ขายดีจนอิจฉา

ทุกคนในร้านต่างพากันตกใจเมื่อเห็นฮ่องเต้ตะโกนออกมา หมอหลวงและองครักษ์รีบพากันวิ่งเข้ามา

“ฝ่าบาท!” ฮองเฮารีบเขย่าตัวฮ่องเต้

“หยุดก่อน!” ฮ่องเต้คีบเนื้อย่างเข้าปากแล้วพูดบางอย่าง “จานของเจ้าถ้าไม่กิน... เรากินเอง” ฮองเฮามองอาหารในจานที่หายไปอย่างรวดเร็ว

เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วงาน ฮองเฮากลอกพระเนตรเบา ๆ “หม่อมฉันเห็นท่านพูดนาน ข้าเลย...ช่วยชิมแทนเพคะ”

“ฮองเฮา! เจ้าแย่งข้ารึ!” ฮ่องเต้ทรงเอ็ดพลางหัวเราะกลั้นไม่อยู่ “ยกเข้ามาได้!”

“พะย่ะค่ะ” หีบหลายใบถูกขนเข้ามามอบให้จินเซียงที่ยืนงงอยู่ ฮ่องเต้นั้นเล่นใหญ่มาก ทำเอานึกว่าจะหัวหลุดเสียแล้ว

“เหล่าอาหารที่แตกต่าง อาหารก็อร่อย บรรยากาศการตบแต่งก็สวยงาม มีการรวมรูปแบบสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมของแต่ล่ะชนชาติได้อย่างลงตัว อะ อ่าว แผ่นแป้งห่อเนื้อพิเศษหายไปไหน!” ฮ่องเต้ก้มมองจานตัวเองที่ว่างเปล่า แล้วหันไปถามกงกงคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“เสด็จพี่ ข้าเห็นท่านพูดนานนึกว่าจะไม่ทานข้าเลยเอามาทานแทน”

“ฮองเฮา! เจ้าไม่อายรึไง!” ฮ่องเต้หันไปต่อว่าฮองเฮาของตน

บรรยากาศคลี่คลายเป็นความสุขที่อบอวล แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะจบ เสียงองครักษ์ก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน

“ทูลฝ่าบาท