All Chapters of เลิกตื๊อสักทีผู้ชายเฮงซวย ฉันคนนี้มีสามีใหม่แล้ว: Chapter 51 - Chapter 60

“ขำไม่ไหว ฉันก็ว่าแล้วเชียว ทำไมพอเธอมาถึงก็วิ่งเข้าไปข้างใน ที่แท้ก็เพราะกลัวขายหน้านี่เอง”“เพิ่งรู้เหรอ? ถ้าเธอยังเป็นน้องสาวของซางอวี้อยู่ ตระกูลโจวก็ยังจะเกรงใจอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่เธอทะเลาะจนแตกหักกับซางอวี้แล้ว สามารถแต่งเข้ากับตระกูลโจวได้ก็คือการไต่ขึ้นที่สูง ส่วนโจวอวี้ชวนอยากจะกลับไปคืนดีกับคนในใจ เธอย่อมทำได้แค่มองตาปริบ ๆ”เวินซ่งเดิมทีตั้งใจฟังเรื่องชาวบ้าน ฟังไปฟังมากลับพบว่าที่ฟังคือเรื่องของตัวเอง“งั้นเธอว่าแบบนี้หล่อนยังไม่หย่าอีก หวังอะไรกัน?”“หวังเงินไง ยังจะหวังอะไรได้อีก? แพทย์แผนจีนตัวเล็ก ๆ ที่พื้นเพอะไรก็ไม่มีอย่างหล่อน ครึ่งชีวิตแรกเกาะอยู่กับตระกูลซาง ครึ่งชีวิตหลังแน่นอนว่าต้องจับตระกูลโจวไว้แน่น”ถงอู้ฟังแล้วหน้าบึ้งตึง ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น เวินซ่งก็ดึงเธอไว้“ไม่เป็นไร ฉันไปก็พอ”พูดจบ เวินซ่งก็ลุกออกไปทั้งสองคนหันหลังให้ห้องด้านใน ไม่เห็นว่าเธอออกมา ยังคงนินทาต่อ“นี่ ใบหน้าหล่อนนั้นดูใสซื่อมาก ไม่นึกเลยว่าความคิดเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ คิดแต่จะเกาะดูดเลือดคนอื่นอย่างเดียว”“เธอคิดว่าไง? เด็กกำพร้าอย่างหล่อน ขาดการอบรมสั่งสอนจากพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ๆ

“ไม่เท่าไหร่”แรงมือของคนใช้ของตระกูลซางเบากว่ามากตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผิวเธอหนา ทนเจ็บมากกว่าคนทั่วไปไม่น้อยตั้งนานแล้วถงอู้กลับยังไม่วางใจ “เดี๋ยวไปซื้อยาที่ร้านขายยามาทายาหน่อย เธอก็ไม่ใช่ว่าหลบฝ่ามือของหมิงถังไม่ได้ ทำไมต้องถูกตบด้วย……”“ผลจากการถูกตบดีกว่านะ”น้ำเสียงเวินซ่งแผ่วเบาอีกด้าน ไม่บ่อยนักที่ถงอู้จะต่อบทสนทนาไม่ได้เธอคิดไปเองว่ารู้จักเวินซ่งดีพอ แต่เหตุการณ์วันนี้ ทำให้ในใจเธอมีความรู้สึกที่พูดไม่ออกเธอรู้จักธาตุแท้ของเวินซ่งเกินไปบริสุทธิ์ จิตใจดี เข้มแข็งเวินซ่งเองก็มักจะแสดงออกอย่างกระตือรือร้นต่อหน้าเธอ เหมือนพระอาทิตย์ดวงน้อยเห็นเธอไม่ได้พูด เวินซ่งจึงบีบฝ่ามือเบา ๆ “เธอ…จะคิดว่าฉันเจ้าแผนการเกินไปไหม?”“เธอโง่หรือไง?”ถงอวี่อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่เธอ หางตากลับน้ำตาไหลออกมา หลังจากยกมือเช็ดออก ก็ขยี้ศีรษะเธอแรง ๆ “แม่สงสารเธอ โอเคไหม!!”เธอจินตนาการไม่ออกว่า เวินซ่งผ่านอะไรมาบ้างกันแน่ ถึงได้คิดถึงจิตใจคนอื่นอย่างระมัดระวังแบบนี้เมื่อก่อน เพราะครอบครัวเดิมของเธอไม่ดี เวินซ่งมักดูแลเธอเสมอแต่ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอต่างหากที่เป็นคนที่ใช้ชีวิตอย่าง

“ถ้าคุณไม่มีเวลา ผมไปเอาคืนเองก็ได้”ชั้นสูงสุดของซางซื่อกรุ๊ป ซางอวี้กำลังลูบคลำ “ยันต์คุ้มภัย” แผ่นนั้นอยู่ บนใบหน้าที่เย็นชาและหยิ่งผยอง มืดครึ้มดั่งเมฆดำปกคลุมนี่เป็นยันต์คุ้มภัยอะไรกันที่ขอออกมาจากวัดกว่างจี้ ก็เป็นยันต์ความรักมาตลอด“เดี๋ยวฉันเอาไปคืนเอง”“ได้”เสิ่นเย่ถอนหายใจโล่งอกซางอีที่ฟังมาตลอดทั้งเรื่อง มองคุณชายของตนเปิดกระเป๋าสตางค์อย่างตกตะลึง แล้วเก็บยันต์คุ้มครองแผ่นนั้นยัดเข้าไปในช่องลับอย่างพิถีพิถัน???พูดดิบดีว่าจะไปคืนให้คุณหนูไม่ใช่เหรอเขายังไม่ทันได้แสดงความตกใจ ซางเอ้อร์ก็เคาะประตูเข้ามา ในมือคือยันต์ความรักแผ่นหนึ่งที่แทบจะเหมือนกันทุกประการ“คุณชาย คุณหญิงใหญ่เพิ่งให้คนส่งมา บอกว่าเมื่อเช้าเพิ่งไปขอ อิทธิฤทธิ์ยอดเยี่ยม ให้คุณเก็บติดตัวไว้”ซางอวี้นวดหว่างคิ้ว “แล้วยังพูดอะไรอีก?”มือถือที่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็ดังขึ้นมาฝั่งนั้น เส้าหยวนสือดีใจร่าเริง “ยันต์ความรักได้รับแล้วใช่ไหม? ฉันบอกแกเลยนะ ยันต์ความรักแผ่นนี้ไม่แปลกเลยที่ใคร ๆ ก็ไปขอ ใช้ได้ผลมาก ฉันเพิ่งขอเสร็จไปหยก ๆ ต่อมาก็รู้ว่านังหนูแพทย์แผนจีนคนนั้นหย่าแล้ว”“เธอโสดนะ! แกอย่าไม่ชอบเธอ

เวินซ่งดึงประตูรถออก กำลังจะขึ้นรถ เสียงของเสิ่นหมิงถังก็ดังมาจากทางหน้ารถของตน “เสี่ยวซ่ง ทำไมเธอก็อยู่ที่นี่ด้วย?”“คงจะไม่ใช่เพราะรู้ว่าอวี้ชวนจะมอบรถให้ฉัน ก็เลยตั้งใจตามมาหรอกนะ?”“.....”เวินซ่งขมวดคิ้วเอียงหน้ามองไปเธอไม่ได้มาคนเดียว ข้าง ๆ ยังมีโจวอวี้ชวนยืนอยู่ผู้ชายสวมสูทสามชิ้นสีเทาเมทัลลิกทั้งตัว ท่าทีนิ่งสงบ สูงส่ง แต่ในสายตาที่มองเธอ ราวกับก็กำลังจับจ้องพิจารณาอยู่ “เธอมาทำไม?”“.....”เวินซ่งน้อยมากที่จะมีเวลาที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อย่างเช่นตอนนี้ก็โทษที่เธอออกจากบ้านไม่ดูปฏิทินมงคล ไม่คิดเลยว่าแค่มารับรถ ก็สามารถถูกมองว่าเป็นสตอล์กเกอร์นิ้วที่เรียวยาวของเธองอเล็กน้อย เคาะฝากระโปรงรถ “มารับรถ? ไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”“รถพวกนั้นในบ้านขับเบื่อแล้ว?”น้ำเสียงโจวอวี้ชวนกลับมานุ่มนวลเป็นประจำ “ทำไมไม่บอกฉัน อยากได้รถอะไร ให้ถานเจวี้ยส่งไปที่บ้านให้เธอก็จบแล้ว”ถานเจวี้ยคือผู้ช่วยของเขาสามปีที่ผ่านมา กระเป๋า เครื่องประดับหรูหราพวกนั้นในห้องเสื้อผ้าเธอ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นถานเจวี้ยที่มอบให้กับมือเธอ ในวันเกิดหรือวันครบรอบของเธอถึงขั้นที่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นถานเจวี้ยท

เวินซ่งกลับไม่ได้คิดมากขนาดนั้น “งั้นก็ต้องวิจัยสำเร็จให้ได้”“ด้วยความสามารถของเธอ ฉันเชื่อว่าจะสำเร็จแน่”อวี๋เฉิงอั้นรู้จักความสามารถของเธอกว่าใครหลังจากวางสายโทรศัพท์ เขาก็อดมองไปทางภรรยาที่อยู่ข้าง ๆ อย่างซาบซึ้งใจไม่ได้ “ไม่คิดเลยนะว่า เธอจะเข้าใจนิสัยของเด็กคนนี้ดีกว่าฉันอีก”“นั่นสิ”ซุนจิ้งหลันยิ้ม “เด็กคนนี้น่ะ โครงการอื่น ๆ เก้าในสิบเธอก็ปฏิเสธหมด แต่เรื่องที่สามารถรักษาโรคช่วยชีวิตคนได้ จะไม่ลังเลเลย”-เมืองไห่ห่างจากเมืองจิ่งไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตร ตอนเช้าวันถัดไป โจวอวี้ชวนมีประชุมผู้ถือหุ้น ก็เลยไม่ได้ค้างคืนที่เมืองไห่เขากับเสิ่นหมิงถังสองคนกลับเมืองจิ่งในคืนนั้นเลยเมืองจิ่งในช่วงเวลานี้ ยังคงมีรถสัญจรไม่ขาดสาย911 รุ่นลิมิเต็ดสีแดงคำรามผ่านไป เมื่อจอดอยู่ที่สี่แยกไฟแดง ก็ดึงดูดให้คนบนถนนไม่น้อยหยิบมือถือถ่ายรูปความหยิ่งทะนงของเสิ่นหมิงถังถูกเติมเต็มอย่างเต็มที่“อวี้ชวน วันนี้ฉันมีความสุขมาก ขอบคุณนะ…”เธอเอียงหน้าหันมองทางที่นั่งข้างคนขับ พบว่าชายหนุ่มดูเหมือนเหม่อลอยผ่านไปราว ๆ สองสามวินาที โจวอวี้ชวนถึงเพิ่งจะรู้สึกตัวแล้วหันมามองเธอ “เธอว่าอะไรนะ?