All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 111 - Chapter 120

Ang buong kaharian ay tila nagising sa kakaibang sigla. Mula sa pinakasilangan hanggang sa dulong hilaga, balita ang kasalang gaganapin para kina Nathaniel at Cassandra—hindi lang isang pagsasama ng dalawang pusong umiibig, kundi isang kasal na simbolo ng pagkakaisa ng buong bayan.Sa loob ng palasyo, abala ang lahat. Ang mga hardinero ay nagtatanim ng mga bulaklak na bughaw at ginto, ang mga alagad ng sining ay nagpipinta ng mga watawat na ilalagay sa bawat kanto ng kabisera, at ang mga mang-aawit ay nag-eensayo ng mga himig na itutugtog sa araw ng kasal. Ang dating katahimikan ng palasyo ay napalitan ng tunog ng tawanan, kantahan, at walang humpay na pag-uusap.Si Cassandra ay nasa silid ng mga damit, nakapalibot ang mga alagad na mananahi. Sa kanyang mga mata, halatang kabado siya, ngunit bakas din ang tuwa. Isa-isang iniaabot sa kanya ang mga telang puti, pilak, at ginto.“Reyna,” ani ng pinakamatandang mananahi, “itong disenyo ang napili ng buong konseho. Pinaghalo ang tradisyon

Ang gabi ng kasal nina Nathaniel at Cassandra ay hindi basta ordinaryong gabi. Para sa buong kaharian, ito ang sandali na matagal nilang hinintay—isang gabi na hindi lamang nagsasama ng dalawang puso, kundi nagpapatibay ng pagkakaisa ng hilaga at timog.Sa kabisera, bawat kalsada ay nababalutan ng liwanag mula sa mga parol at sulo. Ang mga tindahan at bahay ay pinalamutian ng mga bulaklak na puti, bughaw, at ginto—mga kulay na ngayon ay kumakatawan sa iisang kaharian. Ang mga tao’y nagtipon sa plaza, sabay-sabay na nagsasayawan sa saliw ng musika mula sa mga tambol, alpa, at plauta.mga mata ng sambayanan ay halata mong masaya at magiliw, lahat ay may hiyaw at kwentuhan, bawat sulok ay may kanya kanyang ginagawa at lahat nang iyon ay puro kasiyahan.“Para sa bagong yugto!” sigaw ng mga sundalo habang nagtataas ng alak. “Para kina Haring Nathaniel at Reyna Cassandra!”ang lahat ay nag saya at nag inuman, kumakain ang lahat, ang iba naman ay kwentuhan at sayawan, iba iba ang ginagawa ng

Ang buwan ay nakabitin sa kalangitan, bilog na bilog, at ang mga bituin ay kumikislap na para bang sila mismo’y nakikiisa sa bagong yugto ng kanilang buhay. Sa malayo, bahagyang maririnig pa ang musika mula sa lungsod kung saan nagpatuloy ang kasiyahan ng mga tao. Ngunit dito sa isang pribadong villa na itinayo para sa bagong Hari at Reyna, kapayapaan lamang ang nangingibabaw.Nasa loob ng silid sina Nathaniel at Cassandra. Ang mga pader ay binalutan ng mamahaling tela, ang sahig ay may mga petalyang rosas na inilatag ng mga tagasilbi, at ang kama ay malambot, nakabalot sa puting seda. Ngunit higit sa lahat, ang presensiya ng isa’t isa ang siyang pinakamahalaga.Si Cassandra, nakasuot ng simpleng puting bestida na may maluwag na laylayan, ay nakaupo sa gilid ng kama, nakatingin sa bintana. “Tahimik na, Nat,” wika niya habang pinagmamasdan ang kalangitan. “Hindi ako sanay na walang bantay na ingay ng sundalo, o mga sigaw ng labanan. Para bang… panaginip lang lahat ng ito.”Lumapit si N

Banayad ang sikat ng araw na tumatagos sa mga kurtinang manipis. Ang mga sinag nito’y naglalaro sa malamig na hangin mula sa dagat, at sa loob ng silid ay may katahimikan na tila musika sa bawat hininga.Nakahiga si Cassandra, nakabalot sa puting kumot na amoy pa rin ng mga bulaklak na inilagay ng mga tagasilbi kagabi. Mabigat ang kanyang mga mata, ngunit ang ngiti sa kanyang labi ay hindi maitatanggi. May kakaibang pagod na hindi niya ikinabahala—isang pagod na dulot ng pagmamahal, hindi ng takot o panganib.Naroon sa tabi niya si Nathaniel, nakahiga ngunit gising na. Nakatingin ito sa kanya, mga mata’y parang nagbabantay, parang natatakot na kapag pumikit siya, mawawala ang mahal niyang reyna. Ang kanyang kamay ay nakapatong sa bewang ni Cassandra, mainit, parang nagsisiguro na hindi ito mawawala sa kanyang bisig.“Good morning, mahal,” bulong ng hari, paos at mababa ang boses.Napapikit pa si Cassandra, ngumiti nang bahagya. “Hmm… good morning din, Nat. Kanina ka pa gising?”“Kanin

Tahimik ang gabi sa palasyo. Sa labas ng malalaking bintana, kumikislap ang mga bituin, at ang buwan ay buo, tila ba nakangiti sa kaharian na ngayo’y tunay nang payapa.Nakahiga si Cassandra sa malambot na kama, nakatingin sa kisame. Mahigpit ang hawak niya sa kumot, hindi dahil malamig ang paligid kundi dahil puno ng iniisip ang kanyang utak.“Tagapagmana,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig. “Handa na ba talaga ako?”Pumikit siya, at sumagi sa isip niya ang lahat ng pinagdaanan: ang pakikipaglaban kay Nathaniel para sa kanilang pagmamahalan, ang mga digmaan, ang mga intriga, at ang paulit-ulit na pagsubok. Ngayon na wala nang dilim o kaaway, isang bagong laban naman ang kanyang kinakaharap—hindi laban ng espada, kundi laban ng puso.Narinig niya ang pagbukas ng pinto. Dumating si Nathaniel, suot ang simpleng damit pangtulog. Mahigpit ang mga balikat nito, bakas pa rin ang tikas ng pagiging hari, ngunit ang mga mata’y malambot kapag nakatingin sa kanya.“Cass,” bulong nito ha