All Chapters of แค้นรัก: Chapter 211 - Chapter 220

"เฟรย่า! ตั้งสติสิ เฟรย่าตั้งสติ!" เขาจับร่างบางเขย่าไปมาแรงๆ พร้อมทั้งเรียกเธอเสียงดังเพื่อดึงสติของเธอ เมื่อลมหายใจของเธอเริ่มหายใจเข้าออกแรงๆ เหมือนมันขาดห้วงไปเป็นพักๆ คล้ายคนหายใจไม่ออก "เฟรย่าได้ยินพี่ไหม เฟรย่า! ตอบสิวะ!" เขาเหมือนคนบ้าที่ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าอาการเกร็งและหอบหายใจแรงอย่างติดขัดของเธอนั้น จะต้องแก้ยังไงถึงจะหาย ทั้งที่เมื่อกี้เธอเพิ่งจะกินยาไป แต่ก็เพราะเขาเอง.. เพราะเขาที่ถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายาที่เธอกินคือยาที่เกี่ยวกับความเครียด ความหวาดกลัว แต่เขาก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอเจอมาจนทำให้มีอาการแพนิค มันจะร้ายแรงขนาดนี้ นี้เขา..เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักอย่างจริงๆสินะ พรึบ! แดเนียลตวัดร่างบางของเฟรย่าขึ้นแนบอกทันที เมื่อเธอยังคงมีอาการตัวเกร็งคล้ายกับคนกำลังช็อค และลมหายใจที่เริ่มติดขัดขึ้นเรื่อยๆของเธอ มันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขาไม่ควรรอช้า เขาไม่ควรปล่อยเวลาทิ้งให้ผ่านไปนานกว่านี้ เพราะเขาไม่รู้เลยว่าอาการของเธอมันจะรุนแรงถึงขั้นไหน แกร๊ก! "เกิดอะไร..." "ไปโรงบาล เดี๋ยวนี้!" แดเนียลตวาดดังลั่นทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา ก่อนที่ล

ใบหน้าสวยของเฟรย่าถึงกับเห่อร้อนขึ้นมาอย่างเขินอาย พร้อมกับพวงแก้มเนียนใสที่ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอาง แต่ดันแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างน่ารัก "ให้น้องเฟรเป็นเมีย แสดงว่ารักน้องเฟรแล้วเหรอ?" แม้จะยังเขินอายกับคำว่าเมียที่เขาพูดออกมา แต่เธอก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้ เพราะเธอ.. อยากให้เขารักเธอเพราะความรักจริงๆ ไม่ใช่รักเพราะความสงสาร ที่เธอต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต จนต้องกลายมาเป็นคนที่พยายามเข้มแข็งแบบนี้ ทั้งที่จริงๆแล้วเธอก็มีมุมอ่อนแอเหมือนคนอื่น แต่เธอแค่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เพราะความอ่อนแอ มันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ "ไม่รู้สิ รักมั้ง" เขาตอบออกมาอย่างไม่มั่นใจ ไม่ใช่ว่าลังเล แต่เพราะเขาไม่รู้มากกว่า ว่ารัก..มันเป็นยังไง "อย่ารัก.. เพราะว่าสงสารน้องเฟรเลยนะคะ น้องเฟรไม่ต้องการความสงสาร น้องเฟรไม่อยากอ่อนแอ" เฟรย่าเอ่ยพูดออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง "....." "เพราะความอ่อนแอที่มี ทำให้น้องเฟรเป็นแบบนี้" เมื่อเขาเงียบไป เธอจึงเอ่ยพูดต่อ พร้อมด้วยสายตาที่ดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะพยายามสะบัดศีรษะไปมา เพื่อไล่ความฟุ้งซ่านท

จ๊วบบ! "อะ! เจ็บ" เฟรย่าถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าสวยเหยเก เมื่อถูกริมฝีปากได้รูปที่ร้อนผ่าวของเขา ดูดดึงผิวเนื้อบริเวณลำคอระหงของเธอแรงๆ "จ๊วบ! เวลาออกไปข้างนอก คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว" เขากดริมฝีปากดูดดึงขบเม้มกับลำคอระหงของเธอเพิ่มอีกจุด จนเกิดรอยแดงเด่นชัด บนผิวกายขาวผ่องอมชมพูของเธอ พร้อมกับพูดออกมาเสียงจริงจัง "หวงเหรอคะ?" เฟรย่าถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "อืม" เสียงทุ้มขานรับในลำคอสั้นๆ ทันทีที่เธอถามจบ ทำเอาเธอถึงกับเม้มปากแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก ใบหน้าสวยเห่อร้อนขี้นมาอีกครั้งด้วยความเขินอาย ทั้งที่ปกติเธอก็มักจะเป็นคนรุกเขาด้วยคำพูดอยู่แล้ว แต่พอเขายอมรับตรงๆ และตอบออกมาทันทีแบบนี้ ก็ทำให้เธอไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน "กลับมาแล้วไปหาพี่ที่บริษัท" แดเนียลเอ่ยบอกเสียงทุ้ม ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเธอ "น้องเฟรไว้ใจพี่แดนได้ใช่ไหมคะ" เฟรย่ามองสบตาเขานิ่ง เพราะกลัวว่าเขาอาจจะแอบนอกลู่นอกทาง "ทุกวันนี้ มีแค่เธอก็อิ่มแล้ว" "ทำมาเป็นพูดดี" "หึ เอวก็ดีนะ ทำเด็กแถวนี้ครางไม่หยุดเลย" แดเนียลบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะดึงแก่นกายใหญ่ของตัวเองออกจากร่องรักของเธอ พร้อมกับตวัดขาลงจากเตียงนอน "คนหื

"น้องเฟรเป็นอะไรหรือเปล่าลูก" น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยถามออกมา พร้อมกับมือที่แตะลงบนไหล่เล็กของเธอ ทำให้เฟรย่าที่มองตามหลังแอรีสไม่วางตา ต้องรีบหันกลับมามองทันที พร้อมกับสะบัดศีรษะไปมาเบาๆ เพื่อเรียกสติที่กำลังหลุดลอยไปไกลของตัวเองให้คืนกลับมา เพราะเพียงแค่เธอได้สบตากับแอรีส มันก็เหมือนมีบางอย่างที่พยายามจะฉายเข้ามาในความทรงจำของเธอ "เปล่าค่ะ น้องเฟรไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" เธอเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบาง "งั้นเรากลับกันเลยไหมคะ? แม่ต้องไปงานเลี้ยงกับคุณพ่อต่อด้วย" "ก็ดีเหมือนกันค่ะ น้องเฟรเองก็จะรีบไปหาพี่แดนด้วย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะนอกลู่นอกทางหรือเปล่าก็ไม่รู้" พอนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก็ทำเอาเธอลืมเรื่องของแอรีสไปทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ แล้วเลขาคนโปรดของเขาจะเข้ามาวอแวหรือเปล่า ถึงปากจะบอกว่าแค่เธอ แต่ผู้ชายร้อยทั้งร้อยหากโดนผู้หญิงอ่อยก็พร้อมสู้ทั้งนั้น แล้วยิ่งกับเขา ที่เจ้าชู้ตัวพ่อขนาดนั้นยิ่งไว้ใจไม่ได้ "เอาให้อยู่มัดนะคะ แม่เอาใจช่วย" "แน่นอนค่ะ เพราะพี่แดนจะต้องเป็นของน้องเฟรคนเดียวเท่านั้น!" เฟรย่าบอกด้วยใบหน้า และท่าทางจริงจัง จนเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากแม่ของเขาได้เป

18 : 45 น. @ร้านอาหาร "ทำไมหน้าแดงไม่หายสักที ไม่สบายหรือเปล่า" แดเนียลเอ่ยแซวขึ้น เมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา ยังคงหน้าแดงระเรื่ออย่างน่ารัก "ก็รู้ว่าเขิน ยังจะทำให้เขินไม่เลิก" เฟรย่าเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาปากยื่น ที่เธอหน้าแดงไม่หายก็เพราะเขาเป็นคนทำ ตั้งแต่เมื่อช่วงบ่ายที่บริษัท จนตอนนี้นั่งอยู่ที่ร้านอาหาร เขาก็ยังคงหยอดคำพูดที่ทำให้เธอเขินไม่เลิก "เขินแล้วน่ารักไง เลยทำให้เขิน" แดเนียลเอ่ยแซวออกมาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ "พี่แดน~" ก็เขาชอบพูดแบบนี้ไง แล้วจะให้เธอไม่เขินได้ยังไงไหวกัน "หึ~" แดเนียลถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ที่เห็นเธอเสียอาการได้มากขนาดนี้ จะเรียกว่ารัก.. เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะใช่ไหม เพราะความหมายที่แท้จริงของมันคืออะไรเขาก็ยังไม่รู้ชัด แต่ถ้าถามว่าหลงไหม.. บอกเลยว่าใช่..เขากำลังหลงเธออยู่จริงๆ "นึกยังไงพาน้องเฟรมาทานข้าวข้างนอกคะ" เฟรย่าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง โดยการพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่มี "เลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ไง" "ละ..เลิกหยอดน้องเฟรสักที" บอกตรงๆเลยว่า ตอนนี้เธอไม่หลงเหลือความเป็น