All Chapters of คืนเปื้อนคาว: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ“หญ้าเอ๊ย หญ้า มาหาแม่ใหญ่หน่อยเร็ว” เสียงของแม่ใหญ่เรียกหาหลานสาวตัวน้อยนามว่ากอหญ้า เด็กสาววัยสิบเจ็ดปีเศษซึ่งกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก “มาแล้วจ้า” เด็กสาวที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนเพราะเพิ่งกลับมาถึงบ้านหยกๆ เดินแกมวิ่งเข้าไปหาแม่ใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสสมวัย นางเรียมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้หลานสาวตัวบางที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามภายในห้องครัว “มาช่วยแม่ใหญ่ทำกับข้าวก่อน เสร็จแล้วค่อยกลับไป ทำการบ้าน พอดีว่าวันนี้คุณหนึ่งเพิ่งกลับลงมาจากดอย คุณนายเลยสั่งให้แม่ใหญ่เตรียมทำกับข้าวเอาไว้รอ” กอหญ้ายิ้มหวานพานคิดถึงลูกชายคนเดียวของคุณนายงามตา ภพธรหรือคุณหนึ่ง เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเศรษฐีนีม่ายในจังหวัดตาก อาชีพหลักนั้นคือค้าขาย นับตั้งแต่อัญมณีมูลค่าสูงไปจนถึงของฝากนักท่องเที่ยวมูลค่าหลักสิบ มีชื่อเสียงเก่าแก่มาเนิ่นนาน เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น กระทั่งมาถึงรุ่นของคุณนายงามตาซึ่งมีลูกชายเพียงคนเดียว ภพธรจึงเป็นส่วนสำคัญที่เข้ามาผลักดันและดูแลธุรกิจให้เจริญเติบโตยิ่งขึ้น นอกจากจะมีหน้าร้านหลายแห่งภายในจังหวัดแล้ว เ

๑ฤทธิ์สุราฟ้าครึ้มได้ไม่นาน ฝนก็พรำลงมา ร่างอ้อนแอ้นในชุดเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงขายาวเดินแกมวิ่งกลับเข้าห้องพร้อมกับเสื้อผ้าที่ตากเอาไว้ เด็กสาวหันไปมองแม่ใหญ่ของตนพร้อมกับวางเสื้อผ้าลงบนพื้นห้อง “ฮัดเช้ย!” นางเรียมจามออกมา พร้อมอาการปวดหัวตุบๆ “เป็นไงบ้างแม่ใหญ่ ยังปวดหัวอยู่อีกเหรอ” สาวน้อยเอ่ยถามแม่ใหญ่ ขณะที่อีกฝ่ายมีสีหน้าอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด “ครั่นเนื้อครั่นตัว ปวดหัวนิดๆ” นางเรียมเปรย น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยน “เดี๋ยวนี้อากาศมันแปลกๆ นะว่าไหม เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เดี๋ยวก็ฝนตก” ตอบพลางนั่งลงบนพื้นช่วยหลานสาวพับผ้า เด็กสาวหันมองออกนอกหน้าต่างพลางตอบ “ดูท่าจะตกเยอะด้วยนะแม่ใหญ่” บอกแล้วหันมามองแม่ใหญ่ด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง จะออกไปหาหมอตอนนี้คงไม่ได้แน่ “เดี๋ยวแม่ใหญ่กินยาแก้แพ้ก่อนนอนด้วยนะจ๊ะ” คนที่ช่วยหลานสาวพับผ้ายิ้มอ่อน “อืม แม่ใหญ่เตรียมเอาไว้แล้ว” นางเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง “ตอนออกไปเก็บผ้าเห็นพวกคุณๆ เขาบ้างไหม” นางเรียมหมายถึงภพธรและเพื่อนๆ ที่นั่งกินนั่งดื่มอยู่บริเวณลานหน้าบ

บ่นอย่างนึกโมโห เพราะทุลักทุเลมากจริงๆ คนตัวใหญ่โต เดินเซไปเซมา ทำท่าจะล้มแหล่มิล้มแหล่ ทำให้คนตัวเล็กเช่นหล่อนเหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเห็นจะได้ “คืนนี้จะเดินทางถึงห้องไหมเนี่ยคุณหนึ่ง” กอหญ้าเอ่ยถาม แต่ดูเหมือนคนเมาจะยังงุนงง แล้วจู่ๆ เขาก็ร้องเพลงออกมาเสียอย่างนั้น ทำให้กอหญ้าที่ไม่เคยได้ยินเขาร้องเพลงมาก่อนถึงกับเลิกคิ้ว แล้วเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาประหลาดใจยิ่ง “ถึงกับร้องเพลงเลยเหรอคะ” สาวน้อยเอ่ยถามลอยๆ ดวงหน้าอ่อนเยาว์ยิ้มกริ่ม ปกติภพธรไม่ชอบร้องเพลง ไม่ว่าจะเป็นงานปีเก่าปีใหม่ งานสังสรรค์ งานเลี้ยงอะไรก็แล้วแต่ ต่อให้มีคนพยายามคะยั้นคะยอก็ไม่มีทางได้ฟังเสียงของเขา แต่วันนี้ ช่างเป็นบุญหูของหล่อนเสียนี่กระไร ทว่าเพลงเพี้ยนๆ ที่ดังออกมา กลับทำให้สาวน้อยหัวเราะขันไปตลอดทาง ความเหนื่อยที่ต้องพยุงคนตัวใหญ่ดูท่าจะลดลงครานี้ “เสียดายไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาด้วย ไม่งั้นหญ้าจะถ่ายคลิปเอาไว้แบล็กเมล์คุณหนึ่ง เรียกตังค์กินหนมสักร้อยสองร้อยเลยเชียว” เสียงใสหัวเราะคิกคักด้วยความขบขัน ในที่สุด สาวน้อยก็พาคนตัวโตที่ทำตัวสั่นเป็นระยะขึ้นมาบนชั้นสองอย่างทุลักท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูห้องปลุกคนที่นอนหลับให้ตื่นขึ้นพร้อมอาการปวดหัวตุบ เขานอนมึนอยู่กับที่ไม่ขยับ ทว่าเสียงร้องเรียกจากด้านนอกห้องทำให้เขาต้องขานรับ “ครับ ตื่นแล้วครับ” คุณนายงามตาและสาวใช้คนสนิทสบตากัน ก่อนจะหันไปมองประตูอีกครั้ง “แปดโมงกว่าแล้วนะลูก ลุกขึ้นมากินข้าวปลาได้แล้วนะ เพื่อนๆ ของลูกเขาตื่นกันหมดแล้ว” คุณนายงามตายั้งปากเรื่องชัชและเพื่อนผู้หญิงของเขาเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะหันไปสบตาคนสนิทที่ยิ้มให้ท่าน “ครับ เดี๋ยวผมลงไปนะครับ” เสียงเดินผ่านหน้าห้องไปแล้ว แต่ชายหนุ่มยังนอนนิ่ง ผ่อนลมหายใจยาว แล้วค่อยๆ รำลึกถึงเหตุการณ์คืนที่ผ่านมา แล้วเขาก็หันไปมองข้างกาย ทว่าบนเตียงกว้างของเขาว่างเปล่า ต่างจากสภาพเตียงนอนที่ยับย่น ยุ่งเหยิงราวกับผ่านมรสุมมาอย่างหนัก เขาก้มมองตัวเองแล้วใจหายวาบ รีบผุดนั่งแม้จะยังมึนงง ก่อนจะตลบผ้าห่มออก แล้วเขาก็ต้องใจหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้าเมื่อเห็นร่องรอยบางอย่างที่ทำเขาใจหาย นั่นคือหยดเลือดสีเข้มหลายหยดที่แห้งกรังติดผ้าปูที่นอนสีเทา คนที่เขาคิดถึงเป็นคนแรกไม่ใช่ใคร แต่เป็นเด็กสาว กอหญ

คุณนายงามตาหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความโกรธ เพราะพอเห็นภาพล็อกเกต ท่านจำได้ทันทีว่าหนุ่มสาวที่อยู่ในภาพด้านในคือใคร ภพธรถอนหายใจยาว ดวงตาสีเข้มสบตาคมกริบของมารดานิ่ง ส่วนนางพิมพ์หลบสายตาวูบหนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองคุณนายงามตา ‘นอกจากสร้อยเส้นนี้แล้วเธอเจออะไรอีกหรือเปล่า’ คราวนี้ภพธรมองไปยังนางพิมพ์ด้วยสายตาเข้มจัด บังคับกลายๆ ไม่ให้พูด เพราะเพียงแค่สร้อยเส้นนี้เส้นเดียวก็เฉลยทุกอย่างเด่นชัด ทว่าคนสนิทของมารดาเห็นจะเกรงท่านมากกว่าเขาจึงอุบอิบบอกออกมาว่า ‘จะ...เจอ’ ‘อะไร!’ เสียงสั้นห้วนของคุณนายงามตาทำเอานางพิมพ์สะดุ้งก่อนพูดออกมารัวเร็วว่า ‘อิฉันเจอคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนของคุณหนึ่งค่ะ!’ คุณนายงามตาหัวใจดิ่งวูบ หายใจหอบถี่จนนางพิมพ์ต้องรีบหายาดมให้อีกฝ่ายทันที ‘คุณนายคะดมยา ดมนี่ก่อนนะคะ’ ภพธรเม้มปากแน่น ใบหน้าของเขาหลุบมองมือของตนเอง ก่อนจะเงยหน้ามองมารดาที่กำลังมองมายังเขาด้วยสายตาผิดหวังเป็นครั้งแรก ‘ผมผิดเอง เรื่องทั้งหมดผมเป็น...’ ‘เราจะคุยเรื่องนี้อีกทีตอนที่กอหญ้ากลับมาแล้ว’ พูดจบคุณนาย