All Chapters of คืนเปื้อนคาว: Chapter 11 - Chapter 20

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่วันที่ถูกพาเข้าไปในห้องโถงคราวนั้น กอหญ้าแทบไม่ย่างกรายเข้าไปในส่วนนั้นของบ้านอีก ส่วนใหญ่จะขลุกอยู่แต่ห้องครัวและที่พัก แต่คุณนายงามตาก็ไม่ว่าอะไร กลับคิดว่าดีแล้วที่เด็กสาวไม่เพ่นพ่านไปจนถึงห้องของลูกชาย ส่วนภพธรเองจากที่เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วก็ดูเหมือนจะพูดน้อยลงไปอีก กลับบ้านก็น้อยครั้ง บางทีก็ไม่กลับ ราวกับว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน สามเดือนต่อมา กอหญ้าเรียนจบและได้เกรดเฉลี่ยสูงอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ไม่นานจากนั้นเด็กสาวก็รู้ผลว่าตนนั้นสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐเป็นอันดับต้นๆ ในคณะพยาบาลศาสตร์ สร้างความยินดีแก่นางเรียมเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ภพธรเมื่อได้รู้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจไปกับสาวน้อยด้วย อนาคตที่สดใสรอหล่อนอยู่ข้างหน้าแล้ว ทว่ามีบางอย่างฉุดรั้งให้เด็กสาวไม่สดใสเท่าที่ควร เช่นเดียวกับภพธร ยิ่งรับรู้ว่าหล่อนเต็มไปด้วยความหวังกับอนาคตของตนเองมากเท่าใด เขายิ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปมากขึ้นเท่านั้น เด็กสาวในวันนั้น ค่อยๆ เติบโตเป็นสาวน้อย รูปร่างอ้อนแอ้น หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราคาดเดาได้ว่าเติบใหญ่คงเป็นสาวงามไม่น้อยหน

“อืม กินข้าวซะลูก ไม่ต้องห่วงแม่ใหญ่ อยู่ทางนี้สบายดี” “จ้ะ” กอหญ้าพยักหน้ากับโทรศัพท์ จากนั้นจึงวางสายพร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจยาว หญิงสาวเดินกลับเข้าร้านอาหาร ตรงเข้าไปยังเคาน์เตอร์รับออเดอร์ พอดีกับที่แพรพริมาก้าวออกมาพร้อมส่งยิ้มให้ “อ้าวกินข้าวเร็วจัง” “เราไม่ค่อยหิวน่ะ ไหนมีเสิร์ฟโต๊ะไหนบ้าง” สาวน้อยดึงออเดอร์มาดู พอดีกับที่อาหารถาดใหญ่ถูกส่งมาจากด้านใน หญิงสาวจึงรับหน้าที่นั้นโดยอัตโนมัติ ร่างเล็กเดินไปยังโต๊ะของลูกค้าเจ้าของรายการอาหาร แต่ทันทีที่ได้เห็นแผ่นหลังกว้างของใครบางคน สาวน้อยก็ใจกระตุกรุนแรง เกิดความละล้าละลังไม่อยากเดินเข้าไป ทว่าลูกค้าสาวสวยที่เงยหน้าขึ้น มองมายังหล่อนพอดี ทำให้หญิงสาวจำต้องก้าวเข้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก “อาหารมาแล้ว” สาวสวยคนนั้นเปรยขึ้น ทำให้คนที่ก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์เงยหน้ามอง เขามีอาการไม่ต่างจากกอหญ้าในตอนแรกนัก ดวงตาสีเข้มคมคายมองหญิงสาวไม่วางตา ขณะที่กอหญ้ากลับไม่มองเขาเลยสักแวบเดียว หล่อนเอาแต่ลำเลียงจานอาหารลงบนโต๊ะ และผละจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีการทักทายกันแต่อย่างใด ภพธรมองตามจนเหลียวหลัง ทำ

๖ผ่านมาให้คิดถึงวันเวลาผ่านไปรวดเร็วราวติดปีก เพียงไม่นาน กอหญ้าก็ขึ้นปีสาม จากเด็กสาวผอมบางก็กลายเป็นสาวกลมกลึงเต็มตัว ด้วยรูปร่างหน้าตาสะสวยทำให้มีหนุ่มๆ แวะเวียนมาขายขนมจีบไม่เว้นวัน ทว่าสาวน้อยก็ไม่เคยให้ความสนใจผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษ สิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้คือการตั้งใจเรียน เพื่อที่จะได้ทำตามความฝันอันสูงสุดของตนเองที่ให้สัญญาเอาไว้กับผู้เป็นยาย “น้องหญ้าครับน้องหญ้า” เสียงเรียกคุ้นหูทำให้กอหญ้าชะลอฝีเท้าแล้วหันไปยังที่มาของเสียง เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของเสียงจึงส่งยิ้มให้อีกฝ่ายทันทีที่เขาก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเดิม “พี่เป๊กมีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาไปเช่นทุกครั้งที่พบกัน ทำให้อีกฝ่ายถึงกับถอนหายใจยาวทว่าสีหน้ายังเจือยิ้มแม้จะรู้สึกอ่อนใจกับคนน่ารักตรงหน้าก็ตามที “เจอหน้ากันทีไรหญ้าถามพี่ประโยคนี้ทุกทีเลย” กอหญ้าหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกทักท้วง “แล้วจะให้หญ้าพูดอะไรล่ะคะ” เป๊กหรือปราการ นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นรุ่นพี่ของกอหญ้าหนึ่งปีถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาส่ายหัวเบาๆ กับความใ

๗อุบัติเหตุปีสุดท้ายของการศึกษา ภพธรแวะเวียนมาน้อยครั้ง ในที่สุดก็หายหน้าไป หลายครั้งหลายคราวกอหญ้าเผลอคิดถึงเขาขึ้นมา แต่สุดท้ายก็มักจะปัดความคิดถึงนั้นทิ้งไป แล้วกลบฝังความรู้สึกที่เกิดขึ้นด้วยการตั้งใจเรียนอย่างหนัก จนกระทั่งใกล้จบการศึกษา กอหญ้าก็ได้รับข่าวร้าย... ครืด... ครืด... เสียงสั่นจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือภายในห้องพักเงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่ใหญ่จึงรีบรับสายทันที “จ้ะแม่ใหญ่...” หญิงสาวขานรับ แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีดวงหน้าที่เจือยิ้มอ่อนหวานก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นซีดเผือดลงทีละน้อย หญิงสาวนั่งเงียบ ไม่ขยับเขยื้อนเป็นนานหลังจากวางสายของยาย สิ่งที่รับรู้ทำให้รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ควรดีใจ สะใจกับเรื่องที่ได้รู้ แต่ในความเป็นจริงที่กำลังเผชิญคืออาการวูบโหวงที่อกข้างซ้ายแทน... กอหญ้าถูกเรียกตัวกลับทันทีเมื่อเรียนจบ แทบไม่ทันได้ร่ำลาเพื่อนฝูงเสียด้วยซ้ำ เพราะคุณนายงามตาส่งคนมาช่วยหล่อนขนของอย่างปัจจุบันทันด่วน... หญิงสาวสูดลมหายใจยาว เมื่อก้าวเท้าลงเหยียบย่างบนแผ่นดิ

“หญ้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ตอบแทนบุญคุณที่ท่านเคยส่งเสียหญ้ามาจนจบการศึกษา เมื่อไรที่คุณหนึ่งดีขึ้น พวกเราจะไปจากที่นี่กัน” แม้กอหญ้าจะบอกออกมาเช่นนั้น ทว่านางเรียมกลับรู้สึกได้ว่าหลานสาวมีความคิดที่ซับซ้อนจนนางเข้าไม่ถึงเหมือนอย่างเคย... เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว นางเรียมจึงพากอหญ้าขึ้นไปส่งที่หน้าห้องของภพธร หญิงสาวมองแม่ใหญ่ของตนอยู่อึดใจจึงยิ้มให้ “หญ้าอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ” “ได้จ้ะ” หญิงสาวยิ้มให้ท่าน แล้วหันไปเคาะประตูห้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก อึดใจเดียวประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาพร้อมกับผู้ดูแลวัยกลางคน นางพยาบาลสาวใหญ่ยิ้มให้หญิงสาวพร้อมกับเปิดประตูกว้าง “สวัสดีค่ะ หนูชื่อหญ้าค่ะ คุณนายบอกให้มาหาท่านที่นี่ค่ะ” “อ้อจ้ะ ท่านยังไม่มา แต่ท่านบอกป้าเอาไว้แล้ว หนูเข้ามาก่อนสิจ๊ะ” ร่างบางเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องของภพธร ห้องที่ครั้งหนึ่งหล่อนเคยเข้ามาและ...หญิงสาวปัดภาพความทรงจำอันเลวร้ายเหล่านั้นออกไปทันทีที่กำลังนึกถึงมันขึ้นมาอีก และมองไปยังเตียงกว้าง เวลานี้มีร่างของใครบางคนนอนอยู่