All Chapters of รักอำพราง: Chapter 101 - Chapter 110

“หรือว่า... ไม่หรอก ไม่ใช่หรอก มันต้องไม่ใช่แบบนั้น”ฟ้าใสพึมพำกับตัวเองพลางส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลาแล้วเม้มปากเข้าหากันอย่างใช้ความคิดเข็มสั้นขยับเดินจนใกล้ถึงเลข 12 เต็มที นั่นก็แปลว่าสามีของเธอคงจะใกล้จบการผ่าตัดเคสแรกของวันแล้ว“ไหน ๆ ก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ควรจะแวะไปทานข้าวกับพี่นัทสักหน่อยดีไหมนะ”ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าดีอกดีใจของสามีที่มักแสดงออกมาอย่างเปิดเผย ในทุกครั้งที่เธอแอบย่องมาหาเขาที่โรงพยาบาลโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าไม่ใช่ว่าเธอจะแอบมาจับผิดสามีตัวเองหรอกนะ เธอรู้ว่าเขาไม่มีเวลาไปมองใครที่ไหนหรอก แต่ที่มาแสดงตัวเพราะมีคนชอบทำตัวเป็นพวกมดแดงแฝงพวงมะม่วงต่างหากทว่าพอเธอก้าวเท้าเดินออกจากแผนกสูติ คนที่เธอคิดว่าน่าจะเดินทางออกไปจากโรงพยาบาลไกลแล้ว กลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธออีกครั้งพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ“เอ่อ...”ท่าทางอึกอัก ๆ คล้ายจะพูดแต่ไม่พูดของคนตรงหน้า ทำให้ฟ้าใสทั้งหงุดหงิดและไม่เข้าใจในการกระทำของเจ้าหล่อนพอสมควร“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”“แม่...แม่ขอคุยด้วยได้ไหมลูก”ฟ้าใสสบสายตาเว้าวอนของมารดาแล้ว

“คุณไม่ใช่พ่อฉัน!”ฟ้าใสเค้นเสียงพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและความรู้สึกของเธอผ่านม่านน้ำตาด้วยความโกรธแค้นชิงชังที่ผ่านมาไม่รักไม่ดูแลเธอ เธอยังพอทนไหว แต่ครั้งนี้! เธอรับมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว หากต้องมีพ่อแบบนี้ เธอไม่ขอมีดีกว่า“อย่ามายุ่งกับฉัน!”ฟ้าใสปัดมือใหญ่ที่ยื่นเข้ามาใกล้ทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นจากพื้นห้องอย่างเชื่องช้า แล้วถอยหลังกรูดหนีอีกคนที่ทำท่าจะก้าวเข้ามาหาด้วยความรังเกียจ“นับจากวันนี้ไป ฉันไม่ใช่วรสกุลเกียรติอีกต่อไป”จบประโยคฟ้าใสก็หันหลังเดินหนี หันหลังให้บิดาบังเกิดเกล้า หันหลังให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง หันหลังให้กับทุกความทรงจำ พอกันทีกับครอบครัวจอมปลอม พอกันทีกับการเป็นส่วนเกินของใคร ๆ พอกันที!“ฟ้าใส พ่อ ขะ...อึก!”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะขาดห้วงไป แล้วตามมาด้วยเสียงหนัก ๆ ของอะไรบางอย่างที่หล่นลงกระแทกพื้นห้องอย่างแรงฟ้าใสเหลียวหลังกลับไปมองตามเสียง พลันดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความหวาดผวา“กรี๊ดดดด”ฟ้าใสกรีดร้องดังลั่นพลางถลาเข้าไปนั่งคุกเข่าข้าง ๆ ร่างของบิดา ลนลานร้องเรียกอีกฝ่ายทั้

ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ค่อย ๆ แหงนหน้าขึ้นมาจากหน้าตักแกร่ง สบสายตาอ่อนโยนของบิดาแล้วยกยิ้มบาง ๆ“นะ.. หนูขอโทษ”ยศพลคลี่ยิ้มอบอุ่น หยาดน้ำตาแห่งความดีใจรื้นขึ้นมาจนคลอเต็มสองเบ้าตาที่แดงก่ำ วางฝ่ามือลงบนศีรษะทุยเล็กแล้วลูบเรือนผมของลูกสาวอย่างเบามือที่ผ่านมาต่อให้ลูกสาวจะทำปั้นปึงใส่แค่ไหน เขาก็ไม่เคยนึกโกรธเลยสักครั้ง กลับกันคือยิ่งรู้สึกผิดที่หล่อหลอมให้เธอต้องเติบโตมาท่ามกลางปัญหาที่พ่อแม่อย่างพวกเขาเป็นคนก่อ“พ่อต่างหากที่ต้องขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ลูกรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหมลูก ให้โอกาสพ่อได้แก้ตัวใหม่ได้ไหม”ฟ้าใสพยักหน้าแรง ๆ แล้วคลี่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ต่อให้ต้องโอกาสอีกทั้งชีวิตเธอก็ให้ได้ เพราะสิ่งที่บิดาร้องขอมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอทั้งหมดในอดีตพลันความกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน เมื่อนึกถึงเรื่องราวยุ่งเหยิงของอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขและจัดการให้เรียบร้อยเพราะข้อความที่ปรากฏในจดหมายฉบับล่าสุดที่เธอได้อ่านนั้น จุดประสงค์สำคัญในตอนนั้น คือการเอาชีวิตบิดาของเธอ ตอนนั้นอาจทำไม่สำเร็จ แต่ว่าตอนนี้ล่ะ พวกเขายังคิดที่

ความนุ่มนิ่มและกลิ่นกายสาวกระตุ้นให้นัทตื่นตัวขึ้นมาอย่างง่ายดาย ใช้จมูกโด่งคลอเคลียไปตามพวงแก้มนุ่มพลางพยายามขยับตัวให้จุดอ่อนไหวของสองร่างเสียดสีกัน“หนูอยากสร้างครอบครัวกับพี่บ้างไหมครับบบ”“ก็อยาก อา แต่หนูฝังยาคุมไง”“กี่ปี?”“สามค่ะ”“อืมม นานจัง”“อีกสามปีนะคะ แล้วหนูจะปล่อยให้”“งั้นตอนนี้ขอพี่ปล่อยก่อนได้ไหมครับบบ”ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอายในความหมายแฝงของคำว่า 'ปล่อย' แล้วเสหลบสายตาร้อนแรงซึ่งแสดงเจตนาชัดเจนว่าอยากปล่อยอะไรฟ้าใสกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ เพราะสัมผัสได้ถึงความแข็งกร้าวของบางอย่างที่ใต้สะโพกอวบมาสักพักใหญ่แล้ว แถมดูท่าว่ามันจะพองตัวขยายใหญ่ขึ้นจนเจ้าของเริ่มคุมอารมณ์และนั่งไม่ติดแล้วด้วย“ที่รัก”เสียงแหบพร่าครางเรียกเบา ๆ ที่ข้างหูพลางเลื่อนฝ่ามือผ่านใต้วงแขนของภรรยาขึ้นมาวางครอบลงบนสองเต้าอวบ แล้วออกแรงบีบเคล้นความนุ่มหยุ่นผ่านเนื้อผ้าอย่างมันมือ“พะ...นัทคะ แต่อีกชั่วโมงหนูก็ต้อง อื้ออ ไปปลุกพ่อแล้ว”แม้ปากจะร้องทักคล้ายห้ามปราม ทว่าคนพูดกลับแอ่นอกเข้าหาสัมผัสวาบหวามอย่างย้อนแย้ง พร้อมกับร่างกายที่เริ่มเกิดความร้อนรุ่มและชื้นแฉะตามจุดสำคัญขึ้นทีละน

@หลายเดือนถัดมา “อื้อออ”ฟ้าใสครางแผ่วเบาแล้วมุ่นหัวเรียวเข้าหากันแน่น เมื่อถูกปลุกด้วยความปั่นป่วนในช่องท้องที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอมือเล็กรีบตะปบปิดปากแน่นแล้วเหวี่ยงขาเรียวลงจากเตียง ก่อนที่เธอจะผลุนผลันวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในสภาพงัวเงียจนแทบลืมตาไม่ขึ้นหลังโก่งคออาเจียนเอาทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจนหมดไส้หมดพุงนานกว่าสิบนาทีได้ ฟ้าใสก็หอบเอาร่างพัง ๆ คลานกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนแรง“รังแกแม่อีกแล้วนะไอ้ตัวยุ่ง”ฟ้าใสพึมพำต่อว่าต้นเหตุแผ่วเบาพร้อมกับยกมือขึ้นลูบคลำหน้าท้องที่ยังแบนราบของตัวเองอย่างเบามือ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข เมื่อนึกถึงผลผลิตของความรักที่กำลังเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ด้านในเป็นเวลากว่าสองอาทิตย์ได้แล้วที่เธอมีอาการแปลก ๆ แบบนี้ในช่วงเช้าของทุกวัน แถมยังเวียนหัวจนต้องพกยาดมติดมืออยู่ตลอดเวลาแต่ยังโชคดีที่ลูกน้อยไม่ได้รังแกอะไรเธอหนักหนา อาการเหล่านี้จึงมักจะหายไปในช่วงเวลาใกล้เที่ยง ทำให้เธอยังสามารถใช้ชีวิตปกติและปิดบังสามีถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ได้อย่างแนบเนียนก้อกก้อกก้อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งดึงให้ฟ้าใสหันไป