเบรกกะทันหันด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ไม่หายซางอวี้คาดการณ์ไว้ได้ก่อนแล้ว จึงโน้มตัวไปจับข้อมือเธอเอาไว้ น้ำเสียงเย็นเยือกอย่างถึงที่สุด “งั้นเธอจะฟังใครล่ะ? โจวอวี้ชวนงั้นเหรอ?”“ฟังใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ!”เวินซ่งพยายามสะบัดมือเขาออก เหมือนลูกเสือดาวตัวน้อยที่กำลังตกใจซางอวี้ยิ้มหยัน “แต่ก่อนใครกันนะที่มาขอร้องไม่ให้ทิ้งเธอไป และก็จะเชื่อฟังฉันตลอดไป?” “คุณก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าแต่ก่อน!”เวินซ่งไม่เคยสูญเสียความคุมเช่นนี้มาก่อน ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปยังเขา “ประธานซาง ฉันอายุยี่สิบสี่แล้ว ไม่ใช่เด็กเจ็ดขวบ”“เธอเป็นคนเกี่ยวก้อยกับฉันเอง ฉันถึงได้ตามเธอไปโดยไม่ระแวดระวังอะไรทั้งนั้นยังไงล่ะ”จบปร