All Chapters of คืนเปื้อนคาว: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างเพรียวบางเดินผ่านห้องโถงแล้วตรงเข้าไปยังห้องนอนส่วนตัว วางกระเป๋าเดินทางลงหน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนไปหยุดยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้งไม้สักที่แกะสลักเอาไว้อย่างวิจิตรบรรจง หญิงสาวมองคนในกระจกเงา พลางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแผ่วเบาแล้วเลื่อนลงลูบไล้ร่างกายของตนเอง สัมผัสเสน่หาค่ำคืนที่ผ่านมาตราตรึงลงในทุกส่วนของร่างกายและฝังตัวดิ่งลึกในห้องหนึ่งของหัวใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสุขอีกส่วนหนึ่งหล่อนทิ้งเอาไว้กับใครบางคน หากที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนได้อยู่บ้านที่แท้จริง ที่นั่น...ก็คงให้ความรู้สึกเหมือนได้อยู่กับคนสำคัญ แค่ไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันจริงๆ เท่านั้นเอง “ขอโทษที่ออกมาโดยไม่บอกลานะคะคุณหนึ่ง” หล่อนเกลียดการบอกลา เกลียดความอาลัยอาวรณ์ จึงทำได้เพียงแค่หันหลังเดินจากมาเงียบๆ เวลานี้เขาคงรู้แล้วว่าหล่อนไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป หญิงสาวเลือกพื้นที่ห่างไกลที่ยังขาดแคลนพยาบาล แทนที่จะเลือกงานที่ได้เงินดีอย่างที่ชัชเพื่อนของภพธรเสนอ ที่โรงพยาบาลแห่งนี้หล่อนติดต่อเอาไว้สักระยะหนึ่งแล้ว เมื่อทุกอย่างช่างประจวบเหมาะ จึงเดินออกมาโดยไม่ลังเล...และไม่คิดว่า ชาตินี้ จะได้พบเจ

๑๓เพียงคิดถึงสามเดือนผ่านไปไวเหมือนฝัน... ราวกับเรื่องระหว่างภพธรกับกอหญ้าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน... เช่นเดียวกับหน้าฝนที่เพิ่งผ่านพ้นไปหน้าหนาวก็มาเยือน หล่อนจะเป็นอย่างไร ที่ห่างไกลแห่งนั้นจะหนาวมากหรือไม่ “พร้อมหรือยังคะคุณหนึ่ง” มาลีญาเดินเข้ามายังนายจ้างของตนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง วันนี้เขาต้องเข้าไปรับการรักษาตัวที่โรงพยาบาลตามนัด ปลายเท้าของเขาเริ่มกลับมารู้สึกอีกครั้งเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน เมื่อตรวจสอบโดยละเอียดแพทย์จึงทำการนัดหมายเรื่องการผ่าตัดครั้งใหญ่อีกครั้ง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวพร้อมพยักหน้า “พร้อมครับ” วันรุ่งขึ้น ภพธรถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น... หนึ่งอาทิตย์หลังการผ่าตัด อาการของชายหนุ่มดีขึ้นมาก พอๆ กับดวงตาของเขาที่กลับมาเจิดจ้าอีกครั้ง “เห็นชัดขึ้นแล้วใช่ไหม” ทินภัทรเพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นคุณหมอประจำตัวให้กับเขาเอ่ยถามขณะอ่านแฟ้มประวัติคนไข้ ระหว่างนั้นทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง “ชัดเหมือนเดิม” คนเป็นหมอยิ้มกริ่ม เขาขีดเขียนอะไรบางอย่างเร็วๆ

“มึงก็ดูเอาเองสิวะ เหมือนเด็กหัดเดิน” เขาตอบเพื่อน ฝ่ายนั้นหัวเราะขันก่อนจะหันไปยิ้มทักทายพยาบาลสาวสวยที่ตนเป็นคนพามาดูแลเพื่อนนานนับปี “เป็นไงคุณมิลค์ สบายดีนะครับ” “สบายดีค่ะ” หญิงสาวตอบกลับ รอยยิ้มแต้มดวงหน้าหวาน ดวงตาจับจ้องมองชัชแทบไม่วางตา แต่ดูเหมือนเพื่อนของเขาจะไม่สนใจอีกฝ่ายมากไปกว่าคนรู้จัก นั่นทำให้มาลีญามีสีหน้าเศร้าหมองลงเล็กน้อย “ต้นปีหน้าพวกกูจะไปจันทบุรี” คำบอกเล่าของคนที่ยืนข้างๆ ทำให้คนฟังขมวดคิ้ว “ไปทำไมวะ” “ไปเยี่ยมไอ้กล้วยไง เห็นว่าทุเรียนดก พวกกูว่าจะไปถล่มมันสักหน่อย อยากให้มึงไปด้วย ต่อให้ต้องกระเตงกันไปกูก็จะเอามึงไปให้ได้” ชัชบอกยิ้มๆ ทำให้ภพธรหัวเราะออกมาเบาๆ “กูจะทำให้พวกมึงหมดสนุกกันเปล่าๆ” แม้กล่าวเช่นนั้น แต่ลึกๆ ซาบซึ้งใจ “หมดสนุกห่าอะไรวะ ไม่มีมึงนี่สิหมดสนุก หลังๆ พอมึงไม่ได้ไปด้วยก็ไม่มีใครอยากไปไหนกันแล้ว มาเห็นมึงเดินได้คล่องแบบนี้กูแสนจะดีใจ ปีหน้ามึงวิ่งได้แน่นอนไอ้หนึ่ง” ภพธรหัวเราะร่วน ทว่าในใจเขาคิดถึงคนหน้าหวาน แล้วสบตาชัช นี่สิเพื่อนแท้ ขนาดไม่รู้ว่าคนที่เขาอ

เมื่อตั้งแคมป์เรียบร้อย ภพธรจึงบอกกับเพื่อนว่าเขาจะออกไปเดินเล่นบริหารขาเสียหน่อย ชัชและคนอื่นๆ จึงพยักหน้า ก่อนหันไปวุ่นกับการเตรียมอาหารการกินต่อ ทำให้มาลีญารีบเดินไปกับชายหนุ่มเพื่อดูแลเขา “คุณไม่ต้องไปก็ได้ ผมเดินไปเรื่อยๆ ตามชายหาด เหนื่อยก็กลับมา” เขาหันไปบอกหญิงสาวที่เดินตามมาติดๆ “ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเดินไปเถอะ มิลค์จะเดินตามห่างๆ ไม่รบกวนคุณแน่” มาลีญาตอบยิ้มๆ ทำให้ภพธรจำต้องตามใจหล่อน เพราะรู้ดีว่ามาลีญาไม่มีทางปล่อยให้เขาไปไหนตามลำพัง และคงเบื่อเหมือนกันที่ต้องอยู่เฉยๆ ส่วนเพื่อนของเขานั้นออกจะซื่อบื้อจึงมองไม่เห็นความรักในแววตาของมาลีญา ทั้งที่หญิงสาวออกจะน่ารักและเป็นพยาบาลที่ดีมาก ดูแลเขาอย่างดีมาโดยตลอด ชายหนุ่มจึงตามใจปล่อยให้หล่อนเดินตามไปเงียบๆ ร่างสูงเดินมาได้สักพักใหญ่ก็เห็นกลุ่มคนประมาณสี่คนกำลังตั้งวงปิกนิก และเกือบไม่สนใจถ้าใครบางคนไม่ลุกขึ้นยืนหันหลังให้ จังหวะนั้นเขาใจสั่น เพราะทั้งรูปร่างท่าทางช่างสะดุดใจของเขาเหลือเกิน กอหญ้า... ชายหนุ่มครางชื่อของหล่อนในใจ ต่อให้ไกลกว่านี้เขาก็จำได้ ไม่ใช่แค่คนคล้าย แต่เป็นหล่อน ชาย

๑๕เป็นของฉันตั้งแต่พบหน้าและได้พูดคุยกับภพธร หัวใจของหญิงสาวก็ไม่สงบลงอีกเลย แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันทำงาน ทว่าหล่อนก็เอาแต่คิดถึงเขาแทบจะทุกครั้งที่มีเวลาว่าง แม้กระทั่งถูกหมอธีรดลย์เรียกหญิงสาวก็ไม่ได้ยิน “หญ้า” หญิงสาวสะดุ้งเมื่อมือของใครบางคนแตะลงมาบนลาดไหล่นุ่ม “เป็นอะไรหรือเปล่า” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ทำให้คนตัวเล็กยิ้มเจื่อน รีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ขอโทษนะคะ พอดีว่าหญ้าคิดอะไรเพลินไปหน่อย หมอจะให้หญ้าทำอะไรหรือคะ” “ไม่มี แต่พี่เห็นหญ้าเหม่อ ก็เลยเป็นห่วง” ชายหนุ่มนั่งลงบนมุมโต๊ะ ขณะที่หญิงสาวยืนอยู่หน้าโต๊ะกอดแฟ้มแนบอกหนึ่งเล่ม แม้ว่าหล่อนจะพยายามยิ้มแต่เขายังเห็นแววตาสับสนของคนตัวบางอย่างชัดเจน “มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า ปรึกษาพี่ได้นะ” กอหญ้าสบตาคมเข้มของคุณหมอแล้วถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณนะคะ แต่หญ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ”พูดจบพลางหมุนตัวออกจากห้อง “เกี่ยวกับคุณหนึ่งหรือเปล่า” คำถามของเขาทำให้คนที่กำลังสืบเท้าออกจากห้องมีอาการชะงักหยุด ก่อนจะหันกลับไปสบตาคนถาม ธีรดลย์กอดอกขณะ