All Chapters of แม่นางไก่ทอด: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมาเหล่าแขกเหรื่อทั้งหลายก็ทยอยกันเข้ามาร่วมงานแต่งสายฟ้าแลบของสองบุตรแห่งจวนถัง อี้หลันกับฟางฟาง ข่าวลือแพร่สะพัดไปราวไฟลามทุ่ง หลายคนพากันคิดไปว่าคงเป็นงานของหลานชายคนเดียวของตระกูลที่เผลอทำหญิงสาวท้อง เลยต้องรีบจัดงานแบบไม่ทันตั้งตัวแต่ใครจะคิด… ว่างานแต่งด่วนนี้ กลับเป็นของ บุตรีทั้งสอง ที่ตัดหน้าเหล่าตระกูลใหญ่ไปอย่างเหนือความคาดหมาย!เพราะเป็นงานที่จัดขึ้นฉุกละหุก ของขวัญจากแขกบางคนจึงมาไม่ทัน หลายตระกูลที่เคยเล็งบุตรีคนรองไว้ ก็ถึงกับหน้าชาไปตาม ๆ กัน พวกเขารอจะมาสู่ขอ เพื่อหวังผูกสัมพันธ์ทางการเมือง แต่กลับโดน “มือที่มองไม่เห็น” ปาดหน้าไปในวันเดียวพิธีดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เสียงดนตรีมงคลดังคลอ ผู้คนในตระกูลออกมาร่วมยินดีอย่างคึกคัก หลายสายตาแอบมองคู่บ่าวสาวด้วยความอิจฉา เพราะทั้งหน้าตา ฐานะ และบรรยากาศรอบงานนั้นเรียกได้ว่า “เกินมาตรฐานงานแต่งทั่วไป”“ท่านพ่อ ข้าพึ่งสังเกตว่าตระกูลเรามีแต่บุตรีน่ะเจ้าค่ะ” เอี้ยซ่งยิ้มค้าง ทำท่าประหนึ่งพึ่งเข้าใจสัจธรรมของตระกูลตัวเอง“หืม… ทำไมพ่อไม่เคยคิดเลยน่ะ” จินเซียงยกถ้วยน้ำชา หัวเราะหึ ๆ“นั่นสิท่านพี่ ข้าว่าก็แปลกอยู่” หลอหลันมองไป

เช้าวันต่อมา แสงแรกของอรุณยังไม่ทันจางหาย เสียงกลองรบดังสนั่นทั่วเมือง ชาวบ้านชาวเมืองต่างพากันสวดมนต์ขอพรให้กองทัพมีชัยเหนือศัตรูผู้รุกรานถึงแม้จะมีหวังน้อยเต็มทีแต่ก็ยังมีแสงสว่างอยู่ในคือสองแม่ทัพที่ตอนนี้ยืนคู่กันอยู่บนกำแพงเมืองธงรบสีเลือดปลิวสะบัดทั่วป้อมปราการ เหล่าทหารประจำแนวกำแพงต่างขยับขบวนเตรียมพร้อม ชาวเมืองก็ยังพากันจุดธูปเทียนและสวดภาวนาอย่างไม่หวาดหวั่น เสียงสวดมนต์ผสานเข้ากับเสียงกลองกลายเป็นบทสวดขอพรที่มีมนต์ขลัง ความหวังยังคงส่องประกายอยู่บนกำแพงเมือง...“อันเตรียย่าข้าว่ามันสวยจริงๆ ถ้าเทียบกับกองทัพของอัศวินแล้ว”“นั่นซิ แม้จะอยู่ในสงครามมาหลายสิบปีก็ยังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้”“ท่านพี่ ที่นั่นเป็นเช่นไร” เผยอิงถาม“ที่นั่นเรารบกันด้วยความเชื่อและศรัทธา บ้างก็มีเหตุผลแตกต่างกันไป กองทัพนั้น... อืม... จะว่าไงดีล่ะ พี่ว่าดาบที่อัศวินใช้คงจะฟันพวกทหารเหลียวไม่เข้าแน่ๆ”“ใช่แล้วน้องสะใภ้ ดาบพวกนั้นมันอาศัยน้ำหนักอย่างเดียว ส่วนดาบที่เบาก็เบาเกินไปทำให้สู้กับพวกใส่เกราะเหล็กไม่ได้”“ข้าชอบดาบวงพระจันทร์ กับดาบใหญ่อันนี้มากกว่า” จินเซียงมองดาบคู่ใจในมือ ความสมดุลของดาบทั้ง

ทุกคนในห้องอาหารเบือนสายตาไปยังจินเซียงเป็นตาเดียว ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศชั่วขณะ คำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเหล่าขุนนางเหลียว โดยเฉพาะอาวุโสถังผู้เป็นปู่ซึ่งมองใบหน้าของหลานไม่แท้อย่างเคร่งขรึม ทว่าผู้ที่มีสีหน้าตื่นตระหนกที่สุดกลับเป็นพระชายาทั้งสองของรัชทายาท“พวกเจ้ารู้จักนางรึ” ฮองเฮาเอ่ยถาม น้ำเสียงนิ่งแต่แฝงแรงกดดัน“พะ… เพค่ะ” พระชายาองค์โต้ตอบเสียงสั่น “นางคือผู้ที่ช่วยพวกหม่อมฉันไว้จากกลุ่มโจรเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นพวกหม่อมฉันตามเสด็จไปล่าสัตว์เพค่ะ”“เพค่ะ” ชายาองค์รองเสริม “ตอนที่พานางมาพักรักษาตัว ท่านก็น่าจะเคยเห็น รวมถึงนางยังช่วยองค์หญิงจากการถูกลักพาตัวด้วยเพค่ะ”“ข้าเองก็จำอะไรได้ไม่ค่อยมากนัก” จินเซียงตอบเรียบ “เมื่อหลายเดือนก่อนเกิดอุบัติเหตุ ทำให้ความจำบางส่วนหายไป ต้องขอโทษด้วย”นางไม่โกหก…เพราะความทรงจำในช่วงนั้นขาดหายไปจริง ๆ “ข้าเองก็จำอะไรได้ไม่ค่อยมาเพราะเมื่อหลายเดือนก่อนเกิดอุบัติเหตุขึ้นทำให้ความจำบางส่วนหายไป ต้องขอโทษด้วย” จินเซียงพูดแก้ตัว เพราะจำไม่ได้จริงๆต่างจากอาวุโสถังที่รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันดูคุ้นเคย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนบรรยากาศคลายควา

ทุกคนในร้านต่างพากันตกใจเมื่อเห็นฮ่องเต้ตะโกนออกมา หมอหลวงและองครักษ์รีบพากันวิ่งเข้ามา“ฝ่าบาท!” ฮองเฮารีบเขย่าตัวฮ่องเต้“หยุดก่อน!” ฮ่องเต้คีบเนื้อย่างเข้าปากแล้วพูดบางอย่าง “จานของเจ้าถ้าไม่กิน... เรากินเอง” ฮองเฮามองอาหารในจานที่หายไปอย่างรวดเร็วเสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วงาน ฮองเฮากลอกพระเนตรเบา ๆ “หม่อมฉันเห็นท่านพูดนาน ข้าเลย...ช่วยชิมแทนเพคะ”“ฮองเฮา! เจ้าแย่งข้ารึ!” ฮ่องเต้ทรงเอ็ดพลางหัวเราะกลั้นไม่อยู่ “ยกเข้ามาได้!”“พะย่ะค่ะ” หีบหลายใบถูกขนเข้ามามอบให้จินเซียงที่ยืนงงอยู่ ฮ่องเต้นั้นเล่นใหญ่มาก ทำเอานึกว่าจะหัวหลุดเสียแล้ว“เหล่าอาหารที่แตกต่าง อาหารก็อร่อย บรรยากาศการตบแต่งก็สวยงาม มีการรวมรูปแบบสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมของแต่ล่ะชนชาติได้อย่างลงตัว อะ อ่าว แผ่นแป้งห่อเนื้อพิเศษหายไปไหน!” ฮ่องเต้ก้มมองจานตัวเองที่ว่างเปล่า แล้วหันไปถามกงกงคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง“เสด็จพี่ ข้าเห็นท่านพูดนานนึกว่าจะไม่ทานข้าเลยเอามาทานแทน”“ฮองเฮา! เจ้าไม่อายรึไง!” ฮ่องเต้หันไปต่อว่าฮองเฮาของตนบรรยากาศคลี่คลายเป็นความสุขที่อบอวล แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะจบ เสียงองครักษ์ก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน“ทูลฝ่าบาท

เช้าวันต่อมา จินเซียงพาเผยอิงและสองสาวไปเล่นน้ำที่น้ำตกใกล้บ้าน แต่ทว่ากลับไม่มีใครยอมลงเพราะการเปลืองผ้าเล่นน้ำนั้นถือว่าผิดหลักสอนหญิง แต่บางทีพวกนางอาจลืมไปว่าทีนี่มีแต่สตรีเท่านั้น จินเซียงโดดลงน้ำโดยมีเพียงบังทรงกับกางเกงสั้นเท่านั้น ซู่มม~ “สดชื่นจริงๆ อ้าวพวกเจ้าไม่ลงมาล่ะ ฮูหยินข้า เจ้าไม่ลงมาหรอ” “พวกข้าว่ายน้ำไม่เป็นเจ้าค่ะ” เผยอิงตอบตามตรง “อะไรกัน เช่นนั้นก็นั่งเล่นกันดีๆ น่ะ” “เจ้าค่ะ” วันเวลาอันสงบสุขก็ดำเนินต่อไปจนวันสุดท้ายของการพักผ่อนมาถึง ทั้งสี่ช่วยกันเก็บข้างของขึ้นรถม้าเพื่อเตรียมตัวกลับไปที่จวน “เสี่ยวจูเจ้าเก็บของมาครบรึยัง” “เจ้าค่ะฮูหยิน” เสียวจูตอบ “ฮวาฮวาปิดรั้วให้ดีด้วยน่ะ จะได้ไม่มีใครเข้าไปได้” “แน่ใจรึเจ้าค่ะ” จินเซียงย้ำอีกรอบ “เชื่อข้า” ฮวาฮวาพยักหน้าแล้วปิดรั้วให้สนิท แล้วเดินมาขึ้นรถม้า รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกห่างจากบ้านช้าๆ ไม่มีใครสังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าบ้านหลังดังกล่าวได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยนอกจากจินเซียงเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด กุบกับ กุบกับ เสียงรถม้าค่อยๆ เคลื่อนไปตามทางขรุขระมุ่งหน้าสู่เมืองใหญ่เซี่ยโจว “ทำไมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย”