คืนเปื้อนคาว

บทนำ

“หญ้าเอ๊ย หญ้า มาหาแม่ใหญ่หน่อยเร็ว”

         เสียงของแม่ใหญ่เรียกหาหลานสาวตัวน้อยนามว่ากอหญ้า เด็กสาววัยสิบเจ็ดปีเศษซึ่งกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก

         “มาแล้วจ้า” เด็กสาวที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนเพราะเพิ่งกลับมาถึงบ้านหยกๆ เดินแกมวิ่งเข้าไปหาแม่ใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสสมวัย

         นางเรียมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้หลานสาวตัวบางที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามภายในห้องครัว

         “มาช่วยแม่ใหญ่ทำกับข้าวก่อน เสร็จแล้วค่อยกลับไป ทำการบ้าน พอดีว่าวันนี้คุณหนึ่งเพิ่งกลับลงมาจากดอย คุณนายเลยสั่งให้แม่ใหญ่เตรียมทำกับข้าวเอาไว้รอ”

         กอหญ้ายิ้มหวานพานคิดถึงลูกชายคนเดียวของคุณนายงามตา ภพธรหรือคุณหนึ่ง เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเศรษฐีนีม่ายในจังหวัดตาก อาชีพหลักนั้นคือค้าขาย นับตั้งแต่อัญมณีมูลค่าสูงไปจนถึงของฝากนักท่องเที่ยวมูลค่าหลักสิบ มีชื่อเสียงเก่าแก่มาเนิ่นนาน เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น กระทั่งมาถึงรุ่นของคุณนายงามตาซึ่งมีลูกชายเพียงคนเดียว ภพธรจึงเป็นส่วนสำคัญที่เข้ามาผลักดันและดูแลธุรกิจให้เจริญเติบโตยิ่งขึ้น

         นอกจากจะมีหน้าร้านหลายแห่งภายในจังหวัดแล้ว เขายังเปิดตลาดออนไลน์ควบคู่กันไปอีกด้วย ทำให้มีเม็ดเงินเข้ามาเป็นเงินทุนหมุนเวียนอย่างมหาศาล เรียกได้ว่าเวลานี้คงไม่มีใครเนื้อหอมเกินหน้าเกินตาลูกชายของคุณนายงามตาอีกแล้ว

         ทว่า...คุณนายเองก็มีคนที่หมายตาเอาไว้ให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วเช่นเดียวกัน และแน่นอนว่าต้องมีฐานะหน้าตาทัดเทียม เพื่อช่วยส่งเสริมให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งๆ ขึ้นไป

         ภพธรเองก็ไม่เคยทำให้คุณนายผิดหวัง เขาได้ดั่งใจเสมอ เสียอยู่อย่างเดียว ยังไม่ยอมใจอ่อนแต่งงานมีหลานให้ท่านเสียที

         ปีนี้ภพธรอายุยี่สิบแปดปีเข้าไปแล้ว แต่เขายังคงสนุกสนานกับงาน พอมีเวลาว่างก็มักจะออกไปเที่ยวกับกลุ่มแก๊งเพื่อนๆ ของเขา บ้างก็ขับโฟร์วีลคู่ใจไป บ้างก็มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่มีอยู่สองสามรุ่นจอดอยู่ในโรงจอดรถ หายไปครั้งละนานๆ กลับมาทีบางครั้งก็แทบจำไม่ได้ แต่เขาไม่ได้ไปเที่ยวสนุกสนานเพียงอย่างเดียว ทว่าไปช่วยเหลือด้วย นำสิ่งของเอาไปให้เด็กๆ ชาวเขาชาวดอย หรือแม้แต่บนพื้นราบที่ยังขาดแคลนเครื่องอุปโภคบริโภค ชายหนุ่มและเพื่อนๆ ทำเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ภพธรขับรถขึ้นเขาไปตั้งแคมป์กับเพื่อนๆ บนดอยได้เกือบสิบวันแล้ว ขนเอาข้าวของเครื่องใช้ของกินไปเต็มคันรถ เพิ่งจะกลับมาก็วันนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาไม่เคยเสียงานเสียการเลยสักครั้งเดียว เพราะถึงตัวไม่อยู่ แต่ยังสั่งการลงมาเป็นระยะ...

         สำหรับเรื่องผู้หญิง ก็แทบจะไม่มีให้เห็น นานๆ ครั้งจะได้ยินเข้าหูแว่วๆ สักที เรียกว่าเขาเป็นคนหน้าตาดีที่ยังไม่มีแฟน ก็ไม่รู้ว่าเป็นพวกนิยมชมชอบเพศเดียวกันหรือไม่ แต่สำหรับกอหญ้าเรื่องรสนิยมคือเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจอะไร ความรักไม่ว่าจะเพศไหนคือสิ่งสวยงามเสมอ แต่คุณนายงามตานี่สิ จะรับได้แค่ไหนกัน

         “คราวนี้มากันกี่คนจ๊ะ มีสาวๆ มาด้วยหรือเปล่า”

กอหญ้าเอ่ยถามอย่างนึกสนใจ เพราะเมื่อราวๆ สามเดือนก่อน ภพธรพาเพื่อนทั้งหญิงและชายมาพักที่บ้าน เพื่อนสาวๆ ของเขาคนหนึ่งเรื่องมากอย่างที่สุด ใช้กอหญ้าจนหัวหมุน ประสาทแทบเสียไปคราวหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้ว่าคนที่สำรวยสำอางแบบนั้นหลงมาคบหากับกลุ่มของภพธรที่โคตรลุยได้อย่างไรกัน

         “ไม่รู้สิ แม่ใหญ่ยังไม่เจอหน้าพวกคุณๆ เขาเลย ไม่ได้ยินเสียงรถ น่าจะยังมาไม่ถึงนะ”

         สาวน้อยนิ่งเงียบไปอึดใจ ก่อนจะชะเง้อออกไปข้างนอกเพราะได้ยินเสียงรถกระบะขับเข้ามาดังกระหึ่ม จึงผุดลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังหน้าต่างห้องครัว

         พูดยังไม่ทันขาดคำพวกเขาก็มากันพอดี

         กระบะโฟร์วีลนับสิบคันขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในบริเวณลานกว้างที่หน้าบ้าน แต่ละคันจัดว่าสวยเด็ดแต่เวลาเดียวกันก็มอมแมมได้ใจ พวกเขาทยอยก้าวลงมาจากในรถ มีทั้งหญิงและชายปะปนกัน ส่งเสียงคุยกันดังเจี๊ยวจ๊าว ท่าทางสนุกสนานไม่น้อย

         กอหญ้าถอยออกมานั่งที่เดิม พลางถอนหายใจฟู่ ทำให้นางเรียมต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างนึกแปลกใจ

         “เป็นอะไรฮึ”

         สาวน้อยยิ้มเมื่อยๆ ให้แม่ใหญ่

         “มากันเยอะเลยแม่ใหญ่ งานนี้เราสองคนรับศึกหนักอีกตามเคย แล้วพี่เอี้ยงกับพี่เนตรล่ะ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ คนเยอะแยะขนาดนี้เราจะทำทันกันไหม” สาวน้อยเปรยด้วยความกังวล พี่เอี้ยงกับพี่เนตรเป็นลูกมือของแม่ใหญ่ แต่ถูกดึงตัวออกไปขายของหน้าร้านในตัวเมืองได้สักอาทิตย์หนึ่งแล้ว เพราะพนักงานลาออกไปสองคน ทำให้ต้องหาคนไปทำแทนก่อนรับคนใหม่

         “ก็จนกว่าร้านจะมีพนักงานใหม่มานั่นแหละ เอ้า รีบๆ ทำเข้า เดี๋ยวไม่ทันขึ้นมาจริงๆ จะถูกคุณนายเอ็ดเอาได้”

         จากนั้นสองยายหลานก็เร่งมือทำอาหารคาวหวานรวมไปถึงกับแกล้มให้กับหนุ่มสาวด้านนอกกันมือระวิง

         แต่สิ่งอื่นใดสาวน้อยจำต้องรีบหาน้ำหาท่าออกไปต้อนรับคนเหล่านั้นเป็นการด่วน พอดีกับที่น้าแสงภรรยาของน้าช่วงซึ่งเป็นคนงานดูแลสวนด้วยกันทั้งคู่เดินเข้ามาด้วยท่าทีเร่งร้อน