All Chapters of เมียบำเรอไร้รัก: Chapter 81 - Chapter 90

อีกส่วนหนึ่งของเมือง เหมือนแพรถูกสอบสวนอย่างหนัก จนในที่สุดความกดดันต่างๆ นานาก็ทำให้หญิงสาวยอมรับออกมาจนหมดเปลือกว่าเป็นคนขับรถพุ่งชนจันทร์กระจ่าง ทั้งหมดเกิดจากความอิจฉาที่หญิงสาวมีครอบครัวที่อบอุ่นและได้ทุกสิ่งที่หล่อนต้องการไปครอง อิชย์และครอบครัวได้ฟังคำให้การของหญิงสาวแล้วต่างโกรธแค้น ไม่มีใครยอมให้อภัย ต่างยืนยันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด หลังจากนั้นเหมือนแพรถูกคุมตัวเข้าฝากขัง ทำให้บิดาและมารดาของหล่อนวิ่งเต้นเพื่อช่วยเหลือลูกสาวอย่างหนัก และทำทุกวิถีทางแม้แต่การติดต่อขอความช่วยเหลือไปยังอดีตสามีที่เป็นทหาร อิชย์มองหญิงสาวถูกคุมตัวด้วยสายตาเจ็บปวด เสียใจและแค้นใจ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กันมันพังทลายลงเพราะมือของหล่อนเอง นับจากนี้จะไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีต่อกันอีก คงเหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ทุกอย่างกลับไปเป็นศูนย์ เหมือนกับว่าไม่เคยมีจุดเริ่มต้นต่อกันมาก่อน... ชายหนุ่มหันหลังให้อดีตคนเคยรักกัน ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ตรงนั้น ไม่หันกลับไปอีก จากนั้นเขารีบเดินทางไปที่โรงพยาบาล หลังจากการผ่าตัดครั้งที่สองผ่านพ้นไป อาการของหญิงสาวยังทรงตัว แต่เขาไม่

๒๒ปาฏิหาริย์มีอยู่จริงร่างกายของคนที่นอนนิ่งมานานเริ่มกระสับกระส่าย หนังตากระตุกถี่ ในช่วงเวลาครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น จันทร์กระจ่างได้ยินเสียงสวดมนต์ของใครสักคน เป็นเสียงที่คุ้นเคย ร่างบางโปร่งตามองลงไปที่ร่างผอมบางซึ่งนอนนิ่งราวเจ้าหญิงนิทรา ก่อนจะรับรู้ถึงแรงลมที่พัดวูบจนไม่อาจต้านทาน แต่เมื่อยกมือของตนเองขึ้นมาดู ทุกอย่างกลับค่อยๆ จางลงจนแทบมองไม่เห็น หญิงสาวงุนงง เมื่อก้มลงอีกครั้งจึงพบว่าท่อนล่างของตนเองนั้นจางหายไปทีละน้อยเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวเอ่ยถาม แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความหวาดหวั่นนั้น “กลับไป ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า” “ใครพูด” หญิงสาวมองหาไปรอบห้อง ทว่ากลับไม่พบเห็นสิ่งใด นอกจากร่างของตนเองที่กำลังสลาย “กลับไป ก่อนจะหมดเวลา” หญิงสาวเอียงคอมอง จากนั้นจึงยื่นปลายนิ้วที่เลือนรางเต็มทีลงแตะปลายนิ้วของคนที่นอนแบ็บอยู่บนเตียง เพียงวูบเดียวหล่อนก็รู้สึกเหมือนถูกกระชาก ร่างเลือนรางหายวับ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง... อิชย์ไหว้พระครั้งสุดท้ายเสร็จแล้วจึงออกจากห้อง ก่อนพาลูกชายเดินทางไปโรงพยาบาล เมื่

“เป็นอะไรจันทร์” ชายหนุ่มขยับชิดหญิงสาว เมื่อหล่อนหลับตาลงพลางขมวดคิ้ว “จันทร์หลับไปนานเท่าไรคะ” ชายหนุ่มมองคนที่หลับตานิ่งก่อนตอบ “เดือนกว่าๆ” คนที่ปวดหัวลืมตาขึ้นทันควันเมื่อได้รับคำตอบ “เดือนกว่า!” หญิงสาวงงงัน หล่อนอาการหนักขนาดนอนแบ็บถึงเดือนกว่าเลยหรือ “เกิดอะไรขึ้นคะ จันทร์อาการหนักมากเลยใช่ไหม” ชายหนุ่มถอนหายใจยาว พลางลูบหลังมือหญิงสาวอย่างนุ่มนวล “ก็โคม่าอยู่หลายวัน จันทร์ต้องเข้าผ่าตัดถึงสองครั้งเลยนะรู้ไหม” “อะไรนะคะ สองครั้ง” หญิงสาวยกมือขึ้นแตะผมตัวเองที่ถูกโกนจนเกลี้ยง แต่ตอนนี้มีผมขึ้นมาหรอมแหรมเหมือนแม่ชีไม่มีผิด ชายหนุ่มเห็นท่าทางของหญิงสาวแล้วอดยิ้มไม่ได้ ผู้หญิงน้อผู้หญิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังคงห่วงสวยเสมอ “อีกเดี๋ยวเดียวผมของจันทร์ก็ยาว แต่ถ้าไม่ทันใจพี่ก็เตรียมวิกผมไว้ให้จันทร์แล้วด้วยนะ หาเอาไว้ให้ตั้งสามแบบแน่ะ” เขาบอกด้วยสีหน้ากระจ่าง ทำให้คนมองอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา พลางยกมือขึ้นไล้แก้มสากของชายหนุ่ม เขาพลิกริมฝีปากจูบฝ่ามือนุ่ม พร้อมกับล้วงเอาบางสิ่งออกมาจาก

๒๓วันชื่นคืนสุขหลายเดือนต่อมา งานมงคลสมรสระหว่างอิชย์และจันทร์กระจ่างถูกจัดขึ้น ซึ่งตรงกับวันที่พ่อหนูเจตน์อายุครบหนึ่งขวบกับอีกสามเดือน พ่อหนูน้อยหล่อเหลาไม่แพ้คุณพ่อในชุดทักซิโด้ หวีผมเรียบแปล้ ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดช่างพูดช่างถาม ใครๆ ต่างเอ่ยแซวว่าในอนาคตคงหัวบันไดบ้านไม่แห้ง... ส่วนเจ้าสาวของงานนั้นยิ่งงดงามในชุดสีครีมสว่าง จนเจ้าบ่าวมองแทบไม่วางตา ทั้งสองจูงมือลูกน้อยเดินไปตามทางที่ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ พิธีแต่งงานของทั้งสองถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ผู้ที่มาร่วมงานล้วนแล้วแต่เป็นคนรู้จักใกล้ชิด ปัทมารับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว ขณะที่อิชย์มีนายตำรวจหนุ่มเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนอัจฉรานั้นเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าว นางมนพรจัดการให้ตัวเองเป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวและเป็นความต้องการของจันทร์กระจ่างด้วยเช่นกัน ปองภพเดินทางมาร่วมงานในช่วงค่ำ เขากล่าวยินดีกับเจ้าบ่าวและเจ้าสาวด้วยความจริงใจ ขณะที่อิชย์จับสายตาของอีกฝ่ายที่มักจะไปจบลงที่พี่สาวของตนอยู่บ่อยครั้ง เขายิ้มนิดๆ และรู้สึกโล่งใจที่อีกฝ่ายเปลี่ยนใจจากภรรยาของเขาไปหาพี่สาวผู้หวงความโสดยิ่งชีพแทน พลางคิดว่าบางทีไม่เกินป

หญิงสาวหลับตาลง ซึมซับทุกคำพูดของอิชย์เอาไว้ในกล่องความทรงจำ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา อากาศเย็นเฉียบ ทว่าหล่อนกลับอุ่นจัดเพราะอ้อมกอดของเขา “แล้วพี่อิชย์ เลิกรักพี่แพรได้ยังไง” ดวงตาสีเข้มมองออกไปเบื้องหน้า ท่ามกลางขุนเขาแห่งนี้ทำให้หัวใจสงบลง “เพราะความรักที่พี่มอบให้จันทร์ ทำให้พี่เลิกคิดถึงแพรในแบบที่ไม่ควรจะคิดอีก มันก็แปลกนะ พี่เองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะพอรู้ว่ารักจันทร์ พี่ก็เลิกคิดถึงแพร และหันมาคิดถึงจันทร์แทน” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ บอกให้รู้ว่าเขาเองก็ยังแปลกใจตนเองจริงๆ “อาจเป็นเพราะพี่ไม่ได้รู้สึกกับแพรแบบนั้นอีกแล้ว แต่ที่ยังไม่เคยเปิดใจกับจันทร์เพราะพี่แค่ยังกลัวอยู่ กับบางคนเรื่องรักเป็นเรื่องง่ายมาก จะเกิดกับใครก็ได้ จะกี่ครั้งก็ได้ แต่กับบางคน ความรักเป็นเรื่องยากเย็น กว่าจะเกิดก็แสนยาก จะให้เลิกรักยิ่งยากกว่า” “งั้นพี่อิชย์คงจัดอยู่ในข้อหลัง รักยาก เลิกรักยาก” ชายหนุ่มยิ้มจาง แล้วจูบศีรษะได้รูปของภรรยา “ตอนนี้พี่รักจันทร์ และจะไม่เลิกรักง่ายๆ ขอแค่จันทร์ อย่าเพิ่งถอดใจจากพี่ก็แล้วกัน เพราะหากจันทร์ทิ้งพี่คราวนี้