All Chapters of เลิกตื๊อสักทีผู้ชายเฮงซวย ฉันคนนี้มีสามีใหม่แล้ว: Chapter 41 - Chapter 50

โจวอวี้ชวนเลี่ยงการเคลื่อนไหวของเธอ แล้ววางมันไว้ที่เบาะหน้าข้างคนขับที่ว่างอยู่ “ยัยนั่นอายุน้อย ชอบกินของหวานพวกนี้ ไม่ใช่ว่าเธอควบคุมน้ำตาลอยู่เหรอ?”เสิ่นหมิงถังมองเขาอย่างตกตะลึงผู้ชายคนนี้ยังคงอบอุ่นและหล่อเหลาเหมือนเดิม เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเธอคิดอย่างงุนงงอยู่นาน ก่อนจะเข้าใจทันทีน่าจะเป็นเพราะหัวใจเปลี่ยนไปเอาแต่พูดว่าเวินซ่งเป็นน้องสาว อย่าให้สุดท้ายแล้ว...พบว่าหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัวนะเล็บจิกลงเข้าไปในฝ่ามืออย่างแรง เธอมองไปที่โจวอวี้ชวนอย่างไม่พอใจ แต่คราวนี้กลับไม่ได้ซักไซ้ถามเขาอีกว่าหวั่นไหวกับเวินซ่งหรือเปล่า“คุณดีกับน้องสาวของเพื่อนทุกคนขนาดนี้เลยเหรอ?”“เธอทะเลาะกับซางอวี้ เพราะแต่งงานกับฉัน”โจวอวี้ชวนรู้สึกว่าคำถามนี้ของเธอเกินความจำเป็น “ฉันจะดีกับยัยนั่นหน่อย ไม่ใช่ว่าสมควรแล้วเหรอ?”......กลับมาถึงบ้าน เวินซ่งก็อาบน้ำร้อนขณะกำลังเป่าผม ถงอู้ก็ถือจานเชอร์รีเดินเข้ามา แล้วยัดเข้าปากเธอหนึ่งลูก “พูดมาเลย เกิดอะไรขึ้น?”“หืม?”“ถึงแม้เธอจะไม่ได้ดูไม่มีความสุขมากนัก”ถงอู้หยิบกระดาษทิชชูให้เธอคายเม็ด “แต่ตาวิเศษของฉันก็ยังมองออกว่า เธอไม่

ซางอวี้จัดการตรวจร่างกายให้เธอปีละสองครั้ง จึงรู้สภาพร่างกายของเธอดีกว่าใครเส้าหยวนสือจ้องเขา “หมอเถื่อนอะไร ฉันว่าหมอสาวคนนั้นดีมากเลยนะ วิชาการแพทย์ก็ดี นิสัยก็ดี...”พูดจบ ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา “ฉันว่าเธอเหมาะที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ของฉันมากทีเดียว...”“...”ซางอวี้เลิกคิ้วขึ้นอย่างปวดหัว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณย่าเห็นผู้หญิง ที่ยังมีชีวิต ก็คิดว่าเป็นหลานสะใภ้ย่าได้หมดเลยนะครับ”“แล้วยังไงล่ะ? ไม่เชื่อสายตาฉันเหรอ?”“คุณย่าครับ ของแบบนี้ต้องอาศัยความถูกชะตาด้วยนะครับ”“ถูกชะตาเหรอ ถ้าแกไม่ลองไปเจอจะรู้ได้ยังไงว่าไม่ถูกชะตา?”เส้าหยวนสือไม่หลงกลเขา “แกรอเลยนะ เดี๋ยวฉันไปอีกหลาย ๆ ครั้ง พอสนิทกับเด็กสาวคนนั้นแล้ว จะพาเธอกลับมาให้แกเจอ”“ฉันจะบอกให้ว่า เธอน่ารักมาก...”“คุณย่าครับ”ซางอวี้ได้ยินก็ขมับเต้นตุบ ยื่นมือมาลูบท้อง “ผมหิวแล้วครับ”“หิวแล้วเหรอ? นี่มันกี่โมงแล้วทำไมยังไม่ได้กินข้าวอีก แกน่ะ รอเดี๋ยวนะ!”เส้าหยวนสือลุกพรวดขึ้นมา ไม่ต้องการไม้เท้าด้วยซ้ำ เดินปร๋อเข้าครัวไปทำบะหมี่ให้เขาด้านข้าง ซางอีพูดขึ้นอย่างไม่สบายใจเล็กน้อย “ให้ลูกน้องไปตรวจสอบหมอคน

เวินซ่งถอยหลังสองก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง แล้วดึงคอเสื้อของตัวเองกลับจากมือเขาคนรับใช้จัดวางเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว ต่างก็เข้าไปในครัวเพื่อทำงานในห้องอาหารเหลือเพียงเธอกับซางเยี่ยนสิงเธอมีสีหน้าเย็นชา พูดเย้ยหยัน “ทำไม? อยากไปหลบเรื่องวุ่นที่ต่างประเทศอีกเหรอ?”“เวินซ่ง!”ซางเยี่ยนสิงเอามือบีบคอเธอ กัดฟันอย่างดุร้าย “ยัยบ้า ไม้อ่อนไม่ชอบดันชอบไม้แข็งใช่ไหม? เธอคิดว่าฉันจะหลงกลเธออีกเหรอ?”“เก่งจริงนายก็บีบคอฉันให้ตายเลยสิ”เวินซ่งอดทนต่อความเจ็บปวดที่คอ เงยหน้าจ้องเขา ยิ้มเยาะแล้วพูด “ถ้าไม่แน่จริงก็ปล่อยมือซะ อย่าทำตัวเหมือนหมา ที่ดีแต่เห่า”“จิ๊”ซางเยี่ยนสิงพลันหัวเราะออกมา มองเธออย่างพอใจ “ไม่เจอกันไม่กี่ปี ดูน่าสนใจขึ้นนะ แต่น่าเสียดาย ก่อนไปต่างประเทศยังไม่ได้พรหมจรรย์ของเธอเลย พวกโจวอวี้คงได้ไปง่าย ๆ เลยสินะ”เขาปล่อยมือ แล้วตบแก้มของเวินซ่งเบา ๆ “แต่ไม่เป็นไรนะ ผู้หญิงที่มีสามีแล้วก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ...”‘เพี๊ยะ!’เวินซ่งเงื้อมมือตบหน้าจนคำพูดของเขาขาดห้วงเสียงดังและชัดเจนเกินไปคนไม่กี่คนในห้องรับรองได้ยินเสียง แต่มีฉากกั้นไว้ จึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

เวินซ่งรู้ว่าหลบไม่พ้น ปลายนิ้วลากผ่านฝ่ามือทีละนิด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ค่ะ ช่วงนี้เขาค่อนข้างยุ่งตลอดเลย แต่เขาบอกว่า ถ้าเสร็จธุระแล้วจะพยายามรีบมาค่ะ”“เหอะ”คุณนายใหญ่ซางมองเธอ ด้วยรอยยิ้มเยาะ “ยุ่งเรื่องงาน หรือยุ่งเรื่องอื่นกันแน่?”เธอหลุบตาลง “คุณย่า...”“รักษาหัวใจของผู้ชายเอาไว้ไม่ได้ก็ช่างเถอะ”ต่อหน้าคนมากมาย คุณนายใหญ่ซางก็ยังพยายามทำให้เธอขายหน้าอย่างเต็มที่ ในคำพูดเต็มไปด้วยความดูถูก “ยังต้องไปแก้ข่าวให้เมียน้อยในอินเทอร์เน็ตอีก เวินซ่ง เธอรู้ไหมว่าข้างนอกเขาพูดถึงกันแย่ขนาดไหน?”เธอไม่รู้ทว่าแม้แต่ซางอวี้ซึ่งเป็นคนที่ตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอไปแล้ว คืนนั้นก็ยังเตือนเธอด้วยนั่นก็หมายความว่ามันแย่มากจริง ๆ“คนอื่นต่างก็พูดกันว่า เป็นเพราะพวกเราตระกูลซางปฏิบัติกับเธอไม่ดี! เธอถึงต้องไปทนรับความอับอายอยู่ที่ตระกูลโจว!”คุณนายใหญ่ซางชี้มาที่จมูกของเธอแล้วด่า “เธอลองบอกมาสิ คนในตระกูลซางมีใครเคยปฏิบัติกับเธอไม่ดีบ้าง? เธอถึงทำให้พวกเราต้องแบกรับชื่อเสียงแบบนี้!”เวินซ่งไม่แม้แต่จะหลบเลี่ยง แค่จ้องมองพื้นหินอ่อนนิ่งแค่รอเธอด่าจนพอใจเท่านั้นหลังจากนั้น ก

เวินซ่งชะงักไปเล็กน้อยข่มกลั้นความสงสัยทั้งหมดในใจ มองไปที่ซางอวี้ น้ำเสียงใสกระจ่างและห่างเหิน “งั้นฉันไปก่อนนะคะ เมื่อกี้...ขอบคุณค่ะประธานซาง”“คุณหนู...”ซางอีอ้าปากอยากพูดบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันเย็นชาของคุณชายตนดังขึ้น “พอแล้ว อย่าหาเรื่องใส่ตัว”นิ้วมือของเวินซ่งเลื่อนผ่านปลายนิ้วอย่างไม่รู้ตัว แต่การเคลื่อนไหวเพื่อเดินจากไปกลับไม่ได้หยุดชะงักสายตาเห็นรถมายบัคสีดำหายไปในความมืด ซางอีจึงเพิ่งพึมพำกับตัวเอง “นี่มันจู่ ๆ ก็โผล่มาขวางกลางทางชัด ๆ...”“บ่นพึมพําอะไร?”น้ำเสียงเรียบเฉยของซางอวี้พูดจบ ก็ดับหัวบุหรี่แล้วก้มตัวขึ้นรถ ร่างของเขาในสายลมหนาวเหน็บของฤดูหนาวเผยความโดดเดี่ยวออกมาเล็กน้อยซางอีนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ “ไม่ได้บ่นพึมพำอะไรครับ แค่รู้สึกว่าคุณหนูอดทนกับโจวอวี้ชวนคนนั้นมากเกินไป”“ทุกครั้งที่เจอคุณหนู เห็นได้ชัดเลยว่าเธอยังโกรธคุณอยู่”“แต่ทำไมเธอถึงไม่โกรธโจวอวี้ชวนล่ะครับ? โจวอวี้ชวนสวมเขาให้เธอขนาดนั้น แถมยังไม่เคยกลับไปบ้านใหญ่เป็นเพื่อนเธอเลย จนทำให้เธอถูกลงโทษ...”ไม่รู้ว่าทำไม แรงกดดันในรถจึงกดดันขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผลซางอีรู้สึกเย็