18.บัณฑิตผู้นิ่งขรึม ซูหมิงเจี๋ย

เสียงฝีเท้าเบาระหว่างก้าวย่ำบนหินกรวดสะอาดตา ทั้งสองเดินเคียงกันในตรอกที่เต็มไปด้วยโคมหลากสี

แสงสีส้มส่องผิวเนียนของเจียวลี่จนเรื่อระเรื่อ ราวกับเปลวเทียนที่ไหวระริกในกระจกแก้ว เส้นผมยาวของนางถูกรวบไว้ด้วยปิ่นหยก งดงามประหนึ่งภาพวาดที่มีชีวิต

“แม่นางเจียวลี่ ข้าหวังว่าจะไม่เสียมารยาท หากข้ากล่าวว่า ท่านช่างแตกต่างจากหญิงใดที่ข้าเคยพบ”

เจียวลี่เลิกคิ้ว ดวงตาเรียวยาวปรายมอง

“หากท่านหมายถึงความเป็นคณิกา เช่นนั้นก็คงไม่ผิด”

เสียงของนางราบเรียบ แปราศจากหนามแหลมกลบความเปราะบางในใจ

“หาใช่เช่นนั้น” ซูหมิงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น

“ข้าหมายถึงประกายในดวงตาเจ้าเป็นประกายของผู้ที่ล่วงผ่านความขมขื่นมาแต่ยังยืนหยัดได้อย่างสง่างาม มิใช่ใครก็มีได้”

เจียวลี่นิ่งไป เสียงขลุ่ยจากนักดนตรีข้างถนนดึงนางออกจากภวังค์ นางยิ้มน้อย ๆ แต่ไม่ตอบ

เมื่อเดินมาถึงลานโคมขนาดใหญ่ มีโคมกระดาษลอยฟ้านับร้อยรอปล่อย ซูหมิงเจี๋ยซื้อโคมมาหนึ่งลูก มอบพู่กันให้นาง

“เขาว่ากันว่า ถ้าขอพรบนโคมฟ้า แล้วเขียนมันด้วยความจริงใจ พรนั้นอาจสมหวังในวันหนึ่ง”

เจียวลี่นิ่ง นางรับพู่กันมา แล้วเริ่มลงมือเขียน อย่างช้า ๆ และมั่นคง

“ขอให้ข้ามีอิสระ