All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 41 - Chapter 50

Sumisigaw ang darkness ng ilusyon. Ang buong kalawakan ay nanginginig sa pag-ungol ng mga anino, as if bawat isa’y sabik na wasakin ang natitirang lakas ng tatlo.Hawak-hawak ni Cassandra ang sibat, nanginginig ang kamay niya pero solid ang paninindigan. Ramdam niya ang labanan sa paligid—hindi lang ito clash ng armas at kapangyarihan, kundi battle of emotions and decisions. At ngayon, nasa kanya ang pinakamabigat na choice.“Sabihin mo, Cassandra,” ulit ni Nathaniel, boses na halos mapunit sa kirot at pangungusap. Nakatitig siya kay Cassandra na para bang iyon na ang last chance. “Ako ba… o siya?”Kasabay noon, ang aninong hugis ni Marco ay ngumiti, malamig at puno ng panunumbat. “You know he’s not enough. Alam mong darating ang araw na susuko ka sa kahinaan niya. Ako ang dapat mong piliin.”Ramdam ni Cassandra ang bigat ng bawat salita, parang tinutusok ang puso niya. Pero beneath all the noise, alam niya ang totoo. Huminga siya nang malalim, itinaas ang sibat, at tumitig diretso sa

Ang tunog ng mga kampana sa palasyo ay umalingawngaw, parang kulog na nagbabadyang may paparating na delubyo. In just a snap, the joyful cheers of the people turned into panic and fear. Ang mensaheng dala ng sugatang mensahero ay kumalat na parang apoy sa buong kabisera:“Nagsimula na ang digmaan sa Hilaga!”Nanlamig si Cassandra sa kanyang kinauupuan. Barely had they survived the nightmare illusion, at ngayon, isa na namang bagong panganib ang haharapin nila. Pero nang tumingin siya kay Nathaniel, iba ang nakita niya—hindi takot, kundi determinasyon.“Cass,” mahina pero mariin ang bulong ni Nathaniel habang mahigpit na hawak ang kanyang kamay. “Ito na ang oras para ipakita na hindi na ako ‘yong lalaking pinapatalo ng selos at takot. This time, ipapakita ko na kaya kong protektahan hindi lang ikaw… kundi ang buong kaharian.”Kinagat ni Cassandra ang labi niya, ramdam ang kaba. “Nat, mag-iingat ka. Hindi ito ilusyon. Ang kaaway natin ngayon—totoo. May laman, may dugo… at handa silang p

Ang bukang-liwayway ngayon ay mas maliwanag kumpara sa mga nakaraang araw. Yung mga ulap ay bahagyang naghiwalay, letting the golden rays of the sun shine through, unti-unting bumabalot sa buong kaharian. Finally, matapos ang mga buwan ng laban, takot, at sakripisyo—naging tahimik na ang hangin.Nakatayo si Nathaniel sa tuktok ng tore ng palasyo, hawak-hawak pa rin ang sigil na ngayon ay parang ordinaryong bato na lang. Mahina na ang liwanag nito, halos wala na. Ramdam niya yung bigat ng lahat ng laban na dinaanan nila, pero higit pa ro’n, ramdam niya yung pag-asa.“Nat…” tawag ni Cassandra mula sa likod niya. Nakasuot siya ng simpleng puting damit, at sa mukha niya makikita yung kapayapaan na matagal na nilang hinahangad. Lumapit siya at gently ipinatong ang kamay sa balikat ni Nathaniel.“Tapos na. Naitaboy na natin ang dilim. Panahon na para magsimula tayo ng bagong yugto para sa kaharian.”Huminga nang malalim si Nathaniel bago tumango. “Oo, Cass. Pero hindi ko maiwasan isipin yun

Ang unang buwan ng kapayapaan ay nagdulot ng kakaibang sigla sa buong kaharian. Ang mga merkado ay muling napuno ng tawanan, ang mga sundalo ay unti-unting natutong gawing disiplina at palakasan ang kanilang dating sandata, at ang mga lansangan ay nagkulay muli ng buhay. Para sa lahat, ito na marahil ang simula ng matagal nang minimithing bagong yugto.Ngunit sa likod ng sigla ng kabisera, may mga bagong mukha ring dumarating mula sa iba’t ibang sulok ng lupain. Mga sugatang mandirigma mula hilaga, mga pamilya mula sa timog na nawalan ng tahanan, at mga taong matagal nang nawala na ngayo’y nagbabalik para muling magsimula. Isa sa kanila ang magiging dahilan ng panibagong bagyong hindi inaasahan nina Nathaniel at Cassandra—hindi mula sa dilim, kundi mula sa puso.Isang hapon, nagdaos ng pagtitipon sa gitna ng plaza upang parangalan ang mga mandirigmang hindi na nakabalik mula sa digmaan. Ang buong bayan ay naroon, nakikinig habang si Nathaniel mismo ang nagbibigay ng talumpati.“Ang ba

Ang umaga sa kaharian ay puno ng bagong simula. Sa mga kalsada, makikita ang mga bata na naglalaro, ang mga tindero na muling nagbubukas ng kanilang mga pwesto, at ang mga mandirigma na hindi na humahawak ng espada kundi nagbabantay na lamang para siguraduhin ang kapayapaan. Sa bawat sulok, ramdam ang bagong pag-asa.Ngunit sa gitna ng sigla, si Cassandra ay nakaupo sa veranda ng palasyo, tahimik na nakatanaw sa mga tao. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, at sa isip niya ay paulit-ulit na pumapasok ang gabing nagdaang pag-uusap nila ni Nathaniel.Nag-sorry na ito. Sa wakas, narinig niya ang mga salitang matagal na niyang hinintay. At ramdam niya na totoo ang bawat salita. Ngunit alam din niyang hindi madaling kalimutan ang mga sugat ng nakaraan—kailangan ng panahon, at higit sa lahat, ng pagpapatunay. iniisip niyang kailangan bumawi ni nathaniel sa mga bagay bagay na nakasakit sakanya, pero aantayin n'ya ang panahon upang maipakita ni nathaniel ang pag mamahal na gusto n'yang madama