Semua Bab แม่นางไก่ทอด: Bab 41 - Bab 50

“เป็นไปไม่ได้! ข้ามั่นใจว่าเห็นศพนางด้วยตาตัวเอง! พิธีศพก็จัดไปแล้ว!” อ๋องหกเถียงเสียงแข็ง แต่เหงื่อกาฬเริ่มไหลซึม“รายงานขอรับ!” นายกองอีกคนวิ่งเข้ามา“ว่ามา!”“ขะ...ขอรับ ท่านกุนซือ จะ...จะ...จำนวนของกองกำลังไม่ทราบฝ่ายมี ปะ..ปะ..ประมาณสี่หมื่นขอรับ”“เฮ้อ~ นึกว่าจะเยอะ แค่สี่หมื่นรึ... สั่งตั้งแนวป้องกัน!” อ๋องหกเริ่มใจชื้น“รายงาน! ข้าศึกบุกมาแล้วขอรับ!”“!!!!”ทุกคนต่างพากันงงว่าทำไมถึงเร็วนัก แต่เมื่อมองไปที่แนวรับปีกขวาของกองทัพ ก็ทำให้รู้ว่าส่วนหน้าได้พ่ายแพ้แตกทัพไปแล้ว! กองทหารม้าเกราะหนักของศัตรูพุ่งทะลวงแนวรับราวกับมีดร้อนตัดเนยแข็ง“บ้าไปแล้ว! การจัดทัพแบบนี้... ใครมันนำทัพเช่นนี้กัน!”“ท่านอ๋อง! ข้าว่าเราควรถอยเพื่อรักษากำลังพลไว้จะดีที่สุดพะย่ะค่ะ เพราะดูแล้วเราคงไม่ชนะง่าย ๆ แน่ ขวัญทหารเราเสียหมดแล้ว กว่าจะตีเมืองได้เราคงตายกันหมด!” กุนซือรีบเสนอ“ทำตามที่กุนซือว่าก็แล้วกัน! สั่งทหารถอยทัพกลับไปที่ค่ายหลักก่อน!”“พะย่ะค่ะ”เสียงสัญญาณแตรถอยทัพดังขึ้นจากฝั่งของกองทัพกบฏ ทหารบนกำแพงเมืองพากันยืนงงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ กองทัพใหญ่ถึงสั่งถอนทัพทั้งที่ยังไม่

ย่างเข้าปีใหม่ จินเซียง พาลูกน้อยฝาแฝดและ เผยอิง คนรัก หลบมาพักผ่อนที่หุบเขาหิมะที่ถูกซ่อนไว้ ห่างไกลความวุ่นวาย ทิ้งงานทั้งหมดให้เหล่าศิษย์ทั้งหลายดูแล ยกเว้น อวี้หวิ๋น ที่ให้ตามมาค่อยเล่นเป็นเพื่อนลูก ๆ เพราะอายุไม่ห่างกันมากนักส่วนคนติดตามที่ดูแลงานบ้านมีเพียง ฮวาฮวา และ เสี่ยวจู เท่านั้น ทางด้านที่ดินผืนใหม่ก็มี หมินเฟิงอาจารย์น้อย คอยดูแล ด้านการฝึกสอนก็ได้คนของ จัสมิน และ ฉางหรู มาคอยให้คำแนะนำภายใต้การควบคุมของ ไป๋รุ่ย ส่วน อี้อิง ก็กลับไปดูแลงานที่ เหล่าอาหาร อันแสนวุ่นวายภายในบ้านไม้หลังเล็กที่อบอุ่น สองสามีภรรยากำลังนั่งอยู่บนพื้นพรม พยายามกระตุ้นให้ลูกสาวทั้งสองพูดคำแรก“เรียกปะป๋า~” เผยอิงกระซิบอย่างตั้งใจ“มะม้าสิ~” จินเซียงไม่ยอมแพ้หัวเราะเอิ๊กอ๊าก มองใบหน้าของพ่อแม่ที่กำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือด“ฮวาฮวา! เจ้ากับพี่สาวหลิงไปถึงไหนแล้ว” เผยอิงหันไปแซวสาวใช้ที่กำลังขำ“ฮูหยินเจ้าคะ! อย่านอกเรื่องสิเจ้าคะ!” ฮวาฮวาทำแก้มป่อง“คิก คิก คิก” เด็ก ๆ พากันหัวเราะแม้ไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังเล่นอะไรกัน“จิน... จิน”“จินน้อยคนไหนหิว บอกม่าม้าสิ”“เฮ้... เอ้~” ทั้งคู่พากันชูมือ“จ

ปลายเดือนสาม...จินเซียงเดินทางมาถึงหมู่บ้านขนาดกลางที่ตั้งอยู่ใกล้กับเมืองหลวงของ แคว้นฮุย นางซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ติดลำธารท้ายหมู่บ้าน แล้วเริ่มแผนการแทรกซึมหาข่าวในเมืองหลวงด้วยการเปิด ร้านอาหารเล็ก ๆ เพื่อดึงดูดผู้คน ทำให้ในเวลาไม่นาน นางก็รู้ว่าแคว้นฮุยตอนนี้วุ่นวายเพียงใด ทั้งข่าวสงครามที่ใกล้เข้ามา ข่าวการแย่งชิงอำนาจในราชสำนัก และความอดอยากของประชาชนที่สวนทางกับความหรูหราของชนชั้นสูง“เฮ้ย! เฮ้ย! พวกเจ้าจะตบกันก็ไปตบที่อื่น! อย่ามาตบหน้าร้านข้า! ลูกค้าข้าจะกินข้าว!” จินเซียงยืนเท้าเอวตะโกนไล่กลุ่มคุณหนูไฮโซสองกลุ่มที่กำลังยกพวกตบตีกันนัวเนียอยู่หน้าร้านจนฝุ่นตลบ“ยัยป้า! ขายของไปอย่ามายุ่ง! ...กรี๊ด! นังแพศยา! เจ้ากล้าตบข้ารึ! ตายซะเถอะ!” คุณหนูคนหนึ่งหันมาด่าจินเซียงแว้บหนึ่ง ก่อนจะกระโดดเข้าไปตะลุมบอนช่วยเพื่อนดึงผมคู่กรณีต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน“ไปตีกันที่อื่นโว้ย! นี่ร้านอาหาร ไม่ใช่สนามประลองยุทธ์!” จินเซียงเริ่มหมดความอดทน แม้ว่านางเพิ่งเปิดขายอาหารได้ไม่นาน แต่ด้วยรสชาติที่แปลกใหม่และอร่อยล้ำ ทำให้มีลูกค้ามากมายแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย“ตบกันแย่งผู้ชายนี่เอง... น่าเบื่อจริง”

ต้นเดือนแปด จินเซียงได้ออกเดินทางกลับมายังแคว้นซ่งอย่างช้า ๆ ไม่เร่งรีบ ระหว่างทางนางและเผยอิงพากันแวะเที่ยวตามที่ต่าง ๆ อ้อมขึ้นไปเที่ยวทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ สัมผัสอากาศเย็นสบายและอิสรภาพของผืนดินจากนั้นก็แวะชม โอเอซิสอันสวยงาม ของเผ่าทะเลทรายตามคำเชิญของผู้นำเผ่า ผู้เป็นปู่ของสองสตรีคนสนิทที่จงรักภักดีต่อฮองเฮาแห่งแคว้นฮุย เมื่อไปถึงก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยม เพราะจินเซียงทำให้พวกเขาได้บ้านเกิดของตัวเองกลับคืน รวมถึงล้างแค้นให้กับคนในเผ่าที่ถูกพวกคนเถื่อนฆ่า พวกเขาเรียกตัวเองว่าชาวนอกด่าน แต่ยืนยันว่าไม่ใช่คนเถื่อน พวกเขามีอารยธรรมเป็นของตัวเอง มีเมืองแม้ไม่ใหญ่มากแต่ก็ถือว่ามีสถาปัตยกรรมที่สวยงามเป็นเอกลักษณ์เมื่อออกจากเผ่าหนึ่ง ก็มุ่งหน้าไปยังอีกเผ่าหนึ่งที่รู้จักกัน ก่อนจะเข้าไปเยี่ยมเยียน ข่านแห่งต้าเหลียว เพื่อกระชับมิตรภาพทางการค้า แล้วจึงกลับเข้ามาที่ ด่านเซี่ยเป้ย์ เพื่อแวะทักทายกับสหายร่วมรบที่ยังคงประจำการอยู่ จากนั้นแวะพักท่องเที่ยวในเขต เหอเป่ย์ ไปไหว้พระที่วัดเส้าหลินเหนือ เยี่ยมชมทัศนียภาพของ เทือกเขาแห่งสำนักกระบี่เมฆา ที่มีส่วนร่วมในการช่วยปราบกบฏของอ๋องหก และล

สามปีต่อมา...วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดครบรอบสามปีของสองแฝดผู้น่ารักแห่งหอการค้า จินเซียงให้ลูกม้าโพนี่หนึ่งคู่เป็นของขวัญวันเกิด ให้กับลูกสาว ทุกคนต่างก็พูดเหมือนกันว่ายิ่งโตยิ่งเหมือนจินเซียงในวัยเด็กแทบทุกกระเบียดนิ้ว ยกเว้นนิสัยที่เหมือนผู้เป็นแม่ไม่ผิดเพี้ยนจนหลายคนปวดหัว“ท่านแม่เจ้าขา~” ยัยตัวน้อยทั้งสองพากันวิ่งเตาะแตะมาหาจินเซียง“อะไรจ๊ะลูก”“พวกหนูอยากกินเค้ก!” ไต้เฉียวตอบเสียงดัง“รอแม่ก่อนน่ะ เย็นนี้ค่อยกินเนอะ แม่จะทำเค้กก้อนใหญ่ ๆ เลย”“งั้นพวกหนูจะช่วยด้วย! ฮี่~” สาวน้อยพากันยิ้มหวาน“ได้เลย! ถ้าเช่นนั้นพวกลูกไปเล่นกับพี่เสี่ยวจูก่อนน่ะ พอเสร็จงานตรงนี้แล้วแม่จะเรียก”“สัญญานะเจ้าคะ!”“จ้า” จินเซียงหอมแก้มลูก ๆ“สู้ ๆ เจ้าค่ะ ป่ะ! เจียวเอ้อ เราไปเล่นกัน” ไต้เฉียวจูงน้องสาว“เล่นอะไรดีอ่า” ไต้เจียงถาม“แข่งกันนอน!”“เย้~ ไปกันเลย!”“ห้ะ! แข่งกันนอนเนี่ยนะ!” จินเซียงยิ้มแห้งมองลูกน้อยวิ่งเข้าไปในห้องนอน พวกนางนั้นตัวเล็กน่ารัก ผิวขาวอมชมพูเหมือนจินเซียงในวัยเด็ก ไม่มีผิด“ท่านพี่เจ้าคะ ลูกหายไปไหนแล้ว” เผยอิงถามพลางเดินเข้ามาหาที่โต๊ะทำงาน“น้องหญิงเจ้าไปที่วังมาเป็นไงบ