All Chapters of แม่นางไก่ทอด: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมาเหล่าแขกเหรื่อทั้งหลายก็ทยอยกันเข้ามาร่วมงานแต่งสายฟ้าแลบของสองบุตรแห่งจวนถัง อี้หลันกับฟางฟาง ข่าวลือแพร่สะพัดไปราวไฟลามทุ่ง หลายคนพากันคิดไปว่าคงเป็นงานของหลานชายคนเดียวของตระกูลที่เผลอทำหญิงสาวท้อง เลยต้องรีบจัดงานแบบไม่ทันตั้งตัวแต่ใครจะคิด… ว่างานแต่งด่วนนี้ กลับเป็นของ บุตรีทั้งสอง ที่ตัดหน้าเหล่าตระกูลใหญ่ไปอย่างเหนือความคาดหมาย!เพราะเป็นงานที่จัดขึ้นฉุกละหุก ของขวัญจากแขกบางคนจึงมาไม่ทัน หลายตระกูลที่เคยเล็งบุตรีคนรองไว้ ก็ถึงกับหน้าชาไปตาม ๆ กัน พวกเขารอจะมาสู่ขอ เพื่อหวังผูกสัมพันธ์ทางการเมือง แต่กลับโดน “มือที่มองไม่เห็น” ปาดหน้าไปในวันเดียวพิธีดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เสียงดนตรีมงคลดังคลอ ผู้คนในตระกูลออกมาร่วมยินดีอย่างคึกคัก หลายสายตาแอบมองคู่บ่าวสาวด้วยความอิจฉา เพราะทั้งหน้าตา ฐานะ และบรรยากาศรอบงานนั้นเรียกได้ว่า “เกินมาตรฐานงานแต่งทั่วไป”“ท่านพ่อ ข้าพึ่งสังเกตว่าตระกูลเรามีแต่บุตรีน่ะเจ้าค่ะ” เอี้ยซ่งยิ้มค้าง ทำท่าประหนึ่งพึ่งเข้าใจสัจธรรมของตระกูลตัวเอง“หืม… ทำไมพ่อไม่เคยคิดเลยน่ะ” จินเซียงยกถ้วยน้ำชา หัวเราะหึ ๆ“นั่นสิท่านพี่ ข้าว่าก็แปลกอยู่” หลอหลันมองไป

ลมเหนือพัดแรง ฝุ่นทรายลอยคลุ้งไปทั่วผืนดิน ขบวนทัพของจินเซียงเคลื่อนออกจากเมืองหลวงเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา ธงรบปลิวไสว เสียงกลองศึกก้องสะเทือนทั่วท้องทุ่งนางขี่ม้าอยู่แถวหน้า สายตาแน่วแน่มองไปยังขอบฟ้าทางเหนือที่ขาวโพลนด้วยหมอก “อีกเจ็ดวัน... หากเราไม่ถึงก่อนพวกมัน เมืองชายแดนจะกลายเป็นเถ้าถ่าน”ข้างกายคือราณีญ่าแห่งแฮมเชียร์ ผู้นำกองพันเปอร์เซียผู้สง่างาม ทั้งสองสบตากันและพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้ต่างเชื้อชาติ แต่ใจมุ่งหมายเดียวกันจินเซียงตัดสินใจมอบทัพหลักให้รองแม่ทัพคุม แล้วนำทหารม้ารวมแปดร้อยมุ่งหน้าไปที่เมืองเหอเป่ย์ เพื่อดูสถานการณ์สู้รบในเวลาเดียวกัน ห้องโถงลับภายในวัง บรรยากาศเย็นยะเยือกและอบอวลด้วยกลิ่นเทียนน้ำมัน ขุนนางกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมโต๊ะไม้ พูดคุยกันด้วยเสียงต่ำ“นางเคลื่อนทัพออกไปแล้ว”“ดี... งั้นพวกเราก็ลงมือได้”เสียงหัวเราะเย็นชาดังขึ้นจากเงามืดตรงมุมห้อง “อย่าให้ใครรู้ว่าเบื้องหลังคือเรา... เมืองหลวงจะเป็นของพวกเรา” เงามืดก่อตัวอย่างช้า ๆ ใต้ท้องฟ้าอัสดง********“บ้าเอ้ย! เรามาช้าไป เมืองถูกล้อมหมดแล้ว!”เสียงสบถต่ำของทหารนายหนึ่งสะท้อนก้องกลางความมืดมิด จินเซียงหย

ถัวปาจวิ้นและขุนพลหลายคนเริ่มกังวลเพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปสองวันแต่ก็ยังไม่สามารถเจาะแนวรบได้เลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่พวกมันกังวลมากที่สุดคือทหารของตระกูลหยางเพราะตระกูลนี้เต็มไปด้วยขุนศึกและแม่ทัพมากความสามารถ ยังไม่รวมขุนพลตาเดียวที่เป็นสตรีจากตระกูลถังอีกถัวปาจวิ้นและขุนพลหลายคนเริ่มกังวล เพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไป สองวันเต็ม แต่ก็ยังไม่สามารถเจาะแนวรบได้แม้แต่นิดเดียว สิ่งที่พวกเขากังวลที่สุด คือ ทหารตระกูลหยาง ซึ่งเต็มไปด้วยขุนศึกและแม่ทัพฝีมือเยี่ยม และที่สำคัญยังมี ขุนพลตาเดียวจากตระกูลถัง ซึ่งทำให้กองทัพเหลียวหวาดกลัวไม่น้อย และนางก็เป็นสาเหตุให้ไม่สามารถตีเมืองนี้ได้“รายงาน!!” ทหารส่วนหน้าวิ่งเข้ามาในกระโจมแม่ทัพอย่างร้อนรน“มีอะไร! ตีเมืองได้แล้วใช่ไหม!!”“ทัพ... ทัพหน้าส่งสัญญาณถอยทัพแล้วขอรับ… เราสูญเสียทหารไปจนเกือบหมด!”“ทหารมากกว่าสองหมื่น แบ่งเป็นสี่กอง กองละห้าพัน… เจ้าว่าตายหมดเลยงั้นเรอะ! ส่งไปรบหรือไปทำอะไร!!”“ขอรับ! กองหน้าสองกองตายหมด กองที่สามและสี่ยับเยิน ไม่สามารถรบต่อได้!”แม่ทัพนายกองต่างพูดไม่ออก ได้แต่สบตากันด้วยความตึงเครียด“สะ... สองหมื่นทหารม้า” ถั่วปาจวิ้นท

เช้าวันต่อมา จินเซียงออกไปดูหน้างานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี โรงเตี๊ยมที่ถูกไฟไหม้กำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุง กลิ่นไม้ไหม้เกรียมยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศจาง ๆ นางหยุดยืนมองซากหลังคาที่พังลงมา แสงแดดยามเช้าสีหม่นลอดผ่านช่องไม้แตกให้บรรยากาศอึมครึม“เช้านี้... ดูท่าฝนน่าจะตกในไม่ช้า” นางเงยหน้ามองท้องฟ้า ฝนตั้งเค้าอยู่เหนือศีรษะหัวหน้ากององครักษ์ซึ่งแอบมาดักรอ ก้าวออกมาจากมุมเงา “ท่านแม่ทัพขอรับ… สืบได้ความแล้ว” น้ำเสียงนั้นสั่นเครือ ขณะที่จินเซียงเดินเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ไม้เก่ากลางห้อง ท่ามกลางความเงียบที่แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดังชัด เพียงหายใจแผ่วเบาก็ทำให้องครักษ์รอบ ๆ สั่นกลัว“ใคร…” เสียงของนางเรียบเย็นจนน่าหวาดหวั่น“องค์ชายรองขอรับ แต่คนที่อยู่เบื้องหลัง… เรายังหาตัวไม่ได้”เกร๊ก!“ถ้ามันยังรู้ที่ต่ำที่สูง ข้าก็จะไม่ว่าอะไร” นางล้วงมือลงไปในอกเสื้อ ก่อนจะโยนป้ายไม้ดำลงบนพื้น เสียงกระทบพื้นดังชัดเจนราวคำเตือน“พวกข้าจะเร่งจัดการให้ขอรับ!” หัวหน้าองครักษ์รีบตอบแทบไม่ทันหายใจ“เมื่อคืนมันยังกล้ามาเดินเล่นในสวนเรือนข้า… ที่นี่ไม่ใช่โรงน้ำชาให้พวกมันเข้ามาเหยียบเล่น!” แววตาสีฟ้านุ่มลึกชวนห

หลายวันต่อมา ในจวนใหญ่แห่งหนึ่ง ภายใต้เงาโคมไฟที่ส่องวูบวาบราวกับจะดับได้ทุกเมื่อ ชายผู้เป็นนายกำลังนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะไม้หอม มือกำกระดาษแผ่นหนึ่งแน่น“ให้มันได้อย่างนี้สิ...” เขากระแทกโต๊ะเสียงดัง “ส่งคนไปตั้งเท่าไร ทำไมถึงหายหัวกันไปหมด!“นายท่านขอรับ” ชายชุดดำก็เร่งเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า “พวกเราไปพบร่องรอยบางอย่างขอรับ” เขาส่งกระดาษแผ่นหนี่งให้ชายผู้นั้นเปิดดู สีหน้าเปลี่ยนเป็นเข้มขรึม “ตายหมด... ข้าฝันไปใช่ไหม!! เป็นไปได้ยังไง!!”“ดูเหมือนจะมีคนคอยหนุนหลังอยู่ขอรับ”“ท่านพ่อ ถ้าเป็นเช่นนี้เหล่าอาหารของเราจะไม่เสียหายหรือ” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นจากมุมห้อง“พ่อไม่ห่วงเรื่องนั้น” เขาตอบพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง “แต่กลัวว่ามันจะกระทบงานใหญ่มากกว่า... แล้วเรื่องสองตระกูลนั้นเป็นไงบ้าง?”“ทั้งสองตระกูลพากันปิดปากเงียบ หลังจากที่ตระกูลที่เคยหมั้นหมายขอถอนหมั้นกันหมด หญิงสาวของแต่ละบ้านต่างเก็บตัวไม่ยอมพบผู้ใด ส่วนเรื่องแม่ทัพหยาง... ยังนอนไม่ได้สติขอรับ ที่เรือนนั้นมีการคุ้มกันแน่นหนา ไม่อนุญาตให้ใครเข้าเยี่ยมจนกว่าท่านขุนพลจะกลับมา”“หึ...” เขาแค่นเสียงในลำคอ “ดี... แบบนี้แหละดี”แววตาค