All Chapters of 5 4 3 2 1 สุขสันต์วันลา: Chapter 11 - Chapter 20

คำตอบของเขากับเจ้าตุ๊กตาหมีที่ถูกยื่นมาตรงหน้าเรียกรอยยิ้มเขินๆ กับแก้มอิ่มที่ค่อยๆ เป็นสีแดงเรื่อ บุญญาพรทำอะไรไม่ได้นอกจากยื่นมือออกไปรับเจ้าหมีตัวโตเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับอุบอิบขอบคุณเขาเสียงเบา จากนั้นร่างสูงกับร่างเล็กก็เดินออกจากร้าน เคียงกันไปตามถนน ต่างรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นอิ่มเอมในใจที่เกิดขึ้นในขณะนี้หญิงสาวชำเลืองมองคนตัวโตข้างกายเมื่อเขาแวะซื้อหมึกย่าง จากนั้นก็แวะซื้อลูกชิ้นไก่ย่างต่อ ก่อนจะหันมาถามหล่อนว่าอยากกินอะไรอีกหรือไม่ เจ้าของร่างบางส่ายหน้า หล่อนกินอะไรไม่ลงแล้ว ในเมื่อเวลานี้มันอิ่มอกอิ่มใจไปซะหมดก่อนกลับ ก็ได้เวลาที่ทุกคนรอคอย ต่างรอที่จะนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ใจจดจ่อ ทั้งหมดมายืนรวมตัวที่สนามหน้าอำเภอภคภัทรและบุญญาพรขยับเคียงกัน จากนั้นเสียงนับถอยหลังก็เริ่มต้นขึ้น9...8...7...6...5...4...3...2...1 แฮปปีนิวเยียร์ สวัสดีปีใหม่พลุแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้า เสียงแตกตูมตามดังสนั่นผู้คนต่างแหงนมองขึ้นไปบนฟ้าจนคอตั้งฉาก ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพงดงามเก็บไว้ โดยเฉพาะคนที่เป็นคู่รัก หรือคนที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน คืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำอย่างไม่รู้ลืม“สวัส

“แกเห็นด้วยกับฉันใช่ไหมบิว”คนถูกถามขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงขรึมๆ“ไม่เห็นด้วยเว้ย นี่ฉันเพิ่งอกหักมานะ จะรีบให้ฉันมีแฟนใหม่ทำไม ขอทำใจให้ว่างๆ สักพักก่อนไม่ได้เหรอ”พรรษาขยับตัวนั่งตรง ดวงหน้าเบิกบานสุดขีด“งั้นฉันจองแกเอาไว้ให้พี่ภัคตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลยนะ ห้ามแกคบผู้ชายอื่นเด็ดขาด นอกจากพี่ชายที่แสนดีของฉันคนเดียว”บุญญาพรหน้าร้อนผ่าว ข่มรอยยิ้มเอาไว้แทบแย่ แต่การถูกมัดมือชกจากเพื่อนรักทำให้หญิงสาวถอนหายใจยาว จริงอยู่ว่าหล่อนรู้สึกดีกับภคภัทร นอกจากเขาจะเป็นสุภาพบุรุษแล้ว ยังเป็นคนที่หล่อนไว้วางใจ รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ ซึ่งนานมาแล้วยังเป็นคนที่หล่อนเคยมีใจให้เงียบๆเมื่อพรรษาบอกว่าอยากให้หล่อนคบหากับเขา หญิงสาวก็อดคิดตามเสียไม่ได้ พอเขาทำอะไรให้นิดหน่อยหัวใจมันเลยเต้นคร่อมจังหวะไปบ้าง ทั้งหมดทั้งมวลอาจเป็นเพราะว่าหล่อนเพิ่งผิดหวังจากความรัก เมื่อมีใครมาทำดีด้วยหัวใจจึงพลอยอ่อนไปกับเขาแต่เมื่อคิดถึงตฤณ ความรู้สึกเหล่านั้นก็ค่อยๆ จางหาย ความเศร้าหมองคืบคลานมาครอบครองความนึกคิดของหล่อนได้เหมือนทุกครั้ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงจะเลิกคิดถึงเขาเสียที ยิ่งได้อ่านข้อค

เสียงร้องโวยวายของพรรษาเรียกเสียงหัวเราะกระหึ่มอย่างขบขันดังออกมาจากพี่ชาย ทำให้คนเป็นพ่อที่กำลังให้ข้าวให้น้ำไก่อยู่อีกด้านหนึ่งถึงกับร้องถามออกมา ส่วนบุญญาพรที่นั่งอยู่หน้าบ้านนั่งไม่ติด รีบเดินตามไปดูด้วยความสนใจ“เล่นอะไรกันเหรอ”เสียงหวานของบุญญาพรเรียกสายตาของสองพี่น้องให้หันไปมองพร้อมกัน ใบหน้าคมคายที่เริ่มมีริ้วรอยบางๆ ตรงหางตาของภคภัทรชัดเจนขึ้นเมื่อเขายิ้มกว้าง ส่วนน้องสาวใบหน้ายับย่นบ่นอุบ“ก็พี่ภัคสิ จู่ๆ มาแช่งให้ฉันขึ้นคาน อีตาบ้า ตัวเองสิขึ้นคาน”“อ้าว ก็หรือไม่จริง มีแฟนกี่คนๆ ก็ทิ้งเขาหมด แบบนี้แววขึ้นคานมารางๆ แล้วนะพรีม” พูดจบเขาก็หัวเราะออกมาอีก จึงถูกน้องสาวทุบลงบนปั้นไหล่ดังอัก“อูย มือหนักนะเรา แล้วมาตีพี่แบบนี้บาปรู้ไหม ไปวัดเลย หัดทำบุญฟังธรรมเสียมั่ง ไม่รู้ไง ทุบตีผู้มีพระคุณตายไปต้องเป็นเปรตน่ะ จำไม่ได้แล้วเหรอ” เขากล่าวกลั้วเสียงหัวเราะขัน ส่วนคนเป็นน้องค้อนขวับพลางทำเสียงอุบอิบคนที่ก้าวเข้ามาสมทบนั้นได้แต่ยืนมองยิ้มๆ กับความสนิทสนมของสองพี่น้องที่มีต่อกัน พี่ชายก็แสนดีเหลือเกินไม่เคยโกรธน้องสาว รู้ทั้งรู้ว่าน้องสาวนั้นขึ้นง่ายพี่ชายก็ยังชอบแหย่ พลันรอยยิ้

ด้านตฤณเองก็เอาแต่หมกตัวและกินเหล้า เขาเสียใจที่ต้องเสียคนรักไปเพราะความมักง่ายของตนเอง ชายหนุ่มพยายามติดต่อบุญญาพรหลายครั้ง แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมตอบรับ ล่าสุดเขาเห็นหล่อนโพสต์ลงไอจี ภาพที่เห็นเขาคงไม่คิดอะไรมาก ถ้าไม่พบว่าภาพที่เพื่อนของเขาโพสต์เป็นภาพแนวเดียวกัน ท้องฟ้า บรรยากาศใกล้เคียงกัน โดยเฉพาะไอ้ตุ๊กตาหมีตัวนั้น มีความสำคัญอะไรกับคนทั้งสองหรือเปล่า ลางสังหรณ์ทำงานหนักมาก ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ บ้านก็ไม่ยอมกลับ ไม่ยอมเจอใคร แม้แต่นิษฐาเขาก็ไม่เจอหน้าหล่อนอีก“หมายความว่ายังไงกันวะ” เขาพึมพำขณะเอาภาพทั้งสองมาเทียบกันชัดๆ ใจร้อนรน จนอดไม่ไหวต้องโทรศัพท์เสียงเรียกเข้าทำให้ภคภัทรที่หันไปมองมีอาการชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหันไปล้างมือที่เปื้อนดิน แล้วรับสาย“สวัสดีปีใหม่ว่ะตฤณ”คนที่โทร.หาแค่นยิ้มตามแกน“เออ สวัสดีปีใหม่ มึงเป็นไงบ้างวะ สบายดีไหม”คนรับสายยืนกางขานิดๆ มือหนึ่งกอดอก สายตามองผักสดสีสวยของตนเองไปพลาง“สบายดี มึงล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“แย่ว่ะ บิวบอกเลิกกู มึงเองก็น่าจะรู้นะ”คนฟังนิ่งเงียบ แน่นอนว่าเขารู้อยู่แก่ใจ เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ได้รับคำเชิญไปงานแต่งของมันกับบุญญาพ

๕จุดเริ่มต้นของความอ่อนไหววันนี้บุญญาพรไม่อยากออกจากห้องนอนเลยสักนิด เป็นเพราะเหตุการณ์ในคืนที่ผ่านมาทำให้เกิดความรู้สึกสับสน รอยจูบของเขายังคงติดอยู่บนริมฝีปากของหล่อน รู้สึกได้ทุกครั้งที่คิดถึง เป็นความรู้สึกยากจะบรรยาย แต่ที่แน่ๆ คือหล่อนอับอายเขา ทุกอย่างคงไม่ดำเนินมาถึงขั้นนั้นถ้าหล่อนไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน ภคภัทรกวาดสายตามองไปที่โต๊ะอาหารแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพียงบิดากับน้องสาวนั่งอยู่ ร่างสูงวางจานปลาทอดลงบนโต๊ะเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเอ่ยถาม“บิวล่ะ”พรรษาเหลือบตามองพี่ชายก่อนจะบอกยิ้มๆ“อีกเดี๋ยวคงตามมา วันนี้บิวตื่นสาย สงสัยเมื่อคืนจะนอนไม่ค่อยหลับ” คำพูดและสายตาน้องสาวที่มองมาแฝงรอยยิ้มประหลาด ทำให้คนเป็นพี่ใจกระตุก เกิดความหวาดระแวงคล้ายวัวสันหลังหวะ แต่เมื่ออีกฝ่ายหันไปคุยกับพ่อตามปกติจึงได้แต่บอกตนเองว่าคงไม่ใช่อย่างที่คิด ก็เมื่อคืนน้องสาวของเขาหลับไปแล้วนี่ คงไม่ตื่นมาเห็นฉากสำคัญของเขากับเพื่อนหรอกนะ“อีกสองวันพรีมก็จะกลับแล้ว คงคิดถึงพ่อกับพี่ภัคแย่เลย”“คิดถึงก็กลับมาหาสิ ไม่เห็นจะยากตรงไหน จะให้พี่เอ็งขับรถไปรับก็ได้” บิดาเอ่ย คนเป็นลูกสาวยิ้มแหย “พอเอาเข้าจริงก็