Lahat ng Kabanata ng Kiss of Ruin: Kabanata 81 - Kabanata 90

Elara’s POVIt happened just before dawn—yung oras na tahimik pa ang mundo, at ang mga halimaw… mukha pa ring tao.Nagising ako sa tunog ng bakal.Hindi malakas. Parang kaluskos lang—metal na dumudulas sa sahig. Pero sapat na ‘yon.Nakaakap pa si Damian sa’kin, tulog, kalmado, parang walang nangyayari. Dumaan ang liwanag ng buwan sa kurtina—tumama sa isang bagay na hindi dapat nando’n.Isang kutsilyo.Gumagalaw.Hindi na ako nag-isip.Kumilos na lang ako.---Yung lalaki nasa loob na ng kwarto. Nakaitim, naka-mask, parang anino lang. Tahimik ang bawat hakbang. Yung blade sa kamay niya, kumikislap sa liwanag ng buwan. Nakaangat—handa na sanang sumaksak.Doon ko talaga naramdaman kung ano ang ibig sabihin ng tunay na katahimikan.Hinila ko agad yung baril sa ilalim ng unan ni Damian—yung lagi kong tinatawanan dati, kasi paranoid daw siya. Nahawakan ko ang kamay niya, at parang refleks, na

Elara’s POVHindi ito kasal.Ito ay koronasyon ng dugo.Yung simbahan—lumang-luma, parang matagal nang iniwan ng Diyos. Yung mga basag na stained glass, tinatamaan ng buwan, nagpa-paint ng mga kulay sa sahig—pula, ginto, violet.Sa gitna, may altar na tinakpan ng itim na seda at mga rosas na sobrang dilim, parang sinawsaw sa kasalanan.Naririnig ko yung bulong ng kapangyarihan sa hangin — mabababang boses, kaluskos ng mga baril na tinago sa coat, at tibok ng daan-daang matang nakatingin sa amin.Mga tauhan, mga kalaban, mga taong napilitang yumuko.Lahat sila nando’n para masaksihan ang kasal ng dalawang halimaw.At ako — naka-gown na gawa sa midnight lace at bakal — nakatayo sa dulo ng altar, hinihintay ang hari ng anino na kunin ang reyna niya.---Damian’s POVNakakatakot siyang ganda.Yung crown of thorns sa buhok niya, kumikislap sa liwanag ng kandila — may mga butil ng pula, parang rub

Elara’s POVAmoy bakal at usok ang throne room.Ang dating red and gold banners, pinalitan na ng black and silver — kulay ni Damian. Kulay namin.Tahimik ang buong hall, pero ramdam mo sa hangin ang dugo ng mga natalo para sa moment na ‘to.Sa dulo ng marble floor, nando’n ang Throne of Shadows — puro black steel at onyx, may ukit ng mga pangalan ng kumpanya at pamilya na gumuho sa ilalim ni Damian. Sa tabi nito, for the first time ever, may second throne.Mas maliit. Mas elegant. Pero pareho ng metal.Akin.---Pagbukas ng malalaking doors, lahat natahimik.Kasabay kong pumasok si Damian — naka-all black suit, walang crown, just that iconic silver ring na simbolo ng power niya. Tahimik siya, pero ramdam mong parang bagyo ang presence niya.Ako naman, naka gown na parang kumikislap sa dilim. Walang jewelry, walang tiara — just one red pendant, ‘yung binigay niya after our first “victory.”Lahat

Elara’s POVTahimik ang siyudad.Sa unang pagkakataon sa loob ng ilang linggo, walang putok ng baril, walang sigawan, walang apoy. Tanging hangin lang — dumadaloy sa mga guho na parang nagluluksa. Nakatayo ako sa balkonahe ng Black Hall, suot ang gown na amoy usok pa rin. Sa ibaba, ang mga kalsadang dati ay puno ng buhay, ngayon parang sugat na hindi pa naghihilom—sunog, itim, at dumudugo pa rin.Sabi ni Damian, nanalo raw kami.Pero habang nakatingin ako ngayon, parang mali.Ganito ba talaga ang itsura ng panalo?May batang tumakbo sa gitna ng guho, walang sapatos, hawak ang sirang laruan. Sinundan siya ng ina niyang paos na ang boses. Napatingin ako sa mga kamay kong nakagloves — may bakas pa rin ng dugo kahit ilang beses ko nang hinugasan.Sabi nila, the river still runs red.Dahil sa amin.Dahil sa akin.Akala ko dati, kaya kong maging pareho — isang reyna at isang mabuting tao. Akala ko kaya kong baguhin

Elara’s POVNasusunog na naman ang lungsod—pero ngayon, para sa amin ang apoy.Mula sa balkonahe ng Black Hall, pinanood ko ang mga liwanag ng apoy na sumasalamin sa ilog. Sa ibaba, puno ang mga kalye ng mga bandila ni Damian—pula at itim, kumakampay sa hangin na parang mga pakpak ng uwak.Bumagsak na ang mga karibal naming angkan.Ang mga pinuno nila, nakasabit sa mga tarangkahan bilang babala sa mga susunod na mangahas maghimagsik.Nagsimula na ang dinastiyang itinayo sa dugo.Sa likod ko, buhay na buhay ang bulwagan—musika, tawanan, mga basong tumatama sa ginto. Pero sa pandinig ko, parang lahat iyon nanggagaling sa libingan.May pakiramdam akong bawat pagdiriwang sa mundong ‘to, may buto sa ilalim.Tahimik na bumukas ang pinto.Si Damian, pumasok—at parang pati anino, sumunod sa kanya.Ang coat niya, may alikabok ng abo; ang kamay, may bakas pa ng dugo.Para siyang nilalang na hinulma mula sa pananakop—masyadong tao para maging diyos, masyadong walang awa para tawaging tao.“Tapo