All Chapters of แม่นางไก่ทอด: Chapter 31 - Chapter 40

คำกล่าวที่ว่า “อำนาจและพลังคือสิ่งที่อยู่คู่กัน” ถ้าคุณนั้นมีอำนาจแต่ไม่มีพลัง มันก็เหมือนแมวน้อยตัวหนึ่ง แต่ถ้ามีทั้งสองอย่างก็อาจกลายเป็นเสือร้ายได้ เหนืออื่นใดปัญญาคือพลังที่แท้จริง พุทธองค์พยายามสอนเรื่องปัญญาแต่มันไม่เข้าหัวของผู้มีอำนาจเลยแต่น้อยไม่สิ ไม่ใช่แค่ผู้มีอำนาจ แต่หมายถึงพวกที่คิดว่าตัวเองร่ำรวยเงินทอง อยากทำอะไรก็ได้ไม่มีใครว่าเพราะรวย และอำนาจอันน้อยนิดทำให้ลำพองใจว่าตนเป็นใหญ่ วางอำนาจข่มเหงคนไปทั่ว“เสียงดังอะไรข้างนอก” จินเซียงถามขึ้นมาหลังจากได้ยินเหมือนข้าวของในร้านพัง จึงหันไปถามไป๋รุ่ย“อาจารย์ เดี๋ยวข้าไปดูให้เจ้าค่ะ” ไป๋รุ่ยวางมีดลงอย่างเร็วไว สายตาเป็นประกายแห่งความตื่นเต้น“ฝากด้วยน่ะ” ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีเก้าอี้ลอยมากระแทกประตูจนพัง “อะไรว่ะเนี่ย” จินเซียงอดไม่ได้ที่จะต้องเดินตามออกมาดูเมื่อไป๋รุ่ยเดินออกไป ก็ต้องเผชิญกับภาพอันน่าเศร้า... ร้านอาหารที่นางทุ่มเท สร้างทำความสะอาดดูแลอย่างดีถูกทำลายเสียหายประตูพังยับเยิน เก้าอี้และโต๊ะถูกคว่ำลงพื้น ข้าวของมากมายพังเสียหาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำให้เป็นเช่นนี้ คติประจำใจของนางคือตีก่อนค่อยถาม ไป๋รุ่ยไม่พูด

เช้าวันต่อมาก็มีทหารจากในเมืองออกมาตรวจเพราะเมื่อคืนมีเสียงระเบิดดังสนั่นลั่นป่า ระหว่างทางก็เจอกันศพไร้หัวนอนอยู่ตามทางยาวไปจนถึงแนวป่า บางส่วนก็ไปดูตามที่ชาวบ้านมาแจ้งกับทหารหน้าประตูเมืองว่าเจอศพไร้หัวกระจายอยู่ในป่าและตามชายหาด“อ้วกก~ แค่กๆ” ทหารหนุ่มคนหนึ่งอาเจียนออกมา “นี่มันอะไรกัน”ร่างไร้หัวนอนเกลื่อนไปตามทาง บางศพยังคงอยู่ในท่าทีที่กำลังชักดาบราวกับถูกสังหารก่อนจะรู้ตัวผู้กองหยินจับขมับด้วยความหนักใจ “ตรวจสอบให้ทั่ว แล้วแจ้งกองปราบด้วย”“ผู้กองขอรับ ทางนี้ขอรับ ชาวบ้านบอกว่าเสียงเมื่อคืนดังมาจากทางด้านนี้ขอรับ”“เจ้า พาทหารไปตรวจ”“ขอรับ”ระหว่างการตรวจสอบ...ทหารพบว่า ทุกศพถูกสังหารด้วยวิธีเดียวกันรอยฟันที่ประณีต บ่งบอกว่าผู้ลงมือนั้นต้องเป็นมืออาชีพระดับสูงส่วนคนต้นเรื่องก็กำลังนอนกอดสาวอยู่กับคนรักบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ หลังจากปลดปล่อยช่วงเช้าออกมาจนหมด ร่องรอยยามค่ำคืนยังคงหลงเหลืออยู่บนผืนผ้า ทิ้งให้เด็กสาวสองคนหาข้าวกินกันเอง“พี่สาว เมื่อคืนท่านเป็นเช่นไร” อี้จางถามด้วยท่าทางอ่อนเพลีย“ข้านอนไม่หลับเลย” อี้ฟางบ่น “บ้านเราสั่นไปทั้งหลัง”“อย่าบอกน่ะว่าท่าน...ไปแอบดู”

“ผู้ชนะได้แก่~ กลุ่มตัวแทนจากเหล่าอาหารตระกูลโจขอรับ~ อันดับที่สองได้แก่กลุ่มตัวแทนจากเหล่าอาหารตระกูลวู้~ อันดับที่สามได้แก่~ ตัวแทนจากลี่เจียง ต้าหลี่ขอรับ~”ทันทีที่กรรมการประกาศจบ จินเซียงถึงกับถอนหายใจออกมายาว ๆ ไม่ใช่ด้วยความผิดหวังในลูกศิษย์ แต่ด้วยความขยะแขยงต่อความสกปรกของการตัดสินที่จงใจย่ำยีฝีมือของลูกศิษย์อย่างโจ่งแจ้ง นางรู้อยู่แล้วว่าพวกมันเล่นสกปรก แต่ไม่คิดว่าจะออกมาแบบที่ว่าไม่ได้สักคะแนน“ท่านอาจารย์ พวกเราขอโทษเจ้าค่ะ” อี้อิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“ไม่เป็นไร อี้อิง” จินเซียงแตะไหล่ลูกศิษย์เบา ๆ“ชัยชนะที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องมาจากคำตัดสินของคนตาบอด” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเรากลับกันเถอะ” “เจ้าค่ะ”จินเซียงพาทั้งหมดกลับเรือนทะเลหยก แม้กรรมการจะเรียกนางหลายครั้งเพื่อให้รับรางวัลเหล่าอาหารอันดับหนึ่ง “ท่านขุนพล! ท่านขุนพลโปรดรับรางวัล!” เสียงตะโกนไล่หลังมา แต่นางก็หาได้สนใจไม่ นางหันหลังเดินออกมาอย่างไม่ไยดีแม้แต่น้อย ร่างกายที่ดูสง่างามนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและแฝงไว้ด้วยความเด็ดขาด จนผู้คนต้องหลีกทางให้ เพราะพวกมันล้ำเส้นนา

“ยินดีต้อนรับสู่แคว้นซ่งเจ้าค่ะ” จินเซียงกล่าวทักทายด้วยภาษา อโยธยาที่ชัดถ้อยชัดคำ สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้มาเยือน แต่นางดันหันไปพูดกับสตรีสูงศักดิ์และบุรุษชุดเกราะ แทนที่จะเป็นหัวหน้าคณะทูตฝ่ายชายที่ยืนยืดอกรออยู่“คุณผู้หญิง... ทางนั้นขอรับ นางเป็นผู้ติดตาม” ทูตฝ่ายชายกระแอมไอเบา ๆ บอก“อ้าว! มิใช่ดอกรึ” จินเซียงหันขวับไปมองชายสองคนที่ยืนอยู่ใต้ร่มกางกั้น“ขอรับ... ว่าแต่ท่านพูดภาษาเราได้ด้วยรึขอรับ” ทูตถามด้วยความทึ่ง ไม่คิดว่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลจะได้ยินภาษาบ้านเกิด“อาจช้าไปหน่อย ข้าคือแม่ทัพใหญ่ผู้ดูแลเมืองหลวง นาม จินเซียง ทางนี้คือรัชทายาทและชินอ๋อง พวกเราเป็นคณะต้อนรับ”“เจ้าช่างเป็นสตรีที่ประหลาดยิ่งนัก น่าจะเข้ากับพระพี่นางได้เป็นอย่างดี” น้องชายของท่านหญิง ซึ่งเป็นทูตตัวจริง กระซิบกับพี่สาว“เชิญพระองค์เสด็จทางนี้เพคะ ฮ่องเต้ของพวกเราได้จัดเตรียมที่พักไว้ให้พระองค์แล้ว” จินเซียงผายมือ“ขอบใจ” คณะทูตเดินตามทหารต้าซ่งไปที่รถม้า ซึ่งจินเซียงสั่งให้ บุนวมไว้เพื่อจะได้นั่งแบบสบาย ๆ“แล้วพวกท่านมิไปด้วยรึ” จินเซียงหันไปถามกลุ่มของสตรีสูงศักดิ์ที่ยังยืนนิ่ง“ขอบคุณท่านมาก พวกเรา

กลางเดือนแปดอากาศกำลังสบาย แม้มีฝนตกลงมาบ้างแต่ก็ไม่ได้ก่อปัญหาแต่ประการใด ณ ลานพิธีของสนามล่าสัตว์หลวง ธงทิวปลิวไสว ทูตานุทูตและขุนนางหลายตระกูลต่างพากันเข้าร่วมงานอย่างคับคั่งท่ามกลางสีสันสดใสของอาภรณ์เหล่าขุนนาง สตรีร่างระหงในชุดสีดำสนิทขลิบทอง ปรากฏตัวขึ้น ความงดงามของนางสะกดทุกสายตา แม้ยามนี้หน้าท้องจะนูนเด่นชัดจากการตั้งครรภ์ แต่ความสง่างามนั้นมิได้ลดน้อยลง กลับเพิ่มพูนด้วยรัศมีแห่งอำนาจและความเด็ดเดี่ยวเผยอิง มาในฐานะฮูหยินจวนแม่ทัพและตัวแทนผู้ดูแลกองทัพ มีอี้อิง และ ไป๋รุ่ย คอยตามประกบอย่างใกล้ชิดราวกับเงา ส่วน ฮวาฮวา เสี่ยวจู และอี้หรู คอยดูแลความเรียบร้อยอยู่รอบนอก“อาจารย์หญิงเจ้าค่ะ ถึงเวลาเข้าร่วมพิธีเปิดแล้วเจ้าค่ะ” อี้อิงกระซิบเตือน“เตรียมตัวให้ดี พวกเจ้าถือเป็นหน้าเป็นตาของจวนเรา... และจำไว้ว่าเรามาเพื่ออะไร” เผยอิงกล่าวเสียงเรียบ แต่แววตามุ่งมั่น“เจ้าค่ะ”“เช่นนั้นไปกันเถอะ” เผยอิงเดินตามการประคองของอี้อิงออกไปนอกกระโจมพัก โดยมีไป๋รุ่ยเดินคุมเชิงอยู่ด้านหลัง สายตากวาดมองระวังภัยทุกฝีก้าว“อ้าว ๆ ๆ ... นึกว่าใคร ที่ไหนได้ แม่ม่ายเนื้อหอม ของเรานี่เอง” เสียงยียวนดัง