ตอนที่ 20 อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน 2

“พี่เสี่ยวเหมยให้อภัยเขาไม่ได้เลยเหรอคะ อย่างน้อยก็ยังมีนักออกแบบมาช่วยเฟิงหยุนอีกคนนะคะ” ซุยหลันซีพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้คร่าวๆ จากที่ได้ยินทั้งคู่พูดโต้ตอบกัน

“ช่างเถอะ เฟิงหยุนของเราให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้หรอก อีกอย่างเฟิงหยุนไม่ชอบคนทรยศ ถ้าหากอยากจะลาออกพี่ไม่คิดจะห้ามอยู่แล้ว แต่ต้องไม่แอบมาทำอะไรลับหลังพี่แบบนี้ ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย มาคุยเรื่องของพวกเราดีกว่า”

หวงเสี่ยวเหมยโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาสนใจเรื่องที่ตั้งใจจะแจ้งคนตรงหน้าด้วยใบหน้ายินดีอีกครั้ง

“พี่ชิงหรงบอกว่าพี่เสี่ยวเหมยอยากพบฉัน ไม่ทราบว่ามีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ?” เมื่อหวงเสี่ยวเหมยไม่อยากจะคุยต่อ ซุยหลันซีก็ไม่เซ้าซี้ เธอหันมานั่งหลังตรงตั้งใจฟังสิ่งที่หวงเสี่ยวเหมยพูด

“พี่มีข่าวดีมาบอก เรื่องแรกอาทิตย์ที่แล้วพี่ไปติดต่อโรงงานจินเซิงเรียบร้อยแล้ว แถมเขาลดราคาให้พี่ร้อยละห้าด้วยนะ พี่ต้องขอบใจเธอมาก

เรื่องที่สอง ผ้าที่ทางจินเซิงส่งมาให้ พี่ให้คนงานจัดการตัดชุดตามที่เธอออกแบบ คาดว่าใช้เวลาในการผลิตไม่เกินสิบวันก็น่าจะเสร็จพร้อมวางจำหน่ายที่ร้านขายส่ง

เรื่องที่สาม เธอต้องไม่เชื่อแน่ๆ ขนาดพี่ยังไม่อยากจะเชื่อเลย หลังจากเอาชุดตัวอย่างไปวางที่ร้านขายส่ง ปรากฏว่ามีร้านค้าปลีกมาจองชุดไปขายต่อหมดเรียบร้อยแล้ว!”

ซุยหลันซีได้ยินถึงกับต้องเลิกคิ้ว แล้วเผยยิ้มกว้างด้วยความยินดี

“พะ..พี่เสี่ยวเหมยบอกว่าชุดพวกนั้นมีคนจองหมดแล้วเหรอคะ มันจะเป็นไปได้ยังไง เรายังผลิตไม่เสร็จเลยนี่คะ”

“ฮะ ฮะ หลันหลัน เธอนี่ตลกจัง ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ละ อย่าลืมนะว่าเฟิงหยุนของเราเป็นโรงงานที่มีร้านค้าปลีกในมือไม่น้อย ถึงแม้ว่าจะเป็นโรงงานขนาดกลาง แต่เราก็เป็นโรงงานมีคุณภาพ ทั้งกำลังการผลิตและคู่ค้าในมือก็มีไม่น้อย”

หวงเสี่ยวเหมยหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า

ซุยหลันซีนึกขอบคุณเจ้าของร่างนี้ ความทรงจำในเรื่องผ้าของเธอช่วยแก้ปัญหาให้กับเติ้งเว่ยหมิงได้ดีมาก แถมยังช่วยให้มีกำไรได้อีกด้วย

เอาไว้เชงเม้งเมื่อไหร่ฉันจะตอบแทนเธอเป็นอย่างดี

“พี่เสี่ยวเหมยทำได้ยังไงคะ ถึงมียอดสั่งจองหมดแล้ว” ซุยหลันซีหลังจากที่สงบสติอารมณ์แล้วก็กลับมาสุขุมอีกครั้ง

“ก็หลังจากเอาชุดตัวอย่างไปวางที่ร้านค้าส่ง พอร้านค้าปลีกมาเห็น ปรากฏว่าทุกร้านไม่มีใครปฏิเสธเลยสักคน พวกเขาต้องการทั้งหมด แต่ว่าพี่ก็ต้องแบ่งให้เท่าๆ กัน เพราะจำนวนการผลิตของเรามีจำกัดตามผ้าที่ได้มาจากโรงงานจินเซิง

ตอนนี้จึงเกิดปัญหาว่าผ้าที่จะเอามาผลิตไม่พอ นี่จึงเป็นเรื่องที่สี่ ที่พี่ว่าจะปรึกษาเธอพอดี จะเป็นไปได้ไหมว่าพี่จะสั่งผ้าให้ผลิตสีเพี้ยนแบบนี้ออกมาอีก”

“ฉันว่ามันก็น่าจะทำได้นะคะ แต่ว่าฉันไม่แนะนำค่ะ ไม่สู้เราออกแบบใหม่จะดีกว่า ของที่ผลิตออกมามากเกินความจำเป็นมันจะดูไม่มีระดับค่ะ หากว่าต้องการยกระดับยี่ห้อเสื้อผ้าให้มันเป็นเอกลักษณ์ควรจำกัดการผลิตไว้เท่านั้นถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เป็นผลดีต่อธุรกิจมากกว่าผลเสีย”

หวงเสี่ยวเหมยเมื่อได้ยินคำแนะนำของนักออกแบบอย่างซุยหลันซีก็พยักหน้าเห็นด้วย

“อืม พี่เห็นด้วย พี่ลืมคิดเรื่องนี้ไป เธอนี่นอกจากจะมีออกแบบชุดได้แล้ว ยังมีหัวการค้าอีกด้วย ต่อไปต้องร่ำรวยได้แน่ๆ” ซุยหลันซียิ้มรับคำชมเงียบๆ

“ถือว่าเป็นข่าวดีมากๆ เลยค่ะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเลยทีเดียว” ซุยหลันซีเอ่ยยิ้มๆ

“หลันหลัน ยังมีข่าวดีสุดท้ายอีกนะ”

“ข่าวดีสุดท้าย พี่เสี่ยวเหมยรีบบอกมาเร็วเข้าค่ะ ฉันอยากรู้แล้ว” ซุยหลันซีเร่งเร้าด้วยความตื่นเต้น

“อีกสามเดือนที่ปักกิ่งจะมีการประกวดการออกแบบเสื้อผ้าดาวรุ่งแห่งทางสายไหม โดยทางรัฐบาลต้องการให้ออกแบบชุดที่ผสมผสานความเป็นจีนดั้งเดิมกับแฟชั่นตะวันตกร่วมสมัย ให้สอดคล้องกับการเปิดประเทศ และชุดที่ชนะการประกวดจะถูกนำไปร่วมแสดงในเทศกาลแฟชั่นและวัฒนธรรมนานาชาติฮ่องกง

ทางรัฐบาลต้องการใช้เสื้อผ้าร่วมสมัยเป็นสิ่งที่ใช้เผยแพร่ให้ชาวโลกได้รับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของประเทศเรา นอกจากนี้ยังมีเงินรางวัลถึงหนึ่งพันหยวน สำหรับผู้ที่ชนะการประกวดด้วยนะ”

“แสดงว่าทุกคนมีสิทธิ์ส่งผลงานเข้าประกวดเหรอคะ” ซุยหลันซีเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ใช่ แต่ว่าส่วนมากมักจะส่งไปในนามของโรงงานนะ เพราะมันมีค่าใช้จ่ายแอบแฝงอีกมาก อีกอย่างคนไม่มีเส้นสายก็อาจจะไม่ผ่านการพิจารณารอบแรก และปีนี้การตัดสินแปลกประหลาดมาก

เพื่อเฟ้นหานักออกแบบที่มีความสามารถ ป้องกันการทุจริต ทางกองประกวดกำหนดมาเลยว่าในแต่ละรอบที่นำแบบเข้าร่วมประกวด จะไม่สามารถใช้แบบชุดเดิมประกวดในระดับต่อไปได้ และรอบชิงชนะเลิศจะมีการบันทึกรายการสำหรับออกอากาศไปทั่วประเทศ

การแข่งขันจะแบ่งเป็นระดับเมือง มณฑล และระดับประเทศ” หวงเสี่ยวเหมยอธิบายการแข่งขันให้กับซุยหลันซีได้ฟัง

“พี่เสี่ยวเหมยก็เลยอยากจะเข้าร่วมการประกวดโดยให้ฉันเป็นนักออกแบบตัวแทนของเฟิงหยุนใช่ไหมคะ?”