All Chapters of เลิกตื๊อสักทีผู้ชายเฮงซวย ฉันคนนี้มีสามีใหม่แล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

ระหว่างที่พูด สายตาก็กวาดผ่านร่างของเจียงสวินมู่ที่ผ่านมาเธอรู้สึกว่า เด็กสองคนนี้เหมาะสมกัน คนหนึ่งน่ารักคนหนึ่งอ่อนโยน เป็นคู่สร้างคู่สมเวินซ่งรู้สึกเพียงว่ามีสายตาที่เฉียบคมและเย้ยหยันจ้องอยู่ที่ศีรษะของเธอ เธอทำราวกับไม่รู้สึกตัว แล้วเงยหน้ายิ้ม “อาจารย์หญิง อาจารย์เข้าใจผิดไปค่ะ ระหว่างทางที่มาเมื่อกี้ ฉันได้อธิบายให้อาจารย์ฟังแล้วค่ะ”“ฉันไม่ได้คิดจะหย่าค่ะ”สิ้นคำพูดนี้ ขณะที่เก็บสายตากลับมา ก็สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่หนึ่งโดยบังเอิญดวงตาของชายคนนั้นลึกล้ำ แฝงความสงสัยอย่างชัดเจนใช่เธอไม่อยากยอมรับเรื่องหย่าต่อหน้าเขาเลยสักนิดซุนจิ้งหลันประหลาดใจ และบ่นสามี “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะ? ฉันสั่งเค้กฉลองหย่าไปแล้วด้วย...”“อะแฮ่ม ไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาบอกหรือไงเล่า”อวี๋เฉิงอั้นก็ไม่ถามอะไร เพียงแค่ช่วยสนับสนุนเวินซ่ง “ไม่ได้หย่าก็กินเค้กได้นี่ ขอแค่เด็กมีความสุขก็พอ เธอว่าจริงไหม?”ซุนจิ้งหลันพูด “มันก็จริงอย่างที่พูด”“ขอบคุณค่ะอาจารย์หญิง”เวินซ่งหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาชนเบา ๆ แล้วจิบครั้งหนึ่งเธอวางแก้วเหล้าลง เสียงทุ้มต่ำที่ไม่รีบร้อนของชายหนุ่มฝั่งตรงข

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นโจวอวี้ชวนกับพวกเสินเย่ ก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้างเหมือนกันตั้งแต่โจวอวี้ชวนกับเวินซ่งแต่งงานกัน ในขณะเดียวกันคุณชายคนนี้ก็บาดหมางกับเวินซ่ง และไม่สนใจพวกเขาไปด้วยแต่ว่า ในกลุ่มไลน์ก็ยังไม่ได้ออกทุกครั้งที่ทุกคนนัดสังสรรค์กันก็มักจะชวนกันในกลุ่มแชท จำนวนครั้งที่ซางอวี้มานั้นนับนิ้วได้เลยไม่มีใครคิดเลยว่า ครั้งนี้เขาจะมาแบบไม่บอกสักคำเสินเย่ยืนขึ้น ไกล่เกลี่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่อวี้ วันนี้ทำไมถึงว่างมาเที่ยวได้ล่ะ?”“ผ่านทางมา”ซางอวี้พยักหน้าให้เขาเบา ๆ ยืนตัวตรงแล้วเดินเข้าไปคนที่พูดเมื่อครู่เดินตามไปขอโทษซ้ำ “พี่ครับ ผมปากพล่อยไป พี่อย่าถือสาผมเลยนะ”พวกเขาที่อยู่ที่นี่ ก็แค่อาศัยว่าครอบครัวมีอำนาจมีอิทธิพลมีแค่ซางอวี้กับโจวอวี้ชวนเท่านั้น ที่กุมอำนาจอย่างแท้จริง โดยเฉพาะปีศาจที่มีชีวิตอย่างซางอวี้คนนี้ซึ่งไร้มนุษยธรรม เขามีความสัมพันธ์กับทั้งโลกมืดและโลกสว่าง ที่เมืองจิ่งใครจะกล้าไม่ให้เกียรติเขากันซางอวี้นั่งด้วยท่าทางสบาย ๆ มือข้างหนึ่งวางพาดอยู่บนพนักพิงของโซฟาหนัง “แค่ล้อเล่น นายจะไปเครียดอะไร?”“พอแล้ว ไปเล่นไพ่ของนายเถอะ”โจวอวี้ชวนช่วยแก้สถา

ก่อนจะแต่งงานกับโจวอวี้ชวน เธอเคยสอบถามจากคนมากมายว่าคนในใจของโจวอวี้ชวนเป็นใครกันแน่ไม่มีใครบอกเธอพวกพี่ ๆ คุณชายเหล่านั้นปกติดูเหมือนจะสนิทกับเธอ แต่ความจริงพวกเขาล้วนเป็นเพื่อนของโจวอวี้ชวน ย่อมไม่มีใครจะทรยศเขาเธอไม่มีทางเลือก จึงโทรหาซางอวี้ซางอวี้พูดว่ายังไงนะเวินซ่งลดกระจกรถลงเล็กน้อย ลมในคืนที่หนาวเหน็บพัดเข้ามาข้างใน ทำให้ความคิดของเธอแจ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆในที่สุดก็คิดคำพูดนั้นออกเขาพูดว่า คุณหนูใหญ่ พวกเรามีความสัมพันธ์อะไรกัน ทำไมฉันต้องคลายความสงสัยให้เธอด้วย?เธอไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ ก็วางสายไปตั้งแต่นั้นก็ลากซางอวี้เข้าแบล็กลิสต์เขาเคยเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า พวกเขาสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกแล้วหรือพูดได้ว่า ไม่มีความเกี่ยวข้องกันตั้งแต่แรกผ่านไปไม่นาน ในรถถูกลมหนาวพัดเย็นฉ่ำ อุณหภูมิจึงไม่ต่างจากข้างนอกเลย“ลุงเฉิน ปิดหน้าต่างรถได้แล้ว”โจวอวี้ชวนถูกลมหนาวจนตื่น ยังไม่ได้ลืมตา ก็แสดงคุณสมบัติพิเศษของนายทุน——ออกคำสั่งเวินซ่งไม่ได้ตอบรับ แต่มือกลับกดปุ่ม ลดกระจกรถลงจนสุดหนาวเหรอหนาวก็ถูกแล้วเมื่อมาถึงเซี่ยงหลินปาร์ค ก็เป็นเวลาตีสามครึ่งแ

ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวเป็นช่วงที่เกิดโรคบ่อย เวินซ่งนั่งตรวจคนไข้ติดต่อกันสามวัน ผู้ป่วยที่เพิ่มคิวถึงจะมีไม่เยอะเท่าไร“คุณหมอเสี่ยวเวิน ขอบคุณนะคะ ทุกครั้งที่ฉันขอเพิ่มคิวคุณก็อนุญาตตลอดเลย”บ่ายวันนี้ไม่ต้องนั่งตรวจแล้ว เวินซ่งจึงทำการฝังเข็มให้คนไข้แผนกผู้ป่วยนอก เธอฝังเข็มไป คนไข้ก็กล่าวขอบคุณไปขณะนอนอยู่บนเตียงตรวจอายุเกือบห้าสิบปีเป็นคนไข้เก่าของเธอคนหนึ่ง ป่วยเป็นโรคไตขั้นรุนแรงฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนัก สูญเสียลูกชายวัยกลางคนไป อีกทั้งสามียังเป็นตาแก่สารเลวอีกทุกครั้งที่มาคลินิก เธอต้องออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ต้องต่อรถเมล์สองครั้งและต่อรถไฟใต้ดินอีกสามครั้งจากชานเมืองจึงจะมาถึงที่นี่ได้อาจเป็นเพราะจิตใจเมตตาของหมอ หรืออาจเป็นเพราะความรู้สึกส่วนตัว หัวใจของเวินซ่งจึงอ่อนโยน พูดด้วยรอยยิ้ม “จะขอบคุณฉันทำไมคะ พวกคุณจ่ายเงินเพื่อรักษาโรค ฉันมีหน้าที่รักษาโรคทุกคนให้หาย ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วค่ะ”“เมื่อกี้เพื่อนร่วมงานของคุณที่เคาน์เตอร์ชำระเงินบอกฉันแล้ว”คุณป้าเช็ดน้ำตาที่หางตา “ทุกครั้งคุณล้วนออกเงินตัวเองช่วยลดราคาค่ายาให้ฉัน และค่าฝังเข็มก็ไม่เคยเก็บจากฉัน

คำพูดนี้เป็นคำถาม แต่เธอเข้าใจโจวอวี้ชวนดีโจวอวี้ชวนจะต้องเห็นด้วยแน่เขามักจะถามอย่างขอไปที ผลลัพธ์จะเป็นยังไง เขาไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดความห่วงใยของเขา เหมือนตอนเดินเล่นหลังมื้อเย็นแล้วบังเอิญเจอเพื่อนบ้าน จึงถามประโยคหนึ่งส่ง ๆ ว่ากินข้าวแล้วเหรออีกฝ่ายจะตอบยังไง สำคัญด้วยเหรอไม่สำคัญเลยบางครั้งเวินซ่งก็คิดว่า การแต่งงานของเธอกับโจวอวี้ชวนสามารถคงอยู่มาได้ถึงสามปี ก็เป็นเพราะสาเหตุส่วนนี้ด้วยตอนที่เธอมีประจำเดือน โจวอี้ชวนจะพูดประโยคหนึ่งว่าอย่าลืมดื่มน้ำตาลทรายแดงเมื่อเธอตากฝน เขาก็จะพูดว่า รีบไปอาบน้ำร้อนเถอะเมื่อเธอหกล้ม เขาก็จะพูดว่า คราวหน้าอย่าลืมดูทางด้วยแต่ว่า เขาไม่เคยชงน้ำตาลทรายแดงให้เธอด้วยมือตัวเองสักแก้ว ไม่เคยเอาร่มให้เธอ และไม่เคยถามว่าต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลไหมความอ่อนโยนและความห่วงใยทั้งหมดที่เขามีต่อเธอ ล้วนเป็นแค่เรื่องผิวเผินเป็นไปดังคาด โจวอวี้ชวนตอบรับ และกำชับอีกครั้ง “อย่าลืมกลับบ้านเร็ว ๆ”เวินซ่งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”เธอจะกลับบ้านหรือไม่ เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิดโจวอวี้ชวนกับเสิ่นหมิงถังเดินมาถึงประตู จู่ ๆเสิ่นหมิงถังก็ตบหน้าผากต