ตอนที่ 20 อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน 1

“นั่งลงก่อนสิ หลันหลัน” หวงเสี่ยวเหมย เถ้าแก่เนี้ยของโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเฟิงหยุนเชิญให้นักออกแบบของเธอได้นั่งลง หวังจะได้พูดคุยกันเสียที หลังจากที่เจอกันครั้งสุดท้ายก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้ว

ทว่ายังไม่ทันได้พูดคุยธุระสำคัญอะไรก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องทำงานที่เปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาท

“พี่เสี่ยวเหมย ทำแบบนี้ไม่ถูกนะคะ” เสียงเล็กแหลมดังขึ้น ทำให้ซุยหลันซีถึงกับขมวดคิ้วเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี แต่งกายสมวัยและถือว่าทันสมัยที่สุดสำหรับคนยุคนี้ เดินเข้ามายังโต๊ะทำงานของหวงเสี่ยวเหมยด้วยท่าทางโกรธจัด

“อิงอิง หัดมีมารยาทบ้างสิ ฉันกำลังคุยงานอยู่”

หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยตำหนิอดีตนักออกแบบของตนเองน้ำเสียงเข้ม

“พี่เสี่ยวเหมย ฉันทนมีมารยาทไม่ไหวหรอกคะ ฉันต้องการคำอธิบายถึงเรื่องนี้” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าอิงอิงพูดพลางวางกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะทำงานของหวงเสี่ยวเหมย ซึ่งเธอก็ไม่แม้แต่จะหยิบขึ้นมาดู แค่เพียงปรายหางตามองเพียงเท่านั้น

“เป็นฉันหรือเปล่า ที่ต้องเป็นฝ่ายขอคำอธิบาย”

หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม

“ได้ยังไงคะ พี่เสี่ยวเหมย พี่ทำหนังสือแจ้งไปทั่วเมืองกว่างโจวว่าฉันไม่ได้เป็นนักออกแบบให้กับเฟิงหยุนแล้ว แบบนี้ฉันก็เสียชื่อเสียงหมดสิคะ”

อิงอิงยืนกอดอกเอานิ้วมื้อชี้ย้ำๆ ไปที่กระดาษแผ่นนั้นบนโต๊ะทำงานของหวงเสี่ยวเหมยอีกรอบ

“อิงอิง แล้วที่เธอไม่ยอมส่งแบบให้กับเฟิงหยุน แต่ไปออกตัวเป็นนักออกแบบให้กับสีเจี้ยน มันไม่น่าเกลียดกว่าอีกเหรอ ทั้งที่เธอยังมีสัญญาเป็นนักออกแบบให้กับเฟิงหยุนอยู่”

หวงเสี่ยวเหมยเงยหน้าขึ้นพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม พลางจ้องมองใบหน้าอดีตลูกน้องที่ล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกัน แต่ไม่นึกว่าเมื่อสีเจี้ยนให้ค่าตอบแทนที่มากกว่าก็ถึงกับทิ้งเฟิงหยุนไป

ถ้ามาบอกกันดีๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร เธอเข้าใจว่าทุกคนต้องการความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน แต่วิธีการของอิงอิงก็ต่ำช้าเกินไป คิดจะจับปลาสองมือเธอก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ต้องไม่จับปลาชนิดเดียวกัน เฟิงหยุนกับสีเจี้ยนทำธุรกิจเหมือนกัน นับว่าเป็นคู่แข่งทางด้านธุรกิจ อีกฝ่ายไม่ควรทำแบบนี้

“นั่นก็เป็นเพราะเฟิงหยุนให้ในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้ จะมาโทษฉันได้ยังไง” อิงอิงเอ่ยออกมาอย่างคนที่ไม่มีความรู้สึกผิดสักนิด

“ฉันก็เลยส่งเสริมให้เธอไปตามทางที่เขาให้สิ่งที่เธอต้องการได้มากกว่าแล้วอย่างไรล่ะ”

ซุยหลันซีได้แต่นั่งฟังพวกเธอสองคนตอบโต้กันเงียบๆ ไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากเพื่อออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ จะอยู่ต่อก็ไม่สะดวก จะขอตัวออกไปก่อน ทั้งสองคนก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้พูดแทรก จึงได้แต่นั่งเหมือนไม่มีตัวตนฟังพวกเขาคุยกัน เก็บข้อมูลเงียบๆ

อิงอิงคิดแค่เพียงว่าหากเธอเป็นนักออกแบบให้ทั้งเฟิงหยุนกับสีเจี้ยน หนทางก้าวหน้าในอาชีพก็ต้องสดใสมากขึ้น เธอไม่คิดว่าการกระทำลับหลังจะถูกหวงเสี่ยวเหมยรู้เข้า ถึงแม้ว่าสีเจี้ยนจะให้ค่าตอบแทนที่มากกว่า ทว่าเฟิงหยุนก็เป็นที่ที่เธอเติบโตมา อย่างน้อยก็มีความผูกพัน เธอสามารถเชิดหน้าชูตาได้อย่างสง่างาม

แต่ที่สีเจี้ยน สิ่งที่ได้ตกลงกันไว้กลับไม่ใช่แบบนั้น ที่นั่นยังมีนักออกแบบรุ่นพี่ที่ทำงานกับโรงงานมาอย่างยาวนาน ท่าทางเหมือนหมาเจ้าถิ่น ถูกกลั่นแกล้งไม่ให้งานของเธอมีโอกาสได้นำเสนอ เพราะถูกสั่งให้แก้งานจนนับครั้งไม่ถ้วน

แถมจู่ๆ ก็มีประกาศออกมาว่าเธอไม่ใช่นักออกแบบของเฟิงหยุนอีกต่อไป อยากกลับมาที่เฟิงหยุนอีกครั้งก็ทำไม่ได้แล้ว การถูกประกาศเลิกจ้างแบบนี้ สร้างผลกระทบให้กับเธอเป็นอย่างมาก ทำให้การทำงานที่สีเจี้ยนของเธอลำบากมากยิ่งขึ้น

อิงอิงรู้ความหมายของคำพังเพยที่ว่า เป็นหัวหมาดีกว่าเป็นหางราชสีห์ แล้วตอนนี้

“พี่เสี่ยวเหมย ถ้าพี่ขอโทษและขอร้องฉันให้กลับมาออกแบบให้กับเฟิงหยุนอีกครั้ง ฉันจะไม่ถือสาเรื่องที่พี่ทำกับฉัน”

อิงอิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เธอมั่นใจเป็นอย่างมากโดยคิดว่าเฟิงหยุนต้องทำตามความต้องการของตนเองและยังสามารถเรียกร้องค่าจ้างที่มากขึ้นได้ด้วย โดยลืมไปเสียสนิทว่า ถ้าเฟิงหยุนกล้าตัดเธอออกจากโรงงานได้ ก็หมายความว่าเฟิงหยุนไม่ต้องการเธอแล้ว

ความมั่นใจในตนเองทำให้อิงอิงเชิดหน้าชูคอโดยลืมหลักความเป็นจริงไปชั่วขณะ

“อิงอิง ก่อนที่ฉันจะแจ้งให้แต่ละโรงงานรู้ ฉันคิดมาดีแล้ว ตอนนี้ฉันยังมีธุระ ไม่สะดวกคุย เชิญเธอกลับไปเถอะ” หวงเสี่ยวเหมยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารตรงหน้า

อิงอิงถูกไล่ตรงๆ ถึงกับทำหน้าเหวอ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่เหมือนกับที่คิดไว้

“พี่เสี่ยวเหมย พี่อย่ามาเสียใจทีหลังที่ทำกับฉันแบบนี้!” อิงอิงพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้อง ปิดประตูเสียงดังปัง! จนซุยหลันซีสะดุ้งตกใจ

หวงเสี่ยวเหมยเมื่อเห็นว่าแขกไม่ได้รับเชิญจากไปแล้ว ก็หันหน้ามายิ้มให้กับแขกที่เธอเชิญมาด้วยตนเองด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล อบอุ่น

“พี่ต้องขอโทษเธอด้วยนะที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เสี่ยวเหมย ทำแบบนี้แล้วจะดีแน่เหรอคะ?” ซุยหลันซีเอ่ยถามเสียงไม่มั่นใจ

“ดีสิ แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น