All Chapters of ปรารถนารักข้ามมิติ: Chapter 1 - Chapter 7

หญิงสาวร่างระหงนั่งมองเงาสะท้อนของตนผ่านคันฉ่องสีอำพัน เครื่องหัวและอาภรณ์วันนี้งดงามอย่างมาก ทว่าแววตาของผู้สวมใส่กลับแฝงไปด้วยความเศร้าหมอง“ท่านแม่ลูกต้องแต่งจริงหรือเจ้าคะ แต่เดิมลูกกับท่านพี่ซ่งติดต่อกันน้อยมาก เขาเพิ่งกลับมารับตำแหน่งราชครูไม่นานอยู่ ๆ ก็ต้องออกเรือนเสียแล้ว ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับมัดมือชกกันหรือ”มือเรียวของมารดาบีบไหล่แคบของบุตรสาวแผ่วเบา “ลูกรักแต่แม่ได้ยินมาว่าเหวยซูส่งจดหมายมาหาลูกทุกเดือนไม่ใช่หรือ สิบปีมานี้จะถือว่าห่างเหินกันได้อย่างไร”คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากัน “หา…ท่านแม่ทราบได้อย่างไรว่าท่านพี่ซ่งส่งมาทุกเดือน ข้ายัง…”“เจ้ายังอะไร เรื่องเช่นนี้ต้องอายพ่อแม่ด้วยหรือ เลิกปิดบังได้แล้ว ตอนนี้อายุของเจ้าก็มิใช่น้อยไยจึงงอแงเป็นเด็กไม่รู้จักโต”กลีบปากสีกุหลาบอ้าเผยอพลางกะพริบเปลือกตาถี่ ไม่ทันกล่าวประโยคสนทนาต่อก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอเดี๋ยวนั้น“ท่านแม่ ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมารอแล้วเจ้าค่ะ”ผู้เป็นแม่เหลียวไปยังต้นเสียงพลางส่งยิ้มให้บุตรสาวบุญธรรม “ได้…เจ้าดูสิพี่สาวของเจ้างดงามหรือไม่”น้องสาวหน้าตาจิ้มลิ้มยกริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม มือที่กอบกุมบริเวณเข็มขัดผ้าบีบกันไว้แ

เสียงหัวเราะครึกครื้นกับบทสนทนาโหวกเหวกประหนึ่งใครตั้งวงเหล้าดังสนั่นจนชวนหงุดหงิด“อื้อ…หนวกหูจัง”“เอ๋…พี่ใหญ่ ๆ มาดูเร็ว เหมือนนางจะได้สติแล้วนะขอรับ” ชายฉกรรจ์ทั้งร่างบึกบึน ตัวสูง ตัวเตี้ย ต่างมารุมล้อมเมียงมองสตรีร่างระหงที่นอนสลบไสลไร้สติอยู่บนกองฟางด้วยความสนใจใคร่รู้เปลือกตาบางค่อย ๆ ขยับแผ่ว แพขนตาหนาระริกไหวดั่งผีเสื้อกระพือปีก อึดใจถัดมาก็แง้มเปิดแช่มช้า“ฟื้นแล้ว นางฟื้นแล้ว”ภาพตรงหน้าเลือนรางเป็นอย่างมาก ไม่นานก็เริ่มกระจ่างชัด หญิงสาวดีดกายผึงพร้อมสีหน้าตื่นตระหนก ริมฝีปากอ้าเผยอทว่าไร้เสียงบรรดาชายร่างใหญ่ร่างเล็กต่างถอยกรูดแตกกระเจิงเพราะตกใจต่อท่าทีประหลาดของนางนัยน์ตาดอกท้อเหลือบซ้ายแลขวาพลันถอยหลังกรูดไปนั่งกอดเข่าด้วยความหวาดกลัวโจรงั้นเหรอ แต่ชุดที่พวกเขาสวมเก่าไปหน่อยไหม ชุดโบราณ นี่ก็ชุดโบราณ คนนี้ก็ชุดโบราณฟางเซี่ยนเซี่ยนกลอกตาไปมาจนรู้สึกสับสน กระทั่งชายร่างแคระสูงไม่พ้นเข่าชายกำยำเอ่ย “ดูเหมือนนางคงตกใจจนเป็นใบ้”จู่ ๆ พวกเขาก็หัวเราะครืนด้วยความสนุกสนานฟางเซี่ยนเซี่ยนตั้งสติ “พวกแกเป็นใคร”ชายร่างสูงตอบ “คนสวยเจ้าจำไม่ได้งั้นหรือ ข้าก็เป็นเจ้าบ่าวของ

กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารโชยเข้าแตะปลายจมูก เสียงจอกกระทบกันสรวลเสดังขึ้นเป็นระยะ“พี่ใหญ่ ท่านแน่ใจหรือว่าให้นางทำอาหารน่ะ แล้วถ้าหากนางวางยาพวกเราเล่าจะทำอย่างไร”ไพ่นกกระจอกตัวสุดท้ายถูกหงายแนบโต๊ะ “ข้าชนะแล้ว”“หา…พี่ใหญ่ชนะแล้ว ชนะอีกแล้วโธ่”บรรดาลูกน้องต่างร้องโอดครวญ ไม่ว่าทำอย่างไรพวกเขาก็พ่ายแพ้ต่อลูกพี่ใหญ่ของตนเองอยู่เรื่อยย่วนเผิงเฟยขบขัน เขาดึงกระดาษสามสี่แผ่นที่ยังเหลือแปะใบหน้าของผู้แพ้ทีละคน และไม่ลืมตอบคำถามที่ค้างคาไว้ “นางไม่มีทางทำแน่”“มาแล้วเจ้าค่ะ อาหารเลิศรส เชิญพวกท่านมาลองชิมดู”เหล่าชายฉกรรจ์หลากหลายรูปร่างต่างกรูเข้าห้อมล้อมจานอาหารที่วางเรียงกันบนโต๊ะนับสิบ สายตาของทุกคนเป็นประกายลุกวาว“อื้อฮือ…หอมมาก หอมจริง ๆ”“ข้าขอชิมดูหน่อย”เพียะ!มือหยาบกร้านไม่ทันคว้าเจ้าขาแพะชิ้นโตก็ต้องหดกลับทันควัน เมื่อถูกสหายข้างกายฟาดจนต้องหน้ายู่“ทำอะไรของเจ้า”“เจ้าไม่

“ราชครู ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ นางคงไม่ใช่คนที่ท่านตามหา” ย่วนเผิงเฟยดึงแขนฟางเซี่ยนเซี่ยนให้ไปหลบด้านหลังซ่งเหวยซูย้ำอีกครั้ง “นางเป็นคู่หมั้นของข้า ในวันส่งตัวเจ้าสาวเป็นพวกเจ้าที่ดักปล้น หากไม่ยอมรับเช่นนั้นก็ต้องชดใช้”ฟางเซี่ยนเซี่ยนตาโต “พี่ใหญ่ย่วน คนผู้นี้หรือที่ท่านบอกว่าเป็นเจ้าบ่าวไม่ได้เรื่องของข้า มักมากในสตรีและเงินทอง หากเป็นเขาข้าไม่กลับ ข้าไม่รู้จักเขา”ย่วนเผิงเฟยกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ ก่อนที่เยว่หานจะสาวเท้าเข้ามากระซิบข้างหูเขาอีกฝั่งด้วยสีหน้าซีดขาว“พี่ใหญ่ วันนั้นมีขบวนเจ้าสาวของสกุลจี้จริง ทว่าในวันเดียวกันก็มีขบวนเจ้าสาวของลูกสาวใต้เท้าฟางด้วยขอรับ ดูเหมือนว่าพวกเราจะปล้นผิดเสียแล้ว”ย่วนเผิงเฟยใจเต้นระรัวประหนึ่งฟ้าถล่มลงตรงหน้า ที่แท้นางก็มิใช่ลูกคุณหนูธรรมดา ทว่ากลับเป็นถึงบุตรีของใต้เท้าฟางขุนนางที่ถือครองตำแหน่งจงซูเสิ่ง [1] ย่วนเผิงเฟยค่อย ๆ เหลียวมองสตรีข้างกายที่ยืนตาใส ดูเหมือนว่านางเองก็ความจำเสื่อมแต่แล้วอย่างไร ในเมื่อตอนนี้นางไม่อยากกลับก็ต้องมีเหตุให้ทุกข์ใจแน่“ท่านราชครู แต่เดิ