All Chapters of เมียบำเรอไร้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

รถยนต์ไม่คุ้นตากับเจ้าของร่างสูงใหญ่ผิวเข้มหน้าตาดี ทำให้นายสถาพรที่นั่งใช้พัดโบกไปมาอยู่ที่กระท่อมหน้าบ้านเขม้นตามองอย่างแปลกใจ “เสียงรถใครมาเหรอพ่อ” คนเป็นภรรยาที่อยู่ในบ้านร้องถาม คนเป็นสามีจึงร้องตอบออกไป “ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวไปดูก่อน” นางอำภาก้าวออกมาหยุดมองที่ประตูบ้าน เห็นสามียืนคุยอยู่กับคนแปลกหน้า สักพักชายคนนั้นเดินตามสามีเข้ามาภายในบ้าน “สวัสดีครับ” อิชย์ยกมือไหว้นางอำภา จากนั้นเริ่มแนะนำตัวเอง ทำให้คนฟังนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรกับเพื่อนของลูกสาว ก่อนจะสบตาสามีแวบหนึ่งแล้วหันมายิ้มให้ชายร่างสูงตรงหน้า “ผมมารับจันทร์กลับบ้านครับ” “นั่งก่อนสิคุณ” นางอำภาเชื้อเชิญชายหนุ่ม ทั้งหมดจึงเข้าไปนั่งภายในกระท่อม “จันทร์แวะมาหาลูกสาวของฉันจริงคุณ แต่ไม่ได้อยู่ที่นี่” คำตอบของนางอำภาทำให้อิชย์นิ่งงัน เขามองตาคนตรงหน้าราวจะค้นคว้า ว่าที่พูดออกมานั้นคือความจริง “จันทร์ไปไหนครับ” สองสามีภรรยาสบตากันนิ่งอยู่อึดใจ แล้วพากันหันไปมองหนุ่มหล่อที่อ้างตัวเป็นสามีของจันทร์กระจ่างอีกครั้ง “หนูจันทร์

ปัทมากระแหร่มเบาๆ พลางกล่าว “ฉันต้องขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ด้วย แต่ที่ต้องบอกแบบนั้นไป เพราะจำเป็น” ชายหนุ่มรับฟัง สีหน้าไม่ได้ดีขึ้นจากเมื่อครู่ แต่แล้วเขาก็ถอนหายใจยาว ขณะนั้นทินกรได้แต่นั่งสังเกตอยู่เงียบๆ เพราะเป็นคนนอก “ผมเข้าใจที่ทุกคนทำแบบนี้” เขาเอ่ย ดวงตาสีเข้มสบตาของปัทมานิ่งแล้วบอก “ขอผมพบกับจันทร์เถอะครับ ผมมีเรื่องต้องคุยกับเธอจริงๆ” แม้แววตาและท่าทางของเขาค่อนข้างแข็งกระด้าง ไม่ได้ดูน่าเห็นใจเลยสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมปัทมายังใจอ่อน อาจเป็นเพราะรู้ดีว่าเวลานี้เพื่อนรักไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วก็เป็นได้ “ฉันไม่รับปากนะคะ แต่จะพยายามพูดให้ก็แล้วกัน” คำตอบของหญิงสาวทำให้สีหน้าที่ดูแข็งกระด้างของอิชย์เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลงในชั่วพริบตา ปัทมาถอนหายใจยาว พลางเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อหันไปสบตาบิดามารดาและคนรัก ที่ต่างมองตรงมายังตนด้วยสายตาเป็นคำถามว่าคิดดีแล้วหรือ... ก๊อก ก๊อก ก๊อก... คนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาหลุบมองโทรศัพท์ส่วนตัวเงยหน้าขึ้น จากนั้นร่างของปัทมาจึงก้าวเข้ามาพร้อมเสียงถอนหายใจและรอยยิ้มที่ดูจืด

ไม่รู้อะไรทำให้จันทร์กระจ่างมั่นใจว่าอิชย์จะต้องกลับมาอีกในเร็วๆ นี้ จากที่ยังคิดใคร่ครวญเรื่องบ้านเช่าหญิงสาวจึงตัดสินใจตอบตกลงทันที ทั้งยังขอร้องทุกคนไม่ให้เอ่ยถึงตัวหล่อนและเรื่องลูกให้อิชย์รับรู้หากเขากลับมาอีกหน จากกันครั้งนี้หล่อนขอลืมเขาชนิดสิ้นเยื่อไม่เหลือใย เพราะไม่อยากกลับไปเป็นของตายที่ไร้ค่าอีก สู้ออกมาแบบนี้ตัดขาดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขาเป็นดีที่สุด แม้จะผิดในเรื่องลูกอยู่บ้าง แต่หล่อนคิดว่าอิชย์คงไม่ว่าอะไร อาจมีใหม่ได้ไม่ยากกับคนที่เขารักและต้องการจริงๆ ซึ่งมันไม่มีวันเป็นหล่อนไปได้เลย หลังจากที่ช่วยกันขนของที่มีไม่มากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเช่าเป็นวันแรก ทั้งทินกรและปัทมาช่วยหล่อนทำความสะอาดบ้านจนน่าอยู่ และคืนแรกที่ย้ายเข้ามาบ้านใหม่ทั้งสองก็ยังอาสาอยู่เป็นเพื่อนหล่อนในคืนแรก ส่วนคืนถัดไปเพื่อนรักยังคงยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนไปจนกว่าจะแน่ใจว่าที่นี่ปลอดภัยจริงๆ ส่วนทินกรต้องกลับไปทำงานของเขา แต่ก็คอยโทรศัพท์ถามไถ่คนรักอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน สองสาวออกมานั่งเล่นยังชิงช้าข้างบ้านที่เจ้าของทำเอาไว้ ต่างเงียบงันขณะมองไปรอบๆ บริเวณ หลายครั้งมีคนขับรถผ่านไป ข้า

การใช้ชีวิตเพียงลำพังเป็นวันที่สามของจันทร์กระจ่าง ทำให้มีเวลาคิดอะไรมากมายจริงๆ ทว่าหญิงสาวไม่อาจทำแบบนั้นได้ เพราะทุกนาทีช่างมีค่า หลังจากจัดการทุกอย่างภายในบ้านเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวจึงเริ่มกลับมาทำงานแปลหนังสืออย่างเต็มตัว โต๊ะทำงานของหล่อนตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ห้องนี้เคยถูกปล่อยว่างหญิงสาวจึงใช้เป็นห้องทำงาน มีหน้าต่างสองด้าน ด้านที่หล่อนนั่งอยู่สามารถมองออกไปยังหน้าบ้านได้ถนัดตา หญิงสาวเปิดหน้าต่างทั้งสองด้าน ลมพัดเข้ามาเป็นระยะ ใกล้กันมีพัดลมตั้งโต๊ะตัวสูงเปิดเบาๆ แค่นี้หญิงสาวก็จมดิ่งลงไปในงานที่กำลังทำจนแทบลืมเวลา หลายครั้งหล่อนคิดถึงคนที่จากมา แต่เมื่อตั้งสติได้จึงปัดเงาของเขาออกจากความคิด แล้วนึกถึงแต่ลูกเท่านั้น สิ่งนี้ทำให้หล่อนยิ้มได้ และมีพลังใจที่จะก้าวต่อไปแม้ไม่มีใครเคียงข้าง เวลาเดียวกัน ทุกคนที่บ้านสวนของปัทมากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอิชย์ ใบหน้าของเขาค่อนข้างเคร่งขรึม และทุกคนก็ไม่มีใครยอมปริปากบอกอะไร ทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกโกรธ “ถ้าพวกคุณไม่ยอมบอก ผมคงต้องแจ้งตำรวจ” ปัทมาก้าวออกมาเผชิญคนที่ยืนจังก้าหน้าเข้ม “ข้อหา

ผ่านไปอีกหลายเดือน ท้องของจันทร์กระจ่างโตวันโตคืนเพราะใกล้คลอดเต็มที โชคดีที่หญิงสาวได้เจอเพื่อนบ้านที่ดี โดยเฉพาะกับสามีภรรยาวัยเกษียณ ที่คอยแวะเวียนมาพูดคุยเป็นเพื่อนหล่อนเสมอ “คืนนี้ให้ป้ามานอนเป็นเพื่อนไหมหนูจันทร์ เกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกันทัน” นางลาวัลย์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก นางก็รู้สึกถูกชะตากับจันทร์กระจ่าง แม้หญิงสาวจะไม่เคยพูดถึงพ่อของเด็กในท้อง แต่นางเดาได้ว่าคงเลิกรากันนั่นเอง ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่มาอยู่ลำพังคนเดียวแบบนี้ น่าเป็นห่วงไม่น้อยสำหรับคุณแม่มือใหม่ “ขอบคุณมากค่ะป้า แต่ว่าวันนี้เพื่อนจันทร์มา คงจะถึงช่วงบ่ายค่ะ แล้วก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะคลอด ป้าวัลย์ไม่ต้องห่วงจันทร์นะคะ” หญิงสาวยิ้มอ่อนหวาน เกิดเป็นความอบอุ่นใจที่อีกฝ่ายคอยถามไถ่และแวะเวียนมาหาอยู่เสมอ ทำให้รู้สึกเหมือนมีญาติผู้ใหญ่อยู่ใกล้ๆ และคอยให้คำปรึกษา “ไม่ให้ห่วงได้ยังไง แต่ถ้าหนูคนนั้นมาป้าก็ค่อยเบาใจ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกป้าได้เสมอนะ” จันทร์กระจ่างเอ่ยขอบคุณอีกฝ่าย ทั้งสองพูดคุยกันอยู่อีกพักใหญ่นางลาวัลย์จึงเอ่ยขอตัว เพราะลูกสาวและลูกชายเ