All Chapters of คืนเปื้อนคาว: Chapter 51 - Chapter 60

๑๙ทางแยกชีวิตหลังจากที่กลับมาจากตาก หมอธีรดลย์ก็เงียบขรึมลงไปยิ่งกว่าเก่า กอหญ้าสัมผัสมันได้แต่ก็ไม่มีอะไรจะพูดปรับความเข้าใจ เพราะเขาและหล่อนต่างก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนอกเสียจากผู้ร่วมงานที่ดี เขาเป็นหมอ หล่อนเป็นพยาบาลผู้ช่วยหมอ มันก็แค่นั้น หากเขาจะคิดเกินเลยจนพานโกรธที่เห็นภาพในวันก่อน หล่อนก็จนใจไม่อาจกล่าวสิ่งใดออกมา เพราะเขาเองยังไม่เคยพูดความในใจกับหล่อน แต่ถ้าเขาคิดจะพูดมันออกมา หล่อนก็มีคำตอบให้เขาเช่นเดียวกัน จนกระทั่งหลังเลิกงาน ในขณะที่หญิงสาวเตรียมตัวกลับบ้าน หมอธีรดลย์ก็เดินตามมา “หญ้าพอจะมีเวลาคุยกับพี่สักสิบห้านาทีไหม” กอหญ้ามองตาเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นเพื่อนพยาบาลที่ออกเวรแล้วกำลังทยอยกลับบ้านเหมือนกับหล่อน แล้วดูเวลาก่อนตัดสินใจตอบรับ “ได้ค่ะ” ชายหนุ่มหลุบตาลงซ่อนความคิดบางอย่างในแววตา “ตามมาทางนี้” หญิงสาวนิ่วหน้า แต่ก็ยอมเดินตามร่างสูง เขานำหล่อนไปยังบ้านพักส่วนตัว หญิงสาวกวาดตามองไปรอบกาย รู้สึกได้ถึงความเงียบสงบ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีผู้คนเดินผ่านมาเลย เมื่อร่างสูงเดินนำไปนั่งยังโต๊ะห

หลายคนผิดหวังในตัวหมอธีรดลย์ แต่อีกหลายคนโทษว่าเป็นความผิดของกอหญ้า ต่างกระซิบกระซาบกันว่าเพราะหญิงสาวให้ท่าเขาก่อน เรื่องจึงออกมาเป็นแบบนี้ ทำไปทำมา กลายเป็นว่าคนผิดคือหล่อนที่ไปหาเขาถึงบ้านพัก แต่หมอธีรดลย์คือคนที่ถูกเข้าใจผิด แม้แต่คนที่เดินผ่านมาเจอก็เริ่มมองหล่อนอย่างแคลงใจไปด้วย จ๊ะจ๋าและดวงฤดีที่สนิทกับกอหญ้าที่สุดพยายามแก้ต่างให้หญิงสาวเกือบทั้งวันเมื่อได้ยินใครพูดถึงเพื่อนรุ่นน้องในเชิงนั้น “ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ พี่ว่าลางานสักสองสามวันดีกว่านะ” จ๊ะจ๋าเอ่ยกับหญิงสาว ทำให้คนที่นัยน์ตาแดงก่ำเพราะแอบร้องไห้ในห้องน้ำเงยหน้ามอง ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวยอยู่แล้วแท้ๆ ชีวิตของหล่อนกำลังราบรื่น หน้าที่การงานกำลังจะดี แต่แล้วจู่ๆ ก็เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นอีกครั้ง ทำให้เพื่อนร่วมงานที่เคยมอบมิตรภาพแสนอบอุ่นให้ ต่างมองหล่อนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม คิดๆ ไปแล้ว คนที่ควรต้องไปน่าจะเป็นหล่อนมากกว่าหมอธีรดลย์เหมือนที่ใครหลายคนแอบพูดกันลับหลัง หญิงสาวกลับบ้านด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เป็นอีกวันที่มีเรื่องให้ต้องคิดหนัก เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เข้าไปเก็บตัวอ

ร่างบางผุดลุกจากเก้าอี้ เช่นเดียวกับร่างสูงของชายหนุ่ม ทั้งสองมองตากันนิ่งอยู่ครู่ และเป็นกอหญ้าที่ยิ้มให้เขาเหมือนกับวันแรกที่พบกัน ชายหนุ่มยิ้มตอบ ทว่าในใจรู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน เขาไม่ควรปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบทำลายความสัมพันธ์และมิตรภาพที่งดงามนั้นลง มาคิดได้ในตอนนี้ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว “พี่ขอโทษ” “ลืมมันเถอะค่ะ รวมทั้งหญ้าด้วย แล้วกลับไปทำหน้าที่ของหมอให้ดีที่สุดก็พอ หญ้าขอแค่นี้” นางเรียมเดินมาหยุดยืนข้างๆ ร่างบอบบางของหลานสาว แล้วสอดนิ้วกุมมือเรียวเอาไว้เมื่อมองท้ายรถยนต์ของคุณหมอธีรดลย์ที่เคลื่อนออกไป คนในรถหรูมองคนทั้งคู่จากกระจกมองหลัง ความรู้สึกของเขายามนี้ยังปวดร้าวและเสียใจ แต่เขาจำต้องยอมรับมัน ภาพสองยายหลานค่อยๆ พร่าเลือน สักวัน เขาจะลืมหล่อนได้เหมือนกับเงาในกระจกที่กำลังจางหายลงไปในไม่กี่อึดใจ ชายหนุ่มมองรถหกล้อที่ขับสวนทาง พลางมองเข้าไปในกระจกมองข้างจึงพบว่าจุดหมายของรถคันนั้นคือบ้านหลังไหน โชคดีนะ กอหญ้า... “จบเรื่องเสียทีนะ” นางเรียมเปรยขึ้น สีหน้าผ่อนคลายลงกว่าเมื่อครู่นี้มาก หญิงสาวยิ้มให้ท่าน ก่อนหั

ยิ่งขับลึกเข้าไป หัวใจของชายหนุ่มก็เต้นถี่รัว เขาจอดรถเอาไว้ด้านหน้าแนวทางเดิน แล้วก้าวตรงไปยังเจ้าของร่างอวบที่นั่งอยู่บนผืนผ้า นางเรียมรับรู้ถึงสายตาของใครบางคน จึงหันกลับไปมองด้านหลังก่อนจะยืดลำตัวขึ้นมองด้วยความตกใจแกมยินดี “คุณหนึ่ง” ชายหนุ่มยิ้มเต็มใบหน้า เขามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่รื้นหยาดน้ำด้วยความดีใจขณะก้าวเข้าไปหา แล้วยอบตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าหญิงสูงวัย “หญ้าล่ะครับ” “คุณหนึ่ง...” เสียงหวานๆ ที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวไปเผชิญหน้ากับเจ้าของร่างบอบบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ทั้งสองต่างเงียบงัน มีเพียงสายลมที่พัดมาจนใบไม้ไหวลู่กระทบกันจนเกิดเป็นเสียงเสียดสีเบาๆ และก่อนที่จะมีใครเอ่ยออกมา ร่างสูงใหญ่ของภพธรก็ทรุดลงตรงหน้าหญิงสาว ชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง “คุณหนึ่ง” สองยายหลานร้องเรียกเขาด้วยอาการตกตะลึง ขณะที่ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมส่งยิ้มอบอุ่นให้กับคนที่มองลงมาด้วยแววตาไม่เข้าใจแกมตกใจ เขาดึงมือหล่อนมากุม ดวงตาฉายชัดถึงความในใจจนคนมองหัวใจเต้นร

๒๒เป็นที่หนึ่งของหัวใจในที่สุด วันที่คุณนายงามตาได้กลับบ้านก็มาถึง ชายหนุ่มสั่งให้คนจัดห้องพร้อมเครื่องอำนวยความสะดวกให้กับมารดาซึ่งกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงใหม่ทั้งหมด “ทางนี้ค่ะคุณ” นางพิมพ์ร้องบอกเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลและนำทางไปยังห้องนอนของคุณนายงามตา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทั้งหมดก็กลับออกไป “ถึงบ้านของเราแล้วนะคะคุณนาย” นางพิมพ์บอกกับผู้เป็นนายเมื่อจัดให้อีกฝ่ายได้นอนในท่วงท่าที่สบายที่สุด ก่อนเงยหน้าขึ้นมองภพธรและกอหญ้าที่พากันเดินเข้ามาในห้อง ทันทีที่คุณนายสบตาหญิงสาว ท่านก็มีอาการแข็งขึงไป ดวงตานิ่งมองเช่นนั้น ทำให้คนตัวบางลอบผ่อนลมหายใจออกมา และเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงนอนพิเศษสำหรับผู้ป่วยติดเตียง พร้อมกับยกมือขึ้นกราบลงบนต้นแขนของท่าน ดวงตาของคุณนายงามตากลอกไปมา คงกำลังจะถามว่าหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร และใครอนุญาตให้เข้ามาอยู่ “สวัสดีค่ะคุณนาย” ภพธรเข้าไปนั่งข้างมารดาบนเตียง เขามองตานางพิมพ์ ฝ่ายนั้นจึงออกจากห้องอย่างรู้หน้าที่ เมื่อประตูปิดลงเขาก็ยิ้มให้มารดาพร้อมกับกุมมือของท่านเอาไว้ “ผมรู้ว่าแม่ตกใจที่เห็นห