All Chapters of RUTHLESS BILLIONAIRE'S DEAL FOR DESIRE (SSPG): Chapter 11 - Chapter 20

Hindi ko alam kung paano na ako nakatulog kagabi matapos naming magpakasasa ni Sebastian sa isa’t isa. Hindi ko parin matanggap na ganoon lang niya ako kadali laging nakukuha. Pakiramdam ko ang hina hina ko, kasi hindi ko kayang labanan ang tuksong dala ni Sebastian tuwing gabi.Nahihiya man akong magpakita sakaniya ay lumabas ako ng kuwarto, nagpunta ako sa Dining hall, alam kong bawat kilos ko ay sinusubaybayan. Ang mga mata ng staff ay nakatingin sa akin, ang mga galaw ng mga katulong ay puno ng pag-aalala sa sarili nila at pag-aalala para sa akin, at alam kong si Sebastian ay naroroon, nakaupo sa dulo ng mesa, nakatitig sa akin na parang bang inaalala ang kung ano ma ang nangyari kagabi.Mabilis kong iniwas ang tingin ko at naupo sa upuan, pinilit kong matuon sa pagkain ang tingin ko, ngunit ramdam ko ang init ng titig niya. Puno ng galit? Oo. Puno ng possessiveness? Ramdam ko. Puno ng hindi maipaliwanag na kuryosidad? Alam ko, alam kong buong pagkatao ko

It was almost ten.Pakiramdam ko, bawat segundo ay parang mabigat na hakbang ng orasan na paulit-ulit na nagpapaalala sa’kin kung ano ang naghihintay sa akin mamaya. Nakatitig lang ako sa wall clock na nakasabit sa ibabaw ng vanity mirror sa kuwarto ko. The ticking was too loud, too sharp. Parang bawat tik-tak ay humihiwa sa dibdib ko.“10 PM at my room.” Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang sinabi ni Sebastian kanina sa garden.I wanted to pretend na wala lang iyon, na kaya ko siyang isnabin, pero paano? Bawat galaw ko dito sa Casa Montlaire ay parang may nakasunod na mata, mga tauhan niya, mga kasambahay na alam kong hindi ako poprotektahan kapag siya na ang humarap. This place… this mansion… hindi siya parang bahay. Isa siyang kulungan na nakatago sa ilalim ng chandeliers, mamahaling kurtina, at mga painting ng Montlaire na nakasabit sa bawat pader.Nakatayo ako sa harap ng closet ko, pinipilit pumili ng damit. But honestly, what’s the point

Habol habol ko ang hininga ko, pilit na pumapalag sa pagkakahawak niya sakin, umibabaw siya sa akin at ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Lumuwag man ng bahagya ang pagkakahawak niya sakin, sapat na ang titig niya para iparamdam na wala akong kawala.“Move,” I whispered, kahit mahina.He tilted his head, amused. “Move? You’re ordering me now?”“I’m telling you to let me go, Sebastian!” pinilit kong itulak ang dibdib niya pero parang bato. Hindi siya gumalaw ni kaunti.He chuckled, mababa at puno ng pang-uuyam. “Ang tapang ng boses mo, Elena… pero this?” bumaba ang kamay niya sa bewang ko, ramdam kong kinuryente ako sa simpleng dampi. “…your body says otherwise.”“Maybe..” Napasinghap ako nang tuluyan niyang dinala ang kamay niya sa hita ko. Mainit, mabigat, parang nagmamarka ng teritoryo. Pinilit kong ipitin ang mga binti ko pero hinila niya iyon nang marahan, pilit na binubuksan.“Stop fighting me,” bulong niya.“S

Nagising ako sa liwanag na tumatama sa mukha ko mula sa glass wall ng kuwarto ni Sebastian, pagmulat ko ng mata ay wala siya sa paligid.. tanging ako lang, mag isa sa kuwarto niya. Tatayo na sana ako ng maramdaman ang sakit ng katawan ko, grabe yung ginawa namin kagabi... Hindi ko rin lubos maisip kung paano ko nakaya lahat ng iyon.. Napaupo ako sa edge ng kama, maya maya pa ay bumukas ang double door ng kuwarto ni Sebastian at iniluwa no’n si Nay Anda.“Nako hija, ayos ka lang ba?” nag aalalang Tanong nito sakin at bahagyang hinaplos ang balikat ko. “kakaalis lang ni sir.. bakit hindi ka na lumabas kagabi? hinintay kita.” saad pa nito.“Pasensya na Nay Anda, hindi ko rin inasahan ang nangyari kagabi.. b-but i have something in mind... hindi ako tatakas.. kukunin ko ang tiwala ni Sebastian, p-para para siya mismo ang kusang magpaalis sakin...” saad ko, napansin ko ang tingin ni Nay Anda, tingin na puno ng pag aalala-- pag aalangan.

Habang lumalalim ang gabi, mas lalong tumitindi ang kabog ng damdamin ko.. Pakiramdam ko mali ang naging desisyon ko na hamunin si Sebastian. Sa titig niya kasi kanina seryosong seryoso siya. Halos mag iisang oras na akong nasa harap ng vanity, hindi ko alam kung ilulugay ko ang buhok o ipupusod. Maya maya pa ay nakarinig ako ng yabag, dahan dahan.. Parang controlado bawat hakbang niya. Hindi ko inilock ang pinto dahil alam ko, magpupunta sya rito sa kuwarto ko. Mabilis akong tumayo at humiga sa kama ko, pumikit ako at pilit na nagkukunwaring natutulog, habang pakiramdam ko ay palapit siya ng palapit, ay pabilis ng pabilis ang bawat tibok ng puso ko dahil sa kaba. “I know you're still awake.” he said, full of coldness, ruthlessness and commanding. Hindi ako gumalaw, hindi ako nagpahalata pero, napaigtad ako ng biglang dumampi ang malamig niyang kamay sa hita ko. “Got you!” he said, salubong ang kilay kong tinignan siya, he gave me a playful smirk, as if alalm niyang maiinis ako sa