Lahat ng Kabanata ng Kiss of Ruin: Kabanata 111 - Kabanata 120

Elara’s POVHindi man lang kumatok ang Valdez heir pagpasok niya sa silid ko — of course, hindi na ako nagulat. Power runs in his veins like poisoned wine, the same way it once started running in mine. Pagpasok niya, parang bumigat ang hangin. Mas malamig. Mas delikado.Yung mga bantay sa labas? Walang reaksyon. Hindi ko alam kung dahil sa takot… o loyalty.“Your Majesty,” sabi ni Lucien Valdez, yumukong parang may galang — pero obvious na mockery lang. “I trust my people are treating you well?”“Well,” inuulit ko, steady ang boses, “is not the word I would use.”Tumalas ang ngiti niya. Yung tipong ngiting pinagpraktisan sa salamin — perfect, devastating, at alam niyang dangerous siyang tingnan. Gwapo siya in the way predators are: sobrang linis, sobrang composed, sobrang aware na threat siya.Lumapit siya sa maliit na mesa kung saan nakalatag ang malamig na pagkain.“You haven’t touched anything.”“Forgive me if I’m hesitant to eat anything you serve me.”“Poison?” Tumagilid ang ulo

Elara’s POVThe forest swallowed her whole.Elara stumbled through the brambles, vision blurring as blood dripped down her arm and onto the leaves. Bawat hinga ay parang kutsilyong tumatarak sa baga niya—matalim, masakit, walang awa. The night air was cold, biting, pero hindi kasing-lamig ng mga lalaking humahabol sa kanya.Branches whipped her face. Mud clung to her boots. Sa bawat kaluskos, bawat ihip ng hangin, pakiramdam niya kamatayan na ang humahaplos sa buhok niya. The moonlight barely touched the forest floor, leaving twisted shadows shaped like claws trying to drag her back.Pero tumatakbo pa rin siya.Because stopping meant dying.Because dying meant Damian would never find her.Because she refused to be another forgotten body in the Valdez woods.At pagkatapos ng lahat—after the burning cities, the unsent letters, the promises she never dared to speak—ayaw niyang matapos ang kuwento niya nang ganito lang.She pressed a shaking hand against her side, feeling the warmth of he

Elara’s POVThe morning fog hugged the forest like someone refusing to let go. Elara sat on the cold stone outside Callen’s hideout, the bandage on her ribs already stiff with dried blood. Every breath made her muscles shake, pero pinilit pa rin niyang umupo nang tuwid.Kailangan niyang manatiling gising.Kailangan niyang maging alerto.Kasi malapit na siya.Ramdam niya.The air always changed when Damian was near—parang may vibrate sa hangin, parang may paparating na bagyo na hindi mo kayang takasan.Callen was kneeling a few feet away, sharpening his blade. Yung rhythmic na scrape ng metal sa bato, parang kumakamot sa nerves niya.“You’re still hurt,” Callen said, eyes still on the blade. “’Pag nahanap ka niya nang ganito—”“He will find me,” she whispered. “Hindi ‘yon ang tanong.”Callen stopped. “Then what is?”“Kung anong version niya ang darating.”Because Damian Blackthorn wasn’t

Elara’s POVThe kingdom didn’t welcome her home with trumpets.It welcomed her with silence.Yung klase ng katahimikan na kumakapit sa pader.Yung may buhay.Yung parang nanonood sa bawat galaw mo.Elara rode through the shattered gates of the capital with Damian beside her, their horses moving slowly through streets full of debris—mga papel na parang nalagas na dahon, stalls na wasak at nakasandal sa mga sirang tindahan, bintanang naka-board, pinto na naka-bolt. Kahit ilang araw nang tapos ang sunog, may amoy-usok pa rin sa hangin.Blackthorn—once a glittering empire—now felt painfully empty.Isang kaharian na nabaliw kakahanap sa reyna nito.Hindi, she corrected herself.Isang hari ang nabaliw.At siya ang naging spark.Damian’s jaw was clenched, the muscle in his cheek ticking—sign na barely holding it together siya. Along the road, soldiers stood at attention. Helmets low. Eyes flic

Damian’s POVIba na ang pakiramdam ng palasyo mula nang bumalik siya.Tumitindig ang postura ng mga guard pag dumadaan siya. Yumuyuko ang mga servant. Nagkakanda-utal ang mga courtier na parang mga actor na hindi handa makita ang sariling alamat na nabuhay.Si Elara, naglalakad sa halls na ’to like she owns every inch of stone.Well, she always did—pero ngayon lang natauhan ang buong kaharian.At oo… ayoko nun.Hindi dahil ayaw ko ang lakas niya. Hindi dahil ayaw ko na umaangat siya.Ang ayoko… ay hindi ako ’yong nagligtas sa kanya.Tuwing may kinakausap siyang sundalo, hinahanap ko ang signs—masyadong magaan ang tono, masyadong pamilyar, masyadong humahanga.Tuwing nadaanan niya ang mga noble, binabasa ko ang mukha nila—kung may gutom, pagka-obsess, o anumang sobra pa sa respeto.Kasi ang babaeng bumalik sa akin… hindi na siya ’yung babaeng nawala.At natatakot ako sa mga aninong humu