ตอนที่ 8 หลงรักท่านเข้าแล้ว

ตอนที่ 8 หลงรักท่านเข้าแล้ว

“แม่นางวางใจเถอะต่อจากนี้ข้าจะไม่ให้ทั้งสองมารบกวนท่านอีก วันนี้ข้ามีเรื่องรบกวนท่านเพียงเท่านี้ เฉิงหงอากลับจวนก่อนไว้วันหน้าจะมาหาอีกครั้งพร้อมขนมติดไม้ติดมือ หวังว่าเจ้าจะต้อนรับอานะ”

“ได้เลยขอรับ ขอบคุณท่านอาหยวนเจี๋ยที่เข้าใจข้ากับท่านแม่และมอบความยุติธรรมให้เราสองแม่ลูก หากมีท่านอารับตำแหน่งอยู่ที่นี่นาน ๆ ข้าคงอุ่นใจไม่น้อย” เด็กชายยิ้มระเรื่อกล่าวลาทั้งสองคน หยวนเจี๋ยไม่ได้รีบร้อนเข้าหาไป๋อิงทันที เขาอยากตรวจสอบให้แน่ชัดเสียก่อนว่าเรื่องราวของนางเป็นมาเช่นไร ระหว่างทางกลับจวนเขาเงียบขรึมครุ่นคิดเงียบ ๆ ทำให้ห้าวอู่สงสัยเพราะท่าทีที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณชายข้าขอถามได้หรือไม่ขอรับ เหตุใดท่านถึงเชื่อคำพูดของเด็กชายนั่น และไม่เอาความแม่นางไป๋อิง ไหนท่านบอกว่าจะหาความเป็นธรรมให้แม่นางลี่หลิน”

“ห้าวอู่ข้าพบแล้วเรื่องที่ค้างคาใจของข้ามาเนินนาน ข้าใช้เวลามา 9 ปีเพื่อตามหานาง ยามนี้ข้าพบนางแล้ว เฉินไป๋อิงสตรีที่ข้าเคยล่วงเกินนางเมื่อคราที่ข้าออกเยือนเรือนใต้เท้าสหายสนิทของท่านพ่อ เมื่อ 9 ปีก่อน ใช่นางจริง ๆ ในที่สุดสวรรค์ก็สงสารข้าและเข้าข้างข้าทำให้ข้ามาพบนาง” ห้าวอู่เบิกตาโพลงโตใบหน้าเปื้อนไปด้วยยิ้ม เข้าใจในสิ่งที่คุณชายของตนเอ่ยมาทันที

“คุณชายข้าดีใจเหลือเกินขอรับ ต่อจากนี้ท่านมิต้องระหกระเหินย้ายไปที่ใดอีกแล้ว เอ๊ะ!! ว่าแต่ทำไมท่านถึงไม่บอกนางเรื่องนี้แล้วทำไมนางถึงจำท่านมิได้ขอรับ แล้วเฉิงหงนั่นคงมิใช่บุตรของท่านหรอกหรือ?” รอยยิ้มของห้าวอู่หุบลงทันที กอดอกพรางครุ่นคิดด้วยความสงสัย

“ที่นางจำข้ามิได้ไม่ใช่เรื่องแปลก ค่ำคืนนั้นมืดมิดและนางมิได้เต็มใจแต่เป็นข้ามากกว่าที่ขืนใจนาง และที่ข้าไม่บอกนางเพราะต้องการสืบเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่าง 9 ปีที่ผ่านมาอย่างละเอียด แต่สิ่งเดียวที่ข้ามั่นใจ เฉิงหงเด็กชายฉลาดหลักแหลมนั่นคือบุตรของข้าแน่นอน” หยวนเจี๋ยพูดด้วยความมั่นใจน้ำเสียงหนักแน่นเต็มเปรี่ยม

หลายวันต่อมา

หยวนเจี๋ยให้ห้าวอู่สืบเรื่องของไป๋อิง หลายปีมานี้นางมีชีวิตที่น่ารัดทนและน่าสงสารใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบากเจอสายตาคำพูดของชาวบ้านไม่เว้นแต่คนในครอบครัวเช่นเจี่ยนอันหนิงป้าของนาง ขับไล่ออกจากเรือน และสตรีที่มาแจ้งเขาวันก่อนลี่หลิน คือลูกพี่ลูกน้องของนางนั่นเอง

“ข้าทำผิดต่อนางมากเหลือเกิน ต่อจากนี้ข้าจะชดใช้ให้เจ้าเอง ไม่ว่าจะเป็นเรือนเดิมของเจ้า หรือแม้แต่ความอับอายที่เจ้าต้องพบเจอ ข้าจะขอแก้ไขสิ่งนั้นเอง ห้าวอู่เตรียมขนมหวานและอาภรณ์ชุดใหม่ที่เหมาะกับเฉิงหงให้ข้าทีข้าจะไปหาทั้งสองที่เรือน”

“น้อมรับคำสั่งขอรับนายท่าน” ห้าวอู่รีบจัดการทันทีเพราะอยากเจอนายน้อย หากนายท่านใหญ่รับรู้เรื่องนี้ ที่เคยหนักใจเรื่องที่คุณชายไม่ยอมออกเรือน แต่นี่มิใช่แค่ออกเรือนทว่ามีบุตรชายที่เติบโตขนาดนี้คงจะดีใจไม่น้อย

ฝั่งด้านไป๋อิง

นางบอกกล่าวเด็กชายห้ามมิให้ข้องเกี่ยวกับผู้ตรวจการผู้นี้มากนักไม่ว่าจะมองอย่างไรเขาไม่น่าจะใช่คนดี เด็กชายไม่เข้าใจมารดาแต่ก็ยอมพยักหน้ารับปาก นางพาเด็กชายหาบผักไปขายที่ตลาดทุกวัน ชาวบ้านเริ่มพากันเปิดใจซื้อของจากนางเพราะผักของนางทั้งอวบอ้วนสดและหวาน ไม่ว่าจะเป็นกวางตุ้ง ผักบุ้งผักกาดและแตงกวา นางขายหมดตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่คล้อยตกดินทำให้นางมีเวลาพรวนดิน ดูแลผักและสัตว์ของนาง ตอนนี้แม่ไก่กำลังออกไข่ เย็นนี้นางจึงจะนำไข่ไปผัดใส่ผัก และนำไปทอดให้เฉิงหงได้กิน ช่วงนี้นางมีความสุขมากจริง ๆ ทุกอย่างเริ่มลงตัว

“เฉิงหงกลับเรือนกันเถอะวันนี้แม่จะทำอาหารแสนอร่อยให้เจ้ากิน” เฉิงหงที่หยอกล้อเล่นกับวัวอยู่รีบโบกมือร่ำลาเดินมาหาท่านแม่ที่คอกไก่

“ข้ากำลังหิวพอดีขอรับ ท่านแม่วันนี้ข้าอยากกินขนมแสนอร่อยที่ท่านแม่ให้กินครานั้นได้หรือไม่ขอรับ” เด็กชายนึกถึงขนมแสนอร่อยที่ไป๋อิงเคยเอามาให้กิน มันหอมหวานและไม่เคยเห็นมาก่อนในตลาด ไป๋อิงยิ้มกริ่มวางไข่ใส่ตะกร้าผักเดินออกจากคอกไก่ตอบกลับเด็กชายด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิแม่เคยบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่? ไม่ว่าเจ้าต้องการอันใดแม่ย่อมให้เจ้าได้เสมอ แต่ว่าเมื่อถึงเรือนเจ้าต้องไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่รอแม่ทำอาหารเข้าใจหรือไม่”

“ได้เลยขอรับ” เด็กชายยิ้มกว้างจับมือมารดาเดินกลับเรือน ขนมที่เด็กชายอยากกินนั่นคือขนมเค้กที่ไป๋อิงนำออกมาจากระบบมิติเพราะต้องการให้เขาได้ลิ้มลองขนมอร่อย ๆ และก็เป็นอย่างที่นางคิดเด็ก ๆ มักจะชอบขนมเค้กเสมอไม่ว่ายุคสมัยใด

ทว่าเมื่อสองเท้าเดินมาถึงหน้าเรือนรอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋อิงเปลี่ยนผันทันที เพราะยามนี้มีบุรุษสองนายที่นางไม่อยากข้องเกี่ยวยืนรอนางกับเฉิงหงในมือเต็มไปด้วยข้าวของรุงรัง ต่างจากเฉิงหงเมื่อเห็นใบหน้าของหยวนเจี๋ยเด็กชายปล่อยมือมารดาทันที วิ่งไปหาเขาพร้อมใบหน้าคลี่ยิ้ม ลืมสิ่งที่มารดาตักเตือนไปจนหมดสิ้น

“ท่านอาหยวนเจี๋ย ท่านอามาที่มีเรื่องอันใดหรือขอรับ”

“เฉิงหง เด็กดีอามาที่นี่เพราะคิดถึงเจ้า นี่ดูนี่สิข้ามีขนมมาฝากเจ้าด้วยเจ้าชอบหรือไม่ มันคือขนมที่วังหลวงชอบกินกัน ข้าเห็นมันเกิดคิดถึงเจ้าขึ้นมาแถมยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่มาให้เจ้าอีกด้วย ไปดูกับห้าวอู่สิ”

“ว๊าวว ข้าดีใจที่สุดเลย ขอบคุณขอรับท่านอา”

“เฉิงหง หยุดเดี๋ยวนี้แม่เคยบอกเจ้าแล้วใช่มั้ย อย่าได้เชื่อใจผู้อื่น ในขนมนั่นอาจจะมียาพิษ ท่านผู้ตรวจการข้ามิได้อยากกล่าวหาท่านแต่ว่า จะไม่ให้ข้าเอะใจก็คงมิได้ข้ากับท่านไม่เคยรู้จักข้องเกี่ยว และข้าไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับท่าน จงนำของของท่านกลับไปเถิด ไม่ว่าจะเป็นขนมหรืออาภรณ์ แม้ข้าจะเป็นสตรที่เลี้ยงบุตรมาเพียงลำพังแต่ข้าไม่เคยให้เฉิงหงต้องลำบากและขาดสิ่งใด”

“แม่นางไป๋อิงท่านคิดมากเกินไปแล้ว ข้าไม่เคยคิดร้ายกับเฉิงหงหรือแม้แต่ท่านเลย ข้าเอ็นดูเฉิงหงจริง ๆ อย่าทิ้งไมตรีของข้าเลย อีกอย่างข้ามิเคยดูถูกว่าท่านเลี้ยงเฉิงหงมาไม่ดี ท่านเป็นมารดาที่ดีหาที่เปรียบไม่ได้จนข้ายกย่องนับถือ ในเมื่อท่านบอกไม่รู้จักข้า ต่อจากนี้ข้าขอแนะนำตัวข้าอย่างเป็นทางการและบอกเจตจำนงของข้าที่เข้าหาท่าน ข้ามีนามว่าหลงหยวนเจี๋ย เข้าหาท่านเพราะข้าหลงรักท่านตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ และความรู้สึกของข้าไม่ได้เป็นเพียงสิ่งล้อเล่นกับความรู้สึกของแม่นาง แต่ข้าจริงใจต่อท่านจริง ๆ ” หยวนเจี๋ยเดินเข้ามาใกล้พร้อมบอกเจตนาของตนอย่างชัดเจน แต่กลับทำให้ไป๋อิงโมโหยิ่งกว่าเดิม เขาคือขุนนางที่มักมากคงคิดว่านางเป็นแม่หม้ายไร้สามี คิดว่านางง่ายจึงเข้าหาเพื่อหยอกล้อกับนาง คิดหรือว่านางจะไม่รู้ทันนางมิใช่สตรียุคนี้ที่เห็นแก่ความสุขสบายคิดว่าเพียงคำพูดเท่านี้แล้วเขาจะจริงใจ หวังเป็นฮูหยินของท่านผู้ตรวจการ แต่นางมิใช่!