Lahat ng Kabanata ng Kiss of Ruin: Kabanata 91 - Kabanata 100

Elara’s POVThe palace had learned to whisper.Tsismis ang tunay na hari dito — dumadaan sa mga hallway na parang hangin, malambot pero nakakabulunan. The servants would bow so low, parang insulto na rin. The courtiers smiled too sweetly, afraid I’d see the poison hiding behind their teeth. Even the chandeliers shimmered like they were listening — spilling golden light over lies.At bawat bulong… may pangalan ko.> “She manipulates the king.”“Siya ang dahilan ng kalupitan niya.”“He’s bewitched by her beauty, blind to her schemes.”Dati, natawa lang ako sa tsismis. Akala ko noon, ang katotohanan laging lumalabas din. Na power comes from merit — not fear. Pero hindi pala. Minsan, mas matalim pa ang salita kaysa espada.They never said it to my face, syempre. Lahat ng duwag, marunong magtago sa halakhak at alak. But the palace was mine long before they realized it. My spies didn’t wear armor — they wore smiles.

Elara’s POVThe morning after the state banquet smelled like smoke and secrets.Pagdating ko sa east courtyard, puro sundalo na ang naroon — armor clinking, boses nilang mababa, at tension sa hangin na parang mabigat na bagyong paparating.The envoy from Vareth was missing.Nakatayo ako sa harap ng carriage niya — bukas ang mga pinto, velvet seats na hindi man lang nagalaw. Walang dugo. Walang struggle. Just… nothing.Absence na mukhang sinadya — malinis, kalkulado, cruel.“Your Majesty,” sabi ni Captain Rhys, yumuko nang bahagya. “The envoy vanished before dawn. Guards were drugged. Nakakita kami ng traces ng crushed valerian sa mga tasa nila.”Gumuhit ang lamig sa dibdib ko. “Gaano katagal na siyang nawawala?”“Four hours, Your Majesty. The gates were sealed too late.”Four hours. Sobrang tagal. Ibig sabihin, may taong kilalang-kilala ang sistema natin.At ramdam ko na agad — the whispers had started.Pagpasok ko sa war council chamber, halos maramdaman ko na ang mga mata nila bago

Elara’s POVMas malamig ang council chamber ngayon.Hindi dahil sa hanging galing sa labas, kundi dahil galit si Damian.Hindi siya sumisigaw. Hindi niya kailangan.Ramdam mo lang — sa paraan ng pagtahimik niya, sa sobrang controlled na galaw ng kamay niya sa mesa, sa boses niyang mababa pero nakakayanig ng buong silid.> “We’ll postpone all interrogations until further notice,”sabi niya, kalmado pero deadly.Parang sampal ‘yung mga salitang ‘yon.Napatingin ako agad.“Postpone? The prisoner from the west tower holds the link to Rivaro. Pwede niyang sabihin kung sino ang nagbebenta ng impormasyon sa kanila—”> “No.”Isa lang na salita. Pero final. Walang appeal.Tahimik ang buong mesa. Lahat nakatingin sa amin, parang nanonood ng bagyong paparating.Pinilit kong maging kalmado. “So I can’t continue my own investigation?”> “You’ve done enough.”Alam kong delikado ‘yung tono niyang ‘yon.Pero hindi ako umatras. “You’re protecting someone.”Tumalim ang tingin niya. “Be careful, Elara.”

Elara’s POVWalang seal ang sulat.At ‘yun pa lang, sapat na para tumigil sandali ang tibok ng puso ko.Nakalusot ‘to sa ilalim ng pintuan ng kwarto ko bago mag-umaga—walang tunog ng yapak, walang guwardiyang nakapansin. Isang manipis na papel lang, nakatiklop nang maayos, parang ahas na nag-aabang.Ang sulat-kamay ay elegante, sanay, at hindi ko kilala.> “Beware the man beside the throne.His loyalty is not to you, nor the crown, but the empire’s shadow.”Walang pangalan. Walang pirma. Walang bakas kung sino ang nagpadala.Pero may amoy — matamis, parang almond, pero may halong bakal. Lason.May trace ng cyanide sa papel. Hindi sapat para pumatay, pero sapat para magpadala ng mensahe.Isang babala. At banta.Sinunog ko agad ‘yung sulat, pinanood habang kinakain ng apoy ang mga letra hanggang maging usok. Pero kahit abo na, nakaukit pa rin sa isip ko ‘yung mensahe.“The man beside the throne.”Pwedeng sinuman sa mga adviser ni Damian. Ang spymaster. Ang captain ng guard.O baka…Hind

Elara’s POVHindi dapat umiiral ang pintong ‘yon.Nakatago siya sa likod ng carved na obsidian panel, sa pinakaloob na parte ng private wing ni Damian — lugar na kahit mga guards niya, bihirang makapasok. Ilang beses ko na ring nadaanan ‘tong hallway, pero ni minsan, hindi ko napansin na may tinatago pala itong lihim.Hanggang ngayong gabi.Click.Bumigay ang latch sa ilalim ng daliri ko.Ang hangin sa loob—mas malamig, mas matanda. Parang panahon mismo ang natigil dito.Pagpasok ko, agad kong naramdaman na iba ‘to. Maliit lang ang kwarto, bilog ang hugis, pero sa halip na bato, puro salamin ang dingding.Marami.Mga dose-dosenang salamin.Iba-ibang anggulo ng sarili kong mukha, nakatitig pabalik. Pero hindi lang reflections ‘yon—may kumikislap na mga simbolo sa gilid ng mga salamin, parang ukit ng ginto. Spell? Protection? Memory?At doon ko sila nakita.Sa dulo, sa ilalim ng salaming