All Chapters of RUTHLESS BILLIONAIRE'S DEAL FOR DESIRE (SSPG): Chapter 21 - Chapter 30

Lumipas ang ilang araw. Ilang araw na parang pare-pareho lang ang nangyayari.Gabi-gabi, I could almost predict kung kailan papasok si Sebastian sa kuwarto ko. Walang araw na hindi niya ako ginagawang “laruan” sa sariling bahay niya. Sa umaga, parang wala lang , cold, ruthless, na para bang hindi nangyari yung gabi. Pero sa gabi… ibang Sebastian. Mas mapanganib, mas demanding.At the same time, parang sinasadya niya akong guluhin, a touch here, a whisper there. Kahit nasa hallway lang, kahit nasa dining, lagi niyang pinapaalala na wala akong ligtas.Hanggang isang araw, bumungad siya sa kuwarto ko na parang wala lang. Nakabihis siya ng black suit, crisp and perfect.“Get dressed,” utos niya, malamig pero diretso.Napatingin ako, napakunot ang noo. “Saan naman tayo pupunta this time?”“Event,” sagot niya. Wala nang dagdag na explanation, wala nang detalye. Ganun lang lagi si Sebastian, laging bitin, laging gusto niyang hulaan ko.Gusto ko sanang tumanggi. Pero alam ko, walang choice.

Biglang tumikhim si Mr. Valverde, malakas pero may dignidad. Halos lahat ng bisita ay natahimik, agad na lumingon sa kanya. Ngumiti siya, yung tipong magaan pero may bigat ng awtoridad. “Well, well… business talk sa isang elegant night Ladies and gentlemen,” nagtaas siya ng baso ng alak, “we are here to celebrate life, unity, and success.” Tumawa ang asawa niyang si Mrs. Valverde, marahang pumalakpak. “That’s right. Let us not forget, tonight is about connections, not confrontations. Veronica… you have made your marks in the business world. And we’re grateful to witness such passion. But talking back to Mr. Montlaire to prove yourself that wouldn't do.” Napilitang ngumiti si Veronica, halatang namumula pa rin ang pisngi pero ayaw magmukhang talo. “Of course, Mrs Valvarde. You’re right. Tonight should be about celebration.” Sebastian smirked, tumikhim ng mahina, pero hindi na nagsalita pa. Parang hinayaan na

Kinabukasan, mabigat ang ulo ko. Pakiramdam ko ang bigat bigat ng katawan ko. Bumaba ako at nakasalubong ko si Nay Anda, busy ito sa ginagawa niyang pag sasaayos sa mga maids. “Elena, bakit parang maputla ka? may sakit ka ba?” tanong nito sakin. Kinapa kapa ko ang noo ko, pati na ang pisngi ko. Wala naman akong maramdaman na init sa balat ko, pero parang nagluluha ang mga mata ko. “W-wala naman po Nay Anda.” sagot ko, lumapit siya sakin at hinawakan ang kamay ko, sabay kapa sa noo ko. “Anong wala? ang init mo, inaapoy ka ng lagnat! halika sa kuwarto mo at ng maasikaso kita!” bulalas ni Nay Anda, mabilis niya akong inalalayan para bumalik sa kuwarto ko, habang naglalakad kami ay nakasalubong pa namin si Sebastian, pero hindi na siya napansin ni Nay Anda, dahil narin siguro sa pag aalala sakin. “Kailan ka pa nilalagnat?” tanong ni Nay Anda ng maihiga niya ako sa kama ko. “Hindi ko po alam, basta pag gising ko sobrang bigat ng pakiramdam ko.” sagot ko. “Sige, maiwan na muna kita at

Sebastian’s POVTahimik ang buong Casa Montlaire. The kind of silence that could almost suffocate you. At kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi mawala sa isip ko ang mukha niya. Si Elena.Mahina, maputla, pero matigas pa rin ang ulo. She’d rather suffer alone than admit she needed me. What a foolish girl… and yet, that same stubbornness pulls me closer every damn time.Bago ko namalayan, nasa harap na ako ng pinto niya. My steps were steady, calculated, pero ang tibok ng puso ko? Mas mabilis pa sa dapat. For a second, nagdalawang-isip ako, bakit ba ako nandito? Ang imahe niya, nakahiga, nilalagnat, mag-isa… it was enough to make me push the door open.Dahan-dahan. Walang ingay.And there she was.Nakahiga, pawis ang noo, bahagyang nakaawang ang labi habang humihinga nang mabigat. Kahit sa ganitong estado… she was still devastatingly beautiful. No grand dresses, no forced smiles, just Elena, vulnerable, real.Nilapag ko ang tray ng pagkain sa tabi ng kama niya. Hindi

Sebastian’s POVNakaupo ako ngayon sa study, nakabukas ang laptop at nagkalat ang ilang business reports sa desk. The aroma of freshly brewed coffee filled the room, pero kahit ilang lagok ang gawin ko, hindi ko pa rin ma-focus ang sarili ko.Kanina… habang tulog si Elena, dinalhan ko siya ng sopas. Nilapag ko iyon sa bedside table, katabi ng baso ng gatas. Tahimik ang kuwarto, at ang tanging maririnig mo lang ay ang mabagal niyang paghinga.Pero nung lumapit ako… nung hindi ko napigilang haplusin ang buhok niya at mag-iwan ng halik sa noo niya—doon ako napatigil.Ramdam ko. Nakita ko ang bahagyang pag-alon ng lalamunan niya. Yung maliit na galaw na para bang nilulunok niya ang sarili niyang hininga. She’s awake.Nagpikit ako at napahawak sa sentido. “Damn it, Elena…” bulong ko sa sarili. Nagtutulog-tulogan ka lang ba? Narinig mo ba lahat ng sinabi ko? Ramdam mo ba ang halik na ‘yon?Humigpit ang kapit ko sa tasa ng kape. Hindi ko maintindihan—business ang nasa harap ko pero pangalan