All Chapters of คืนเปื้อนคาว: Chapter 21 - Chapter 30

๙ชิดใกล้เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้วที่กอหญ้าทำหน้าที่ดูแลภพธรอย่างใกล้ชิด แม้กระทั่งเวลาเข้าห้องน้ำ แรกๆ เขาอาจจะยังไม่ยอมให้หล่อนเข้าไปวุ่นวายด้วยนัก แต่พอนานไปสุดท้ายก็ต้องเป็นหน้าที่ของหล่อนอยู่ดี จะอยากเห็นหรือไม่อยากเห็นก็ต้องเห็นเข้าสักวันหนึ่ง เช่นเดียวกับเวลานี้... ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้อยู่ที่ใต้ฝักบัว เขายอมให้ กอหญ้าถอดเสื้อผ้าออกอย่างว่าง่าย สีหน้าเรียบเฉยราวกับปลงตกแล้วกับชีวิตที่เป็นอยู่อย่างนี้ จึงทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็แค่อาบน้ำ เขาทำให้หล่อนรู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาและผ่านไป เป็นสิ่งมีชีวิตที่เขามองไม่เห็น แต่รู้ว่ามีอยู่จริง... แต่เขาไม่รู้สักนิด ว่าหล่อนเองก็ต้องข่มกลั้นความอับอายแค่ไหน แม้จะเรียนจบด้านนี้มา แต่ใช่ว่าหล่อนจะชินชากับเพศตรงข้ามเสียเมื่อไร เพราะคัมภีร์ของหล่อนยังไม่แก่กล้า กับคนอื่นพอทำเนา เห็นแล้วคิดเสียว่าสังขารไม่เที่ยง ตอนนี้เป็นแบบนี้ ตอนหน้าเป็นอีกแบบ สุดท้ายต้องเน่าเปื่อยแม้แต่กระดูกก็ผุกร่อนย่อยสลายลง แต่ไฉนคำสอนเหล่านั้นดันใช้ไม่ได้กับภพธร หญิงสาวเผลอถอนหายใจยาว ผู้ชายตรงหน้ามีส่วนสูงมากกว่

ในวันหยุด เพื่อนๆ ของภพธรก็แห่กันมาหาเพื่อนรักของพวกเขา ตอนกลางคืน คนเหล่านั้นก็ล้อมวงนั่งรอบกองไฟ พลางร้องรำทำเพลงให้คนที่ตอนนี้เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องได้ยิ้มและหัวเราะออกมาบ้าง กอหญ้าเผลอยิ้มตามไปด้วยเมื่อมองเขาหัวเราะขันเรื่องเล่าของเพื่อนรัก แต่พอนึกขึ้นได้ก็ค่อยๆ หยุดรอยยิ้มของตนลงแค่นั้น จะดีใจไปทำไมที่เขายิ้มได้ ทนทุกข์ต่างหากคือสิ่งที่เขาสมควรรับมันเอาไว้ เพราะมันคือเวลาที่เขาจะเผชิญกับความหดหู่ สิ้นหวัง และตายทั้งเป็น เหมือนกับที่ครั้งหนึ่งหล่อนเคยได้ลิ้มรส... รอยยิ้มของชัชติดเศร้าขณะมองเพื่อนที่นั่งบนรถเข็น เขากำลังคิดถึงยามที่พวกตนพากันหัวหกก้นขวิด ตระเวนท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ไปทั่ว ค่ำไหนนอนที่นั่น ภพธรเป็นคนที่มีจิตใจดี เขาช่วยเหลือผู้คนมามาก แต่ไฉนจึงต้องมาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ มันหนักหนาเกินไปสำหรับคนคนหนึ่งที่ประกอบกรรมดีมาโดยตลอด อะไรที่ภพธรทำพลาดไป เขาจึงต้องเป็นเช่นนี้... “มึงอยากไปไหนหรือเปล่า กูจะพาไป อย่างน้อยได้สูดกลิ่นเดิมๆ สักครั้งก็ยังดี” เขาพูดติดตลก ทำให้เพื่อนที่กลายเป็นคนยิ้มยากค่อยยิ้มออกมาได้ ภพธรกำลังคิดถึงป่าเขาลำเนา

กอหญ้าเงยหน้าขึ้นแล้วมีอาการชะงักลงเล็กน้อยเมื่อสบตาของคุณนายงามตา แต่เพียงครู่เดียวท่านก็เมินหน้าไปยังกลุ่มเพื่อนของลูกชาย ทำให้หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ อย่างนึกแปลกใจก่อนจะหันไปทางภพธร แล้วบอกให้เขาดื่มน้ำอีกครั้งช่วงสาย คุณนายงามตาออกจากบ้านไปพร้อมคนขับรถ ตกบ่ายเพื่อนๆ ของเขาก็ลากลับ บ้านจึงเงียบเสียงลงอีกครั้งในช่วงประมาณสี่โมงเย็น หญิงสาวถือโอกาสนั้นดันรถเข็นพาชายหนุ่มออกไปรับลมนอกบ้านเหมือนวันที่แล้วมา ภพธรได้กลิ่นดินและหญ้าจึงเผลอสูดอากาศเสียเต็มปอด ตั้งแต่เขาพิการก็แทบไม่ได้สัมผัสกลิ่นนี้อีกเลย ทำให้คิดถึงชีวิตที่ผ่านมา คิดถึงการเดินทาง แต่แล้วเขาก็ต้องก้มหน้าลงอย่างยอมจำนน เพราะนอกจากเดินไม่ได้แล้ว เขายังมองไม่เห็นอีกด้วย... หญิงสาวมองท่าทางเหม่อลอยของชายหนุ่มแล้วรู้สึกเห็นใจ เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้เสียด้วย อาจเป็นเพราะหล่อนถูกสอนมาให้ช่วยชีวิต ให้เห็นอกเห็นใจผู้อื่น เมื่อต้องรู้สึกขัดแย้งในบางครั้ง ก็ทำให้เกิดความรู้สึกละอายต่อวิชาชีพเสียไม่ได้ “หญ้า” หญิงสาวหลุบตามองคนเรียก “ตั้งแต่เธอมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ฉัน ฉ

๑๑ก่อนจากลาท่าทางการคนกาแฟด้วยอาการใจลอยของกอหญ้าทำให้นางเรียมต้องเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถาม “เป็นอะไรไปหญ้า” หญิงสาวกะพริบตาหลุบมองกาแฟในแก้วที่เย็นชืด ก่อนหันไปยิ้มให้นาง “ไม่มีอะไรจ้ะ หญ้าแค่คิดอะไรเพลินๆ ว่าแต่อาหารเช้าของคุณหนึ่งเสร็จหรือยังจ๊ะ” “เสร็จพอดีเลยหญ้า” แสงบอกพลางยกถาดอาหารของภพธรมาวางลงบนโต๊ะ กอหญ้าจึงดื่มกาแฟที่เย็นชืดรวดเดียวแล้วตรงไปยังถาด “งั้นหญ้าเอาอาหารไปให้คุณหนึ่งก่อนดีกว่า” พูดจบก็ประคองถาดอาหารออกไปจากห้องครัว ทำให้นางเรียมและคนอื่นๆ ต่างมองตามด้วยสายตาเห็นใจ “สงสารไอ้หญ้ามันเนอะ ท่าทางมันหงอยๆ” เนตรเปรยขึ้นขณะปัดกวาดเช็ดถูและเตรียมตั้งโต๊ะอาหารให้คุณนายงามตา “หญ้ามันไม่เป็นอะไรหรอก หลานข้ามันเข้มแข็ง”นางเรียมเปรยออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจในตัวหลานสาว “แม่ใหญ่คิดแบบนั้นจริงเหรอ” เอี้ยงที่กำลังยกถาดอาหารออกไปตั้งโต๊ะเอ่ยถามขึ้น แต่กลับได้รับคำตอบเป็นเพียงความเงียบงัน ดวงตาที่เริ่มพร่าเบลอมองออกไปยังประตูห้อง ได้แต่ถอนหายใจยาว ตกสาย รถพยาบาลพร้อมอุปกรณ์ทันส

ช่วงกลางคืนกอหญ้าทำกายภาพบำบัดให้ภพธรเหมือนเดิม แต่คืนนี้หล่อนตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก่อนที่จะยุติบทบาทของตนเองลง “คุณหนึ่งพอจะรู้สึกบ้างไหมคะ” หญิงสาวกดลงไปบนผิวเนื้อท่อนขาของเขาหนักๆ และคล้ายกับว่าบริเวณนั้นจู่ๆ มีความรู้สึกขึ้นมา ทว่าก็น้อยเสียจนเขายังคิดว่าอาจเกิดอุปาทานไปเอง “ไม่นะ...” หญิงสาวเงียบไปอึดใจก่อนเอ่ยออกมา “ถ้าหญ้าไม่อยู่ คุณหนึ่งต้องขยันทำกายภาพนะคะ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว ทำให้คนฟังใจวาบไหว ขณะที่คนพูดเองก็เงยหน้ามองเขาก่อนกะพริบตาเบาๆ“แต่พยาบาลคนใหม่ต้องรู้อยู่แล้ว เธอคงไม่ยอมให้คุณหนึ่งดื้อแน่ๆ” สิ้นเสียงหวานแผ่ว คนที่นอนราบไปกับเตียงกว้างก็ลุกขึ้นนั่ง มือใหญ่วางลงบนท่อนแขนกลมกลึง ทำให้ร่างเล็กนิ่งขึงเมื่อใบหน้าของเขาเฉียดใกล้ใบหน้าของหล่อน ชิดเสียจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมจึงนั่งนิ่งไม่ขยับหนี ปล่อยให้ฝ่ามือเรียวของเขาเลื่อนจากท่อนแขนขึ้นมายังไหล่นุ่ม แตะไต่ระเรื่อยไปยังลำคอระหง... ดวงตาคู่งามหลุบลง ใบหน้างามเอียงเข้าหาฝ่ามือหยาบที่ลูบไล้นวลแก้มเนียนของตน หัวใจซีกหนึ่