Lahat ng Kabanata ng Kiss of Ruin: Kabanata 71 - Kabanata 80

Elara’s POVAmoy rosas at dugo ang gabi.Sabi nila, isang reyna daw dapat hindi nadudumihan ang kamay.Pero ngayong gabi, pulang-pula na ang mga kamay ko.Nakaluhod sa harap ko ang isang lalaki — nakagapos, nanginginig. Isa sa mga huling naglakas-loob na kwestyunin ang pwesto ko sa tabi ni Damian. Hindi siya ordinaryong traydor. Isa siyang lord — matanda, mayabang, at sobrang sanay na walang umaangal sa kanya.> “Your Majesty,” sabi niya, pilit pa ring mayabang kahit halatang natatakot. “You’re just a child playing queen. The people follow him—not you.”Dati, masasaktan ako sa ganun.Ngayon, nakakaantok na lang pakinggan.Naglakad ako paikot sa kanya, marahan. Yung laylayan ng gown ko humahaplos sa marmol. Puting-puti pa ‘to kanina — a bold choice, maybe. Pero siguro gusto ko lang makita kung gaano kadaling madumihan ang innocence.Sa gilid, nakatayo si Damian. Tahimik. Naka-black. Ang tingin niya sa’ki

Elara’s POVTinawag nila akong reyna, pero ngayon lang nagsisimula ‘yong salitang ‘yon magkaroon ng totoong ibig sabihin.Hindi dahil kay Damian.Hindi dahil sa korona.Pero dahil ngayong umaga, pagpasok ko sa council hall — tumayo sila.Hindi lahat, syempre. Yung iba dahil sa takot. Yung iba, instinct.Pero may ilan—konti lang—na tumayo dahil sa respeto.At ‘yon, bago.Mabigat ang hangin sa loob ng silid, puno ng tensyon at amoy ng mamahaling pabango.Lahat ng lalaki rito may dugo sa kamay, at bawat babae may sikreto sa likod ng ngiti.Pero nang magsalita ako, lahat ng mata nasa akin.Kahapon lang, pinatigil ko ang rebelyon sa eastern trade port.Hindi sa dahas—kundi sa diskarte.Nagpakalat ako ng maling impormasyon, pina-away ko ang mga pamilya sa isa’t isa.Pagdating ng mga tao ni Damian, tapos na ang gulo.Hindi nila ako nakita.Pero ngayon, nakikita na nila.“Gentlemen,” sabi ko, kalmado pero matalim ang tono. “Narinig kong may mga… concern tungkol sa bagong sistema.”Tahimik.Ng

Elara’s POVThe first explosion shattered the night like thunder.Nagising ako sa tunog ng basag na salamin, kasabay ng malayong ugong ng apoy. For a second, hindi ako makagalaw—then the door burst open and one of Damian’s guards stumbled in, duguan ang sentido.“Your Majesty—attack! House Rorik’s forces breached the eastern gates!”Parang umikot ang mundo ko.Damian wasn’t here. He’d gone to inspect another territory—hours away.“Get my weapons.” I ordered, tumayo agad from bed.“Ma’am, we have to move you to the safe chamber—”“No,” I snapped. “Hindi ako magtatago habang sinusunog nila ang estate ng asawa ko.”The guard hesitated, but one look from me was enough.I changed fast—black leather, dagger sa hita, at ang crest ni Damian sa dibdib. My heart was pounding, half from fear, half from something sharper.Resolve.---Damian’s POVThe message reached me at dawn.Isa sa mga tauhan ko dumating sakay ng kabayong halos himatayin sa pagod. “The Blackthorn estate is under siege,” he ga

Elara’s POVMay mga sandaling mas mabigat pa ang katahimikan kaysa sigaw.Tahimik ang palasyo nung umagang ‘yon — masyadong tahimik.Pati ‘yung mga bantay, gumagalaw nang dahan-dahan, parang natatakot na baka marinig ko.Dati, kay Damian lang sila natatakot.Ngayon... sa aming dalawa na.Ang Galit ng Hari, nagbago ng lahat.Mas mabilis yumuko ang mga pamilya. Mas mahinang bumulong ang mga maharlika.Pero pag tumingin sila sa’kin, may bago na sa mga mata nila —Hindi awa.Hindi kuryusidad.Takot.---The Council Chamber> “Your Majesty,” sabi ni Marcellus, isa sa mga senior councilors, halos nakadikit na sa sahig ang ulo. “House Valdez has withdrawn its trade routes. They claim it’s for ‘economic restructuring,’ but—”> “—rebellion in silk.” putol ko, kalmado pero matalim.Napaangat siya ng tingin. “You... see it that way too?”Ngumiti ako nang bahagya.> “I see things as they are, not as people pretend.”Wala si Damian. Maaga siyang umalis papunta sa southern border. Ako lang ang naiw

Elara’s POVAmoy sigarilyo at kapangyarihan ang council chamber.Tahimik. Mabigat. Parang mismong hangin natatakot gumalaw.Si Damian nakaupo sa dulo ng mahabang mesa, kalmadong nagtatapik ng daliri sa armrest. Sa paligid niya, puro mga tauhan — matitigas ang mukha, parang mga sundalong sanay sa utos, hindi sa tanong.Ganito lagi ang atmosphere sa mga meeting niya: nakaka-suffocate, parang laging may nakabitin na panganib sa hangin.Pero ngayon… iba.May isang lalaking nakaluhod sa gitna ng kwarto — si Rafael. Isa sa pinakamatagal nang tauhan ni Damian. Tahimik, loyal, at dati kong inakalang walang takot. Lagi ko siyang nakikita sa background — bantay, tahimik, parang anino.Ngayon, nanginginig siya.> “You disobeyed me.” sabi ni Damian, malamig pero hindi malakas.> “I—” basag ang boses ni Rafael. “I hesitated, my King. Pero inayos ko na. Tinama ko na ‘yung mali ko.”> “And what mistake was that?” tanong ni Damian, bahagyang yumuko.> “My family, sir,” sagot ni Rafael, halos pabulong