All Chapters of แค้นรัก: Chapter 11 - Chapter 20

เป็นเพราะแบบนี้เองสินะ พี่ชายที่เธอคิดว่าแสนดีมาตลอดถึงได้ดูเกลียดชังเธอนักหนา "ไม่จริง ฮึก! พี่อลันกำลังล้อน้องเล่นใช่ไหมคะ น้องไม่ใช่กาฝาก ฮืออออ" ณดายังคงร้องไห้ค่ำครวญไม่หยุด กับสิ่งที่เขาบอกกล่าวมาให้เธอได้รับรู้ "หึ! ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเธอเป็นน้องสาวฉันจริง... จะมีพี่ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้กับน้องตัวเองกันล่ะ" พูดจบร่างสูงก็คว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าเล็กของเธอทันที แล้วดึงลากร่างบางของเธอที่อยู่บนเตียงให้ขยับมาที่ปลายเตียง ก่อนที่เธอจะถอยหนีเขาได้ "เจ็บ~ ฮึก! น้องเจ็บ" ณดาได้แต่นอนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว กลัวทุกอย่างที่เป็นเขาในตอนนี้ เธอกลัวเขามากจริง ๆ "แต่ถ้ามีจริง มันคงจะเลวระยำมากเลยล่ะที่กล้าทำกับน้องสาวตัวเองแบบนี้ หึ!" อลันเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกระตุกยิ้มร้ายอย่างสมเพชร่างบางบนเตียง ที่พยายามจะขยับตัวถดถอยหนีเขา "พี่อลันปล่อย! ฮึก ฮือออ พี่อลันปล่อยน้อง..." ณดาพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากมือหนาของเขา ที่ยังคงจับข้อเท้าเธอไว้แน่น แถมยังออกแรงบีบจนเธอรู้สึกเจ็บร้าวไปหมด ก่อนที่จะถูกเขาใช้ความรวดเร็วพาตัวเองขึ้นมาคร่อมทับกักขังเธอไว้ด้วยร่างกายแกร่งของเขา "อย่ามาเรียกชื่อ

วันต่อมา เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืน เธอก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่านั้นเป็นแค่ฝันร้าย ที่พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะหายไป แต่เปล่าเลย… เรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืนไม่ใช่ฝัน แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่โหดร้ายที่สุดสำหรับเธอ แม้จะทำเป็นเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และความจริงตลอดระยะเวลาเป็นสิบ ๆ ปีที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไม่ได้มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวที่เธอเรียกว่าครอบครัวเลยสักนิด เพราะเธอก็เป็นแค่คนนอก เธอเป็นแค่เพียงกาฝากของครอบครัวเท่านั้น เธอเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง "คุณหนูจะไปไหนครับ" เดลลูกน้องคนสนิทของอลันเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นร่างบางของณดาที่เคยสดใสแต่ตอนนี้เศร้าลงถนัดตาเพียงเวลาแค่ชั่วข้ามคืน กำลังก้าวเดินด้วยความเชื่องช้าอย่างระมัดระวังลงมาจากชั้นบนของบ้าน "ณดาจะไปเรียนค่ะ ไม่…ไม่ต้องเรียกคุณหนูแล้วค่ะ ณดาไม่ใช่คุณหนูแล้ว" เธอก็แค่ต้องทำใจยอมรับมัน เพราะต่อให้หนีหรือต่อต้านไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเขามันซาตานร้ายที่จ้องจะแก้แค้นเธอมาตั้งแต่แรก ทั้งที่เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ แม้จะหนีไปก็คงไม่หลุ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา เขาหลอกเธอ… เขาไม่ได้รับคำขอของเธอไปพิจารณาด้วยซ้ำ ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เขาหายเงียบไป และก็เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่แสนจะบอบช้ำสำหรับเธอนัก เพราะเธอต้องทนอยู่แต่ภายในคฤหาสน์แห่งนี้ ไม่ได้ออกไปไหน แม้กระทั่งไปเรียนก็ไม่ได้ไป โทรศัพท์ก็ถูกเขายึดไป จะติดต่อกับเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะเธอถูกคนของเขาจับตามองอยู่ตลอดเวลา และต้องนั่งรอให้เขากลับมาบอกข่าวดีกับเธอ ไม่ใช่ทิ้งให้เธอต้องรอแบบไม่มีความหวังอะไรเลยอยู่แบบนี้ "คุณฟาโรห์คะ วันนี้พี่... เอ่อ..คุณอลันจะกลับบ้านไหมคะ" ทุกครั้งเธอจะเผลอลืมตัวเรียกเขาว่าพี่ตลอด จนต้องรีบเปลี่ยนสรรพนามเรียกใหม่ให้เร็วที่สุด เพราะเขาไม่ใช่พี่ชายของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์เรียกเขาแบบนั้นแล้ว "นายบินไปดูงานที่ต่างประเทศครับ คงอีกเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับ" ฟาโรห์ตอบออกมาอย่างเห็นใจร่างบางตรงหน้า เขารู้ว่าเธอต้องการอะไร ก็คงหนีไม่พ้นคำตอบจากปากเจ้านายหนุ่มของเขานั่นแหละ "ฉันขอโทรหาเขาได้ไหมคะ คือ..ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา" ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็จะยิ่งขาดเรียนไปหลายอาทิตย์ แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ ไม่รู้ว่าเขาได้จัดการลาออกของเธอไปแล้วหรือยัง แต่ถ้าเป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นติด ๆ กันสามครั้ง ทำให้คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่หลังโต๊ะทำงาน จำต้องเงยหน้าขึ้นมามองที่ประตูอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้คนที่อยู่หลังบานประตูเข้ามาด้านใน "เข้ามา!" อลันเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่งก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แกร๊ก~ "กาแฟค่ะคุณอลัน" เสียงเล็กของณดาเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม พร้อมกับก้าวเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา เสียงเล็กนอบน้อมที่เอ่ยขึ้นมา ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบกับร่างบางของณดาที่ดูจะเจียมตัวกว่าที่ผ่านมา กำลังยืนถือถาดกาแฟอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขาตอนนี้ ไม่เจอกันสองอาทิตย์เธอก็ยังเหมือนเดิม ยังดึงดูดให้เขาหวนนึกถึงค่ำคืนสวาทกับเธอเหมือนเดิม นึกถึงความคับแน่นจากภายในกายสาว ที่ทำให้เขาพึงพอใจได้ไม่น้อย "อืม" เขาขานรับในลำคอเพียงสั้น ๆ เท่านั้น โดยไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่สนใจคนที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน และได้แต่คิดในใจ ว่าทำไมเธอถึงดูไม่เดือดร้อนเลยล่ะทั้ง ๆ ที่เธอควรจะเรียกร้อง หรือเสียใจร้องไห้ค่ำครวญที่ไม่ได้ไปเรียนแล้ว แต่นี่เธอกลับเงียบไปไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้การแก้แค้นข

@มหาวิทยาลัย ใช้เวลาไม่นานรถยนต์คันหรูก็ถูกหักเลี้ยวเข้าจอดเทียบฟุตบาทหน้าตึกเรียนของณดา "ขอบคุณนะคะ" ร่างบางหันมาเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถไปทันที โดยที่ไม่รอให้เขาพูดอะไรออกมา "ณดาาา~" ทันทีที่เธอก้าวลงจากรถ และเดินตรงไปที่ประจำของเธอ เสียงเรียกชื่อของเธอก็ดังขึ้นมาลั่นบริเวณนั้นทันที ก่อนที่จะเห็นเคทกำลังวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความดีใจ และเสียงเรียกนั้นก็มาจากเคท เพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอมี "แกหายไปไหนมาตั้งนานณดา! ติดต่อก็ไม่ได้เป็นอะไรหรือเปล่า" เคทรัวคำถามใส่ทันทีที่เจอหน้าณดา พร้อมทั้งจับตัวเธอหมุนซ้ายทีขวาที "เดี๋ยวๆๆ พอก่อนฉันจะอ้วกแล้วเนี่ย" ณดารีบยกมือขึ้นห้าม เมื่อถูกจับหมุนไปมาจนรู้สึกเวียนหัวไปหมด "ก็ฉันดีใจนิ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน แล้วตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมอยู่ ๆ ก็หายไปไม่บอกไม่กล่าวเลย ติดต่อก็ไม่ได้ด้วย" เคทยังคงรัวคำถาม ถามเพื่อนไม่หยุดพร้อมทั้งควงแขนณดาเดินมานั่งยังโต๊ะประจำ ณดาลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจบอกเล่าถึงเหตุผลทั้งหมดให้เคทฟัง ว่าทำไมเธอถึงได้หายไปดื้อ ๆ โดยไร้การติดต่อแบบนั้น และแน่นอนว่าสิ่งที่เธอเล่าให้เพื่อนฟังน