All Chapters of แค้นรัก: Chapter 31 - Chapter 40

@ห้างสรรพสินค้า "ร้านนี้ๆ เสื้อผ้าสวย ๆ เพรียบเลยเหมาะกับแกมากณดา" เคทดูจะสนุกในการชอปปิ้งเป็นพิเศษ เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมา นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาชอปปิ้งด้วยกันแบบนี้ "น่ารักจัง" ณดาหยิบชุดเดรสขึ้นมาตัวหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ กับตัวเอง เมื่อชุดในมือตอนนี้มันสวยถูกใจเธอมาก "ใช่แล้ว มันน่ารักมากเลย ถ้าอยู่บนตัวแกจะยิ่งน่ารักกว่านี้นะ" เคทยื่นหน้าเข้ามาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม และเห็นด้วยว่าชุดที่ณดาถืออยู่นั้นน่ารักจริง ๆ และมันก็เหมาะกับณดามาก "ชมขนาดนี้ฉันก็เขินแย่นะสิ" ณดาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะพลิกดูป้ายราคาด้านหลังของชุดในมือ จากรอยยิ้มที่มีก็ถึงกับหุบยิ้มทันทีที่เห็นราคา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงตัดสินใจไม่ยากที่จะซื้อมัน เพราะมันสวยจริง ๆ "งั้นเอาตัวนี้นะ พี่ค่ะ..." เคทสรุปเองเสร็จสรรพแล้วดึงเอาชุดจากมือของณดาไปถือไว้เตรียมยื่นให้พนักงานนำไปคิดเงิน "เดี๋ยวสิเคท! ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะซื้อนะ" ก่อนที่เพื่อนสาวคนสนิทจะได้เรียกพนักงาน ณดาก็รีบห้ามไว้ก่อนทันที แล้วดึงเอาชุดกลับไปแขวนไว้ที่เดิมอย่างไว "ทำไมล่ะ มันเหมาะกับแกมากจริง ๆ นะ ทำไมไม่เอาล่ะ" "เอาไว้ก่อนดีกว่า

ณดาที่ได้ยินเขาสั่งเสียงดุก็รีบตักข้าวเข้าปากทันทีด้วยความรวดเร็ว ถ้าขืนยังเอาแต่นั่งนิ่งอยู่แบบเดิมมีหวังห้องอาหารได้พังแน่ ๆ "เดี๋ยวก็ติดคอตาย" "แค่ก! แค่กๆๆๆ" ยังไม่ทันไรเธอก็สำลักข้าวหน้าดำหน้าแดงอย่างเอาเป็นเอาตายทันทีที่เขาพูดจบ อึกๆๆ มือเล็กคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว ก่อนที่มือหนาจะยื่นแก้วของตัวเองส่งให้เธอไปอีกแก้ว ณดาเองก็รีบรับมายกขึ้นดื่มทันทีอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าแก้วที่เขายื่นมาให้นั้นมันคือแก้วของเขา "อะ เอ่อ…เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนแก้วใหม่ให้นะคะ" ณดากำลังจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนแก้วใบใหม่ให้เขา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาห้ามไว้ก่อน "ไม่ต้อง! เต็มน้ำมา" เขาพูดแค่นั้นก็ลงมือทานข้าวต่อทันทีไม่ได้สนใจอะไรอีก ณดาเงยหน้ามองเขาเพียงแวบเดียว ก่อนจะรีบรินน้ำใส่แก้วส่งคืนให้เขาด้วยมือที่สั่นเทา โดยที่เขาก็รับไปแล้วยกขึ้นดื่มทันที นี่เขา…เขาไม่รังเกียจกาฝากอย่างเธอแล้วเหรอ? "ฉันว่ามันอร่อยดี กินสิ" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะตักกุ้งตัวใหญ่ไปวางลงบนจานให้เธอ การกระทำของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงมองจานข้าวตรงหน้าตัวเ

คำพูดของคุณหมอทำเอาเขาถึงกับขมวดคิ้วจ้องมองมายังร่างบางบนเตียงอีกครั้งอย่างไม่พอใจนัก ทั้งที่ตัวเองอาการหนักขนาดนี้ยังจะขอกลับไปพักที่บ้านอีก เธอไม่ห่วงตัวเองเลยหรือไง "ผมไม่อนุญาตให้กลับจนกว่าเธอจะหายดี" เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ทั้งที่สายตาคมยังคงจ้องมองไปที่คนบนเตียงไม่ละสายตา "ค่ะ งั้นหมอของตัวนะคะ อีกสักพักจะมีอาหารมาส่งพร้อมกับยาที่ต้องทานหลังอาหารนะคะ" พูดจบคุณหมอก็เดินออกไปจากห้องทันที "ทำไมเธอถึงกินมันเข้าไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ากินไม่ได้!" ทันทีที่คุณหมอออกจากห้องไป น้ำเสียงดุดันของเขาก็เอ่ยถามออกมาด้วยความโมโห โมโหที่เธอไม่ปฏิเสธมัน โมโหที่เธอเกือบตาย...เพราะเขา "ก็เพราะว่าคุณเลือกที่จะฆ่าฉันด้วยวิธีนั้น ฉันเลยไม่อยากปฏิเสธ ฮึก! คุณพาฉันมาหาหมอทำไมคะ ชะ..ช่วยฉันไว้ทำไม" ดวงตากลมโตแดงก่ำคลอไปด้วยน้ำตา เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างเจ็บปวด ทำไมเขาต้องทรมานเธอ ทำไมไม่ปล่อยให้ตายไปเลย อลันถึงกลับสะอึกกับคำพูดและสายตาที่เจ็บปวดและตัดพ้อของเธอ เขาไม่ได้คิดจะฆ่าเธอเลยด้วยซ้ำ ที่เขาทำไปเพราะเขาก็อยากจะตักมันให้เธอได้กินจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่าเธอกินไม่ได้ เขาผิดเหรอที่คิดจะทำตามที่ส่วน

ณดาพยักหน้ารับรัว ๆ แล้วตอบตกลงอย่างว่าง่ายทันที เขาเองก็ยอมปล่อยเธอออกง่าย ๆ เช่นกัน แล้วช่วยโอบประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่งเหมือนเดิม ก่อนที่เขาจะพาตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกันกับเธอด้วย "เดี๋ยวป้อน" "ฉันกินเองได้ค่ะ" ต่อให้ไม่อยากกินยังไงก็คงต้องยอมสินะ เพราะเธอเองก็เลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว "มือเธอเจ็บ อ้าปาก" เขาชี้ไปที่มือข้างหนึ่งของเธอที่มีผ้าพันแผลพันไว้อยู่ ส่วนอีกข้างก็ถูกเจาะเพื่อให้น้ำเกลือแทนข้างที่เธอกระชากมันออกจนได้รับบาดเจ็บ "แต่ว่าฉัน..." "ถ้ายังดื้อฉันไม่ให้กินแล้วนะ อ้าปาก" คำสั่งเสียงเด็ดขาดจากเขาทำให้เธอต้องยอมอ้าปากรับอาหารจากเขา หวังว่าเขาคงไม่ได้เอาอะไรใส่เข้าไปเพื่อคิดฆ่าเธออีกหรอกนะ "ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่" พูดจบเขาก็ส่งช้อนที่มีข้าวต้มเข้าปากตัวเองทันที แทนที่จะส่งมันเข้าปากเธอ ก่อนจะตักขึ้นมาอีกคำแล้วป้อนให้เธอต่อ เพื่อเป็นการบอกให้เธอสบายใจว่าในอาหารไม่ได้มีอะไรแปลกปลอมอยู่ในนั้น "สบายใจได้ เพราะถ้าเธอตายฉันก็ตายด้วย" ข้าวต้มคำแล้วคำเล่าถูกป้อนใส่ปากเธอไม่หยุด โดยฝีมือของเขา ทั้งที่เธอบอกว่าไม่หิวแท้ ๆ แต่พอเป็นเขาที่เป็นคนป้อนมันให้เธอ เธอกลับรู้

"ณดา หลับงั้นเหรอ?" เขาแค่คุยโทรศัพท์แค่แป๊บเดียวถึงกลับทำให้คนตัวเล็กหลับได้ง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ "....." ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของเธอบ่งบอกได้ดีว่าเธอนั้นกำลังล่องลอยเข้าไปในห้วงแห่งความฝันแล้วจริง ๆ "ซี๊ดดด! เธอจะปล่อยให้ฉันค้างอยู่แบบนี้คนเดียวได้ไงวะ อ๊าาา" เขาขอเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกสักครั้งเถอะ ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เพราะเขาคงจะข่มตานอนต่อไม่ได้ ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยมันออกมาก่อน "สัญญาว่าจะไม่รุนแรง จ๊วบ~" ณดาที่ร่างกายอ่อนเพลียอยู่แล้วจึงหลับไปได้ไม่ยากบวกกับต้องมาคิดมากเรื่องระหว่างเธอกับเขาอีก จึงทำให้ยิ่งสับสนวุ่นวายใจจนเผลอหลับไปในเวลาอันรวดเร็ด "อ๊าาา เสียวฉิบ! อื้มม~" ส่วนปลายหัวของแก่นกายที่มีน้ำกามไหลปริ่มออกมา ถูไถไปมากับร่องรักคับแน่นไม่หยุด ก่อนที่เขาจะเริ่มกดส่วนหัวดันเข้าไปภายในร่องรักของเธอด้วยความเชื่องช้า และอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ สวบ~ "อ่าาส์ ซี๊ดดดด~" เสียงครางแหบพร่าถูกปล่อยออกมาดังระงม เมื่อแก่นกายใหญ่ของเขากำลังถูกร่องรักคับแน่นของเธอกลืนกินไปทั้งลำ และกำลังขมิบตอดรัดเขาแน่นจนรู้สึกเสียวซ่าน ปั๊บ! ปั๊บ! "อื้มม ขนาดหลับยังตอดฉันแน่นขนาดนี้เลยณด