คำตอบของเขากับเจ้าตุ๊กตาหมีที่ถูกยื่นมาตรงหน้าเรียกรอยยิ้มเขินๆ กับแก้มอิ่มที่ค่อยๆ เป็นสีแดงเรื่อ บุญญาพรทำอะไรไม่ได้นอกจากยื่นมือออกไปรับเจ้าหมีตัวโตเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับอุบอิบขอบคุณเขาเสียงเบา จากนั้นร่างสูงกับร่างเล็กก็เดินออกจากร้าน เคียงกันไปตามถนน ต่างรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นอิ่มเอมในใจที่เกิดขึ้นในขณะนี้
หญิงสาวชำเลืองมองคนตัวโตข้างกายเมื่อเขาแวะซื้อหมึกย่าง จากนั้นก็แวะซื้อลูกชิ้นไก่ย่างต่อ ก่อนจะหันมาถามหล่อนว่าอยากกินอะไรอีกหรือไม่ เจ้าของร่างบางส่ายหน้า หล่อนกินอะไรไม่ลงแล้ว ในเมื่อเวลานี้มันอิ่มอกอิ่มใจไปซะหมด
ก่อนกลับ ก็ได้เวลาที่ทุกคนรอคอย ต่างรอที่จะนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ใจจดจ่อ ทั้งหมดมายืนรวมตัวที่สนามหน้าอำเภอ
ภคภัทรและบุญญาพรขยับเคียงกัน จากนั้นเสียงนับถอยหลังก็เริ่มต้นขึ้น
9...8...7...6...5...4...3...2...1 แฮปปีนิวเยียร์ สวัสดีปีใหม่
พลุแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้า เสียงแตกตูมตามดังสนั่นผู้คนต่างแหงนมองขึ้นไปบนฟ้าจนคอตั้งฉาก ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพงดงามเก็บไว้ โดยเฉพาะคนที่เป็นคู่รัก หรือคนที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน คืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำอย่างไม่รู้ลืม
“สวัสดีปีใหม่”
คนทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ตาประสานตา บุญญาพรยิ้มเขินกอดหมีตัวนั้นแน่น ภคภัทรยิ้มตอบ ดวงตาคมเข้มเป็นประกายวาววามยามต้องแสงไฟ กำลังจะกล่าวอะไรสักอย่าง แต่แล้วเสียงข้อความก็ดังขัดจังหวะ
ชายหนุ่มมองหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะเมินสายตามองไปทางอื่นอย่างรู้มารยาท ส่วนบุญญาพรก็ต้องชะงักเมื่อเห็นข้อความที่ถูกส่งมาจากใครบางคน
‘สวัสดีปีใหม่ พี่รักบิวนะครับ... พี่ตฤณ’
หลังจากพลุถูกจุดจนหมด ภคภัทรกับบุญญาพรจึงเดินกลับไปยังรถยนต์ ชายหนุ่มหันไปมองคนที่เงียบไปหลังจากได้รับข้อความ เขาไม่รู้ว่าข้อความนั้นคืออะไรแต่คิดว่าคงสำคัญไม่เช่นนั้นหญิงสาวคงไม่มีทีท่าเงียบขรึมติดเศร้า
ทั้งสองกลับมาถึงบ้านในเวลาเที่ยงคืนสามสิบนาที ร่างบางหันมายิ้มให้กับเขาพลางบอก
“ขอบคุณมากนะคะที่พาบิวไปเที่ยวคืนนี้ สนุกมากเลยค่ะ” บอกพลางหลุบตามองเจ้าหมีตัวโต “ขอบคุณสำหรับเจ้าตัวนี้ด้วยนะคะ”
ชายหนุ่มยิ้มให้กับคนตรงหน้า โน้มศีรษะลง รอยยิ้มประดับประดาอ่อนๆ ก่อนจะเดินไปส่งหญิงสาวยังห้องรับรองแขกที่เขาเพิ่งต่อเติมเสร็จไม่กี่เดือนก่อน
เมื่อส่งหญิงสาวกลับเข้าห้องแล้ว ร่างสูงจึงตรงไปยังห้องนอนของตนเอง เขาถอนใจพลางปลดกระดุมเสื้อออก คิดถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนนี้ด้วยรอยยิ้มจางๆ แต่เมื่อคิดถึงคนรักของบุญญาพรซึ่งเป็นเพื่อนของเขาเช่นกันรอยยิ้มก็เลือนหายไป
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็หยุดชะงักเมื่อพบว่าบุญญาพรเพิ่งโพสต์ภาพพลุที่กระจายเต็มท้องฟ้าโดยมีเจ้าหมีสีน้ำตาลยิ้มแป้นอยู่ด้านล่างลงบนไอจีไม่กี่นาทีที่ผ่านมา โดยมีแค็ปชันว่า
ของขวัญชิ้นแรกของปีนี้...สวัสดีปีใหม่ค่ะ
รอยยิ้มที่เพิ่งจางหายกลับมาประดับริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงโพสต์ภาพที่ตนเองเป็นคนถ่ายลงไอจีส่วนตัวที่นานๆ ครั้งจะโพสต์ภาพอื่นนอกเสียจากภาพผักสลัดลงให้เพื่อนๆ และคนรู้จักได้เห็น
พลุสวยมาก...สวัสดีปีใหม่ครับ
พอโพสต์เสร็จชายหนุ่มก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนอนแล้วเดินดุ่มเข้าห้องน้ำ ทันทีที่ประตูปิดลง เสียงข้อความก็ร้องเตือนออกมาถี่ๆ ไม่นานนักก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังตามมา
“เปิดสิคะ” บุญญาพรบอกเขาพลางยิ้มกว้าง ดวงตาของหล่อนเป็นประกายวิบวับ ชายหนุ่มยิ้มตอบพลางเอ่ยออกมาเบาๆ“อะไรน้า” ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ บรรจงเปิดกล่องเล็กๆ ในมือของตนเอง พอเปิดออกเขาก็ต้องชะงักงัน หัวใจเต้นแรงรัวด้วยความรู้สึกอื้ออึง สมองพร่าเบลอไปชั่วขณะ อาการนิ่งอึ้งของเขาทำให้คนในร้านต่างเงียบพากันลุ้นว่าข้างในนั้นคืออะไรเมื่อชายหนุ่มหยิบแผ่นตรวจการตั้งครรภ์ออกมา แล้วสบตาหญิงสาวด้วยสายตาเป็นคำถาม บุญญาพรจึงพยักหน้ายิ้ม เพียงแค่นั้น หัวใจของชายหนุ่มก็กระเด้งกระดอน ก่อนจะเอ่ยออกมา“ท้องจริงเหรอ”“จริงสิ ดีใจไหม” คนที่ถามแก้มแดงปลั่ง ทำให้คนที่นัยน์ตาเป็นประกายพราวยิ้มกว้าง แล้วชูแผ่นตรวจการตั้งครรภ์ในมือของตนเองขึ้นสุดแขนพร้อมตะโกนออกมาด้วยความดีใจสุดขีด “เมียผมท้องแล้ว ผมกำลังจะมีลูก เย่!”สิ้นเสียงของชายหนุ่ม คนในร้านต่างตะโกนแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้านหมูกระทะหนุ่มอย่างอื้ออึง พร้อมดนตรีที่ดังขึ้นอย่างสนุกสนานเพื่อแสดงความยินดีกับสองหนุ่มสาวเจ้าของร้านภาพสวมกอดภรรยาสาวของภคภัทรบาดตาบาดใจแม่หม้ายสาวไม่พอ เขายังจูบริมฝีปากนุ่มตอกย้ำความรักที่มีต่อภรรยาสาวเพียงผู้เดียวจนหญิงสาวตกใจหน้าแดง
หน้าหนาวมาเยือนอีกครั้ง แต่ก็เป็นหนาวที่ไม่ถึงกับหนาวจนตัวสั่นงันงก คู่รักสองคู่กำลังนั่งกินหมูกระทะอยู่บนดอยซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง ผู้คนยังบางเบาเพราะแทบจะไม่ได้ทำการโพรโมต ก็เป็นเรื่องดีสำหรับคู่รักทั้งสองที่จะเที่ยวได้อย่างอิสระ ไม่ต้องเบียดเสียด แย่งกันกินแย่งกันเที่ยวเหมือนที่อื่น “มึงได้ข่าวไอ้ตฤณมั่งไหมวะ” จู่ๆ บริวัฒน์ก็เอ่ยถามขึ้น ภคภัทรสบตาเพื่อนแล้วนิ่งไปอึดใจ“ได้ข่าวว่ามันไปนอกนานแล้ว จากนั้นก็ไม่ได้ข่าวมันอีก เพื่อนๆ คนอื่นก็ไม่มีใครรู้ว่ามันไปทำอะไร”ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ เพราะจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เส้นทางเดินของตฤณนั้นไม่มีใครรู้ ทว่าพวกเขายังเอาใจช่วยให้ฝ่ายนั้นพบเจอสิ่งที่ดีเสมอ“หวังว่ามันจะโชคดี” บริวัฒน์เอ่ยออกมาอีกประโยค ขณะที่ภคภัทรหลุบตาลง ก่อนจะตัดบทเสีย “ตกลงมึงว่าไงเรื่องพรีม” ถามเพื่อนพลางมองไปยังภรรยาและน้องสาวที่กำลังยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก ดึงความคิดของบริวัฒน์กลับมาอยู่กับปัจจุบัน“กูคุยกับป๊าม้าเรียบร้อยแล้ว กลับไปถึงจะส่งข่าวอีกทีว่าวันไหน”ภคภัทรพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ เพื่อนกำลังเตรียมแต่งขันหมากสู่ขอน้องสาวของเขา“แล้วมึ
บทพิเศษภาพในวันแต่งงานตั้งเด่นอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือในห้องนอน ทุกครั้งที่บุญญาพรมองไปหญิงสาวมักจะหยุดดูด้วยสายตาอ่อนโยน เจ้าบ่าวของหล่อนเป็นคนมีเสน่ห์ทั้งตัวจริงและในรูปภาพ ใครจะว่าหล่อนหลงสามีก็ยอม ในเมื่อสามีของหล่อนทั้งหล่อและดีขนาดนี้ใครจะไม่รักไม่หลงกันล่ะ แต่งงานได้สามเดือนหญิงสาวก็ลาออกจากงานที่ทำมานานหลายปี เพราะต้องการออกไปทำหน้าที่แม่บ้านให้กับชายหนุ่ม และมีอาชีพใหม่เป็นแม่ค้าขายผักออนไลน์ไปด้วย นอกจากขายผักแล้วหญิงสาวยังขายของแฟชั่นจุกจิก ขายดิบขายดีจนส่งแทบไม่ทันที่ตั้งใจไว้ว่าจะมีลูกกันหลังแต่งงานมีอันต้องพับโครงการไปชั่วคราว เพราะเมื่อเงินทองไหลมาเทมาก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อน แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตของเจ้าตัวน้อยในภายภาคหน้านั่นเอง“บิว”“มาแล้วจ้า” ร่างบางเดินตรงไปหาสามีที่กำลังตัดผัก“ช่วยดูให้หน่อยว่าตัวอะไรมันกัดพี่” เขาชี้นิ้วไปด้านหลังให้ภรรยาช่วยดู หญิงสาวจึงวางถาดของว่างลงบนโต๊ะตรงหน้าแล้วเปิดคอเสื้อด้านหลังของสามี ก่อนจะหยิบหมับเข้ากับมดคันไฟตัวร้าย“มดไฟน่ะ นี่แน่ะ แกกล้าดียังไงมากัดผัวฉัน ตายซะเถอะ!”ชายหนุ่มหันไปมองคนที่กำลังบี้มดคันไฟด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะหั
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะครบรอบหนึ่งปีที่ภคภัทรกับบุญญาพรคบหากันฉันคนรัก คราวนี้เขาตามคนรักไปกราบพ่อกับแม่ของหญิงสาว และได้เจอพี่น้องของหล่อน พร้อมกับพูดคุยเรื่องสำคัญที่เขาคิดมาสักพักหนึ่งแล้ว“แน่ใจแล้วใช่ไหม ถึงมาพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่” คนเป็นมารดายังไม่ลืมว่าช่วงนี้ของปีที่แล้วลูกสาวเพิ่งยกเลิกงานแต่งกับอดีตคนรักที่คบกันมาหกปี แต่มาปีนี้กลับมีผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาดีมาขอลูกสาวกับนางและสามีแทน“แน่ใจครับ” เขาตอบว่าที่พ่อตาแม่ยาย พลางหันไปมองคนรักที่นั่งยิ้มอยู่ข้างกัน“หนูแน่ใจ” หญิงสาวบอกกับบิดามารดา พลางมองไปยังพี่ๆ น้องๆ ที่เป็นสักขีพยานอยู่ข้างๆสองสามีภรรยาหันมาสบตากัน ก่อนจะหันมาบอกว่าที่ลูกเขย“ถ้าแน่ใจ ก็พาผู้ใหญ่มาคุยกันอย่างเป็นทางการ พร้อมวันไหนก็นัดมา จากนั้นก็หาฤกษ์ หมั้นเช้าแต่งเย็นไปเลย ไม่ต้องรอนาน ตกลงไหม”เป็นการแต่งงานที่รวดเร็วทันใจวัยพร้อมมีครอบครัวอย่างภคภัทรและบุญญาพรมาก ทำให้คนทั้งสองต่างยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย“ตกลงครับ ผมจะกลับไปบอกกับพ่อ แล้วนัดวันที่แน่นอนอีกทีครับ”บิดาของหญิงสาวพยักหน้า พลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วพูดออกมาประโยคห
“บิวไม่สนใจแล้ว ที่ผ่านมาจะนานแค่ไหน ต้องเจออะไรบ้าง สนแค่ตอนนี้เราได้อยู่ด้วยกัน แค่นี้บิวก็พอใจ”คนฟังยิ้มกว้าง เป็นคำพูดที่เขาเองก็พอใจเช่นเดียวกัน จากนั้นหญิงสาวจึงถูกร่างสูงใหญ่อุ้มตรงเข้าไปยังห้องนอน“พี่ขอไปอาบน้ำก่อน อย่าเพิ่งหลับนะ”หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง มองร่างสูงกำยำถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว แก้มสาวร้อนผ่าวแต่ก็ไม่ยอมละสายตาไปทางอื่น ชื่นชมร่างกายของเขาด้วยความหลงใหลรักใคร่สุดใจชายหนุ่มหันมามองคนหน้ามึนที่มองเขาตาเยิ้ม ก่อนจะรูดกางเกงในออกจากสะโพก แล้วหันหน้าไปสบสายตาคู่งามอย่างท้าทาย คนมองเพิ่งรู้ว่าความรู้สึกลำคอแห้งเป็นผุยผงนั้นเป็นอย่างไรก็ตอนนี้ แต่เพียงไม่นานสิ่งยั่วเย้าตรงหน้าก็หายไปในเสื้อคลุมตัวโต“อาบน้ำด้วยกันไหม” เขาชวน ทำให้หญิงสาวหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า“บิวรออยู่นี่ดีกว่า” พูดจบก็ดึงผ้าขึ้นมาห่ม ชายหนุ่มยิ้มกริ่มก่อนจะเดินออกไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านนอก ประมาณสิบห้านาทีชายหนุ่มก็กลับเข้ามาในห้อง เขากดล็อกประตูเรียบร้อยแล้วตรงไปยังเตียงกว้างที่มีบุญญาพรนอนเล่นโทรศัพท์อยู่“เร็วจัง” หญิงสาวลดโทรศัพท์ในมือลง พลางมองคนที่ลงมานั่งข้างๆ เตียง พร้อมกับด
บทส่งท้ายภคภัทรกลับมาถึงคอนโดฯ ในเวลาห้าทุ่มเศษ ทั้งสองสาวยังไม่มีใครหลับ คนที่เปิดประตูให้ก็คือบุญญาพร หญิงสาวยิ้มกว้างพลางยื่นมือไปหมายจะคว้ากระเป๋าของชายหนุ่มไปถือ “ไม่เป็นไร พี่ถือเอง” เขาบอกยิ้มๆ พลางมองเลยไปยังน้องสาวที่กำลังมองมาเช่นกัน“กลับเร็วอะ งานไม่สนุกเหรอ”คนที่ถอดรองเท้าเสร็จก้าวตรงไปยังโซฟาที่น้องสาวนั่งอยู่ มีแมคบุ๊กวางบนตักตัวเอง“สนุกสิ แต่ตอนนี้มันเป็นเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวน่ะนะ ขืนอยู่ต่อคงได้ถูกด่า” เขาขยี้ผมน้องสาวแล้วนั่งลงข้างๆ โดยมีร่างบางของบุญญาพรนั่งลงบนอาร์มแชร์ไขว่ห้างมองเขาด้วยสายตาเจือยิ้ม“แล้วนี่ยังไม่นอนกันอีก”สองสาวมองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้พี่ชาย“เราสองคนรอพี่ภัคน่ะ อันที่จริงพรีมจะเข้านอนแล้ว แต่บิวน่ะสิยืนยันว่าจะอยู่รอพี่ภัค ก็เลยรอเป็นเพื่อน”“งั้นก็ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้านี่”“ก็ได้ งั้นไปนอนแล้วนะ” พรรษาบอกพี่ชายก่อนจะหันไปขยิบตากับเพื่อนรักแล้วเดินกลับห้อง“มีอะไรกัน” ภคภัทรเลิกคิ้วพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียกคนรัก บุญญาพรยิ้มตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ“ไม่มี พรีมแค่แซวเรา”คำตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มยิ้มขัน“บิวรู้ไหม ว่าพรี