All Chapters of Kiss of Ruin: Chapter 101 - Chapter 110

Elara’s POVAng buong hall kumikislap sa ginto.Crystal chandeliers glowed like fire above the marble floors, at yung mahahabang mesa punô ng alak, pilak… at kasinungalingan. Lahat ng ngiti, pilit. Lahat ng toast, may halong takot.Supposedly, celebration daw ‘to — peace offering raw after weeks ng tension between the families. Pero sa mundong ‘to, ang “peace” parang salamin lang. Mag-crack ka lang ng kaunti, lalabas na agad ang dugo sa ilalim.Nasa tabi ko si Damian, parehong nakaupo sa dulo ng mesa. Siya yung tipong lalaki na kahit hindi magsalita, alam mong may hawak sa lahat — sharp eyes, perfect suit, aura na parang hari. Hinawakan niya ang kamay ko, magaan pero may babala.> “Be careful. Watch everyone.”“I already am.” I whispered.Across the table, si Lady Morraine ngumiti — masyadong matamis para totoo. Yung duke sa tabi niya? Hindi man lang ako matingnan. Even the band played too quietly, parang takot madisturb ang tension sa hangin.“They’re performing for you,” bulong ni D

Damian’s POVMay iba’t ibang klase ng katahimikan.Yung bago sumigaw ang isang tao.Yung pagkatapos ng kamatayan.At yung katahimikan bago magsimula ang impiyerno.Ngayon, ‘yun ang gusto ko.Ang basement ng mansion namin, luma na — puro bato, bakal, at mga lihim. Mababang ilaw, mabigat ang hangin, at tatlong lalaking nakatali sa harap ko. Mga sundalo dati. Ngayon, mga traydor.Nahuli silang may hawak ng serpent seal — pareho nung nakita namin sa bangkay ni Rhea.Akala nila kamatayan ang pinakamasakit.Nagkakamali sila.Nakatayo si Elara sa gilid, naka-black cloak, tahimik. Ayaw niya talagang nandito, pero kailangan. Gusto kong makita niya kung ano’ng halaga ng pagtataksil.Lumapit ako sa una — si Captain Ives. Basag na labi, puro pasa.“Sinong nag-utos sa’yo?” tanong ko, mahinahon.Nagdura lang siya sa sahig.Napangiti ako ng bahagya. “Magaling. Ayokong bumigay agad.”

Elara's POV Dumating ang imbitasyon na naka-seal sa red wax — kulay ng digmaan at tukso.Walang insignia, walang pangalan.Just one line written in elegant ink:> “A queen should not kneel for a king who fears her.”Binasa ko ‘yun nang paulit-ulit hanggang sa parang nakaukit na sa isip ko.By midnight, naka-itim akong velvet gown, tahimik na lumabas sa palasyo gamit ang secret passage na minsan lang ipinakita ni Damian — akala niya siya lang ang nakakaalam nun.Sa labas, balot ng fog ang mundo. Tahimik na gumulong ang karwahe ko sa likod na eskinita ng Aurith hanggang huminto kami sa isang lumang teatro — dating royal, ngayon ay halos gumuho na.Sa loob, kumikislap ang mga chandelier na parang huling hinga ng liwanag. Alikabok na parang mga multo ang sumasayaw sa hangin.At sa gitna ng entablado — nakaupo si Queen Seraphine ng Valeris.Ang Crimson Queen.---At totoo pal

Elara’s POVPagmulat ko, puro liwanag.Sunlight spilled through silk curtains, and for a split second, akala ko nasa palasyo pa rin ako — mabango ang hangin, malambot ang kama, at wala na ‘yung bigat ng bakal sa pulso ko.Pero bumalik agad lahat ng alaala — parang bubog na tumusok sa isip ko.Ang Valdez fortress. Ang mga tanikala. Ang boses ni Rafael Valdez na bulong-bulong, “Join us.”Ngayon, wala na ang mga kadena.Pero hindi ibig sabihin nun, malaya na ako.Ang kwarto ay sobrang ganda, halos parang nilikhang may pag-ibig — ivory walls na may crimson silk, kama na may gintong burda, salamin na nililibutan ng ukit na rosas. Sa gilid ng bintana, may tray ng prutas at alak, kumikislap sa sikat ng araw.Luxury never felt this cruel.Bumangon ako, ramdam pa rin ang sakit sa ulo. Pinalitan na nila ang suot ko — isang black velvet dress, sobrang sakto sa katawan ko, parang sinukat. Wala na ang dati kong gown. Wala rin

Elara’s POVAt last, tahimik na ulit ang mundo.Walang alarm. Walang guards na sumisigaw. Walang bakal na pinto, walang yapak na lumalapit, walang banta sa likod ng bawat hinga. Ang naririnig ko lang ay ang agos ng ilog sa tabi ko at ang mahina pang crackle ng apoy na sinindihan ko bago mag-umaga.Nakakatawa — mas mabigat pa ang freedom kaysa sa pagkakakulong.Naupo ako sa isang nahulog na troso, balot ng makapal na cloak, habang nilalamig ang mga daliri ko na para bang tinutuka ng hangin. Binuksan ko ang pirasong papel na ninakaw ko mula sa Valdez fortress. May mantsa pa ito ng tinta — si Tomas ang nag-abot nito bago ako tumakas.“Just in case,” bulong niya noon.Hindi niya alam kung para saan ko gagamitin.Mga sulat. Para kay Damian. Na hindi naman niya mababasa.Huminga ako nang malalim, pinakalma ang pag-alog ng dibdib ko, at tinusok ang pluma sa tinta.Paano ka ba magsisimula… kung parang bumagsak