All Chapters of แค้นรัก: Chapter 101 - Chapter 110

และคำตอบของบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อ ทำให้เธอนึกถึงใบหน้าของอีกคนขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ จะเสร็จงานหรือยังก็ไม่รู้ แม้แต่งานที่ว่าของเขาคืองานอะไร เธอเองก็ไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าเขาคือเจ้าของคาสิโน รู้แค่นั้น…เธอรู้จักเขาแค่นั้น ต่างจากเขาที่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นรักแรกพบของเธอ และจนตอนนี้เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเขารู้ได้ยังไงกัน แก้วในมือถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนที่เธอจะกระดกน้ำเมาสีสวยในแก้วลงคอจนหมดในรวดเดียวอีกครั้ง "ไม่รู้สิคะ เขาแค่บอกว่าจะไปทำงาน" ใบหน้าสวยเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออ่อนๆ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เพราะเธอไม่ใช่คนคอแข็งอะไรขนาดนั้น แค่ดื่มเวลาที่มีเรื่องเครียด มีเรื่องทุกใจแค่นั้น อย่างมากก็ไม่เกิน 3-4 แก้วต่อครั้งที่ออกมาดื่มแบบนี้ "แก้วสุดท้ายนะครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเลื่อนแก้วอีกใบส่งให้เธอ พร้อมกับเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ "คุณสั่งลูกค้าแบบนี้ก็ได้หรอคะเนี่ย" ฮันน่าหลุดขำเบาๆเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะเอ่ยแซวเล่นกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อตรงหน้า ที่เธอเองก็ไม่รู้แม้แต่

"ฉันไม่เอาแล้วได้ไหม มัน...มันใหญ่เกินไป" ถ้าขืนเขาดันมันเข้ามามีหวังตรงนั้นของเธอคงได้ฉีกขาดกันพอดี จ๊วบบ~ "อย่าเกร็ง เจ็บแค่นิดเดียว" ไบรอันต์ก้มลงจูบหนักๆที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออีกครั้งเพื่อเป็นการปลอบโยน ก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาไปกระซิบบอกเสียงพร่าที่ข้างใบหูเธอ แพนตี้ตัวบางของเธอถูกกระชากออกด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ใจกลางกายสาวปรากฎต่อหน้าเขาอย่างชัดเจนโดยไร้สิ่งขวางกั้น ทำเอาแกนกายใหญ่ของเขาถึงกับกระตุกไปมาอย่างต้องการ ต้องการที่จะเข้าไปทักทายช่องทางรักที่ยังปิดสนิทของเธอ "อ่าา! ผมไม่ไหวแล้วฮันน่า ขอผมเข้าไปนะครับ ซี๊ด~" พูดจบมือหนาก็จับแกนกายใหญ่ของตัวเองถูไถกับร่องสวาทของเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆดันมันเข้าไปในร้องสวาทของเธอช้าๆ "อื้อออ! จะ เจ็บ.." ฮันน่าได้แต่นอนตัวเกร็งกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความกลัว เมื่อถูกเขาดันแกนกายใหญ่ลงมาในร่องสวาทของเธอ "ซี๊ดด! ผ่อนคลายฮันน่า อืมม อย่าเกร็ง" เสียงแหบพร่าเอ่ยบอกพร้อมกัดฟันแน่นด้วยความปวดหนึบไปทั่วแกนกายใหญ่ ที่กำลังถูกร่องสวาทของเธอกลืนกินเข้าไปเพียงแค่ส่วนปลายหัวอย่างเชื่องช้า "อ๊าาา หยุดก่อน! ยะ หยุดก่อน เจ็บบ" "ผมบอกว่

03 : 05 น. ร่างแบบบางของฮันน่าที่หลับไหลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานห้องด้วยความงัวเงีย ร่างกายขยับแทบไม่ได้ ขนาดจะยกมือขึ้นค้ำยันประคองตัวเองให้ลุกขึ้นก็ยังทำไม่ได้ ก่อนที่ภาพความเร่าร้อนต่างๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง พรึบ! "มะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ" เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิวอย่างผิดหวัง เมื่อพยายามพลิกตัวกลับมาหวังจะกกกอดอีกคน ที่คิดว่าเขาคงจะนอนอยู่ข้างๆเธอในเวลานี้ แต่ทุกอย่างข้างกายเธอกลับว่างเปล่าไปหมด เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้แต่ว่าตอนนี้และเวลานี้ เขาไม่ได้อยู่ที่นี้กับเธอ เขาไม่ได้นอนอยู่ข้างกายเธออย่างที่เธอคาดหวัง หรือเธอคงคาดหวังมากเกินไป คาดหวังให้คนอย่างเขามานอนร่วมเตียงเดียวกันกับเธอ ทั้งที่มันคงจะเป็นไปได้ยาก "หวังมากเกินไปสินะ..." ฮันน่าเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อยู่ดีๆน้ำตาก็ดันไหลลงมาดื้อๆ ไม่รู้ว่าเพราะเขาไม่อยู่ที่นี้ในตอนนี้ หรือเพราะเธอกำลังปวดหัวจนแทบจะระเบิดกันแน่ เพราะเพียงแค่จะลุกขึ้นไปหายามาทานยังไม่มีปัญญาเลยด้วยซ้ำ ดูแล้วช่างน่าสมเพชตัวเองนัก แต่จะโทษใค

"ต้องให้ผมทำยังไงครับ คุณหมอถึงจะหายโกรธ" "พูดความจริงมาสิคะ ว่าคุณหายไปไหนมา" ดวงตาคู่สวยเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา พร้อมทั้งเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แค่เขาพูดความจริงมาเธอก็ใจอ่อนแล้ว "....." ไบรอันต์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะคว้าร่างแบบบางของเธอเข้ามากอดไว้อีกครั้ง แต่กอดได้ไม่นานฮันน่าก็เริ่มดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขาอีกครั้งอย่างไม่พอใจนัก ที่เขาเอาเงียบไม่ยอมพูดอะไร "ปล่อยค่ะ ฉันจะได้ทำแผลให้" น้ำเสียงที่เคยอ่อนลงก่อนหน้านี้ กลับมาแข็งอีกครั้งเมื่อเขาไม่ยอมตอบคำถามในสิ่งที่เธออยากรู้ "คืนนั้นคนของผมถูกรอบทำร้ายนับร้อยคน ผมจึงต้องไป...ไปทั้งๆที่คุณยังหลับอยู่..." น้ำเสียงแข็งๆของเธอทำเขาแอบถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเริ่มเล่าอย่างใจเย็น ถ้าเธออยากรู้เขาก็จะไม่ปิดบังอะไร เธอจะรับในสิ่งที่เขาทำได้ไหม นั้นมันก็อีกเรื่อง... ไบรอันต์เล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เขาจำเป็นต้องทิ้งเธอไว้คนเดียวให้เธอฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขณะที่เธอเองก็เริ่มลงมือล้างแผลให้เขาไปด้วย ด้วยความตั้งใจ "ผมเล่าไปหมดแล้ว หายโกรธผมหรือยังครับฮันน่า" ใบหน้าหล่อเหลายื่นมาตรงหน้าของเธอ จนจมูกของเขาจะชนกับแก้ม

20 : 55 น. ไบรอันต์ที่นอนเอนหลังพิงกับหัวเตียง ได้แต่จ้องมองประตูห้องพักผู้ป่วยเป็นระยะ ด้วยสายตาที่ดุดันและดูจะหงุดหงิดเอามากๆ เนื่องจากคนที่เขาต้องการจะเห็นหน้ามาทั้งวัน ยังไม่ยอมมาโผล่หน้ามาเจอเขาสักที ตั้งแต่เช้าที่เธอเข้ามาทำแผลให้เขา จากนั้นเธอก็หายไปเลยทั้งวัน จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าไปเกือจะสามทุ่มแล้วก็ยังไร้วี่แววของคุณหมอคนสวยอย่างฮันน่า "ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหน่อย!" เสียงเรียบนิ่งตะโกนผ่านบานประตู เพื่อเรียกลูกน้องของตนที่คอยเฝ้าอยู่หน้าห้องให้เข้ามาหา แกร๊ก! "ครับนาย" เสียงเปิดประตูเข้ามาทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง ก่อนที่ลูกน้องของเขาคนนึงจะเดินเข้ามาหาเขาตามที่เขาเรียก "ฮาเกนกับโลเวลยังไม่กลับมาอีกหรอ" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ พลางมองไปที่ประตูตลอดเวลา "ยังครับนาย" "แล้วหมอฮันน่าเลิกงานหรือยัง" เขาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะได้รับคำตอบที่น่าหงุดหงิดกลับมา "ไม่ทราบครับนาย" "ไปเช็คดู แล้วกลับมารายงานกู เดี๋ยวนี้!" เขาเริ่มจะหัวเสียกับความไม่ได้เรื่องของคนของเขาแล้วสิ ไม่มีใครได้ดั่งใจเลยสักคน "ได้ครับนาย" พอได้รับคำสั่งก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปจัดการตามที่ผ